"Κάθε παραμύθι  έχει αρχή  και τέλος... Το δικό μας όμως δεν θα τελειώσει ποτέ... "

1 ημέρα μετά

"Λες να ξύπνησαν;" Ρώτησε ανυπόμονα η Λούνα και κοίταξε σύσσωμη ολόκληρη την οικογένεια.

"Θα κάτσεις επιτέλους ήρεμη; Τέλος καλό όλα καλά..." Είπε ο Ντομ και έπιασε το χέρι της κλείνοντας το στο δικό του.

"Με κοροϊδεύεις; Δεν βλέπω την ώρα να την σφίξω στην αγκαλιά μου !"

"Όπως και όλοι μας ..." Είπε η Ελπίδα και κοίταξε την Νεφέλη που καθόταν απέναντι σιωπηλή

"Κάτι έχεις εσύ ..." Της ψιθύρισε ο Κάλεμπ

"Όλα είναι καλά μάτια μου ... Κοίταξε τους όμως... Κοίτα τι φτιάξαμε και τι έφτιαξαν κι εκείνοι... Καμία φορά όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί αδυνατώ να πιστέψω πως εγώ κι εσύ είμασταν η αρχή για μια τόσο όμορφη οικογένεια... Περάσαμε πολλά και είμαι σίγουρη πως θα περάσουμε κι άλλα. Πάντα όμως καταφέρνουμε και βγαίνουμε αλώβητοι... Πάντα στο τέλος κερδίζει η αγάπη..."

Ο Κάλεμπ χάιδεψε απαλά το μάγουλο της... Μπορεί να ηταν σχεδόν αγεραστοι αλλά ο χρόνος άφηνε τα σημάδια του . Το παρουσιαστικό τους δεν είχε να θυμίζει σε τίποτα δύο  πλάσματα κοντά τετρακοσίων Ετών. Ίσως έφερναν πιο πολύ σε πενηντάρηδες . Για εκείνον όμως θα ήταν πάντα η μικρή του Νεφέλη ...

"Έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμα. Δεν άκουσες αυτά που είπε ο Ίαν; Ένας μικρός Κάλεμπ μεγαλώνει μέσα στο κοριτσάκι μας Νεφέλη! Έζησα για να το δω κι αυτό... Και ειμαι σίγουρος όπως κι εσύ πως θα ζήσουμε πολλά ακόμα... προς το παρόν θα ζήσω τις υπέροχες αυτές στιγμές και θα κρατήσω αυτή την εικόνα..."
Είπε και έδειξε την οικογένεια του .

Απέναντι τους η Κόρη τους Ελπίδα κρατούσε το χέρι του Ίαν και έδειχνε ευτυχισμένη πάρα την απομάκρυνση της Νερισσας. Δίπλα της καθόταν ο Ντομ και γελούσε με την Λούνα η οποία δεν είχε σταματήσει να μιλάει.  Οι γονείς του Ίαν έλειπαν τους δυο τελευταίους μήνες οπότε δεν ήταν στην εικόνα αλλά δεν τον πείραζε. Είχαν ότι ακριβώς έπρεπε να έχουν για να προχωρήσουν στη ζωή και τους ήταν αρκετό.. Είχαν το μέλλον στο επάνω δωμάτιο να κοιμάται ήρεμο και πάνω από όλα ζωντανό...

Μπορεί η ζωή να τους χάρισε αρκετό πόνο αλλά τους έδωσε πίσω πολλά περισσότερα...

Ο Ίαν κοίταξε έξω από το παράθυρο την ηλιόλουστη μέρα και μνήμες από το βράδυ επέστρεψαν στο μυαλό του φέρνοντας θλίψη...

Το προηγούμενο βράδυ

"Δεν μπορώ να περιμένω άλλο! Κάτι έχει συμβεί και δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια! Έπρεπε να είχαν επιστρέψει..." Ο Ίαν καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Κόντευε να ξημερώσει και οι ώρες ήταν αρκετές.  Δεν είχε άλλη υπομονή , ένα κακό προαίσθημα φωλιασε μέσα του και ήταν αποφασισμένος να πάει ο ίδιος και να τους βρει.

"Προτείνω να πάμε.  Ξέρω που είναι το μέρος και με την μυρωδιά ίσως τους εντοπίσουμε!" Πετάχτηκε η Λούνα και ο Ντομ την αγριοκοιταξε

"Λούνα εσύ ειδικά δεν έχεις να πας πουθενά!" Η Ελπίδα τους κοίταξε καθώς αντάλλαξαν μια περίεργη μάτια μεταξύ τους .

"Έγκυος είμαι Ντομ ! Όχι ανάπηρη!!"

"Τι είσαι;;;" Ρώτησε ο Ίαν και τους κοίταξε αναστατωμένος

"Εμ ... Δεν ήταν οι κατάλληλες συνθήκες να το ανακοινώσουμε...." Είπε σιγάνα ο Ντομ και ο Ίαν ξεφυσηξε . Δυστυχώς ο Ντομ είχε δίκιο. Με τόσα γεγονότα στο σπίτι θα ήταν δύσκολο για την οικογένεια να χαρεί ένα τόσο σπουδαίο γεγονός.

"Τέλος πάντων... Ο Ντομ έχει δίκιο. Θα μείνεις εδώ και θα τους βρούμε εμείς. Εξάλλου η δική μου όσφρηση είναι πιο δυνατή από του καθένα..."

"Το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να τους βρούμε! Ας μην χάνουμε κι άλλο χρόνο!Θα μείνω με την Λούνα και εσείς πηγαίνετε αμέσως..." Αποκρίθηκε η Ελπίδα .

"Έτοιμος;"Ρώτησε ο Ίαν και ο Ντομ γέλασε

"Πιο έτοιμος από ποτέ..."

Λίγη ώρα αργότερα ο Ίαν έπιασε μια περίεργη μυρωδιά προς το βάθος του βουνού. Την ακολούθησαν και βρέθηκαν στην σπηλιά. Το μέρος έμοιαζε ακατοίκητο απ έξω και μια αρκετά δυσοίωνη αύρα περιπλανιοταν στον αέρα.

Η μεγάλη ξύλινη πόρτα ήταν μισάνοιχτη . Αλληλοκοιταχθηκαν για μια στιγμή και ο Ίαν μπήκε μέσα πρώτος. Προς έκπληξη τους όμως ο χώρος ήταν άδειος. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά και τακτοποιημένα.  Σαν ένα κανονικό σπίτι...

Λίγα λεπτά αργότερα και αφού άρχισαν να ψάχνουν ο Ντομ εντόπισε μια ακόμα πόρτα στο βάθος, κρυμμένη πίσω από μια κουρτίνα.

Μόλις μπήκαν μέσα ήρθαν σε άμεση επαφή με την καταστροφή...

Ο χώρος έμοιαζε με πεδίο μάχης... Στο ένα μέτρο μακριά το πρωί πράγμα που αντίκρισαν ήταν το κεφάλι του Τζον. Μόλις το βλέμμα τους περιπλανήθηκε στο χώρο πάγωσαν...

Η Φαιθ έμοιαζε νεκρή... τα χείλη της ήταν γεμάτα αίμα και στα πόδια της ξάπλωνε ο Λιαμ. Το χέρι του ήταν σκισμένο και παντού γύρω τους υπήρχαν αίματα ... Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική...

Έτρεξαν αμέσως κοντά τους και προσπάθησαν να πιάσουν σφυγμό...

Παρόν

Ένιωθε ζεστή. Μια όμορφη μυρωδιά χτυπούσε ανελέητα τα ρουθούνια της και αισθάνθηκε όμορφα. Για μια στιγμή γύρισε τον χρόνο πίσω. Έφερε στο μυαλό της τα πεντακάθαρα και ευωδιαστα σεντόνια στο κρεβάτι και χαμογέλασε... Η στιγμή όμως ήταν μικρή, τόσο μικρή που όταν η συνηδητοποιηση των γεγονότων ξύπνησε στο μυαλό της, άνοιξε τα μάτια της έντρομη.

Το πρώτο πράγμα που ειδε ήταν ένα πρόσωπο. Ένα γνώριμο πρόσωπο... Τα μάτια του ηταν κλειστά αλλά μπορούσε να άκουσει τους χτύπους της καρδιάς του. Δεν είχε ιδέα γιατί βρισκόταν στο ίδιο κρεβάτι μαζί του ... Δεν είχε γνώση για την αδερφή της αλλά αρκέστηκε στο γεγονός πως τον είχε δίπλα της.

Το μαξιλάρι  άρχισε να νοτιζει από τα δάκρυα της... Έφερε τα δάχτυλα της στο πρόσωπο του και σταμάτησε πριν τον ακουμπήσει. Σκέφτηκε πως ίσως έβλεπε όνειρο. Πώς ίσως αν τον άγγιζε εκείνος να χανόταν...

Αποφάσισε να μην ρισκάρει και προτίμησε απλά να παραμείνει ήρεμη και να τον κοιτάζει. Έμοιαζε γαλήνιος. 

"Θα με κοιτάς για πολύ ώρα μικρε διάολε;" Είπε ξαφνικά και άνοιξε τα μάτια του . Τα ένωσε με τα δικά της αμέσως κι εκείνη έκανε το πιο απλό πράγμα... Έβαλε τα κλάματα και τον αγκάλιασε...

Ο Λιαμ τράβηξε τα υγρά της μαλλιά προς τα πίσω και χάιδεψε το μάγουλο της.

"Κάτι μου λέει πως για να βρίσκομαι εδώ, έκανες σίγουρα χαζομάρα..."Είπε σιγάνα και γέλασε. Πήγε να την φιλήσει αλλά εκείνη γύρισε απαλά το κεφάλι της. Ο Λιαμ γέλασε.

"Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο πλέον... Σταμάτα να με κρατάς σε απόσταση..."

"Εισαι τρελός... Εχεις γυναίκα Λιαμ , και ένα παιδί..."

"Έχω... Έχω και γυναίκα και παιδί... Απλά αυτό που δεν ξέρεις είναι πως τα έχω μαζί μου αυτή τη στιγμή..."

Η Φαιθ γέλασε

" Νομίζω πως πρέπει να χτύπησες στο κεφάλι..."

"Μπορεί ναι μπορεί και όχι..."Η αινιγματική του απάντηση σε συνδυασμό με τα δάχτυλα του που άρχισαν να ταξιδεύουν στο κορμί της κάτω από τα σκεπάσματα την έκαναν να ανατριχιάζει συνεχώς

"Ξέρεις τι θέλω να κάνω;" την ρώτησε κι εκείνη ανασηκωσε αρνητικά το κεφάλι και έσμιξε τα φρύδια της. Πιο πιθανότητες να έβλεπε όνειρο είχαν αυξηθεί στο μυαλό της και αποφάσισε να το ζήσει για όσο πάει...

"Θέλω να σε γευτώ...  Να ολοκληρώσω ότι αφήσαμε στη μέση εκείνη τη νύχτα..." Έβαλε απαλά τους κυνόδοντες του και ανέβηκε από πανω της. Εστίασε στα μάτια της και χαμήλωσε απαλά ώσπου το βλέμμα του μετακινήθηκε στο λαιμό της.

"Κι εγώ..." Είπε δειλά η Φαιθ

"Κι εσύ τι ;" Ρώτησε πονηρά και με τα πόδια του έκανε στην άκρη τα δικά της και πήρε θέση ανάμεσα της

"Θέλω κι εγώ να σε γευτώ με αυτό το τροπο...."

Ο Λιαμ φίλησε απαλά την μύτη της και ύστερα κατέβηκε στα χείλη της

"Δάγκωσε με λοιπόν...."

Η μελωδια τους ξεκίνησε να παίζει...

Ο Λιαμ χωρίς προειδοποίηση εμπηξε τα δόντια του στον ώμο της κι εκείνη αναστέναξε αμέσως.  Μπορεί ουσιαστικά να είχαν ήδη ενωθεί  αλλά για εκείνους ήταν η πρώτη φορά...

Η Φαιθ ακολούθησε τον ρυθμό του. Όσο εκείνος ρουφούσε αχόρταγα το αίμα από τον ώμο της βρήκε το κατάλληλο σημείο στο λαιμό του...

"Αν είναι όνειρο ας κρατήσει λίγο ακόμα..." Του ψιθύρισε και βύθισε τα δόντια της στη σάρκα του...

6 χρόνια μετά...

"Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πόσο πολυ έχουν αλλάξει όλα...." Η Νεφέλη κοίταξε έξω από το παράθυρο της τραπεζαρίας και χαμογέλασε. Ο κήπος είχε πάρει ζωή...

Ένα πεταμένο λευκό σεντόνι στη μέση ήταν ότι χρειαζόταν εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό. Ο Ντομ , η Λούνα, η Ελπίδα , ο Ίαν , η Φαιθ και ο Λιαμ συζητούσαν χαμογελαστοί ενώ λίγα μόλις μέτρα μακριά ο μικρός Κάλεμπ έπαιζε με την  Γκαμπριέλα, κόρη του Ντομ και της Λούνα.

Έμοιαζαν ευτυχισμένοι, κατασταλαγμενοι και ήρεμοι...

"Κοίτα τι φτιάξαμε αγάπη μου ... Ακόμα υπάρχουν νύχτες που κάθομαι και συλλογίζομαι πως ξεκίνησαν όλα... Εκείνη την μέρα που άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου ... Εκείνο το πρωινό στο διάδρομο του σχολείου... Θεέ μου ήσουν τόσο περίεργο πλάσμα... " Ο Κάλεμπ την αγκάλιασε κι εκείνη έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του.

"Είδες όμως πόσο αστείο είναι;"Είπε και έπιασε το χέρι του

"Αστείο; Δεν σε καταλαβαίνω αγάπη μου ...." Η Νεφέλη έκλεισε για λίγο τα μάτια και ένα γλυκόπικρο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της...

"Εννοώ πως ήθελες κι εσύ να με σκοτώσεις κάποτε.... Τελικά είμαστε άτομα θηλυκά στην οικογένεια... "

"Ναι αλλά ξεχνάς το πιο σημαντικό από όλα..."Είπε εκείνος κι έπιασε το πηγούνι της. Γύρισε το πρόσωπο της προς το μέρος του και ένωσε τα βλέμματα τους.

"Με έναν Κάλεμπ άρχισαν όλα... Και με έναν Κάλεμπ τελειώνουν..."

Η Νεφέλη τον κοίταξε βαθειά και έμεινε σιωπηλή... Γύρισε την μάτια της προς το παράθυρο ξανά και άφησε μια εκπνοή.  Ο Μικρός Κάλεμπ έδειχνε χαρούμενος τις δυνάμεις του στην ξαδέρφη του . Την σήκωνε ψηλά και μετά πετούσε χωρίς καν να έχει φτερά και την έπιανε...

"Τίποτα δεν τελειώνει μάτια μου .... Τίποτα...."

Ο Κάλεμπ την τράβηξε σε μια αγκαλιά και έμειναν να κοιτάζουν έξω από τα παράθυρο...

Τέλος ❤❤❤❤

Πωωωω πω ... Αλήθεια λυπάμαι που τελείωσε κι αυτό..... Πότε δεν περίμενα πως από το πρώτο μου βιβλίο θα έφτιαχνα αλλά τρία μετέπειτα, πόσο μάλλον ότι θα έφτανα σε σημείο να γράψω αλλά 29 .... Ειλικρινά δεν έχω λόγια...

Χίλια ευχαριστώ ... Πόσο πιο ειλικρινές να κάνω το ευχαριστώ αυτό για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους;Δεν ξέρω... Υποθέτω πως απλά θα συνεχίσω να το λέω....

Πριν κλείσω το βιβλίο θα σας χαρίσω ένα ακόμα μέρος του .....

Απολαύστε!

Έξι χρόνια... Έξι ολόκληρα χρόνια κι εγώ είμαι ακόμα κλεισμένη στο πιο βαθύ σημείο του σπιτιού... Σαπιζω μέρα με την μέρα... Έχασα τα πάντα, την οικογένεια μου ... Τον άνθρωπο μου και το ίδιο μου το παιδί... Με άφησαν να το ζήσω μέχρι να φτάσει τεσσάρων. Πότε δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρωινό που μου είπαν ότι δεν ήταν παιδί μου ! Οι ψεύτες! Οι υποκριτές!!!

Με τιμώρησαν παιρνωντας το από κοντά μου... Ούτε τα ουρλιαχτά του λυπήθηκαν....

Το μικρό μου κοριτσάκι... Το μόνο πράγμα που μου έμεινε για να αγαπάω... Ξέρω πως θα με θυμάται για πάντα.... Ότι και να λένε ξέρω πως ήταν παιδί μου . Βγήκε από τα σπλάχνα μου και κάνεις δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό...

Ξέρω πως η έσχατη τιμωρία είναι ο Θάνατος... Έχουν να μου φέρουν αίμα εδώ και 2 εβδομάδες... Με αφήνουν να πεθάνω σιγά σιγά... Δεν μετανιώνω όμως... Ξέρω πως ο μόνος υπαίτιος για όλα είναι εκείνη...

Εκτός από την μάνα μου όμως δεν έρχεται κάνεις εδώ κάτω. Κανείς δεν μιλάει... Κανείς δεν λεεο τι γίνεται εκεί πάνω... Ξέρω όμως... Άκουσα έναν φρουρό να μιλάει για ένα μικρό αγόρι... Ένα αγόρι που του χάρισε εκείνη η οχιά!!

Δεν πειράζει όμως... Πλέον το μόνο που εύχομαι είναι απλά να είναι καλά η Κόρη μου όπου και αν την έχουν... Η μικρή μου Εμμελίν.. Ίσως ακούγεται περίεργο , ίσως ακόμα και απίστευτο μα δεν είμαι εντελώς κενή σαν πλασμα... Ακόμα θυμάμαι εκείνο το θηρίο που είχε φέρει ένα φεγγάρι ο Ντομ από ένα ταξίδι στην Αφρική αιώνες πριν... Μια λέαινα... Την Εμμελίν...
Από μωρό η μικρή μου, έμοιαζε με λιοντάρι... Μου θύμιζε τόσο πολύ εκείνο το πλασμα.
Τα καστανοξανθα μαλλιά της και τα μελί της μάτια ήταν αξιοθαύμαστα πάνω της ...

Με σκοτώνει που δεν την έχω μαζί μου ... Καλύτερα να πεθάνω.... Δεν αντέχω άλλο....

30 χρόνια αργότερα....

Δεν έχω ξαναδεί ποιο όμορφο πλάσμα... Την κοιτάζω και απλά θέλω να χαθώ στο άγγιγμα της . Τα χείλη μου γίνονται υγρά στη σκέψη και μόνο να γευτώ το αίμα της ... Γι αυτό έρχομαι σε αυτό το μέρος κάθε βράδυ... Δεν την αγγίζω όμως...

Την βλεπω πίσω από το τζαμι να κουνάει το κορμί της και σβήνω... Τα καστανοξανθα μαλλιά της ακολουθούν τον ρυθμό του κορμιού της καθώς λικνιζεται και τρελαίνομαι...

Ξέρω πως δεν με βλέπει... Κι αυτό το τζαμι που μας χωρίζει κρατάει τις μυρωδιές μακριά... Δεν έχει ιδέα για το ποίος είμαι... Το καλύτερο είναι να μείνει ως έχει...

Κανείς δεν ξέρει εδώ μέσα τόσα χρόνια και έτσι θα παραμείνει...

Κοιτάξτε την όμως.... Είναι απλά μαγική....

Η ώρα μου τελειώνει και ξερω πως για ακόμα μια βραδιά θα γυρίσω ανικανοποίητος σπίτι...

Μένουν ακριβώς τρία λεπτά μέχρι να σταματήσει η μουσική και να φύγει από το μικρό αυτό δωματιάκι... Η Κουρτίνα θα κλείσει ξανά κι εγώ θα πρέπει να φύγω για να έρθει κάποιος άλλος....

Δεν μπορώ όμως... Εγώ ο ίδιος έθεσα τους κανόνες και τώρα πρέπει να τους εφαρμόσω... Κανένας δεν έχει επαφές με τους εξόριστους.... Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ξέρουν ποιος είμαι...

Γιατι βρίσκεται όμως εδώ; Τι μπορεί να έκανε για να κατέληξε στην απαγορευμένη πόλη;

Υποθέτω δεν θα μάθω ποτέ....

Γκχμ .... Γκχμ .....

Δεν έχω να πω κάτι αγάπες μου .... Νομίζω έχετε καταλάβει ❤❤❤

Είς το επανιδείν λοιπόν 💋💋💋💋

Και πάλι σας ευχαριστωωωωωωωω