"Μπορώ να σε κάνω να το πιστέψεις αν με αφήσεις..."

Το κινητό της χτύπησε. Κοίταξε μια φορά την οθόνη και είδε ένα ακόμα μήνυμα από τον Τζόναθαν. Δεν της έφταιγε σε τίποτα. Εξάλλου ήταν πάντα γλυκός απέναντι της , υπομονετικός και αρκετά τρυφερός. Άνοιξε το μήνυμα και αμέσως κοίταξε ένα κείμενο...

"Μωρό μου σε παρακαλώ... σε ικετεύω, θέλω να βρεθούμε να μιλήσουμε. Σ'αγαπάω... Πότε δεν έπαψα και ποτέ δεν θα πάψω. Κάποτε μου είπες πως η διαφορετικότητα μας κάνει μοναδικούς. Δώσε μου μια ευκαιρία να σου αποδείξω πόσο καλύτερο άνθρωπο με έχεις κάνει... Δεν θα σε κουράσω.  Δεν ξέρω καν τι έχει συμβεί... Εκείνο το βράδυ δεν ξέρω τι είχα πάθει. Δεν ήμουν ο εαυτός μου... Δεν έχω ιδέα ποιος ήταν εκείνος ο άντρας πάνω σου και αντέδρασα ενστικτωδώς... Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτηκες για μένα αλλά στο ορκίζομαι πως απλά έπραξα όπως οριζε η καρδιά... Μου είπε πως ήταν ο σωματοφύλακας σου. Σε πήρε πριν καν προλάβω να έχω την ευκαιρία να σου μιλήσω... Σε παρακαλώ... Αν με αγαπάς θα σε περιμένω στο δέντρο μας ...εκει που σε γνώρισα και εκει που άρχισαν όλα..."

Η Φαιθ αναστέναξε. Ήξερε πως βρέθηκε σπίτι εκείνο το βράδυ αλλά παρόλα αυτά δεν μπορούσε να ξεχάσει πως στην μάχη μεταξύ Λιαμ και Τζόναθαν ο τελευταίος έμοιαζε με βρικόλακα πάρα με άνθρωπο. Ναι μεν έπεισε τον εαυτό της πως όλα ήταν μέσα στο κεφάλι της αλλά με την μυρωδιά απούσα δεν ήταν σίγουρη για τίποτα. Από την άλλη προσπαθούσε να σκεφτεί λογικά. Έβγαιναν καιρό μαζί και ποτέ του δεν έδωσε δικαίωμα πως δεν είναι θνητός...

Ο Λιαμ όμως, με την δυναμική του θα τον σκότωνε σε κλάσματα δευτερολέπτου κάτι που δεν έγινε... κάτι που έσβησε μέσα στο κεφάλι της αφού δεν της άφησε καν περιθώρια για τίποτα...

"Στις 11 θα είμαι εκεί "

Απάντησε και έστειλε το μήνυμα...

Λίγη ώρα αργότερα

"Δε μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει αυτή η ένταση Ίαν... Είναι αδέρφια. Έπρεπε να είναι ενωμένες σαν μια γροθιά και κοίτα τες ! Κάθε φορά που η Νερισσα έρχεται η Φαιθ κλείνεται στο δωμάτιο. Εκτός αυτού..." Ο Ίαν διέκοψε την Ελπίδα χαϊδεύοντας τα μαλλιά της

"Πες μου πώς δεν σου πέρασε από το μυαλό ο λόγος αγάπη μου ..." είπε και άφησε την καυτή του ανάσα πάνω στο δέρμα του προσώπου της

"Δεν θέλω να πιστέψω πως αυτό που σκέφτηκα ισχύει Ίαν! Δεν το καταλαβαίνεις;Αν η Φαιθ είναι ερωτευμένη με τον Λιαμ πως θα φτιάξουμε μια οικογένεια με γερές βάσεις; Τα κορίτσια θα διχαστουν. Από την άλλη δεν έχω αμφιβολία για εκείνον. Δεν έχει δώσει ούτε ένα δικαίωμα..."

"Δεν ξέρω αγάπη μου ... Δεν το βρίσκεις παράλογο όμως που δεν έχει δαγκωθει με την Νερισσα ; Εγώ θα πέθαινα αν ήμουν στη θέση του για να ολοκληρώθω σαν πλάσμα... "

"Το έχω σκεφτεί και δεν έχω απάντηση... Ας ελπίσουμε όλα αυτά να είναι μια απλή παρεξήγηση... "

Ο Ιαν την ξάπλωσε απαλά στο κρεβάτι και πήρε θέση δίπλα της.

"Εμένα μόνο ένα πράγμα με ανησυχεί..." είπε χαμηλά προκαλώντας την αναστάτωση της Ελπίδας

"Το οποίο είναι;" τον ρώτησε και ανασηκωθηκε στο κρεβάτι

"Οι δυνάμεις της ... Αισθάνομαι την αύρα της να μεγαλώνει αλλά δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα Ελπίδα... Κι αν ... Κι αν η φύση της είναι αυτή;Αν το κοριτσάκι μας δεν έχει τελικά καμία δύναμη; Όλοι περιμένουν από εκείνη την ολοκληρωτική της μεταμόρφωση. Η πίεση είναι μεγάλη και την καταλαβαίνω αλλά αν τελικά από την Ένωση μας προέκυψε πως δεν έχει στην ουσία καμία δύναμη;"

"Όπως και να έχει Ίαν. Είναι το μωρό μου και την αγαπάω κι εγώ και όλοι μας . Δεν θα ανεχτώ από κανένα να την κοροϊδέψει για κάτι. Αν και έχω ένα προαίσθημα πως απλά οι δυνάμεις της περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να φανερωθούν..."

"Ε χεις δίκιο. Το σκέφτομαι και το αναλύω αρκετά... Έλα να ξαπλώσουμε"

Την αγκάλιασε και χώθηκε στο ζεστό της κορμί...

Λίγες ώρες αργότερα

Ακουμπισμενος στο κορμο του μεγάλου δέντρου, με το βλέμμα στραμμένο προς την πλευρά που θα ερχόταν περίμενε ανυπόμονος... Κανένα της όμως σημάδι... Η ώρα είχε ήδη πάει 11. Άρχισε να αισθάνεται περίεργα.  Πότε δεν αργούσε στα ραντεβού και από τη στιγμή που δέχθηκε να πάει δεν υπήρχε περίπτωση να το μετανιωνε και να μην τον ειδοποίουσε...

Μέσα στο μυαλό του υπήρχαν διάσπαρτες σκέψεις.  Σκέψεις αρνητικές ως επί το πλείστον.  Ίσως δεν κατάφερε να την πείσει πως είναι θνητός. Ίσως ακόμα και να είδε πολλα περισσότερα εκείνη τη βραδιά...

Άναψε ένα τσιγάρο και αποφάσισε να της δώσει λίγο χρόνο ακόμα...

Στο δάσος...

Ένιωθε πίσω της τα βήματα του... Είχε να βγει από το σπίτι ένα μήνα παρόλα αυτά την ακολούθησε. Δεν καταλάβαινε την εμμονή του μαζί της.  Προσπαθούσε να περπατάει όσο πιο σιγά μπορεί αλλά δεν μπορούσε να τον ξεγελάει για πολύ. Κάποια στιγμή έπρεπε να φτάσει στον προορισμό της. Λίγο πριν βγει από το δάσος για να πάρει το μονοπάτι που θα οδηγούσε στο ξέφωτο ξαφνικά κοκαλωσε...

"Δεν μπορεί...." μουρμουρησε και έκλεισε τα μάτια. Ήταν σίγουρη πως το μυαλό της έπαιζε παιχνίδια... Ανασηκωσε το κεφάλι της και τέντωσε το κορμί της.

"Μυ ... μυρίζω...." ψέλλισε και μέσα στο σοκ δεν κατάλαβε καν πως ο Λιαμ στεκόταν λίγα μέτρα μακριά της . Η έκπληξη όταν άρχισε να επεξεργάζεται την μυρωδιά ήταν μεγάλη. Ήταν υπερβολικά οικεία. Θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει σαν κανέλα...Είχε ένα ακόμα έντονο στοιχείο όμως που δεν καταλάβαινε καλά. Της θύμιζε αλκοόλ...ουίσκι... ουίσκι και κανέλα... Όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα δυνάμωνε. Ήταν μαγικό για την ίδια. Εθιστικό...

Δυστυχώς η ευτυχώς μέσα της είχε ηδη αρχίσει μια μικρή αντιστροφή μέτρηση άγνωστη τόσο για την ίδια όσο για όλους τους άλλους. Το γεγονός πως είχαν ανταλλάξει γεύσεις επηρέαζε αρκετά την πραγματική της φύση αλλά η αλυσιδωτή αντίδραση για να επιτευχθεί έπρεπε η επαφή τους να παραμείνει σταθερή.  Φυσικά και δεν θα απελευθέρωνε τον εαυτό της αλλά κάποια κομμάτια του θα έμπαιναν στη θέση τους...

Ο Λιαμ την πλησίασε και στάθηκε πίσω της. Η καυτή του ανάσα έσκαγε στα μαλλιά της και η επιθυμία του να την ακουμπήσει ήταν τεράστια. Άπλωσε τα χέρια του για να την αγκαλιάσει αδυνατώντας να κρατήσει τον εαυτό του. Μόλις την άγγιξε όμως όλα πήραν λάθος τροπή.. Η Φαιθ πετάχτηκε σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Γύρισε απότομα προς το μέρος του και τον έσπρωξε.

"Θα σταματήσεις επιτέλους;" φώναξε δυνατά. Ο Λιαμ πήγε πάλι κοντά της και εκείνη δεν δίστασε να τον σπρώξει για δεύτερη φορά.

"Σταμάτα να με διώχνεις!" Της είπε και σαν απάντηση εκείνη του γύρισε την πλάτη.

"Νομίζω δεν έχουμε να πούμε τίποτα μεταξύ μας. Θα μιλήσω και στον πατέρα μου να σε βγάλει από την προσωπική φρουρά μου. Δεν θέλω να σε βλέπω... Εχεις μια λαμπρή ζωή μπροστά σου. Μια γυναίκα και ένα... ένα παιδί " ξάφνου έκανε μια παύση. Άρχισε να μυρίζει κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα. Φυσικά και έκρυψε από τον Λιαμ πως για πρώτη φορά στη ζωή της τον μύρισε και μάλιστα ένιωθε εξτασιασμενη από την οσμή  του αλλά τώρα στον αέρα πλανιόταν κάτι διαφορετικό... Στην ουσία δεν ήταν τίποτα άλλο από τον Λιαμ. Από τον τρόπο που τα συναισθήματα επηρέαζαν την μυρωδιά του. Ακούγοντας την να τον διώχνει ξανά το μόνο που ήθελε ήταν να ουρλιάξει.

"Δεν έχω τίποτα που να με κάνει τόσο ευτυχισμένο όσο εσύ..." Η Φαιθ παραμέρισε την περίεργη μυρωδιά και επικεντρώθηκε στα λόγια του 

"Δεν θα γίνω ποτέ αυτό που θες Λιαμ... Πότε δεν θα χωρίσω μια οικογένεια. Η Νερισσα ήταν δική σου επιλογή Και γι αυτό..." Δεν την άφησε να τελειώσει... σαν αστραπή βρέθηκε μπροστά της. Την έπιασε από τα μπράτσα και την κόλλησε στο κορμί του. Αδιαφορουσε για τα λόγια της. Αδιαφορουσε για τον όρκο του. Αδιαφορουσε για το μέλλον και την ζωή που έπρεπε να ακολουθήσει.

Έκανε λάθη και το μεγαλύτερο το κρατούσε στα χέρια του ...

Σας φιλώ