Chapter 57: The kiss

Ice’s POV:

“Gising na ba siya?”

“Hindi pa, pero okay na ang kalagayan niya. Nabigla ata yung katawan niya, medyo naparami rin kasi yung gamit niya ng kapangyarihan gayung hindi pa siya ganap na magaling”

“Kailangan niya muling magpalakas”

Rinig kong usapan ng dalawang tao sa harapan ko.
Maya-maya lang ay nagsilabasan na sila at saka ko idinilat muli ang mga mata ko.

Tiningnan ko yung buhok ko.
“Naku naman, puti ka na naman ulit? Tss… nakaka sh*tmemeng lang >.<” bulong ko.

Nakakainis kasi eh, nilingon ko naman yung side table ko.
My gad! Ang raming papeles, another sh*tmemeng :/

*Knock knock*
Agad akong nagtulogtulugan nang narinig ko yung katok. Narinig ko naman ang pagbukas ng pinto ng kwarto.

“Tulog pa pala siya…” – Ruby

“Tara, hayaan muna natin siyang magpahinga”-Jean

Tapos narinig ko na naman ang pagsara ng pinto.
Tumayo ako  at humarap sa salamin, balik sa dati na naman si hair. Tss nakakainis talaga.

Nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto, “Ai!Palaka!”
Gulat kong sigaw. At hindi sinasadyang napatigil ang oras.
Ito yung sinasabi ko eh, pagnanghihina ako hindi ko ma-control power ko.

Sinubukan kong ibalik ang oras, pero hindi ko kaya. Okay no choice i need to wait.
Pinagmasdan ko si Luhan, ang cute niya talaga. Sana ganito na lang lagi, sana palagi kong napapatigil ang oras.

Hindi ko napigilan ang sarili ko at niyakap siya, ito na yung chance eh.
Kahit patago man lang, magawa ko to.
Mga tatlong minuto ko rin siyang niyakap, para na ‘kong ewan.
Nakakapagod din pala ang magpahinto ng oras.

“I-ice?Anong ginagawa mo?”-Luhan

Tumatakbo na ba ulit ang oras?
Bakit di ko alam?

A-ano ang isasagot ko?
Naku! Nakakahiya, yakap-yakap ko pa siya >.<
Hindi kasi nagbigay ng warning ‘tong power ko eh.

“Diba nasa harap ka ng salamin? Paano ka nakarating sa harapan ko at…y- yakap ako?”-Luhan

Agad naman akong bumitaw nang medyo na himasmasan na ko sa mga pangyayari.

“A-ah kasi… k-kasi, kasi nagloloko powers ko. …..Uhm yun.Bakit?”
Please sana umepek.

“Ah~ tapos napayakap ka sa akin?”
Yung boses niya, may halong pang iinis.

“Uhm, hindi rin… ay! Mali e-este… Oo ganun nga”
Nabubulol na ko dito.

Ilang sigundo rin kaming nagngitian at alam kong ngiting aso lang ang kanya, don’t worry ganun din naman ang akin.

T-teka, nahihilo ako.
“Ice, ingat…”
Muntik na akong matumba buti nga at nasalo niya ako.

“Humiga ka na kasi”

“Hindi okay lang ako, uhm kailangan ko lang ng fresh air, I need t---“

“Wag ka ng komuntra,hihiga ka o hahalikan kita”
Pananakot niya, kung kaya niya, akala mo kung sinong matapang takot nga siyang masira ang mukha niya.

“Sige, susuntukin kita!”

“Weh?Kaya mo ba?”

“Hoy! Mahina lang ang spiritual ability ko… itulak kita diyan eh makikita mo, yang pader na yan? Sus! Magmamarka diyan ang likod mo , akala mo kung sino.Hoy ulit!Malakas pa rin ako!”

Makikita niya talaga.
Nag stretching muna daw ako kunwari bago ko siya itulak para pansindak lang.

“Haaaa!”
Sigaw ko tapos sabay tulak sa kanya gamit ang isa kong kamay.
“Ano?Yun na ba yun?”-Luhan

Nakatindig parin siya ng maayos, parang wlang nangyari.

“Teka, baka kailangan dalawang kamay ang gamitin.”

Pumwesto na naman ako. nag stretching at bumwelo.

“Haaaa!”
Muli kong sigaw sabay tulak sa kanya at…
“AHHHHH! OUCH! ARAY! ARAY! AAARRAAYYY! ANG SAKIT NG KAMAY KO!” Baliktad ata ang nangyari L
I  swear, masakit talaga T-T
“Uhm, yun na yun? Hindi naman ako nasaktan”
Painosente niyang sabi habang kinakapa ang katawan niya.

“ALRIGHT! YOU WI—“

Hindi ko natapos yung sasabihin ko nang bigla niya akong sunggaban at napahiga ako sa kama.

“And now…”
Y-yung boses niya…a-ang hot >.<
Ay! Palaka! Sh*tmemeng naman oh, wag ganyan Ice bawal yan.

“Bakit!Anong gagawin mo?”

“Humiga ka na kasi!”

“Ayaw ko nga eh” sabay tayo ko, pero tinulak niya lng ako ulit at muling napahiga sa kama, this time pati siya ay nasa kama na… n-nasa t-taas ko >///<

“Hoy Luhan, wag mong kalilimutan na may alas ako sa--- t-teka, ano ba! Bitawan mo nga yang braso ko!”
Pagpupumiglas ko, pilit kong inaalis ang mga braso ko sa kanya, sisipain ko na sana siya nang inipit niya yung mga binti ko sa binti niya. Wrong timing naman tong lakas ko oh!
Kung saan maskailangan diyan naman nawala.

“Nasaan na nga ba tayo?Ah tama, diba hahalikan kita?”
He whispered with his manly husky voice.

“L-luhan, hehe nauuhaw ka ba? May tubig ako diyan”
“Hindi tubig ang kailangan ko… Ikaw”

A-ano daw, ako? O.O
Sabi niya habang nakatingin sa akin, na para bang takam na takam.
Kkkkyyyaaaa! Matutunaw na ako dito \(>0<)/
No Ice be serious =___=

Nakatitig lang yung mga mata niya sa mata ko, gusto ko itong iwasan but he’s too close to avoid.

Dug.dug.dug.dug

S-si heart!
oh! May gad!

“Ms. Esteban” he said with
another husky voice.
Then he looked into my lips.

Don’t tell me, gagawin niya talaga?

“X-xi Luhan, hindi na to nakakatuwa…w-wla akong lab---“
Then he kisses me.

Nagpupumiglas ako, I want to break this kiss. But the more I struggled the more he deepens the kiss torridly.

I can’t speak, I can’t move.
Suddenly, I found myself kissing him back, the torrid kiss became gentle. Full of love and care, I felt comfort, and for the first time my epithet changed.
Hindi naman siguro masamang maging selfish diba? Ngayon lang naman.
Naramdaman ko na kumawala yung kamay niya sa pagkakahawak sa braso ko pati narin sa mga binti ko.

It’s my chance to pull him away from me, but I choose to kiss him.
I softly touch his body, and slowly remove his shirt and make him topless.
Then, we continuously kiss.

I can feel his hands entering my body, and simply unhooked my bra.
I feel something different, wait…. HE WHAT? O.O
“Wait!” I gasped awaked back to reality.

As I push him away, he stopped.

“This is wrong!”  I say.

Seconds of silence come. “S-sorry, I didn’t mean it”
Pagpapaliwanag niya.

I nod, kasalanan ko rin naman kasi nagpadala ako.
I stand up and shyly hook my bra.
Kinuha ko yung damit niya at iniabot sa kanya. Then I act like nothing happen.
“Oh isuot mo, and forg---“

“Oo alam ko, sorry ulit.”
Yung tuyo niyang boses ay napalitan ng hiya.

*Knock knock*

Nagulat kami sa kumatok at agad na inayos ang mga sarili.
“Yow!nandito ka lang pala, tara kain na daw”-Xiumin

“O-okay.”-Luhan
Sabay tayo.

“Ice sumabay kana rin, okay ka na diba?”

“Y-yes”

Tapos ay lumabas na kami ng kwarto ko.

Habang kumakain ay tinanong rin nila ako kung kumusta na ang pakiramdam ko, syempre tipid ko silang sinagot na puro katotohanan. Pero mas nagtaka sila kay Luhan.

“Oh hindi ka ba nasasarapan sa sinigang?”-Tita

“Ah hindi po, masarap po siya”-Luhan

“Tahimik ka atang kuma                kain?”-Tita

“Baka po kasi maistorbo ko po kayo”

Natigilan naman sina Xiumin at Tao

“Hinaan mo yang paghigop mo…”…”-sabi ni Xiumin kay Tao

Natawa lang silang lahat sa naging reaksyon ng dalawa.
Abang ako, smile din, pero kunti lng xD

“Ice?”-Tita

“P-po?”

“Anong balak mo?”-Tita

“Magpapahinga po ako ng maaga ngayon para makapagensayo na ko bukas, sure naman akong babalik na ang lakas ko bukas”

“Ah~ pero hija hindi naman yan ang ibig sabihin ko, yung sa birthday mo.”

Ang kulit talaga ni Tita, hindi nga kasi ako nag b-birthday.

“Wag na po. Sige po tapos na ko”

Tapos ay tumayo na ako, naglakad dere-deretso sa hagdan bahagya akong tumigil sa kalagitnaan. Sabay wika, “Bukas ko nalng po pipirmahan yung mga papeles tapos yung board meeting. Kayo muna po ang umattend medyo nahihiya pa ko sa kanila.”

Hindi ko na hinintay na sumagot si Tita at umakyat na ako agad. Baka kasi matunaw na ko sa kakatitig ni Luhan sakin.

Luhan’s POV:

Minamasdan ko siya habang nasa hapag kainan, parang wla lang sa kanya yung kanina. Ako dito isip ng isip kong bakit ko yun ginawa, tapos siya wla lang parang normal lang.

Hindi parin ako makapaniwala na nahalikan ko siya at hinalikan niya rin ako.
At isa pa, muntik pa namin yung magawa. Kung nagkataon ang laking kasalanan nun, lalo na sa kanya.

Mabilis siyang natapos kumain, agad ko naman siyang sinundan.

Isasara na niya sana yung pinto, buti nga nahabol ko pa.

“T-teka!”

Lumingon naman siya, akala ko pagsasarhan niya ako ngunit hindi.

“Oh Luhan, bakit?”

Yung mukha niya, masyadong maaliwalas.

“Uhm, p-pwede ba tayong mag-usap?”
Lakas loob kong tanong.

“Pasensya na, pwede bang bukas na lang? kasi alam mo kailangan kong magpahinga ngayon eh, sige”

“Teka!”

Hinarang ko yung pinto, at pumasok ako agad sa kwarto sabay sara ulit nito, niLock ko na rin para wlang estorbo.

“Luhan, I have no time for your jokes... Look, I’m tired! Nakita mo naman siguro kanina diba?”

Gusto ko sana siyang iwan at hayaan siyang magpahinga pero hindi, ito na talaga yun.
May lakas na ko ng loob.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top