Chapter 18

Power interruption

Tagabantay day. Inutusan ako ng parents kong pumunta muna sa location ng Laundry Shop namin, medyo malapit sa city ang area kaya busy rin ang shop na ito. Wala akong klase ngayong araw kaya naman hinayaan ko na ring sundin ang utos nila sa akin, wala rin naman akong gagawin all day kundi ang tumungo sa loob ng bahay at magbasa ng libro for advance reading but I didn't do it—bagot na bagot ako at hindi ko alam ang gagawin ko.

Habang nililibang ko ako ang sarili ko hawak kong phone, namintig naman ang tainga ko ng marinig ang boses ng kalalakihan na pumasok sa loob ng shop. Mabilis namang napunta ang tingin ko sa kanila. Naningkit ang mga mata ko habang inisa-isa ko ang mga mukha nila at doon ko lang natandaan na mga taga Savvy sila.

I attended them para asikasuhin at dalhin sa vacant machine. And they notice me as they won't shove their gazes on me.

"You're so familiar." The guy said, and I just looked away at hindi ko na naman inabala ang sarili kong balikan ng tingin.

"She's the girl Alec's talking about."

Mabilis namang tumapon ang tingin ko sa lalaking nagsalita ng marinig ko ang pangalan ko—nope, sounds like pero iyong si Alex—Korg's team mate.

"Sorry, hindi ako iyon." Pagtanggi ko pa, "Excuse me." aniko at umalis sa kanilang personal space at bumalik sa pwesto ko at naupo. Nawala ang concentration ko sa phone no'ng banggitin niya ang pangalan ng lalaking iyon. How come he would talked me about his friends?

Nakakapagtaka tuloy.

May mga ilang customer naman ang dumating kaya dinaluhan ko rin sila. Most of them are from the city at dahil mura lang ang rates ng laundry shop namin ay dinadayo talaga dito, most of the housemaids ay dito dini-diretsyo ang mga kabundok nilang labada.

Lumapit naman sa desk ko ang student from Savvy.

"Hey, do you got any fabcons here?"

Tumango naman ako sa sinabi niya, "of course, we wouldn't be laundry shop, if we don't have it, right?"

Napangisi naman siya sa sagot ko, obvious naman kasi diba. "Okay, I get it, how much?"

"150 for a bottle."

"Okay, I'll get it." Aniya. Kinuha ko naman ang isang bote ng fabcon sa shelf at inabot sa kanya iyon, he handed the payment and registered it. "Wait, I have heard that Korg has been into yoru house, in some kind of dinner?"

I didn't bother to give him a response.

"Well, if that's true, how could he do that?"

Napakunot-noo naman ako sa sinabi niya, "what do you mean by that?"

"He really don't take favors from others and it is a surprise to know that... maybe he really had something goin' on with this."

"And what is it?" I asked.

He shooked his head and shrugged off his shoulder, "I didn't know... hindi lang kasi gano'n si Korg makitungo, specifically on a girl like you."

I scoffs on what he said at tinawanan niya lang ako at bumalik siya sa pwesto niya. Kung pwede ko lang siya palabasin ng shop ay ginawa ko na pero hindi pwede at papagalitan lang ako ng parents ko. Tagabantay lang ako dito kaya kailangan ko ring alagaan ang customers namin.

Nakakaloka lang talaga itong mga students ng Savvy, it is like they know what's with Korg and all his actions. His ex-girlfriend and all about him. Parang kapag may ginawa lang na bagay si Korg ay pu-pwede na siyang mailagay sa daily newspaper ng school.

There's really something in Korg—and there's a part of him na hindi mo rin kayang alamin sa tingin lang.

I keep myself busy para lang hindi mapansin ang mga kalalakihan na iyon. Iisa lang naman kasi ang magpapa-laundry halos grupo na silang dumating, paano na lang kaya kung hindi kinaya ng shop ang crowded place diba?

Mayamaya lang din naman ay may tumawag sa phone ko and when I answered it, bumungad naman sa akin ang boses ni Pee shooter.

"Alesandra! Where are you? Nandito kami ngayon ni Bella sa mall."

"What?!" I bursted and some of the customers were caught by my reaction, "hindi niyo man lang sinabi sa akin."

"That's why we're calling you now and we're planning to watched a movie, humabol ka na dali!"

I let out a deep sighed, "no, I can't."

"Why? Wala ka naman atang ginagawa diyan?"

"I'm not at home," sagot ko sa kanya. "I'm at our shop, nagbabantay ako and I couldn't leave until my parents gets to see me here. Kung sinabi niyo lang ng mas maaga, I could have join you."

"Next time, will tell it early para hindi ka na mag-amok diyan," he said and giggles over the line, nakuha pa talagang mang-asar. "by the way, did you ever get to give the—" hindi ko na naintindihan ang sinasabi ni Pee shooter nang biglang mawala ang kuryente ng buong shop.

"Wait lang Pee shooter," pagpigil ko sa kanya sa pagsasalita, "I'll call you later, biglang nagbrown out. See 'ya."

Agad ko namang binaba ang phone at pansin ko ang pagtataka ng bawat customers at isa-isa ang mga tingin sa akin. Hindi kasi natapos ang pag-washing ng kanilang mga damit. Lumabas naman ako ng shop para tingnan ang mga katabing establishments kung may kuryente rin ba sila pero wala rin.

Bumalik naman ako sa loob at sinalubong ako nang mga iritadong customer.

"Miss, anong meron?" tanong ng isang housemaid.

"Meron po atang power interruption and it causes na mawalan ng kuryente ang shop."

Kung ano-ano naman kaagad ang lumabas sa mga bibig nila at natataranta na lang din naman ako sa kanila.

"So, anong gagawin namin?" tanong ng isang lalaking customer sa akin, na patapos na sana sa kanyang pag-da-dryer ng damit niya.

Napakagat naman ako ng labi, hindi ko alam ang gagawin ko.

"May generator ba kayo dito?" napatingin naman ako sa tanong ng schoolmate ko. Agad naman na sumang-ayon ang iba dahil maipagpapatuloy nila ang kanilang mga gawain pero hindi ko sure kung may generator ba kami dito. I remember we have pero hindi ko sigurado.

"Ahm, please calm down first, I will call my parents to ask for their assistance." Sa pagkakasabi ko no'n ay tumahimik naman sila sandali at bumalik sa kani-kanilang pwesto, pansin ko naman ang pagpaypay nila sa kanilang sarili dahil mismo ang aircon ay nawala.

I dialed my parents phone number, and after few ringings ay hindi pa rin nila ito sinasagot. Nababalisa at natataranta na ako sa mga tingin ng customer sa akin at hindi ko alam ang gagawin ko. In the end, binaba ko ang tawag sa kanila dahil hindi nila sinasagot ang tawag ko. Mag-isip ka, Alex. Please lang.

Bakit naman kasi nagkataon pang ako ang nagbabantay ng shop nang magkaroon ng brown-out diba?

Nakakimbyerna.

"Miss, wala pa ba?!" napaigtad naman ako sa lalaking sumigaw at lumapit na sa desk ko.

Isa-isa silang nagsilapitan sa desk ko at halos huminto ang puso ko sa sobrang kaba at takot.

"The generator will help if you have." Ani ng schoolmate ko.

"Let me check okay." aniko pero hindi sila kuntento sa sinabi ko.

Tumuloy naman ako sa backroom at hinanap ang generator pero wala akong makitang generator. Naloka naman ako bigla at nahiya kung paano ko sila haharapin sa labas. Napahinga naman ako ng malalim kung anong gagawin ko gayong mukhang nagagalit na ang mga customer sa labas.

Oh, my goodness. Bakit ba ang malas-malas ko these days?

Nang bumalik ako sa desk ko, I see the anger on their eyes at mukhang alam ko na ang magiging reaksyon nila kung sasabihin kong wala kaming generator dito. I do remember na meron kami pero mukhang sa ibang area na napunta iyon.

"Ano nang gagawin namin ngayon?"

Bakit ba kasi hindi kayo makapaghintay?

Baka kasi thirty minutes power interruption lang naman 'to?

I took a deep breath, and got my courage to speak straight to them. "Ma'am, Sir, I would like to apologize for the inconvenience we have because of the power interruption. We have no generator in the shop but—" mabilis kong pagpigil sa mga nagbabaga nilang komento, "before anyone of you talk, I would handle all the laundry."

"What do you mean, hija?" tanong ng housemaid sa akin.

"Hindi ko po alam kung anong oras babalik ang power supply and so I have the idea na umuwi na lang po kayo sa inyo, leave your addresses at ako nang mag-aasikaso sa clothes niyo at ihahatid ko sa bahay niyo for such incoveniences, is that okay po ba?"

Without any hesitations ay mabilis naman silang sumang-ayon sa sinabi ko.

They leave their address on the notebook para maihatid ko to door-to-door ang kanilang mga damit. Mabuti na lang din naman ay naisip koi yon but I don't it is a good idea dahil ako lang ang mag-isa at hindi ko kakayanin ang mag-asikaso ng gabundok na mga damit, but then, wala nang balikan at kailangan ko nang panindigan.

My schoolmate was the last one to write his address.

"Hey, uhm—what's your name again?"

"Alex." Sagot ko naman sa kanya.

He nodded, "okay, Alex, if you get to deliver my clothes at my house, you can join the party."

Napa-anga naman ako sa sinabi niya.

"Ha? Anong party?"

"I'm alone at house, my parents were away and I can do whatever I want, Alec—oh, Alex—that's a cute tandem though." Tawa pa nito nang ma-realize niya iyon, "anyway, I'm gonna host a party—just a chill night out for everyone. I invite you, so you can go."

Napangiwi na lang din naman ako sa sinabi niya, "thanks but I think... I will just go and drop off your things."

He shrugged off, "it's your choice, everyone's free to go." He winked at me, "see you, later."

I watched him left the shop. Hindi ko matandaan kung nasa football team ba siya o kaibigan talaga siya nila Korg or even Alec. At saka hindi porque, niyaya niya akong pumunta sa party house niya, bibigay kaagad ako? No.

Marami akong gagawin ngayon—and for the nth time of thinking na sobrang bagot ko, in the end, sangkatutak naman ang gagawin ko. Badtrip na 'yan.

Ulitin mo pang mag-brown out, hindi ka namin babayaran! Patas lang tayo!

Muli ko namang tinawagan ang parents ko pero still hindi nila ako sinasagot. Hindi pa nakakalipas ng thirty-minutes ng biglang bumalik ang kuryente. Umaasa akong babalik sila sa shop pero napangakuan ko na silang ihahatid ko sa kanilang ang mga kanilang mga damit.

Wala rin naman akong magagawa kundi ang simulan ang mga gagawin ko. Mostly, ilalagay ko lang sa loob ng washing machine at lalagyan ng sabon at hahayaan ko na. Sa dryer naman ay hihintayin ko lang matapos ang inikot kong minuto. Sobra lang akong nangalay sa paglulupi ng mga damit.

Lima lamang ang customer na kailangan kong asikasuhin pero parang nasa isang daang tao ang damit na nilupi ko.

Natapos ko ang mga gawin nang mag-closing hours na kami. Hinanda ko na rin naman ang mga malalaking bags na pinaglayan ko ng mga damit nila. Ang hindi ko lang alam ay kung paano ko ihahatid sa kanila isa-isa ang mga ito.

And the only thing that comes into my head ay ang magbook nang sasakyan, wala lang kasiguraduhan kung papayag sila sa gagawin ko.

I booked a car. Waited for it. Nang makita naman nito ang mga bags na ilalagay sa kanyang sasakyan ay kulang na lang ay patakbuhin niya ng mabilis ang kotse pero mabilis ko naman siyang pinakiusapan at sa huli ay napapayag ko naman siya—malaki nga lang ang bayad ko, pero keri na iyon para sa customer service na ipinangako ko.

I delivered the four bags into the respective owners at ang huling bag ay ang sa schoolmate ko. Nalula naman ako sa ganda ng bahay nito. It is three storey building and it looks luxurious. Kahit sino talagang nag-aaral sa Savvy ay mayayaman—but not me, I acquired scholarship kaya ako nakapasok not just because I have huge amount of money.

"Hihintayin pa ba kita Miss?" tanong naman sa akin ng driver.

Tumango naman ako sa kanya, "yes kuya, ibibigay ko lang ito tapos diretsyo na sa bahay."

Sumang-ayon naman sa akin ang driver at idinala ko naman sa front door ang bag. Rinig ko naman ang sounds mula sa labas at may ilang nagdaratingan at napapatingin sa akin at kung ano-anong reaksyon ng mukha ang makikita sa kanilang mga mukha.

Ilang saglit na lang din naman ay bumungad sa akin ito, binugahan pa niya ako ng usok mula sa vape at hinawi ko ang usok sa mukha ko.

"Hindi nakakatawa." Usal ko.

Pero tumawa siya sa sinabi ko, nakakaasar. "Thank you, Alex..." napatingin naman ito sa sasakyang naghihintay sa akin, "you won't stay?" aniya.

Umiling naman ako, "no, I need to rest." Sagot ko sa kanya.

"No," mabilis nitong sagot sa akin."you should come inside..." mabilis naman siyang lumapit sa driver at kinuha niya ang kanyang wallet at binayaran niya iyon, nanlaki na lang ang mata ko nang umalis ang sasakyan at iniwan ako. Bumalik sa akin ito, "then you're not going anywhere."

Napakunot noo naman ako sa kanya, "why did you that?"

"You don't wanna have fun? Because this is really a good one for the night."

"I should leave." But he gripped my hands, "let go of me."

"Nah, ah. Alex..." he smirked, "you'll stay." Saka niya ako tuluyang pinasok sa loob ng kanyang bahay and I got to see every random faces na hindi ko kilala. Naiwan naman akong nakatayo at hindi alam ang gagawin.

He offered me a red cup at tinitigan ko lang iyon.

"Anong gagawin ko dito?"

"Drink." He said.

"Is this alcohol?"

"No." sagot niya sa akin.

"Sure?" he nodded, dahil uto-uto, ininom ko naman pero agad ko ring nadura dahil sobrang sama ng lasa. Tinapunan ko siya nang masamang tingin, "you lied, dude."

He laughed, "enjoy the night, Alex..." he said and goes into the crowd at nawala na siya sa paningin ko, ni hindi man lang niya tinabi ang bag ng kanyang mga damit. How could he be like that?

Aalis na ako dito. Papagalitan pa ako ng parents ko dahil dito.

Pero sa pagtalikod ko, I'm bound to greet the chest of a tall man and when I look up, I saw him... I gulped, moving away.

"Sorry... Korg."

He smiled but walked away.

What the hell is that?