«Κοιτάω δεξια, σε βλεπω... Κοιτάω αριστερά και βλέπω τον εαυτο μου... Σε ποιον να απλώσω το χερι και ποιον να σώσω;»

Το επόμενο πρωί

Ανοιξε τα ματια του και κοιταξε γυρω του. Το γνώριμο υπόγειο του σπιτιού έμοιαζε θλιμμένο με την εικόνα του. Κάτι είχε συμβεί... Κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει... Εικόνες με τον πατέρα του να τον μετακινεί στο σπίτι και να τον αφήνει τον χτύπησαν αμέσως... Σε κλάσματα του δευτερολέπτου σήκωσε και κοίταξε το χέρι του . Ο Ήχος από τις αλυσίδες τρύπησε τα αυτιά του αλλά το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο στην παλάμη  του χεριού του ...

Ένα μικρό, αχνό, μαύρο σημαδακι επιβεβαίωσε τον φόβο του πως ο ίδιος του ο πατέρας τον πρόδωσε...

"Λιαμ ..." Ακούστηκε μια γνώριμη φωνή κι εκείνος σοκαρισμένος κοίταξε το σκοτάδι απέναντι του . Ο Ήχος από το τρίξιμο του μετάλλου ακούστηκε ξανά... Αυτή τη φορά όμως τρόμαξε ακόμα περισσότερο όταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του είδε το πρόσωπο της καθώς προσπαθούσε να πάει προς το φως ...

"Νερισσα ;" Ρώτησε με τρεμάμενη φωνή κι εκείνη πάτησε τα κλάματα αμέσως. 

Μπορεί να μην την αγαπούσε, να μην την αγάπησε ποτέ για την ακρίβεια αλλά δεν έπαυε να νιώθει υπεύθυνος... Το ένα της χέρι ήταν ακουμπισμένο στην κοιλιά της και προσπαθούσε να συρθεί προς το μέρος του.

"Μην κουνιέσαι!! Θα μας βγάλω απο δω μέσα..." Είπε κι εκείνη έκαψε πιο δυνατά.  Δεν είχε ιδέα πως ο πατέρας του κατάφερε και την πήρε αλλά δεν υπήρχε χρόνος να το σκεφτεί. Ήξερε πως η κατάσταση ήταν αρκετά τεταμένη... Κάτι είχε σχεδιάσει και για καλή του τύχη τον βρήκε απροετοίμαστο...

Έπιασε τις αδαμαντινες αλυσίδες και προσπάθησε να τις σπάσει ακόμα κι αν γνώριζε πως είναι ένα δύσκολο υλικό. Ο Τζον δεν έπαιζε... Είχε διαλέξει τις συγκεκριμένες αλυσίδες γιατί ήταν σίγουρος πως θα τον κρατούσαν δέσμιο τους ...

"Λιαμ φοβάμαι... Αν πάθει κάτι το μωρό θα τρελαθώ..." Μουρμουρησε μέσα στους λυγμούς της η Νερισσα

"Σταμάτα να κλαις γαμωτο ! Δεν θα αφήσω τίποτα να συμβεί..." Την άκουσε να αναστενάζει και πίεσε ακόμα περισσότερο το μέταλλο στα χέρια του. Μάταια όμως... Όσο και να προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί δεν κατάφερνε τίποτα...

"Υποσχεσου μου πώς ότι και να συμβεί θα σώσεις εμάς και το παιδί μας ... Δεν θα το αντέξω αν πάθει κάτι Λιαμ ... Θα τρελαθώ!"

"Πώς βρέθηκες εδώ;"Την ρώτησε και για μια στιγμή ένιωσε την ανάσα της να σταματάει...

"Μπήκαν στο σπίτι... Με χτύπησαν και ξύπνησα εδώ. Προσπαθούσα να σε ξυπνήσω ώρα τώρα αλλά εμοιαζες νεκρός... Φοβήθηκα τόσο πολύ...." Το τρέμουλο στην φωνή της και ο φόβος της ενίσχυσαν τον εκνευρισμό του.

"Μόλις απελευθερωθω όλα θα τελειώσουν.... στο υπόσχομαι..."της απάντησε πιο ήρεμος και κοίταξε τριγύρω για κάποιο εργαλείο που θα τον βοηθούσε να σπάσει τις αλυσίδες...

Πίσω στο σπίτι

Χωρίς να γνωρίζει τίποτα από όσα έγιναν χθες , τα βήματα της την οδήγησαν στο σπίτι μετά από μια αρκετά δύσκολη νύχτα για την ίδια... Δεν είχε το κουράγιο να γυρίσει το βράδυ, προτίμησε να μείνει πάνω στο λόφο... Όσο κι αν επιζητούσε απαντήσεις φοβόταν να επιστρέψει σπίτι και να μιλήσει στους γονείς της ...

Φτάνοντας όμως το πρώτο πράγμα που ένιωσε ήταν μια τρομερή αναστάτωση. Φρουροί έμπαιναν και έβγαιναν από το σπίτι ανεξέλεγκτα, έξω στεκόταν ο Ντομ και ο Παππούς της ενώ παραδίπλα τους η Μεριλ ... Μόλις ο Ντομ έπιασε την μυρωδιά της γύρισε προς το μέρος της και έτρεξε κοντά της αναστατωμένος. 

"Θεέ μου !τουλάχιστον εσύ είσαι καλά!" Φώναξε και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Η Φαιθ ακούγοντας τον τρομοκρατηθηκε.

"Τι ... τι έγινε θείε;Με τρομάζεις!!!"Είπε και αποτραβηχτηκε

"Έλα μέσα.  Όλοι είναι μαζεμένοι στο γραφείο..." Απάντησε και προχώρησε
"Η Νερισσα αγνοείται...Το ίδιο και ο Λιαμ από ότι καταλάβαμε... Φοβόμασταν πως κι εσύ... " Μουρμουρησε καθώς έφτανε προς την είσοδο.

"Τι λες ;" Ρώτησε με δυνατή φωνή και παραμερίζοντας τον έτρεξε προς το εσωτερικό του σπιτιού. Πανικόβλητη μπήκε μέσα στο γραφείο του πατέρα της προκαλώντας την έκπληξη όλων...

"Κοριτσάκι μου!" Φώναξε η Ελπίδα και την πήρε αμέσως αγκαλιά. "Πόσο φοβήθηκα...."συνέχισε και άρχισε να κλαίει

"Είμαι καλά μητέρα... " Είπε σιγάνα και την αγκάλιασε πίσω

"Η αδερφή σου αγνοείται...." Είπε η Νεφέλη και την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Πήγε κοντά της και τραβώντας την Ελπίδα στάθηκε και την κοίταξε
"Απίστευτο!!!!" Είπε ξαφνικά και η Φαιθ απομακρύνθηκε από τη γιαγιά της αμέσως " Η Ίριδα των ματιών  της άλλαξε!!!!" Μονολογισε και Ο Ίαν πλησίασε την κόρη του η οποία είχε κοκαλωσει .

"Δεν το πιστεύω αυτό!!" Αποκρίθηκε με την σειρά του και διέταξε αμέσως όλο το προσωπικό και τους φρουρούς να αποχωρήσουν από το δωμάτιο.

Ξάφνου γύρω της ένιωθε 6 μάτια να την κοιτάζουν εξονυχιστικά...

"Δεν είμαι πειραματόζωο που να πάρει η οργή!!!! Θα μου πει κάποιος επιτέλους τι συμβαίνει;" Ρώτησε αλλά κανείς δεν απάντησε στην ερώτηση της.

"Ποτέ έγινε;Πώς έγινε;" Η Νεφέλη πίεσε την εγγονή της για απαντήσεις. Η Λούνα που τόση ώρα στεκόταν αρκετά μακριά αποφάσισε να επέμβει

"Γιατί δεν την αφήνουμε στην ηρεμία της; Νομίζω έχουμε να ασχοληθούμε πρώτα με την εξαφάνιση της Νερισσα... Η Φαιθ είναι καλά από ότι βλέπετε όλοι ! Σταματήστε να την πιέζετε επιτέλους!" Με μια ματιά που ούρλιαζε ευχαριστώ, η Φαιθ της χάρισε ένα αχνό χαμόγελο.

"Απλά είναι τόσο περίεργα όλα..." Μονολόγησε η Νεφέλη και γύρισε προς το παράθυρο σκεπτική...

"Είχα την εντύπωση πως ποτέ δεν θα έβρισκε τις δυνάμεις της αν δεν ...." Μόλις κατάλαβε τα λόγια που ξεστόμισε δαγκωθηκε και γύρισε προς τους υπόλοιπους

"Αν δεν ;;Τι εννοείς μητέρα;"Ρώτησε η Ελπίδα

"Ανοησίες.... Δεν εννοούσα τίποτα κόρη μου "

"Μητέρα μίλα!" Πρόσταξε η Ελπίδα και εκείνη αναστέναξε

"Γιατί επιμένεις για κάτι που ανήκει στο παρελθόν μου λες ;" Γύρισε προς το παράθυρο και πήρε μια βαθειά ανάσα...

"Την νύχτα που γεννήθηκε και πήγα να την ευλογήσω , μόλις ακούμπησα το μέτωπο της είδα ένα όραμα... Ένα προμήνυμα ας πούμε.  Τότε έλεγα πως ήταν ανοησία αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια και η Φαιθ μεγάλωνε χωρίς δυνάμεις καταλάβαινα πως ήταν αληθινό..." Όλοι στο δωμάτιο την έβλεπαν με μάτια ορθάνοιχτα, πιο πολύ από όλους όμως η Φαιθ, η οποία δεν πίστευε στα αυτιά της ...

"Συνέχισε μητέρα "Είπε ο Νεφέλη

"Είδα λοιπόν πως θα ζήσει χωρίς ταυτότητα μέχρι να βρει το ταίρι της...." Τα μάτια της Φαιθ άνοιξαν διάπλατα. Η Λούνα ανήμπορη να αντιδράσει ήλπιζε απλά πως η Νεφέλη δεν θα είδε πρόσωπα... Ήταν πλέον σίγουρη πως ο Λιαμ ήταν το κλειδί και αν η Νεφέλη τον είχε δει τοτε όλα θα έφταναν στο τέλος μέσα σε μια στιγμή...

"Είσαι με τα καλά σου ;Μας κράτησες κάτι τέτοιο τόσα χρόνια κρυφό;;" Η δυνατή φωνή του Ίαν έκανε τα παράθυρα να τριξουν και η Φαιθ δάκρυσε...

Άνοιξε την πόρτα και έτρεξε προς το δωμάτιο της . Πριν φτάσει όμως πάνω ένας φρουρός την σταμάτησε απότομα.

"Βρήκα αυτό έξω από τα τείχη δεσποινίς...  Έχει το όνομα σας πανω του ..." Είπε και έβγαλε από την τσέπη του έναν λευκό φάκελο....

Σας φιλώ ...