"Τι θα μπορούσα να σου πω ...Για να πιστέψεις... Είναι μικρό το Σ'αγαπώ, μονάχα δύο λέξεις...."

Μαζεύω τα σπασμένα μου κομμάτια και κοιτάζω γύρω μου τι σκοτάδι που με αγκαλιάζει... Έχει περάσει σίγουρα μια ώρα από την στιγμή που ο Τζον πήρε την Νερισσα και αισθάνομαι τον πανικό να γεμίζει την ψυχή μου. Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό; Πώς μπόρεσε να μου βάλει ένα δίλημμα μεταξύ του αγέννητου παιδιού μου; Είναι τρελός... Και δυστυχώς λυπάμαι που είναι πατέρας μου.

Ξέρω πως όταν βγω έξω από αυτούς τους πετρινους τοίχους θα αντικρίσω την καταστροφή με σάρκα και οστά. Ξέρω πως θα με βάλει να διαλέξω και πολύ φοβάμαι πως στην απέναντι όχθη θα βρίσκεται εκείνη... Εκείνη που μου έδωσε λίγη από την ζωή της ... Λίγη από την γεύση της... Είναι αστείο πώς, εκείνο το λίγο για μένα είναι αρκετό... Δεν ξέρω τι σκέφτηκε ο πατέρας μου , και ούτε θέλω να μάθω είναι η αλήθεια αλλά δυστυχώς σίγουρα θα βρήκε έναν τρόπο για να την φέρει απέναντι μου...

Το μυαλό μου νομίζω πως φτάνει στην παράνοια, πως θα διαχειριστώ κάτι τέτοιο ; Το μόνο που μου έμεινε να ελπίζω είναι πως απλά θα ζητήσει την δική μου ζωή για του παιδιού μου και θα του την δώσω απλόχερα... Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν ξέρω αν θα μπορέσω να δώσω την δική της ζωή...

Πώς να δώσεις κάτι που δεν σου ανήκει; Πώς να κάνεις την επιλογή που θα σε στείλει στην ίδια την κόλαση; Γυρίζω πίσω το χρόνο και προσπαθώ να γράφω στο σημείο της ζωής μου που ήμουν ανεξάρτητος. Που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η εκδίκηση και τίποτα άλλο. Να θρεψω με εγωισμό το κτήνος μέσα μου και να γίνω ένα με τον θυμό μου αλλά δεν μπορώ... Κάθε φορά τα μάτια της μου καίνε τον εγκέφαλο...

Ούτε τα μαγικά μου χαρίσματα δεν πιάνουν... Σίγουρα αυτό το πράγμα που εμπηξε στο χέρι μου έχει σχέση.  Προσπαθώ να φέρω εδώ και ώρες την μάνα μου στο μυαλό, να φέρω απλά την εικόνα της από εκείνη την παλιά φωτογραφία αλλά δεν μπορώ...

Το μόνο ενεργό πράγμα πάνω μου είναι η φύση του πατέρα μου αλλά και αυτή αδρανής... Σαν να μην υπακούει το κορμί στην θέληση, σαν να έγινα ένα τίποτα... Αν δεν ένιωθα τους κυνόδοντες μου θα ήμουν σίγουρος πως ότι σκατα κι αν ήταν αυτό που έκανε , μου πήρε τα πάντα.  Με έκανε θνητό... Ευτυχώς όμως αισθάνομαι ακόμα τα δόντια μου να μακραινουν και την ένταση της φύσης μου . Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν μπορώ να την βγάλω προς τα έξω....

Πρέπει να βρω κουράγιο.  Πρέπει να βρω τρόπο να μας σώσω όλους.

Φαιθ POV

Όσο πλησιάζω αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά... Έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει αλλά δεν με πειράζει. Ίσως η βροχή ξεπλύνει από πανω μου την αμαρτία , ίσως ξεπλύνει την ντροπή που αισθάνομαι.  Ποιος ορίζει όμως την καρδιά για να το κανω εγώ; Με όση ταπεινότητα μου έχει απομείνει οφείλω να ομολογήσω πως αν είχα την ευκαιρία θα πλησίαζε ξανά και ξανά τον Λιαμ . Είναι τόσα πολλά τα γιατί, τόσες πολλές οι στιγμές που ακολούθησα την καρδιά που πλέον έχασα τον εαυτό μου ...

Ο Κόσμος έχει αρχίσει να διαλύεται καθώς η βροχή δυναμώνει. Αυτό το βάρος που έχω μέσα μου μεγαλώνει , μοιάζει με φωτιά... Μια φωτιά που θα με καψει δίχως έλεος...

Μπαίνω μέσα στο δασάκι και προχωράω.  Κανείς... Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω. Το ένστικτο μου όμως  προσπαθεί να με ειδοποιήσει.  Είναι τόσο περίεργο... Σαν να μιλάει κάποιος μέσα στο κεφάλι μου ... Σαν να ακούω μια φύγει φωνή που ουρλιάζει να τρέξω και να φύγω μακριά... Θα ορκιζόμουν πως μοιάζει σαν την περιγραφή που μου έκανε ο μπαμπάς για τον Σεθ... Δεν βγάζει όμως νόημα... Δεν γίνεται...

Ξέρω πως άλλαξα μορφή, πως αποδέχθηκα το χάρισμα του πατέρα μου αλλά εκείνη η νύχτα είναι τόσο θολή πλέον... αν και μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μακριά την νιώθω σαν ένα μακρινό παρελθόν...

Ξάφνου πιάνω μια μυρωδιά στον αέρα. Μυρίζω; Τι διάολο;

Δεν μου αρέσει αυτό, κάτι δεν πάει καλά...

Η αφήγηση αλλάζει

Μεσα από την άλλη πλευρά ξεπρόβαλε μια αρκετά γνώριμη φιγούρα για την Φαιθ... Φορούσε  ένα λευκό φαρδύ φόρεμα, στους ώμους αλλά και γύρω από το λαιμό το ύφασμα ήταν γεμάτο με κόκκινες πιτσιλιες. Μικρές σταγόνες γεμάτες με το δικό της αίμα...

Πίσω της ακριβώς στεκόταν ο άντρας που είδε στο σπίτι του Τζόναθαν. Μόλις έριξε την ματιά της πάνω του ο χρόνος πάγωσε. Το μίσος που εξέπεμπαν και οι δυο ήταν τρομακτικό. Η Φαιθ όπλισε τον εαυτό της και περπατώντας προς το μέρος τους στάθηκε στην μέση του πάρκου. Γύρω τους υπήρχε ελάχιστο φως αλλά αρκετό για να βλέπει καθαρά. Ο Λιαμ προς έκπληξη της ήταν απών. Πράγμα που από την μια την ηρέμησε από την άλλη όμως γέννησε δεκάδες ερωτήματα μέσα της.

Η αδερφή της έδειχνε τρομαγμένη. Τα μάτια της ήταν δεμένα με ένα μαντήλι και ο Τζον την καθοδήγησε.  Το φόρεμα της είχε αρχίσει να ποτίζει από το νερό της βροχής και έμοιαζε καταβεβλημένη.

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι;" Είπε και η φωνή της αντήχησε δυνατά σε όλο το μέρος. Τα φύλλα από τα δέντρα άρχισαν να κουνιούνται και σε δευτερόλεπτα οι άντρες τού, βγηκαν μεσα απο τους θαμνους και τους περικύκλωσαν.

"Για αρχή θα έλεγα να προσέχεις πως μιλάς. Δεν βρίσκεσαι σε πλεονεκτική θέση...." Το χαμόγελο στο πρόσωπο του μόνο αηδία μπορούσε να της προσφέρει.

"Φαιθ ; Φαιθ σώσε με σε ικετεύω!!!" Η Νερισσα έπαιζε αρκετά καλά το θέατρο της προκαλώντας αναταραχή και άγχος στην Φαιθ.

"Ξέρω πως τώρα τελευταία δεν τα πάμε καλά αλλά στο ορκίζομαι πως Σ'αγαπάω... Είσαι η αδερφή μου και ποτέ δεν έπαψα να το κάνω πάρα τις διαφορές μας... Μην τον αφήσεις να πειράξει το μωρό μου σε ικετεύω..." Ο Τζον ικανοποιήθηκε . Με ένα απαλό χτύπημα πίσω στην πλάτη της έδωσε το σύνθημα για όσα θα επακολουθούσαν. 

Η Φαιθ παρέμεινε σιωπηλή. Ο Τζον έπιασε την Νερισσα από τα μαλλιά κι εκείνη γονάτισε μπροστά του και ούρλιαξε δυνατά.

"Άφησε την ήσυχη τέρας! Δεν βλέπεις πως έχει μια ψυχή μέσα της ;" Η Φαιθ έχανε τον εαυτό της και το παιχνίδι... Η έκφραση του προσώπου της σκοτείνιασε ξαφνικά όταν άκουσε έναν περίεργο ήχο πίσω της και γυρνώντας είδε έντρομη πως ο Τζόναθαν στεκόταν ένα μέτρο μακριά.

"Τζόναθαν;;; Τι κάνεις εσύ εδώ;" Μόλις τον παρατήρησε καλά πρόσεξε πως το πρόσωπο του ήταν χτυπημένο.  Τα χείλη του σκισμένα και το κορμί του ταλαιπωρημένο . Πριν προλάβει όμως να αρθρώσει λέξη πίσω του φάνηκε ένας από τους φρουρούς το Τζον. Έδωσε μια δυνατή ώθηση στον Τζόναθαν κι εκείνα σωριάστηκε στο έδαφος. Για κακη της τύχη όλα ήταν αρκετά καλά σχεδιασμένα.

"Εγώ.... Εγώ μετάνιωσα αλλά ήταν αργά...." Ψέλλισε με όση δύναμη είχε και δυστυχώς ήταν και η πικρή αλήθεια... Όταν πήγε νωρίτερα από το σπίτι του θείου του έκανε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του . Έδωσε τον εαυτό του απλόχερα στον Τζον και εκείνος δεν δίστασε να τον χρησιμοποιήσει προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. Ήταν άχρηστος ούτος ή άλλος αλλά δεν έπαυε να αποτελεί ένα ακόμα δυνατό χαρτι για την παράδοση της  Φαιθ.

"Δεν καταλαβαίνω... τι συμβαίνει εδώ πέρα;"Ρώτησε και γύρισε προς το μέρος του Τζον

" Ωωωω γλυκειά μου ... Θα μάθεις σύντομα. Προς το παρόν πριν κλείσει η βραδυά περιμένουμε έναν ακόμα καλεσμένο...." Της απάντησε και γέλασε.

"Εύχομαι να σαπίσεις στην κόλαση..." Ακούστηκε η φωνή του Τζόναθαν και ο φρουρός ευθύς αμέσως άρπαξε το κεφάλι του και το χτύπησε με δύναμη στον κορμό του μεγάλου δέντρου. Δεν σταματησε ομως εκει. Με αστραπιαια ταχυτητα καταφερε να πετυχει αρκετα χτυπήματα ... Ως αποτέλεσμα εκείνος έχασε τις αισθήσεις του και η Φαιθ βγάζοντας μια κραυγή ορμηξε προς τον φρουρό. Η μάχη φυσικά και ήταν άνιση. Μπορεί να μην είχε ολες τις δυνάμεις της αλλά είχε τον παλιό της εαυτό.  Είχε κομμάτια από τον καινούριο και ο συνδυασμός ήταν θανατηφόρος ακόμα κι έτσι.

Δίνοντας του μια δυνατή κλωτσιά χρησιμοποίησε την τηλεκινηση που την είχε από γεννησιμιού της και τον εκτόξευσε στην άλλη πλευρά του πάρκου. Δίχως να σκεφτεί κάτι παραπέρα έτρεξε προς το Τζόναθαν . Το πρόσωπο του ήταν σχεδόν διαλυμένο από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα . Πνιγμένος στα αίματα, ημιλιποθυμος και με τον πόνο ζωγραφισμένο στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του προσπαθούσε μάταια να μιλήσει...

"Θα σε συμβούλευα να τον αφήσεις όπως είναι... Δεν νομίζω πως μας είναι χρήσιμος..." Αποκρίθηκε ο Τζον και εκείνη τον αγριοκοιταξε.

"Χμ... αναρωτιέμαι αν ο επόμενος καλεσμένος μας θα έχει την ίδια τύχη...."

Η Φαιθ σηκώθηκε και τότε ο κόσμος χάθηκε...Δεν την ενδιέφερε η βροχή, ούτε τα δεκάδες ζευγάρια μάτια που ήταν στραμμένα πάνω της. Το μόνο που ένιωθε ήταν πόνο... Καθαρό και αγνό πόνο....

Σαν να ήταν ένα άδειο κουφάρι , οι δυο άντρες πέταξαν το αλυσοδεμενο κορμί του Λιαμ μέσα στις λάσπες καταμεσής του πάρκου...

Σας φιλώ....