Even later loop ik met vier wachters door het bos in onze vossengedaante, opweg naar de Shifterburcht. De wachters spreken niet tegen me, waardoor we het geluid van de vogeltjes vrolijk horen fluiten. Met de stilte in de groep begeven we ons door het bos. We lopen langs riviertjes, die kalm langs kabbelen. De stroming van de riviertjes en de vogeltjes zijn de enigste geluiden die we horen.

Na een uur met dezelfde geluiden te hebben gelopen, klinkt er plots een geluid die de kalme gleuiden onderbreekt. Geritsel vanuit de bosjes. Ik stop met lopen en druk me plat op de grond.

'Wat was dat?,' hoor ik een van de wachters vragen via de mindlink.

'Geritsel,' beantwoord een andere wachter, de vraag van de ander.

'Sst!' geef ik door via de mindlink en zie dan niet veel later een paar poten te voorschijn stappen.

'Maar dat zijn wolven!' roept weer een andere wachter via de mindlink. De wachters springen op en vallen de wolven aan. 'Val aan!'

Ik spring meteen op en zie dan tot mijn stomste verbazing Giel en Gavin, die van hun wolvengedaante naar hun menselijke gedaante zijn veranderd. Geschrokken kijken ze de wachters aan, die hun aanvallen. Ik verander ook naar mijn mensengedaante. 'Stooop!' roep ik uit om de wachters tegen te houden.

Ze stoppen met aanvallen en kijken me raar aan. Ook Giel en Gavin. 'Waarom? Het zijn wolven Ceyda!' brengt een van de wachters uit, die als eerste naar zijn mensengedaante is veranderd.

'Die zijn gevaarlijk,' vult een andere wachter de zin aan.

'En toch vallen jullie hun niet aan!' zeg ik met een strenge stem.

'Maar-.' 'Geen gemaar! Ik ben de dochter van de leider, en daar luisteren jullie naar,' zeg ik nog altijd streng.

'Sorry,' verontschuldigen ze zich.

Ik loop op Giel en Gavin af, die me nog altijd raar aankijken. 'Wat brengt jullie hier?,' vraag ik dan aan de twee heren.

'Naar de Shifterburcht, maar we moeten hier langs om daar te komen,' legt Giel uit.

'Owh, wij zijn ook onderweg daar naartoe,' merk ik op.

'Maar wij hebben een doel. Wij willen graag vrede hebben tussen ons, de vossen en wolven,' vertelt Gavin en ik kijk hun met grote mond aan.

'Maar dat is ook onze doel. Die hele oorlog tussen de verschillende roedels moet afgelopen zijn,' reageer ik op hem.

'Toevallig. Dan gaan we samen,' zegt Giel en opent zijn armen.

Ik knik en laat zijn armen om me heen slaan. Hij knuffelt me kort en laat daarna weer los. 'Vooruit, laten we snel verder gaan. Straks komen we te laat en is het hier dadelijk een slagveld,' zeg ik en spoor iedereen aan.

'Ja,' zeggen Giel, Gavin en de wachters.

We vervolgen allemaal dezelfde weg, die zich naar de Shifterburcht leidt. De spanning onder de wachters is duidelijk te voelen, zij voelen zich niet veilig met Giel en Gavin in de buurt. Ik kan die spanning niet eruit praten, want ik snap ze grotendeels wel. In het begin vond ik het ook niet veilig bij hun. Kun je nagaan dat dat 3 dagen geleden was, toen ik Giel en zijn vrienden ontmoette. Er is inmiddels een stilte in de groep gevallen. Dat is het enigste wat de wachters rustig houdt.

Na een half uur te hebben gelopen begin ik weer te praten. 'Ik moet jullie trouwens iets delen,' begin ik mijn onderwerp. Een onderwerp die kort geleden door mijn gedachten ging.

'Wat houdt dat in?,' vraagt Gavin aan me.

'Liefde,' beantwoord ik met een zucht zijn vraag.

'Heeft het te maken met een andere shapeshifter?,' vraagt Giel, maar niet verbaasd. Alsof die het al wist.

'Ja,' reageer ik kort.

''Ben ik het?,' vraagt Giel meteen nieuwsgierig.

'Nee, een andere vriend,' reageer ik abrupt en schudt wild met mijn hoofd.

'Wacht even, je was bij de herten. Heb je daar soms iemand ontmoet?,' vraagt Giel verder.

'Ja, iemand die mijn leven had gered. Iemand die klaar stomd voor mij, die me hielp een plaats hebben in zijn roedel. Hij was heel lief en we hadden gisteravond nog lol met lkaar. En nu... nu... nu is hij er niet meer. Sinds vanochtend, sinds die aanval van de wolven op de herten,' vertel ik Giel. Ik snuif eventjes en veeg wat tranen weg, die over mijn wangen rollen. 'Het was Sylan, de zoon van de hertenleider.'

'Wacht even, is het je liefdesgeheim?,' vraagt Giel verrast aan me. Hij slaat een arm om me heen en trekt me tegen zich aan.

Ik slik, maar knik met mijn hoofd. 'Klopt,' zeg ik dan.

'Ik vind het knap van je dat je het wou vertellen,' zegt Giel met een glimlach op mijn mond.

Ik glimlach zwakjes naar hem. 'Dankje,' zeg ik dan en de stilte keert weer terug in de groep. Zwijgend lopen we verder.