***

Eugene Montero

I THINK, you already knew what really happened. She was there on my side, whenever I got sad or she's the one who appreciates my efforts. Even tho she really got a dirty mouth, I love her. And she's really my hero.

Until, when the time comes that she didn't came at where we used to meet. I waited for so long, but no Zavy came. Nabalitaan ko na lang na umalis na sila sa Japan at pumunta sa Pilipinas.

I begged to my parents that I want to go to Philippines. Fortunately, they agreed because they also have a business in there. I did my best to find her. It took years, until I found her at NSLI.

I tried to get her attention, but she just walk away like she couldn't recognize me. Parang hangin lang ako sa paningin niya. Masakit oo, sobra pero nagpursigi ako. And now this is the time that, I will keep her. I can keep her, and that Nox can't do anything about it.

Zavier Yutsuko

"Aray," mahinang daing ko nang maramdaman ang kirot sa mga kamay at paa ko. Ilang oras na ba akong tulog? Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata.

"Where in the goddamned hell am I?" Wala sa sariling tanong ko. Inilibot ko ang aking paningin. Weird! This is really weird! Halos, nakalibot ang buong mukha ko sa buong kwarto! Literally!

Mula sa kisami, bedsheet, unan, kumot, mga picture frames, design ng buong kwarto, puta pati pinto meron! Sinubukan kong igalaw ang kamay ko, but I mentally cursed when I can only feel the hard rope tied in my hands.

Pati rin ang mga paa ko! I can't feel them, namanhid na ata dahil sa matagal na pagkakagapos. Biglang bumukas ang pinto, pumasok mula roon amg isang matchong lalake na gwapo. Pero hindi ko naman siya kilala, anong gusto niya?

May dala siyang tray na may pagkain. Specifically STRAWBERRIES. How did he know that I love strawberries? Stalker? Manghuhula? Lumapit siya sa'kin at inilapag ang tray sa side table.

Ngumiti naman siya at kinumusta ako, "How are you?" pangungumusta niya. Napasinghal naman ako. Naisip niya pang itanong 'yan? Siya kaya itali ko?! "Obviously? What do you think?!" inis kong anas.

"Untie me, asshole! And who the hell are you?!" Napa-agikik naman siya. He's really hot I admit it, pero nakakainis ang thought na kinidnap niya ako. Putangina talaga. "Same old Zavy, nothing's really changed." Napakunot ang noo ko sa sinabi niya.

Kilala niya ako? Tinignan ko siya na nagtataka. Napatawa naman siya. Pamilyar ang mukha niya, pero I'm not really sure. "Oh really Zavy? You can't recognize me?" Tumango naman ako. Wala akong lahing manghuhula.

"This is me! Eugene! Eugene Montero!" Napa-form ng O ang bibig ko. This shit is not true. This is just a dream. "Eugene?" Pagkaklaro ko. He can't be like this! Ang ganda ng hulma ng katawan niya!

"Surprised?" Malokong tanong niya. Napa-ismid naman ako. "Where am I? And why did you tie me up? And who's creepy room is this? What the fuck am I doing here?" Sunod sunod na tanong ko.

Napalibot siya ng kanyang paningin sa buon kwarto at ngumisi. "This is my room— our room," nakangisi niyang saad na nakapagpakunot ulit ng noo ko. Things are really getting weird this time.

"What?" I curiously asked.

"This is our room, kwarto natin," simpleng saad niya na para bang binigyan niya lang ako ng isang piso. Fudge? Kwarto? Namin?

And hindi ako maglalagay ng sobrang dami na pictures ko sa kwarto ko 'no! "Cmon, if you're just goofing around. Untie me and let me go—"

"NO!" Something's off with him. May mali. "You're not leaving again! Magsasama tayong dalawa, tayo lang!"

"Huh?" Tae, hindi gumagana utak ko ngayon.

Nox Cantrell

DALAWANG ARAW!

Dalawang araw na siyang wala! And I'm blaming myself for it. Nilukob ng takot ang buong sistema ko. Pinaghahanap ko na siya, pero no signs of her. As in wala, itong bag niya na lang ang natira.

How could I be so irresponsible? Bakit hinayaan at pinabayaan kong mawala si Zavy? Inuntog ko mg isang beses ang ulo ko sa lamesa ng kwarto ko. "Bro, 'wag ka ng mag-alala. Makikita natin siya ulit."

Marahas na napatingin ako kay Kae. "But when?!" Galit kong anas. Napa-irap na lang siya sa hangin.

"Kung hindi ka ba naman tangang gago, edi sana kasama mo pa si Zavy ngayon," paninisi niya.

Saktong sakto naman ang mga sinabi niya. It was really my fault. Napahilamos na lang ako sa aking mukha. Where are you now? Okay ka lang ba? Umuwi ka na sa'min oh. Biglang bumukas ang pinto.

"Guys! No results, pati si Tito Jo walang alam. Hindi naman daw niya pinapunta si Zavy," napaupo ulit ako mula sa pagkakatayo. Wala ring balita sa Yakuza, tinanong na ni Kaemoon ang organisasyon, pero wala.

"Asan ka na ba Zavy?"

"So you're the reason why princess is nowhere to be found." Napatingin ako sa tatlong lalake na nandito agad na napakunot ang noo ko. "Who are you? Sinong nagpapasok sa—"

"We let them in," sagot ni Celian.

"What? Pero, kilala niyo ba ang mga 'yan?!"

They nodded. Nagpakilala naman ang tatlo.

"I'm Mitchell Lennox Montez."

"Oliver Tyvon Yuriah."

"Zyrah Wallace Stanford."

Tinanong ko ulit sila, "So you are?" Sarkastiko kong ani dahil sa wala naman talaga akong pakialam sa kanila. Ang gusto kong mangyari ay makita ulit si Zavy!

"Zavy's friends," napatango tango naman ako. At bumalik sa problema. Asan ka na ba kasi nagsususuot? Kung hindi ko lang sana siya iniwan sana nandito pa rin siya. Napakapabaya ko kasi.

Flashback

Hila hila ako ni Rica. Ano ba kasi ang okasyon? "Rica? What's up? Why are you dragging me? Si Zavy," nag-aalala kong saad. Ngumiti siya sa'kin nang pagkatamis tamis. Kung sana si Zavy 'yan, kinilig na sana ako.

"Mom and Dad wants you tonight. We're having a dinner." Agad na bumitiw ako. Bakit kailangan niya pa akong hilahin? Pwede namang text text na lang diba? Chat chat, or tinawagan na lang ako!

"Why didn't you told me?! Ihahatid ko pa si Zavy! Argh!" Iniwan ko na siya at napahagod sa buhok ko. Nakarating na ako sa pinag-iwanan ko sa kanya pero, wala na siya! Luminga linga ako baka sakaling nandun pa siya.

May nakita naman akong bag. "Kay Zavy 'to ah? Hindi naman niya iniiwan ang bag niya." Bigla na lang akong kinabahan. Never ever, she won't left her bag anywhere! Where is she?

End of Flashback

Hinanap ko siya buong hapon. Pero wala talaga. Hays. Asan ka na ba kasi?

Third Person

"Let me go Eugene!" utos ni Zavy pero tinawanan lang siya ni Eugene. Biglang nagtaka si Zavy, may mali sa kanya. May mali talaga. "Eugene?" tawag niya. Tumawa naman nang tumawa ang binata.

"Zavy! Hindi na kita papakawalan pa! You left me 13 years ago, and I won't let you do that again! Never!"

'13 years ago?'

Her mind are full of questions right now. What the hell is he talking about? Kilala ba niya si Eugene noon pa man? Pero, wala na siyang maalala na pangalang Eugene na kilala niya noon.

And besides, pitong taong gulang pa naman siya sa mga panahong 'yun! Malamang makakalimutan na niya ang ilan sa mga alaala niya. "Do I know you?" napa-tsk naman si Eugene sa tinanong ni Zavy.

Kumirot ang puso niya nang dahil dun. Hindi na talaga siya maalala ni Zavy. 'Yung mga alaala nila, nabura na pala sa ispan niya. Kusang tumulo ang mga luha ni Eugene. He loves Zavy so much. But she forgot everything.

The laughter, smiles, happiness the memories they've shared before, they're all gone. "What's wrong? Just answer me okay?" Gustong masagot ni Zavy ang mga katanungan niya sa kanyang isipan.

Sino nga ba si Eugene Montero sa buhay niya?

"Don't worry, ito na lang ang tanging paraan para matali ka sa'kin." Unti unting gumapang si Eugene kay Zavy. Biglang nilukob ng kaba si Zavy.

'Ano'ng gagawin niya?' Takot na saad sa isipan.

"Ikaw ang dahilan kung bakit gusto kong baguhin ang sarili ko. Ikaw ang rason kung bakit gusto kong pagandahin ang katawan ko. I want to protect you, just like what you did 13 years ago,"

Tinignan ni Eugene ang mata ni Zavy. "Ako 'to, ang batang niligtas mo mula sa mga kidnappers, 'yung kalaro mo tuwing hapon. Ang partner in crime mo, ang tiga-gawa ng assignment mo at ikaw rin ang tiga-gawa ng sa'kin. Ako 'to na laging binabaonan ka ng strawberry, ako 'to na laging umaasa sa'yo. Ako 'to na nakalimutan mong kaibigan pero sa tagal ng panahon ikaw pa rin ang minamahal ko," madamdaming saad ni Eugene.

Napatanga si Zavy. How could she forgot those? Naalala na lahat ni Zavy. Dumaloy ang mga memorya na nakalimutan na niya.

"Hey! Leave him alone!"

"You assholes! Leave that boy alone! You all should get a decent job to feed your worms in your tummy!"

"T-thank y-you,"

"Stay here, okay? I'll be back."

"But, what if they'll going to kidnap me? And you're not here, no one would help me."

"I'll be back okay? And don't worry, they are dead anyway. They can't hurt you."

"Thanks for saving me,"

"You're welcome! You should be careful next time okay? And oh! Let me clean your wound."

"I'm Eugene Montero, how about you?"

"Nice to meet you Eugene."

"I'm Zerika Annaisha Vauxx Iestyn Ezumi Ruri Yutsuko. But you can call me Zavy,"

"T-they're t-trying t-to g-get m-me! I-i'm a-afraid!"

"Don't worry, as long as you see me around. No one's gonna hurt you okay?"

Those memories. They're our memories? How could I forgot those? He was my first friend in Japan.

Nagi-guilt-ing saad ni Zavy sa sarili.

"Pero ngayon, akin ka na!" Dahan dahang hinahalik-halikan ni Eugene ang bagang niya papunta sa leeg collarbone at pabalik. "No! Help! Argh! Stop it Eugene! What the fuck are you doing?!" Asik niya at pilit na umaalis sa sitwasyon.

Ngunit wala masyadong mahigpit ang pagkakatali niya. Itinukod ni Eugene ang kanyang kamay sa magkabilang gilid ni Zavy. "Please stop it! Eugene! Tigilan mo na 'to!"

"No, hindi ka magiging akin kapag hindi ko 'to ginawa," he said between his kisses.

He tried kissing Zavy's lips but her mouth remained tight as much as possible. Hindi niya maiwasang matakot, hindi para sa sarili kung hindi kay Oxford niya. Pakiramdam niya ay nagkaroon siya ng kasalanan dito dahil sa ginagawa ni Eugene.

Bakit niya pinabayaan ang sarili at umabot sa ganitong sitwasyon?

"Cmon! 'Wag kang gan'to Eugene! Stop it!" Nagpupumiglas si Zavy, first time niyang matakot ng ganito. What will be her Oxford think pag nalaman nito ang nangyari?

He grinned. "No. One's. Gonna. Save. You. Now." madiin nitong saad.

Pero biglang marahas na bumukas ang pinto.

Revealing her hero.

***

Thanks for reading 🖤

PRES.