"Κάτω από το ολογιομο φεγγάρι, η αγάπη θα βρει τον δρόμο της ..."

"Γεια σου πατέρα...." Ψιθύρισε ο Λιαμ και χωρίς να περιμένει εμπηξε τα δόντια του μέσα στον λαιμό του. Δεν έκανε πολλά... Πέτυχε ένα αρκετά μικρό δάγκωμα τόσο ώστε να τον ταράξει. Ήταν γιος του... Αίμα του .
Μπορεί να μην πέθαινε από το δάγκωμα αλλά του προκαλούσε αρκετή ζάλη. Ο Τζον γύρισε και παραπατησε...

"Πώς τόλμησες..." Ο Λιαμ άρχισε να γελάει υστερικά και η Φαιθ τον άκουσε. Άρχισε να χτυπιέται προσπαθώντας να κόψει τα δεσμά της ..

"Εγώ;Με Ρωτάς πως τόλμησα εγώ; Κατέστρεψες την ζωή μου και τολμάς και μιλάς;Ούτε να αναπνέεις σου αξίζει!!!" Του έδωσε μια δυνατή ώθηση και τον έστειλε πάνω στην βιβλιοθήκη. Ο Τζον ήταν αρκετά ζαλισμένος ακόμα...

"Ξέρεις πως ούρλιαζε όταν την ξεσκιζα; Πώς παρακαλούσε να μην σε πειράξω; Ακόμα θυμάμαι τη φάτσα της και γελάω!!!" Είπε και άφησε ένα διαολεμενο γέλιο

Ο Λιαμ έβγαλε τα δόντια του ... Έσκυψε και πήγε κοντά του. Τον έπιασε από τον λαιμό και τον σήκωσε στον αέρα.

"Σε λυπάμαι...."Είπε και τον πέταξε με δύναμη στην απέναντι πλευρά του τοίχου

Ορμηξε κατά πάνω του και άφησε στον αέρα ένα γρυλισμα...

Ο Τζον όμως είχε ένα κρυμμένο άσσο στο μανίκι του... Έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό ασημένιο, ειδικά σχεδιασμένο μαχαίρι και του το κάρφωσε στην πλάτη.... Ο Λιαμ κραυγασε δυνατά ...

Η Φαιθ μόλις το άκουσε πεισμωσε ακόμα περισσότερο . Έβαλε όση δύναμη είχε, παραμέρισε τον πόνο και προσπάθησε να κόψει τις αλυσίδες. Οι καρποί στα χέρια της είχαν ματώσει αλλά ήταν το τελευταίο που την ενδιέφερε. Μουγκρισε δυνατά και έσφιξε τα χείλη της.

"Ηλίθιο κορμί!Δεν είσαι τίποτα!!!" Φώναξε δυνατά και τράβηξε δυνατά το ένα της χέρι με αποτέλεσμα να καταφέρει τελικά να το απελευθερώσει..

Η εσωτερική της δύναμη μόλις είδε το χέρι της ελεύθερο μεγάλωσε ευθύς αμέσως... Έπιασε τις υπόλοιπες και αφήνοντας ένα γοερο βουητό τις έκανε κομμάτια. Σωριάστηκε στο έδαφος και κοίταξε την πόρτα. Άκουγε τον Τζον να γελάει και η καρδιά της έσπαγε...

Σηκώθηκε εξοργισμενη ... Έδωσε μια δυνατή μπουνιά την πόρτα κι εκείνη έσπασε στο άγγιγμα της . Βγήκε έξω και άρχισε να τρέχει σαν να πετάει μέχρι που έφτασε στο τελος του διαδρόμου... Η αλήθεια ήταν πως φοβόταν να ανοίξει την πόρτα...Δεν ήξερε τι θα αντικρύσει και στην ιδέα ενός πληγωμενου Λιαμ η οργή της μεγάλωνε πέρα από κάθε όριο. Κλώτσησε την πόρτα που τα έξω και ο δυνατός ήχος τράβηξε την προσοχή του Τζον ο οποίος ήταν σκυμμένος πάνω από το σώμα του Λιαμ .

"Πώς... πως διάολο βγήκες;" Η ερώτηση του δεν απλή.  Οι αλυσίδες οι οποίες την κρατούσαν ήταν μαγεμένες και βλέποντας την ξαφνιάστηκε. Είδε το βλέμμα της να πέφτει πάνω στο σώμα του Λιαμ και άρχισε να τρέμει. Ήταν στον ίδιο χώρο με ένα πλάσμα άγνωστης φύσης το οποίο είχε πλήρη συναίσθηση των δυνάμεων του και αυτο έφτανε για να φοβάται. Σηκώθηκε αργά κρατώντας ακόμα το ματωμένο μαχαίρι στα χέρια...

Η Φαιθ δεν ρώτησε καν τι ειχε συμβεί... Πλέον δεν χρειαζόταν καν να αλληλοδαγκωθει με τον Λιαμ καθώς μέσα της είχε ανθίσει ο σπόρος και το αίμα του κυλούσε παντού... Έκανε ένα βήμα πίσω και κραυγασε δυνατά. Η οργή μεταμορφώθηκε σε μίσος και το μίσος την μεταμόρφωσε στην πιο τρομακτική της φύση...

Το δέρμα της άρχισε να σκίζεται, του να άρχισε να καλύπτει το σώμα της και μέσα σε 3 μόλις δευτερόλεπτα στεκόταν μπροστά στο Τζον . Το τρέμουλο από το κορμί του εξαφανίστηκε... Το μόνο που ένιωθε ήταν αγνός φόβος. Πρώτη φορά έβλεπε κάποιον να έχει τέτοια χαρίσματα.

Έβγαλε τα νύχια της και τον γρατζουνισε δυνατά στο πρόσωπο. Δεν αντιστάθηκε καν... Δεν είχε που να πάει και που να κρυφτεί και το γνώριζε. Ποιος θα ξέφευγε από ένα τέτοιο πλάσμα άλλωστε... Η Φαιθ πήγε κοντά του κι εκείνος άρχισε να σέρνεται προς τα πίσω ανοιγοκλεινοντας συνεχώς  τα βλέφαρα του. 

"Τι είσαι...." είπε ποιο πολύ στον εαυτό του παρά σε εκείνη

Η Φαιθ άνοιξε την μουσούδα της και άφησε ένα τεράστιο γρυλισμα λίγα μόλις εκατοστά από το πρόσωπο του ... Ήταν η στιγμή που ο Τζον συνηδητοποιησε  τον κίνδυνο που διέτρεχε όση ώρα που την είχε μαζί του.

"Ξέρω πως θα σβήσω... Δεν θα σου κρύψω πως παρά τον φόβο που αισθάνομαι για τον θάνατο που με περιμένει, δεν μετανιώνω για τίποτα... Έζησα μια ζωή γεμάτη πόνο από τότε που έχασα την μητέρα σου... Ήταν για μένα το Α και το Ω μου. Ξέρεις πως είναι να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς να φτιάχνει την ζωή του με κάποιον άλλο; Υποθέτω έχεις πάρει μόνο μια γεύση... Δεν την αγάπησα ποτέ την μάνα του Λιαμ ... Θέλω να πεις στην Χόουπ, γιατί εγώ έτσι την φώναζα, πως ακόμα και νεκρός πάλι θα την αγαπώ.... Μόνο από εκείνη θα ζητήσω συγνωμη που δεν κατάφερα να την κάνω ευτυχισμένη... Θα ζητήσω μόνο μια χάρη...  " Σηκώθηκε σιγάνα και γύρισε προς την βιβλιοθήκη.  Πήρε στα χέρια ένα παλιό σκονισμένο σημειωματάριο και το πέταξε στα πόδια της Φαιθ...

"Αυτό είναι για εκείνη...Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, είναι όλες μου οι πληγές..." Είπε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του . Κοίταξε το σώμα του Λιαμ και έβγαλε έναν λυγμό...

"Συγχωρα με αγόρι μου...."Ψέλλισε και γύρισε το βλέμμα του προς τον μεγάλο λύκο... Χάθηκε στα ολογιομα μάτια του και πλέον τα δάκρυα έπεφταν βροχή.  Στάθηκε όμως με το κεφάλι ψηλά. Αποδέχθηκε  τον θάνατο και τον κοίταξε κατάματα. 

Δίχως οίκτο... Δίχως πισωγυρισμα η Φαιθ έκανε έναν ελιγμό και άρπαξε το κεφάλι του στο στόμα της αποκολλωντας τελείως από το υπόλοιπο σώμα του ... πέταξε το κεφάλι του στην άλλη πλευρά του δωματίου και το κοίταξε.  Τα μάτια του Τζον ανοιγοκλείσαν ακόμα μια φορά στο δευτερόλεπτο πριν κλείσουν για πάντα...

Η Γούνα της εξαφανίστηκε μονομιάς και  αμέσως πήρε την αρχική της μορφή.  Έτρεξε δακρυσμένη προς τον Λιαμ ο οποίος ήταν μπρούμυτα και τον γύρισε προς το μέρος της. Ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατα της και απελευθέρωσε χωρίς ντροπή τον πόνο της . Έβλεπε την ίδια της τη ζωή να σβήνει αθόρυβα... Ο σφυγμός του ήταν υπερβολικά αδύναμος ενώ δεν έλειπαν φορές που χανόταν εντελώς...

"Άργησα αγάπη μου... " Είπε και χάιδεψε τα μαλλιά του . "Δεν ξέρω καν πως έφτασες ως εδώ, δεν ξέρω καν τον λόγο που ήρθες μόνος... Γιατί Λιαμ ; Γιατί πρέπει πάντα να είσαι τόσο αντιδραστικός γαμωτο σου ;" μονολόγησε και πάτησε τα κλάματα

"Γιατί σ'αγαπάω μικρέ διάολε..." Η φωνή του ακούστηκε ξεχυχισμενα. Η Φαιθ έβγαλε ένα μικρό γέλιο ανάμεσα στα δάκρυα αλλά το λυπημένο της πρόσωπο έσταζε πόνο...

Πριν απαντήσει όμως ο Λιαμ άρχισε να βήχει δυνατά.  Το αίμα άρχισε να τρέχει άφθονο από τα χείλη του και εκείνη σαστισε.

"Όχι... Όχι όχι σε ικετεύω... Λιαμ ..!!Λιαμ μην μ' αφηνεις... απλα μην το κανεις ...." κάπου ανάμεσα στην απελπισία και στην ολοκληρωτική οδύνη , η καρδιά της την οδήγησε στην έσχατη πράξη...

Έσκυψε και έβγαλε τα δόντια της ...

"Αν σβήσεις θα σβήσω κι εγώ..."

Αποφάσισε να κάνει κάτι που είχε διαβάσει σε ένα από τα εκατοντάδες βιβλία που είχε η Μεριλ στην βιβλιοθήκη της ... Θυμάται πως έλεγε ότι αν κάνεις αντιστροφή αίματος κατά το δάγκωμα στην περίπτωση του δηλητηριάσμου παίρνεις το δηλητήριο μέσα σου, το θύμα τρέφεται από σε να και παίρνει ζωή  ... Ήξερε πως ο Λιαμ μαχαιρωθηκε αλλά έπρεπε να είχε γιατρευτεί έστω και λίγο... Με τις σκέψεις της να ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι ,  εκανε μια σχισμή στον καρπό της και άνοιξε τα χείλη του. Τα δάκρυα της δεν είχαν σταματημό ...

"Θα δεις ματάκια μου ... Όλα θα πάνε καλά...." Ψιθύρισε και έβγαλε τα δόντια της. Δάγκωσε περισσότερο την σχισμή κάνοντας το δέρμα της να ανοίξει περισσότερο και την κεντρική φλέβα να αιμορραγίσει ...

Τοποθέτησε τον καρπό της πάνω στα χειλη του έτσι ώστε το αίμα της να τρέξει μέσα του  και με το αλλο της χέρι έφερε στα δικά της το δικό του και τον δάγκωσε.... 

Σας φιλώ...

Ένα ακομα κεφάλαιο και φτάνουμε στο τέλος...😢😢😢