"Δεν υπάρχει μέλλον όταν το παρόν το σκοτώνει..."

"Άφησε με !!!" Εκρωξε αλλά εκείνος την έσφιξε πιο δυνατά.

"Όχι!" Απάντησε μονομιάς

"Λιαμ σε προειδοποιώ!Δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα μας κατάλαβε το!!" Απαγόρευσε στον εαυτό της να πέσει στη παγίδα και συνέχισε να του μιλάει ψυχρά.

"Κανείς λάθος!!! Τα πάντα υπάρχουν μάτια μου. Πρέπει απλά να με αφήσεις να στο αποδείξω... "  Η παράκληση στον τρόπο που της απάντησε την έκανε κομμάτια. Ένιωθε την ειλικρίνεια στην φωνή του αλλά ήταν αργά...

"Άφησε με Λιαμ ..." Ο τόνος της έστειλε ανατριχίλα σε ολόκληρη την σπονδυλική του στήλη.

"Ποτέ ξανα..." μουρμουρησε πάνω στα χείλη της

"Δεν καταλαβαίνεις... Δεν σε θέλω ! Το μόνο που ήθελα ήταν να καταστρέψω την αδερφή μου αλλά το αστείο παρατραβηξε...Είμαι ερωτευμένη με τον Τζόναθαν... " Ο Λιαμ γέλασε με την ψεύτικη προσπάθεια της ...δεν υπηρχε περιπτωση να μιλουσε σοβαρα.

"Λες ψέματα και το ξέρουμε καλά και οι δυο ... Κάθε τι επάνω σου αναπνέει για μένα... " Την έφερε πιο κοντά και τελείωσε την τελευταία του λέξη πάνω στα χείλη της ...Εκλιπαρούσε για ενα της φιλι αλλα εκεινη παρεμενε αμετοχη.

"Λιαμ ... Λιαμ σε παρακαλώ..." Τον κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια ηττημένη αναζητώντας κατανόηση...

"Πες μου πώς νιώθεις...." είπε και εσκυψε στον λαιμο της. Αρχισε να αφηνει μικρα φιλια και εισέπραξε τον πρωτο αναστεναγμό...

«Δεν θελω γαμωτο!!!» Ουρλιαξε η Φαιθ και με οση δυναμη ειχε προσπαθησε να απομακρυνθει. Ο Λιαμ νευριασε και κάνοντας μια απότομη αλλά αρκετά συγκεκριμένη κίνηση βύθισε τα δόντια του στην σάρκα του λαιμού της...Αρχισε να ρουφαει το αιμα της χωρις την αδεια της λυσσασμένα. Σε καθε ρουφηξια ενιωθε ζωντανος. η Φαιθ ειχε παραδοθει στην αισθηση...

«Θα γινεις πατερας...» Ακουσε μια φωνη στο κεφαλι της και σαλεψε. Τον εσπρωξε αλλα εκεινος την τραβηξε δυνατα και πιεσε τα διντια του σε αλλο σημειο του λαιμου της. Την εφτασε στα ορια.

Επιασε τα χέρια του στα δικά της δυνατά. Δεν χρειάστηκε καν να ασκήσει πίεση για να απελευθερωθεί. Τα μάτια της είχαν γίνει κατακόκκινα...Ενιωσε μια καψα να κατακλυζει ολοκληρο το κορμι της σε δευτερολεπτα.  Με μια δυνατή ώθηση τον εκτόξευσε μέτρα μακριά της και αρχισε να ουρλιάζει δυνατά οταν τον ειδε να συγκρούεται με το δεντρο και να χτυπαει.  Αφησε στον αερα μια δυνατη κραυγη και επεσε στα γονατα .Ο πόνος στο κορμί της ήταν ανυποφορος... Ένιωθε κάθε κόκαλο του κορμιού της να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια...Το δέρμα της να σκίζεται στα δύο και σε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα ένας αρκετά επιβλητικός αλλά συνάμα τρομακτικός  λύκος βρισκόταν ένα μέτρο μακριά από τον Λιαμ , ο οποίος κοιτούσε σοκαρισμένος.

Η Γούνα της ήταν τόσο περίεργη όσο κι εκείνη. Οι πατούσες και τα πόδια της ήταν ολολευκα . Σαν να είχαν επάνω τους χιόνι. Ενώ ο κορμός της είχε ένα αρκετά σκούρο αλλά ζεστό καφέ. Κάτι ανάμεσα σε κεραμίδι και ξύλο... το πιο τρομακτικό όμως από όλα δεν ήταν τα χρώματα, ούτε η μεταμόρφωση... Ήταν τα μάτια της... αυτά τα μάτια που τον καρφωναν με το βλέμμα τους. Εμοιαζαν με δυο ολογιομα φεγγαρια...Κίτρινο... Το χρώμα που κυριαρχούσε μέσα τους ήταν ένα περίεργο κίτρινο...

Χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς της συμβαίνει έβλεπε τον Λιαμ σαν εχθρό... Σαν ένα εμπόδιο που έπρεπε να απομακρύνει από το δρόμο της. Τα άγρια ένστικτα που αδυνατούσε να κοντράρει μέσα της , κέρδισαν...

Όρμηξε κατά πανω του χωρις να υπολογίζει απολύτως τιποτα . Ο Λιαμ εκανε εναν ελιγμό και βρέθηκε στον αέρα. Ηταν άριστος μαχητής. Και οι Λύκοι μπροστα του ως επί το πλείστον ηταν παιχνιδάκι. Επικαλέστηκε το στοιχείο του αέρα και αιωρήθηκε ψηλά. Με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπο του την έβλεπε να τον κοιτάζει. Γρύλιζε και αυτο δεν ηταν κάλο. Διέτρεχε μεγαλο κίνδυνο και έπρεπε να κανει κάτι γρήγορα πριν η κατασταση βγει έκτος έλεγχου. Με ενα και μονο πρόσταγμα η φύση υπάκουσε. Η πυκνή ομίχλη που άρχισε να κανει την εμφάνιση της ηταν ότι ακριβώς χρειαζοταν. Ο Λύκος εκανε δυο τρεις σβούρες γύρω απο τον εαυτό του. Ξάφνου επεσε στο έδαφος και άρχισε να κλαίει και να ουρλιάζει.

«Εγώ είμαι εδώ μωρό μου... εγώ» Της είπε και χαμήλωσε. Χωρις να διώξει την ομίχλη την πλησίασε. Ηταν τοσο απορροφημένος στην παρουσία της που αφησε όλες του τις άμυνες να πέσουν. Δεν σκεφτόταν καν τον κίνδυνο .

Γυρνώντας αποτομα προς το μέρος του η Φαιθ τον γρατζούνισε στο πρόσωπο. Το αίμα άρχισε να ρέει καυτό ευθύς αμέσως αλλα πριν προλάβει να του δώσει ενα ακόμα χτύπημα ενιωσε εναν οξυ πονο στα σωθικά της. Μια τσιριχτή κραυγή βγήκε απο μεσα της. Ένας οδυνηρός συνδυασμός ανθρωπινής φωνής και ουρλιαχτού...

Η ραχοκοκαλιά άρχισε να αχνοφαίνεται μεσα απο την γούνα καθώς παλευε να επιστρέψει στην αρχική της μορφή και ο Λιαμ διχως δισταγμό, αγνοώντας την πληγή που του προκάλεσε , έκλεισε γύρω απο το περίεργο αυτο πράγμα που ειχε γίνει η Φαιθ τα χέρια του. Δεν ειχε ιδέα πως ηταν υπεύθυνος . Δεν ειχε ιδέα πόσο πολυ επηρέασε το δάγκωμα του τα κύτταρα αλλα και την ψυχοσύνθεση της. Το μονο που ήθελε ηταν να είναι ασφαλής. Να ηρεμήσει... ως ενα σημείο μπορουσε να αισθανθεί τον πονο της. Δεν ηξερε γιατί αλλα ένιωθε χιλιάδες τσιμπιές σαν μικρές μαχαιριές στο στήθος.

Νηνεμία... οσο περισσότερο την έσφιγγε τοσο εκείνη χαλάρωνε. Η ατμοσφαίρα επεστρεψε σε φυσιολογικά επίπεδα. Το κλάμα σταμάτησε και η ομίχλη άρχισε να διαλύεται σιγά σιγά. Η εικόνα τους ηταν θλιβερή... Εκείνη έτρεμε μεσα στο κράτημα του και ο Λιαμ προσπαθούσε απελπισμένα να την ηρεμήσει. Αθόρυβα, χωρις περιθώρια για ελεύθερη βούληση την σήκωσε στην αγκαλιά του. Εκείνη κούρνιασε αδύναμα το κεφάλι της στο στήθος του. Δεν ηταν σε κατασταση να αντισταθεί ουτε και το ήθελε. Το κορμι της πέρασε ενα αρκετά δυνατό σοκ, και η αποκάλυψη και μονο πως εχει περάσει το αίμα του λύκου μεσα της ηταν συγκλονιστική.

Με αργά και σταθερά βήματα έφτασαν σχεδόν έξω απο τα τείχη. Η βαρια της ανάσα φανέρωνε πως ακόμα δεν ειχε καταφέρει να συνέλθει. Δεν είχαν ανταλλάξει μεταξύ τους ουτε λεξη κατά την διαδρομή. Δεν υπήρχε τιποτα να ειπωθεί εξάλλου. Καθε τοσο έβλεπε τον λαιμό της αλλα δεν υπήρχε πουθενα το σημάδι απο το δάγκωμα που της εκανε λίγη ώρα πριν. Λίγο πριν περασουν τα τείχη. ομως όλα άλλαξαν. Όλα πήραν μια αρκετά διαφορετική τροπή... μια τροπή βγαλμένη απο το πιο τρελό όνειρο... η εφιάλτη...

Ενιωσε το κορμι της να τσιτώνει. Άρχισε να κανει σπασμούς... προσπαθούσε να απελευθερωθεί απο το κράτημα του και η δύναμη της ηταν τεράστια . Μόλις πάτησε τα ποδιά της στο έδαφος πηρε απόσταση ενός μέτρου. Το αδύναμο πλάσμα που ηταν λίγα δευτερόλεπτα πριν , κατά την μετάβαση της απο λύκο σε άνθρωπο χάθηκε. Ο Λιαμ τρόμαξε ισως και για πρώτη φορά στην ζωη του...

Στεκόταν ακριβώς στο ενα μέτρο. Το κορμι της ηταν ολόισιο και δεν έδειχνε ίχνος πόνου. Στο πρόσωπο της ηταν ζωγραφισμένο ενα περίεργο χαμόγελο. Ο Λιαμ ηταν σιγουρος πως αρχίζει να τρελαίνεται. Δεν υπήρχε περίπτωση να συνέβαινε αυτο ακριβώς που υποπτευόταν... η πραγματικότητα ομως τον επιβεβαίωσε... η Φαιθ άρχισε να βγάζει σιγά σιγά αλλα σταθερά τους κυνόδοντες της προς τα έξω. Ειχε την εντύπωση πως απο την στιγμη που μεταμορφώθηκε ισως αυτή να ηταν και η φύση της. Ισως άπλα να κρατούσε τον λύκο. Βλέποντας την ομως να αλλάζει ξανά τρομοκρατήθηκε...

«Δεν μπορεί ....» Ψέλλισε σιγανά. Ο κρύος ίδρωτας άρχισε να τρέχει στην πλατη του και η Φαιθ έμοιαζε ξένη... έμοιαζε κενή, χαμένη...

Ξάφνου πισω απο την πλατη της βγήκαν δυο τεράστια κατάμαυρα φτερά... απο την κινηση και μονο του αέρα ο Λιαμ επεσε προς τα πισω... Το μονο που πρόλαβε να δει ηταν η σκιά της που χανόταν στον σκοτεινό ορίζοντα...

Σας φιλω...