"Λένε πως για να φτάσεις σε ένα καλό τέλος πρέπει πρώτα να έχεις μια καλή αρχή..."

Τέντωσε το κορμί της,άφησε την λευκή αέρινη νυχτικια της να ανεμίζει  από τον ζεστό αέρα που έμπαινε απ το παράθυρο και έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της.  Βγήκε στο μπαλκόνι και ακούμπησε τα χέρια της στο σιδερένιο κιγκλίδωμα...

Το καλοκαιρινό κλίμα που επικρατούσε της έφτιαχνε την διάθεση... Είχε αποφασίσει να πάει ξανά στην πόλη μόλις βραδιάσει. Να γίνει ένα με τους ανθρώπους και να περάσει όμορφα κοιτώντας τους να ζούν τη ζωή τους στο έπακρο.

Ο κήπος του σπιτιού ήταν σχετικά μικρός αλλά πανέμορφος. Δεν θυμάται καθόλου το προηγούμενο σπίτι τους αλλά από συζητήσεις που έχει ακούσει  ήξερε πως μπορεί να ήταν πιο μεγάλο αλλά όχι τόσο όμορφο και ζεστό όπως αυτό.

"Εί Φείθ !" Φώναξε η αδερφή της και άρχισε να κουνάει τα χέρια της από κάτω.
"Πάλι ταξιδεύεις; Άντε ντύσου κι έλα κάτω θέλω να σου πω !" Η Νερισσα έμοιαζε τρομερά ενθουσιασμένη κι αυτό δεν ήταν καλό. Κάθε φορά που την έβλεπε έτσι έριχνε και μια βόμβα.

"Πήγαινε στο κιόσκι κι έρχομαι!" Της απάντησε και μπήκε μέσα. Άνοιξε την ντουλάπα της και έβγαλε από μέσα το αγαπημένο της σύνολο... Αν και είχε αδυναμία στο μαύρο πάντα ντυνοταν στα λευκά.  Της πρόσφεραν ηρεμία...

Έβαλε το λευκό της τοπακι συνδιασμενο άψογα με ένα άσπρο σκισμένο τζιν. Έπιασε μια αλογοουρά τα μακριά μαλλιά της και δίχως να κοιτάξει στον καθρέφτη βγήκε στο διάδρομο. Αναγνώρισε αμέσως τις φωνές που προέρχονταν από την κουζίνα και τις ακολούθησε.

"Θείε!" Αναφώνησε και έτρεξε αμέσως προς το μέρος του. Δεν ήταν μυστικό πως είχε τρελή αδυναμία στον Ντομ πόσο μάλλον στην Λούνα που συχνά πυκνά καθόταν και άκουγε κάθε προβληματισμό της. Η εικόνα τους βέβαια ήταν λιγάκι περίεργη βέβαια αλλά ήξερε πως ανάμεσα τους υπάρχει ένας αρκετά δυνατός έρωτας. Ο Ντομ έμοιαζε ακόμα με 30 ενώ εκείνη μετά από τόσα χρόνια έδειχνε στα 40αρα. Μια όμορφη όμως σαρανταρα ...

Αν και τα δύο είδη ζούσαν αγαπημένα λίγα ήταν τα ζευγάρια που επέλεγαν αυτή τη ζωή και ο μόνος λόγος ηταν πως μπορεί οι βρυκόλακες να έμεναν αγεραστοι , οι λύκοι όμως γερνουσαν.  Αν και πολύ αργά το έκαναν.

Ένα βράδυ είχε ακούσει την μητέρα της να λέει πως ίσως μια μάγισσα έχει την λύση σε αυτό το πρόβλημα. Ένα ξορκι αγάπης το οποίο πιάνει μόνο στον αληθινό έρωτα. Επιτρέπει στους λυκανθρωπους να ζήσουν και να μοιάζουν κι εκείνοι νεότεροι. Μετά την Ένωση κάθε πλάσμα προσπαθούσε να βρει τρόπο να επιτευχθεί αυτό αλλά φήμες έλεγαν πως ήταν η μόνη που το κατάφερε. Η Λούνα ήταν λιγάκι καχύποπτη επί του θέματος αλλά ο Ντομ προσπαθούσε συνεχώς να την πείσει.

"Καλώς το κοριτσάκι μου !" Αναφώνησε ο Ντομ και την αγκάλιασε.

"Στις ομορφιές σου..." σχόλιασε η Λούνα και γέλασε.

"Κι εσύ δεν πας πίσω θεία!" Της απάντησε και την φίλησε.

"Μόνοι είστε;Η μαμά; Ο μπαμπάς;" Αποκρίθηκε παραξενεμενη .

"Ο μπαμπάς πήγε να δει μια καινούρια οικογένεια που ήρθε στην πόλη. Η μαμά πήγε στην γιαγιά" ο Ντομ έβαλε έναν καφέ και έκατσε μαζί με την Λούνα στο τραπέζι.

"Όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο... Έχουμε αναπτυχθεί τόσο πολύ που ούτε το πιστεύω καμία φορά..." Αποκρίθηκε η Λούνα και ήπιε λίγο καφέ.

"Και πάλι όμως θεία ζούμε μακριά απ τον πολιτισμό σαν φυλακισμένοι!" Η απογοήτευση στα λόγια της δεν πέρασε απαρατήρητη από τον Ντομ.

"Γιατί κοριτσάκι μου; Όλα τα έχουμε! Τι μας λείπει δηλαδή; Σε πληροφορώ πως μετά από την ανέγερση του πολιτισμικού κέντρου αλλά και της βιβλιοθήκης δεν έχουμε να ζηλεψουμε τίποτα από τους ανθρώπους...!" Η ελαφριά ενόχληση του Ντομ ήταν γεγονός αλλά η Φαιθ δεν πτοήθηκε καθόλου

"Έχει δίκιο ο θείος σου ... " συμπλήρωσε η Λούνα και η Φαιθ ξεφυσηξε

"Καλά καλά... Πάω έξω θα σας δω μετά" Με γρήγορο βηματισμό απομακρύνθηκε πριν πει την άποψη της. Όσο και να προσπαθούσαν όλοι να δείξουν πως η μικρή τους πόλη είχε τα πάντα εκείνη πίστευε το αντίθετο. Ένιωθε πάντα άβολα. Ήταν σαν ένα μαύρο πρόβατο. Δεν ήταν λίγες οι φορές άλλωστε που άκουγε τους συνομηλίκους της να ψιθυρίζουν για εκείνη. Να την θεωρούν περίεργη.  Ένα άτομο χωρίς φύση... Χωρίς ταυτότητα...

Βγήκε στον κήπο και η Νερισσα έτρεξε αμέσως κατά πάνω της.

"Να φανταστώ έπεσες πάνω στη θεία και στο θείο... Δεν έχουμε χρόνο έλα κάτσε!!!" Την πήρε από το χέρι και την τράβηξε προς το κιόσκι. Αν και ήταν αρκετά διαφορετικές η αγάπη που είχε η μια στην άλλη ηταν μεγάλη.  Η Φαιθ δεν ήταν το κλασικό συνεσταλμένο  κοριτσάκι , ήταν αρκετά ατρόμητη προτιμούσε όμως να δείχνει έναν διαφορετικό εαυτό στην μικρή τους κοινότητα για να μην τραβάει τα βλέμματα πάνω της.

Η Νερισσα από την άλλη δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναδεικνύει τα ταλέντα της. Ακόμα και στο σχολείο έκανε συχνά επίδειξη των δυνάμεων της αφηνωντας όλους άφωνους. Ήταν η πιο γρήγορη ανάμεσα στους βρυκόλακες.η πιο δυνατή και θανατηφόρα... Με την αδερφη της εκτός συναγωνισμού φυσικά...

"Τι έχεις πάθει και με τραβάς έτσι παιδί μου ;"Ρώτησε η Φαιθ και η Νερισσα γέλασε δυνατά.

"Μόλις γύρισα από τα καινούρια ξύλινα σπίτια. Και έχω να πω ότι..." Σταμάτησε για λίγο και χαμογέλασε..
"Ερωτευθηκα!!!!" Μόλις ξεστόμισε την τελευταία της  λέξη σηκώθηκε πάνω και άρχισε να κάνει σβουρες

"Έχεις τρελαθεί; Κάτσε κάτω και πες τα μου όλα !!!" Η Φαιθ βλέποντας τόσο χαρούμενη την αδερφή της αγαλλίασε.  Πότε δεν της είχε μιλήσει για κάποιο αγόρι τόσα χρόνια. Ούτε εκείνη βέβαια αλλά βλέποντας πως ο καιρός είχε φτάσει , ενθουσιάστηκε κι εκείνη.

"Από που να ξεκινήσω...." Είπε σκεπτική η Νερισσα και κοκαλωσε. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο προς την κεντρική είσοδο του σπιτιού. 

"Γη καλεί Νερισσα!!!" Είπε η Φαιθ και η αδερφή της της έκανε νόημα να γυρίσει προς τα πίσω.  Το πρώτο πράγμα που αντικρυσε ήταν ο πατέρας της ,από πίσω του ακολουθούσε μια τριμελής οικογένια ...

"Αυτός είναι!" Η Νερισσα άπλωσε το δάχτυλο της και της έδειξε τον άντρα που περνούσε την πύλη

Έμοιαζε γύρω στα 28 με 30 πράγμα που σημαινε πως είχε ζήσει σίγουρα 100 χρόνια σαν βρυκόλακας. Από εκεί και πέρα μπορεί να ήταν και αιώνες μεγαλύτερος  αφού στο είδος τους είχες την δυνατότητα να επιλέξεις την ηλικία που θα σταματήσεις. 

Μαύρα ,σκούρα,  ελαφρος μακριά μαλλιά πιυ έπεφταν μπροστά ταίριαζαν άψογα με τα υπόλοιπα εξωτικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Αν και δεν έβλεπε καλά με την απόσταση θα ορκιζοταν πως τα μάτια του είχαν ασήμι απόχρωση...

Φορούσε ένα μαύρο σκισμένο τζιν ενώ από πάνω μια αμανικη μπλούζα της ίδια απόχρωσης. Τα χέρια του ηταν γεμάτα τατουάζ και το παρουσιαστικό του δεν της άρεσε.

"Νερισσα...Αυτός ο άντρας μυρίζει κίνδυνο..." Αποκρίθηκε σιγάνα η Φαιθ

"Πας καλά Στραβή είσαι; Μοιαζει με Θεό!!!" Απάντησε η Νερισσα και έλιωσε δίπλα της.

Εκείνος γύρισε και τις κοίταξε... το βλέμμα του ήταν αρκετά σκοτεινό...

"Έναν επικίνδυνο Θεό...."Σχόλιασε και γύρισε την πλάτη της αποσπώντας τον εαυτό της από το βλέμμα του.

"Ναι θαρρείς και ο Τζόναθαν είναι καλύτερος!" Απάντησε η Νερισσα και η Φαιθ σαστισε.

"Νομίζεις πως δεν σε έχω παρακολουθήσει τις νύχτες; Ξέρω πως κρύβεσαι στις σκιές και τον βλέπεις... Απλά δεν ήθελα ποτέ να σου το χαλάσω... Απορώ ποτέ θα βρεις το κουράγιο να του μιλήσεις..." Η Φαιθ την κοίταξε γεμάτη σοκ. Ήταν σίγουρη πως κανείς δεν είχε καταλάβει ότι φεύγει τα βράδια αλλά να που έκανε λάθος...

"Πώς ξέρεις το όνομα του ;"Την ρώτησε και Η Νερισσα γέλασε.

" ας πούμε πως έκανα μια μικρή έρευνα για το αγόρι που σου εκλεψε την καρδιά... "

"Σε παρακαλώ μην πεις τίποτα σε κανένα..." Αποκρίθηκε προβληματισμένη και η Νερισσα την αγκάλιασε.

"Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό. Θα είναι το μικρό μας μυστικό.! " το χαμόγελο της ήταν αρκετό για να κάνει την Φαιθ να ηρεμήσει. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη εξάλλου στην αδερφή ης και η Νερισσα από την πλευρά της ποτέ δεν θα την πρόδιδε...

Έμειναν για λίγο σκεπτικές.  Χαμένες στο δικό τους κόσμο... Έναν κόσμο που σύντομα θα άλλαζε...

Σας φιλώ