Chapter 50

Debut

For the whole school break, I have been reaching out to my friends but they seem like forgot anything. I'm not sure kung sinasadya ba talaga nilang kalimutan o nakalimutan talaga nila na ngayon na ang debut ko. I know they are too busy with their lives at hindi naman nila kailangan mag-update kung anong nangyayari sa mga buhay nila. It is just that, kung kailan kailangan ko na sila doon pa sila hindi nagparamdam. Isa-isahin ko pa ba sila? Korg is on the list, ni-ho, ni-ha ay walang paramdam. Naiisip ko ngang trip niya lang ako at napaglipasan na niya kaya hindi na niya pinapakialaman.

I wasn really hoping they would remember my special day but reality happens, hindi lang ako ang may ganap sa buhay.

"Alex, hurry yourself." Mom said.

"Okay, Mom, I'm trying to!" I fumed, trying to finish preparing myself, "bakit ba kasi hindi na lang sabihin kung saan kami pupunta." I mumbled to myself.

Earlier before kakagising ko pa lamang, my parents already told me we we're going off somewhere tonight. I know it is my birthday today and their giving some kind of celebration—not big though cause of the fact that we're still coping up with the loss of business profits, though Mia paid us but I told them not to worry anything about it. If they are planning to do any celebreation for my debut, I suggested it should be intimate. Iyong kaming magpapamilya lang ang magkakasama.

Huli kong inilagay ang hair extension sa ulo ko. Mom told me to use it, wala lang akong idea kung para saan iyon. And I think my bob cut hair were good, baka babagay lang sa suot ko ang long hair. They also gave me a dress, a red conservative but close-fitting type that formed my body. It is simple actually that it just goes below my kness. I really have no idea why I have to wear this kind of dress, siguro dahil masyadong formal ang pupuntahan namin o just to celebrate my birthday? I don't have any idea.

When I'm done preparing, lumabas na ako nang kwarto ko. When I'm bound going down the stairs, agad ko namang tinawag ang parents ko. For a few minutes of silence ay lumitaw ang parents ko mula sa kitchen at napahinto nang makita ako. Their eyes widen as if I did something great wherein the dress brought me.

"Wow!" Dad marvelled, "where in the world my daughter now?" pagbibiro pa nito at niyakap ako, "happy birthday Alex..." he lose his tight hugs on me, "you're beautiful... I'm lucky." He smirked.

"I know you do, hon." Mom said, lumapit naman ito sa akin at hinakos ako ng yakap, "ops, sorry, nakusot ko ata ang suot mo." She worried, losing her hugs on me.

"Ma," aniko at muli ko siyang niyakap nang mahigpit, umalis din naman ako sa pagkakayakap at hinarap ko silang dalawa. "Whatever you guys did for me tonight, I appreciate it... pero saan nga ba ang punta natin?"

"That's a secret dear," Mom giggles. "For now, you gotta have yourself blindfolded as your father requested."

Napakunot noo naman akong hinarap si Dad, "kailangan pa ba no'n?"

He chuckles, "just for the night, Alex, would you?" pagpapaalam nito na ilalagay ang blindfold sa mata ko, tumango naman ako para tuluyan na nilang isuot iyon sa akin. "Okay, so, we're off to go!" Dad announced.

"Ooh... I'm excited." I shivered, I don't know why.

Inalalayan naman ako ng parents kong maglakas palabas ng bahay. I really don't see their faces kung ano ba talaga ang binabalak nila pero kung ano man iyon, kung sila naman ang makakasama ko ay wal nang kaso iyon. I should be happy instead dahil hindi nila nakalimutan iyong special day... when most of the people I have been wanting to greet me, forget me.

Hinawakan ni Mom ang ulo ko habang papasok sa loob ng sasakyan. They put me on the backseat. I help myself to be comfortable enough. Naririnig ko naman ang mahihinang bulungan nang parents ko sa front seat. I couldn't understand those little noises kaya wala pa rin akong idea kung saan kami pupunta.

The music on the radio keeps me from sleeping, and until we reach the destination... hindi pa rin nila inaalis ang piring sa mga mata ko. I heard they open the car door and for few moments ay tinawag naman ako ni Mom to get out of the ride. Muli naman nila akong inalalayan makababa nang sasakyan. I have heard the car drove away. Hindi ko naman inalis ang pagkakahawak ko sa kamay ni Momma.

"Ma... bakit bawal pang tanggaling iyong blindfold?"

"I'm not your Mom." Para akong binuhasan nang malamig na tubig nang magsalita ang taong hawak-hawak ko. Agad kong binitiwan ang kanyang kamay at lumayo saka ko inalis ang pagkakapiring sa mata ko. My vision adjusted from the sight as I came from being blindfolded a long time, and when it's okay and can see the person infront of me. Mas lalo akong nahiya. "Who are you Miss?" he asked with a furrowed brow.

I shook my head, "you don't need to know that... I'm sorry but can I ask where's my parents?"

He shrugged off his shoulder.

Napahugot naman ako nang malalim na hininga, "what's happening?" litong-lito na ako sa nangyayari and I couldn't believe they will leave me here with a stranger... though he's a fine man but way more than what Korg is.

About him... he's still off radar.

"What's with you though?" he asked.

I shook my head to him, "nothing, can you please tell me where's my parent? I know you know."

"I don't know whose your parents... but some people left me this." She said.

He handed over a piece of paper. Agad ko namang kinuha iyon sa kanya at binasa kung anong nakasulat doon.

Somethings waiting on you, Alex... follow the streak.

"What streak?"

"There." Agad namang tinuro nang lalaki sa akin ang direksyon kung saan makikita ang mga iyon.

A light streak glow up under the darkness and it also shows a path where I don't know where it leads too. I look to the guy who I'm talking but he's gone walking way from me. Napabuntunghininga naman ako. Wala na akong choice kundi ang sundan ang ilaw na iyon. If my parents did this, hindi ko alam kung paano nila naisip iyon at may ganito pa silang pakana.

I follow the first streak of light, at sa hindi kalayuan ay nakita ko naman ang susunod. Nilakad ko lamang hanggat sa makita ko ang susunod na light streak. The heels are killing me already. Hindi ko rin alam kung bakit kailangan ko pang mag-suot nang four inches heel at aakalain mong aattend ako nang prom dahil sa suot kong ito.

When I reach the eighteen light streak, huminto na ako sa paglalakad dahil wala nang susunod pa mula doon. Habang inuulit kong basahin ang kapirasong papel na binigay sa akin ng lalaking iyon ay sinimulan ko na rin ulit maglakad. Doon din pumasok sa isipan ko ang numero nang light streak. I turn my head back to the pathway were the light streaks are... what does this mean though?

Sa pagliko ko ay nakita ko ang isang building which on the screams my name, Alex Carreon, come inside. Hindi naman na ako nag-alinlangan pang sundin dahil natatakot na akong mag-isang naglalakad-lakad dito. Wala man lang ibang tao o kaya naman pwedeng magturo sa akin kung saan ako pupunta. Mga puno pa ang nakalapaligid at sa suot kong ito, hindi nawala ang kaba sa dibdib ko.

Tinulak ko papasok ang pinto at bumungad sa akin ang lamig ng paligid. The silence scares me. May mga sumunod pa akong nakitang bagay na nakadikit sa dingding. Natigilan naman ako at nagulat dahil halos mga litrato ko ang nandoon. Baby pictures until now. Iyong mga hair transformation ko ay nakabalandra sa dingding. And every photos are stolen, syempre maliban doon sa baby pa ako but gosh... bakit hindi man lang nila kinuha iyong mga maayos kong litrato?

Mom and Dad already make me nervous, ano naman kaya itong plinano nila?

I headed straight to the two-way door. Pagkakabukas ko pa lamang ng pinto, ang pagsabog nang confetti ang nagpagulat sa akin at natigilan ako nang marinig ko ang sabay-sabay na pagbati sa akin ng mga taong malalapit. Nang matapos magbagsakan nang mga confetti ay doon ko nakilala lahat ng mga taong bumungad sa akin. I even look up above to see the hall where they had my celebration. Agad na nilapitan ako ng magulang at kaibigan ko at agad na binate ako. Halos hindi ako makapaniwala na may ganitong selebrasyon na mangyayari. Hindi maalis sa mukha ko ang pinta ng kasiyahan.

"God, I didn't expect this, Mom, Dad, how did you do this?"

"Well... we had help." Ani Momma at tinuro ang mga kaibigan at tuwang-tuwa naman sila. "They planned this celebration, we just help to the financial... and no, don't you worry about the costs of everything, just enjoy the night, dear... happy birthday."

Napangiti naman ako, halos pinipigilan ko lang din umiyak pero kusang tumulo ang mga iyon. "Thank you Mom, Dad..." muli ko silang niyakap. "I couldn't ask for more..."

Nilapitan ko rin naman ang mga kaibigan ko at hindi ako makapaniwala na gagawin nila ito para sa akin. And they confessed they were restricting themselves from saying this to me. Gustong-gusto nila sabihin sa akin ang mga gagawin sa celebration na ito but they can't spill it out and stay it as a secret. And also, Kianna surprised me that she was here. Ginulat pa ako dahil sobrang kapit na kapit siya sa braso ni Philippe and he doesn't bother to let go of her. I smell something fishy though.

"Also we had a help... Gell Sawyer." Ani Bella.

"Hi! Alex! Happy birthday!" aniya at niyakap ako.

I though they all forget my birthday, iyon pala ay plinano nilang itago sa akin and Gell was a part of it. Masaya siya dahil natuwa siya sa reaksyon ko. Wala talaga akong idea sa nangyayari kaya nang tuwang-tuwa rin sila sa parents ko dahil nagawa nilang itago iyon sa akin.

I was really expecting for a normal intimate dinner but a big celebration it is.

"Where's Korg, Gell?"

She shook her head, "I still don't have any idea..."

"Pupunta ba siya ngayon?"

She shrugged off.

I nodded, "okay... I guess not. But thank you!"

Dahil wala akong alam kung anong magiging flow nang celebration ay nakisabay na lamang ako sa agos kung anong mga ganap. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na may surprise celebration silang lahat sa akin. Halos magkulong na nga ako sa kwarto ko dahil ni isa sa kanila ay hindi nagre-reply sa mga message ko at nasagot naman din ang mga tanong ko kung bakit. Abala pala sila sa bagay na ito.

Except fro my parents, Bella, Philippe, Bella and Gell and her parents ay may mga familiar faces din naman akong nakita mula sa Savvy. Also people from my Decathlon team ay nandito rin. I almost hated them dahil ni isa sa kanila ay hindi man lang nagpaparamdam dahil hello man lang.

I could definitely have a blessed birthday celebration... iyon na lang parang may kulang.

Korg isn't here.

He doenst even call, message or give me some heads up. Wala akong alam, blankong-blanko ako pagdating sa kanya.

Hindi ko rin in-expect na gaganapin ang celebration ko sa isang hotel. Nakakataba nang puso na may mga taong nag-e-exert nang effort para lang mapasaya at nakita ko naman kung paano ako naging parte ng buhay nila. I really love these people. Wala na akong hihingin pa.

When the eighteen roses comes, unti-unti na akong nawawalan nang pag-asa na darating pa si Korg. Nang isa-isang lumapit ang mga magsasayaw sa akin ay nakakatuwa dahil lahat sila ay nag-presenta para sa okasyong ito. Some of them are on the club, on the drama club, some on the football team... and Alec—who has a cast on his foot kaya habang pinapanood kami nang karamihan ay natatawa na lamang siya kaya nahahawa ang audience dahil parang bato siya kung sumayaw—well literal dahil nakasemento ang kanyang paa.

"Happy Birthday Alex..." he said, almost a whisper.

"Thank you, Alec..." aniko. "But you don't have to dance with me..."

"I couldn't miss this moment though," aniya. "Thank you Alex..."

Napakunot-noo naman ako sa kanya, "bakit ikaw ang nagte-thank you?"

"You came into my life, hindi iyong iniisip but stay as my friend... thank you for that."

I smiles, "I hope Asia will stay with you..."

"I hope she will..."

Bago matapos ang turn niya sa pagsasayaw sa akin ay niyakap naman niya ako. Aalalayan ko pa sana siyang makabalik sa kanyang kinauupuan pero kaya na daw niya mag-isa. Hindi ko tuloy alam ang sasabihin sa kanya. He can do it by himself... and I know he can.

Sunod namang sumayaw sa akin si Philippe and he couldn't resists his laugh. Sobrang thankful ako na nakilala ko ang taong ito. Kahit na pang-aasar at pambabara ang nakukuha ko sa kanya, hindi ako naaasar kundi natutuwa pa ako dahil may kaibigan akong gumagawa sa akin no'n. Kahit sino naman, maghahanap nang kaibigan na aasarin ka... kahit gusto mo nang ma-fall, hindi mo gagawin kasi kaibigan mo. And Philippe wouldn't come into me, iba ang gusto niya.

And that's Kianna... he confessed on their trip on Hong Kong, iniisip niyang hindi na siya magkakagusto sa mga babae but later on, he found himself thinking of her—about their future. Sobrang advance niyang mag-isip at kung ano-ano na ang tumatakbo sa isipan niya.

"Would you give Kianna a chance?" I asked him, hindi naman ito sumagot. "Would you change for her?"

"We cannot tell, Alex... but if by chance there is."

Agad ko naman siyang naiyakap sa pag-amin niyang iyon. Nakakatuwa dahil iyong wini-wish mo lang n asana magpaka-straight na ang iyong kaibigan ay mangyayari na. Kianna is a gift though.

On my last rose, si Dad ang nagsayaw na sa akin. Well, he just told me how grateful he is na lumaki ako nang maayos at hindi naging iwas sa kanila. Sobrang thankful rin naman ako sa kanila dahil hindi nila ako hinayaan at pinabayaan. I grow everyday with them and I think that's okay.

Nang matapos naman ang eighteen roses, kahit na umaasa pa rin akong dumating ang lalaking inaasahan ay pinilit ko pa rin maging masaya. Of course this is my party, I should be. Dumiretsyo naman ako sa table kung saan nakalapag ang mga regalo. May isang normal size box ang pumukaw nang pansin ko dahil sa kakaibang wrapping nito. Nang kunin ko naman iyon para tingnan kung kanino nanggaling... napangiti na lang din ako nang mabasa ko ang pangalan niya.

Hi! Alex!

Happy birthday to you, I know my presence wouldn't be a good sight on your party kaya ito na lamang ang ipapabot ko para sayo. I know this is not much kagaya nang iba but I hope you'll appreciate it. Sorry and thank you for everything... see you soon, again.

- Mia.

How thoughtful she is... hindi ko alam kung sino ang nagdala nang regalo ni Mia dito. Hindi ko nga inaasahan na may ibibigay pa siya sa akin. I hope she's doing fine now 'cause I've heard she's going to transfer into another school... I don't have such information kung totoo man iyon, pero baka dahil iniiiwasan na niya maging tampukan nang usapin sa Savvy.

"Alex..." pumintig ang tenga ko nang marinig ko ang boses niya. Dali-dali naman akong humarap para masiguradong tama ang hinala ko. Sa pagkakaharap ko ay napalunok na lamang ako nang laway at hindi makapaniwala na nandito siya ngayon. "Run with me..." he took my hands and I just don't care about everything.

I fled to my own party... and Korg is here.