Σχολιάστε αλλιως κεφαλαιο δεν
θα μπει μεσα στις διακοπες του Πάσχα 😈 Κακός; 😏

Με ξυπνάνε οι αχτίδες του φωτός που μπαίνουν απο τα κλειστά ακομα παραθυρόφυλλα. Η κουρτίνα του δωματίου αφήνει άνετα το φως να τρυπώσει στο δωματιο. Τι άχρηστη που ειναι. Οχι σαν την δικιά μου.

"Την δικιά μου.. " επαναλαμβάνω στο μυαλό μου.

Που σκατα βρίσκομαι; Ανασηκωνομαι απο το κρεβατι και βλεπω το ρολοι που βρίσκεται πανω στο τραπεζάκι. Ειναι 8:43. Και ο αγιασμός στο σχολειο ειναι στις 9:30. Βγάζω τα σκεπασματα απο πανω μου και ανασηκωνομαι.

Νιώθω το κεφαλι μου βαρύ και διψάω αφανταστα. Προσπαθώ να σηκωθώ αλλα μάταια. Ζαλίζομαι και δεν μπορω προς το παρόν να κανω ουτε ενα βήμα.

Ακούω καποια βήματα στον διάδρομο. Χώνομαι αντανακλαστικά κατω απο την κουβέρτα και κανω πως κοιμάμαι. Αυτο εκανα παντα μικρη. Οταν άκουγα τα βήματα των γονιών μου εκανα πως κοιμάμαι και οταν πλέον άκουγα το κρεβατι τους να τρίζει σηκωνομουν και έπαιζα με τις κούκλες μου.

Το πιο κουλό πραγμα ομως ηταν πως οταν άκουγα περίεργους ηχους στο σπίτι την νυχτα, ειτε απο το ψυγείο ειτε απο τα παραθυρα που έτριζαν ειτε ακομα και απο τον ανεμιστήρα το καλοκαιρι, νόμιζα πως κάποιος ειναι στο σπίτι και χωνομουν κατω απο την κουβέρτα με τα αρκουδάκια μου γιατι νόμιζα πως ετσι δεν θα με δει κανεις και πως ημουν ουσιαστικά άφαντη και δεν θα με κλέψουν. Αυτο το ξεπέρασα μετα τα 10.

Ακουσα το πόμολο να γυρίζει και ενιωσα καποιον να ανακαθεται στο κρεβατι διπλα μου. Έριξα μια ματια και ποιον να δω. Τον γείτονα. Οι παλμοί μου αυξήθηκαν. Κατα πολύ. Η ανάσα πλέον έβγαινε κόφτη. Ενα ωραίο άρωμα έφτασε στα ρουθούνια μου. Τι γλυκο.

Ενιωσα ενα δάχτυλο να κανει κύκλους στο χερι που ειχα τοποθετήσει πανω στην κουβέρτα. Το δαχτυλο αυτο έφτασε στον λαιμο μου, υστερα στο αυτί μου. Η αίσθηση του χεριου του πανω στο σωμα μου με ανατριχιάζε και το θεμα ειναι πως δεν εκανε κατι..

Υστερα με την παλάμη του, άρχισε να χαϊδευει το μαγουλο μου. Υστερα με τον αντίχειρα του ακούμπησε απαλά τα χείλη μου. Πως να μην ταραχθεις;

"Γατάκι.. ξυπνα." ειπε βάζοντας σε τάξη τα μαλλια μου. Εγω μουγκρισα ελαφρα και τέντωσα τα πόδια μου. Τελικά πρεπει να παρω Όσκαρ.

Ανοιξα τα ματια μου σιγα σιγα και προσπάθησα να το παιξω τρομαγμένη και έκπληκτη. "Τι κανεις εσυ εδω;" ρωτησα.

"Μενω." ειπε και πέρασε τα δάχτυλα του ανάμεσα απο τα μαλλια του. Ανασηκωθηκα έτριψα τα ματια μου. Τον κοιταξα καλα καλα και η αληθεια ειναι πως απαγοητευτηκα. Ηλπιζα πως θα τον δω με μποξερακι.

"Τι κανω εγω εδω;" ρωτησα και ήπια λιγο απο το νερο που μου έφερε.

"Λυποθυμησες. Και δεν νομίζω γατάκι να ήθελες σου κάνουν σκηνή οι δικοί σου οποτε σε έφερα εδω." εξηγησε.

"Μαλιστα. Ευχαριστω." ειπα ψυχρα και έβγαλα τα σκεπασματα απο πανω μου. Τουλάχιστον φορούσα το φόρεμα μου το οποιο ειχε ανασηκωθεί παρα πολυ. "Μπορεις σε παρακαλω να βγεις απο το δωματιο;" ρωτησα οσο πιο ευγενικά μπορουσα.

"Λες και δεν σε εχω δει." ειπε εκείνος και κοντοστάθηκε στην κάσα της πόρτας. Με κοιτουσε πεινασμένα και έγλειφε τα χείλη του. Έπαιζε μαζι μου.

"Σε παρακαλω;" τον παρακαλεσα και εκείνος έφυγε. Σηκώθηκα έφτιαξα το φόρεμα μου, πηρα τις γόβες στο χερι μου και πήγα να δω που πήγε.

Τον βρήκα στην κουζινα να κάθεται στο τραπεζι και να τρώει pancakes. Η μυρωδιά τους εκανε το στομάχι μου να γουργουρίσει αλλα τότε θυμήθηκα πως επρεπε να παω σχολειο.

"Ελα κάθησε." ειπε και έδειξε την αδεια θέση απέναντι του. "Σίγουρα πεινας." συμπλήρωσε.

"Οχι, ευχαριστω. Πρεπει να πηγαίνω." ειπα και εβαλα τις γόβες μου. Οταν τον ειδα περιέργως ενιωσα καλυτερα. Η ζαλάδα πλέον υποχώρησε οπως και ο πονοκέφαλος. Ειναι το ντεπόν μου.

"Μαλιστα. Κριμα. Ηλπιζα.. Τελος παντων. Να προσεχεις." ειπε και μου άνοιξε την πόρτα.

"Ευχαριστω παρα πολυ. Για ολα." του ειπα και ηθελα να τον αγκαλιάσω ή εστω να του δωσω ενα φιλί για να τον ευχαρίστησω αλλα απλα τον κοιταξα με νοημα και κατευθύνθηκα προς το διαμέρισμα μου.

Ειχα 25 λεπτα για να ετοιμαστώ και να φτάσω στο σχολειο. Ειμαι τυχερή γιατι χθες διάλεξα τα ρουχα και το μονο που μου έμεινε ειναι ενα σύντομο ντουζ.

Δεν το ευχαριστήθηκα ομως. Παντα μου άρεσε να κάθομαι με τις ωρες μεσα και να νιώθω το καυτό νερο να τρέχει πανω στο σωμα μου σχηματίζοντας ρυάκια νερού. Μου άρεσε το νερο να καίει το δέρμα μου. Αυτο με χαλάρωνε. Επισης οταν ειχα την ευκαιρία τελείωνα ολο το ζεστό νερο που ειχα θερμάνει.

Ντύθηκα στο πι και φι, χτένισα τα μαλλια μου, εβαλα το κινητο στην τσέπη μου, άρπαξα τα κλειδιά μου και βγήκα αρον αρον απο το σπίτι. Ειχα 5 λεπτα για να φτάσω. Δεν επρεπε να τρέξω για να μην ιδρωσω οποτε το πήγα χαλαρά. Δεν θα σκοτωθώ κιολας για ενα γαμημενο σχολειο.

Στον δρόμο ομως ημουν τοσο μα τοσο αφηρημένη που παραλίγο να γίνω ενα με το αυτοκίνητο. Εκείνος έτρεχε ενω δεν θα επρεπε και εγω περπατούσα στον δρόμο σαν μεθυσμένη. Μια απο την μια πλευρά μια απο την άλλη.

"Μάθε να περπατάς ρε ηλίθια." πέταξε ο μαλακας ο οδηγός και εγω ύψωσα στον αέρα κωλοδαχτυλο. Φταίγαμε και οι δυο.

Ομως η αληθεια ειναι πως το μυαλό μου παλι έτρεχε στον γείτονα. Δεν ξερω καν το ονομα του. Ουτε αυτος το δικο μου. Για αυτόν ειμαι το γατάκι ενω αυτος για εμενα ο καινούργιος σεξι γείτονας.

Ηταν όμορφος αλλα δεν πρεπει να μπλέξω μαζι του. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως μετα τον Παναγιώτη δεν θα μπλέξω με κανενα αλλο νουμερο και απόβλητο της κοινωνίας. Δεν θελω ενα bad boy ή καλυτερα fuck boy. Αυτόν τον εναν και μοναδικό θελω. Αυτόν που θα κανει το μυαλό μου και την καρδιά μου να λιώνει. Οχι μονο το σωμα μου.

{...}

"Μάρκος Αγγελοπουλος έως Σελήνη Λαμπρινακου στο Γ1 και απο την Ιω Μακριτση έως και τον Ανδρέα Χρυσικό στο Γ2." διάβασε η διευθύντρια και ειπε να παμε σπίτια μας.

Η τσάντα με τα βιβλια ηταν ασήκωτη. Ποσά βιβλια ποια; Θα μου βγει η πλάτη. Ευτυχώς το σπίτι μου ειναι κοντα.

"Σελήνη." φώναξαν τα κοριτσια οταν με εντόπισαν στην εξώπορτα. Τοσο λιγο χρειαζόμουν για να γλιτώσω απο την Ιερά εξέταση. "Που πηγες χθες; Ανησυχαμε." ειπε η Μονικα.

"Σε πηρα χίλιες φορες τηλεφωνο και κανεις δεν το σήκωνε." παραπονέθηκε η Ελένη.

"Συγνώμη. Δεν ειχα μπαταρια." ειπα ψέμματα και συνέχισα να προχωράω. "Απλα δεν ένιωθα καλα χθες και ετσι αποφάσισα να γυρισω μόνη μου σπίτι. Δεν ηθελα να σας χαλάσω την διάθεση και για αυτο δεν σας ενημέρωσα." συμπλήρωσα.

Η μυτη μου θα επρεπε να εχει γινει τωρα τετραπλάσια με τόσα ψέμματα που λεω. Δεν μου αρεσει να κρύβω πράγματα και να λεω ψέμματα αλλα θελω να γλιτώσω νευρα.

"Εντάξει, αφού εισαι καλα.." είπε η Ελένη και συνέχισε την παρλαπιπα. Εγω το μονο που ηθελα ηταν να παω σπίτι και να ξαπλώσω γιατι ημουν πτωμα αλλα τα κοριτσια είπαν πως θα ήθελαν να περάσουν απο το σπίτι μου για ενα καφε. Ετσι δεν ειχα άλλη επιλογή απο το να τις βαλω μεσα.

"Κοριτσια, εχω ενα τρομερό νέο. Δεν θα πιστέψετε τι εκανα χθες." άρχισε να λεει η Ελένη με υφος ζηλεψτε ανόητες.

"Σεξ." ειπα ψυχρα και ήπια γουλιά απο το καπουτσίνο μου. Ολη η χαρα και ο ενθουσιασμός εξανεμίστηκαν απο το προσωπο της. Μου έριξε μια ματια που θα την χαρακτήριζα δολοφονική.

"Θα επρεπε να χαίρεσαι με την χαρα της." ειπε η Μονικα.

Γιατι να χαίρομαι; Που γαμηθηκε με εναν μαλακα που θα την παρατήσει την άλλη εβδομαδα; Που εκανε την πρώτη της φορά με εναν που δεν την αξιζει; Μπράβο για την μαλακια που την δέρνει. Μπράβο που έδωσε οτι ειχε και δεν ειχε σε εναν που δεν της έδωσε τιποτα παρα μονο λιγα δευτερόλεπτα ηδονής.

Αρχισα να γελάω. Μπορει να έφταιγε η κούραση ή μπορει ακομα το αλκοόλ να έτρεχε στις φλέβες μου αλλα ειχα πιο πολυ θάρρος και επιτελους ειπα την γνώμη μου.

"Απλα ζηλεύει." σχολίασε.

"Τι να ζηλέψω; Κοριτσακι μου ακομα δεν καταλαβαίνεις πως σε γαμησε και αυριο ή μεθαύριο θα σε χωρισει; Ελένη ενα θα σου πω. Ακομα και η κατσαρίδα εχει μεγαλυτερο IQ απο εσενα."

Η Ελένη τότε με κοιταξε στα ματια και προσεξα πως βούρκωσε. "Η Σελήνη μπορει να εχει και δικιο. Η πιο μεγάλη του σχέση ειναι 2 εβδομαδες απο τι μου ειπε."

"Τότε γιατι εμπλεξες μαζι του;" ρωτησε η Μονια.

"Γιατι τον ερωτεύτηκα." ειπε και εβαλε τα κλαμματα. Εμείς πήγαμε κοντα της και της χαρίσαμε μια παρηγοριτικη αγκαλια κι την διαβεβαιωσαμε πως οτι και να γινει εμείς θα είμαστε εκει για αυτην.

Πρότεινα στα κοριτσια να φάμε εκεινη την μεγάλη οικογένεια συσκευασία παγωτού που πηρα τις προάλλες οταν εκανα ψωνια και να δουμε καμια ρομαντικη σαχμαλαρα. Ετσι και εγινε. Αλλα εμενα οι σκέψεις μου έκαναν βόλτες σε μέρη μακρινά.

Σκεφτομουν αυτο που ειπε η Ελένη. Πως τον ερωτεύτηκε. Μα πως γινεται αυτο οταν ουσιαστικά δεν ξερεις τον άλλον; Ειμαι μεν μια εβδομαδα μαζι αλλα δεν γνωρίζει τιποτα απολύτως για αυτόν. Τι ερωτεύτηκε δηλαδή; Το γεματο πορτοφόλι του ή το προσωπο του;

Αυτο ισχύει και για εμενα. Δεν ξερω τον γείτονα άρα δεν τον εχω ερωτευτεί. Ειναι απλα ενας ενθουσιασμός. Πρεπει να τον ξεχάσω και θα το κανω.

Εκει που βλέπαμε το The fault in our stars, εκει που ο Augustus φίλησε την Χειζελ στο σπίτι της Αννας Φρανκ χτύπησε το κουδούνι. Αραγε έφτασε η πίτσα; Γιατι αν δεν ήρθε ο ντελιβερας και ειναι κάποιος άκυρος απλα πέθανε που με εκανε να σηκωθώ σε μια τοσο κρίσιμη στιγμή.

🍌🍌🍌🍌🍌🍌🍌🍌🍌🍌🍌🍌

🍌 Ποιος αραγε να ήρθε και γιατι;
🍌 Καλα της ειπε η Σελήνη μας της Ελένης; Ή ηταν πολυ σκληρό;
🍌 Τι αραγε ηθελε να πει ο γείτονας; "Ηλπιζα πως..".

ONOMA:
Διαλέξτε:
1)Κώστας.
2)Άρης.
3)Στέλιος.

Άκυρη ερωτηση:
😈 Τι πιστεύεται για το βιβλιο ή την ταινία The fault in out stars; Σας άρεσε;

❌ SPOILER ❌
Θα γνωρίσουμε καινουργιο προσωπο. Ποιο λέτε να ειναι αυτο❓

Bye babies,
Αντριαν.