Κωσταντινος pov 🍌

Μου λείπει και δεν εχει περασει ουτε μια ωρα απο τότε που έφυγε. Κοιτάω εξω απο το παραθυρο εδω και μια ωρα αλλα δεν την βλεπω. Διαβαζει.

Ξαφνικά ακούω το κινητο μου. Με παίρνει ο πατέρας μου. Τι αραγε να θελουν παλι; "Πατέρα." ειπα ψυχρα στο ακουστικο του κινητού.

"Πως παει γιε μου;" ρωτησε λες και τον ενοιαζε. "Ολα καλα; Η κοπελα σου;"

"Μια χαρα ολα. Εγινε κατι;". Ημουν λιγο ψυχρός και αποτομος αλλα οι γονείς μου παντα με παίρνουν οταν χρειάζονται κατι απο εμενα. Ποτε δεν παίρνουν να με ρωτήσουν αν ζω ή πέθανα.

Αφού τους απαγοητευσα. Αφού ειμαι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας που πήγε και έδωσε για ψυχολογία και τωρα δεν μπορει να βρει δουλειά. Ε και; Ακολούθησα το όνειρο μου. Ειναι η ζωή μου και θα την ζήσω οπως θελω.

Ο Φανούριος παντα ηταν το χαϊδεμενο των γονιών μου. Ηταν εκείνο το καλο αγορακι που πήγε για Νομική και δεν ξερω πως στο διαολο πέρασε. Λογικο αν οι γονείς έχουν λεφτα. Ανοίγουν πολλες πόρτες αυτα. Τους γονείς μου δεν τους ενοιαζε που ειχε γαμησει ολες τις γυναίκες σε ολα τα μπουρδελα της Αθήνας. Τους ενοιαζε πως παντα ηταν εκει και εκτελούσε καθε διαταγή τους. Ετσι και η Μπάρμπι. Την παντρεύτηκε γιατι τον διέταξαν.

"Το Σάββατο θα συγκεντρωθεί ολη η οικογένεια για δείπνο. Πάρε την.. ε.. την Σελμα σου και ελάτε." ειπε και τα νευρα μου χτύπησαν κόκκινο.

"Σελήνη την λενε και οχι δεν θα έρθω για να περασει απο την Ιερά Εξέταση της Καρολεϊν." γρύλισα.

"Αυτο δεν ηταν πρόσκληση αυτο ηταν διαταγή. Θα έρθετε και δεν ακούω κουβέντα. Το Σάββατο στις 19." φωναξε και μου το έκλεισε στα μουτρα.

Θα το σκεφτομουν. Αν ηθελε και η Σελ να ερθει τότε κανενα προβλημα. Αλλα θελω να γλιτώσει νευρα. Ξερω πως θα την συγκρίνει η μανα μου με τις αλλες οχιές κοπέλες μου. Ξερω πως για να μου σπάσει τα νευρα θα καυχιέται για την καινούργια νύφη που απέκτησε.

Αν έδιναν ομως στην Σελήνη εστω μια ευκαιρία θα έμεναν μαλακες απο το ποσο αστεία, έξυπνη και πανέμορφη ειναι τοσο εσωτερικά οσο εξωτερικά.

Αυτοί χάνουν. Ομως ειχα υπερβολικά νευρα. Ηθελα να μιλησω με καποιον και η Σελήνη ηταν απασχολημενη. Άρα ποιος μου έμεινε; Ο Στρατός.

Εμφανίστηκε σε ενα τεταρτο στο σπίτι μου. Του εβαλα κατι να πιει. Ήταν ο στρατός. Αν έπινε κατι αλλο εκτός απο αλκοόλ θα σκουριαζε.

Ειχα δουλέψει και ως μπάρμαν και του έφτιαξα ενα cosmopolitan. Εκείνος βολεύτηκε στον καναπέ και αρχισα να του λεω τον πόνο μου. Άκουγε με προσήλωση και αυτο μου άρεσε σε αυτόν. Ηταν πραγματικός φίλος.

"Την εχεις πατήσει γερά με αυτην την Σελήνη." σχολιασε εκείνος. "Μαλλον ειναι η πρώτη φορά που μιλάς ετσι για μια κοπελα. Τις αλλες τις ειχες μονο για σεξ ε;". Ρητορική ερωτηση. Ακομα και η κουτσή Μαρια ξερει την απαντηση.

Η αληθεια ειναι πως ειχα περίεργες σχέσεις με τις πρώην. Της ειχα κυρίως ως αντικείμενα σεξ. Αυτες απλα με ικανοποιούσαν σεξουαλικα και εγω τους αγοραζα διαφορα.

Και αυτο μονο και μονο γιατι δεν ειχα αυτοπεποίθηση. Νόμιζα πως καμια δεν θα ηθελε ολόκληρο εμενα. Το σωμα μου, την ψυχή μου και την καρδιά μου.

Πρεπει να παραδεχτώ πως εκανε μια προσπάθεια να ψυχολογισω τον εαυτό μου. Και το μονο που καταλαβα ειναι πως δεν εκανα σχέση γιατι φοβομουν. Φοβομουν να δεθω διοτι καποτε το ολο παθος φεύγει. Καποτε πρεπει να λυθεις εκτός και αν ο ανθρωπος που θεωρούσες κοντα σου κόψει αποτομα τους δεσμούς που σας ενώνουν. Και φύγει.

Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε η φωνη του Στρατού. "Την γαμησες ή ακομα;" ρωτησε και εγω συγκρατήθηκα για να μην του χώσω μια στα δόντια. Δεν θα ειχε πλέον με τι να μαγεύει τα θύματα του.

"Ρε μαλακα, ακούς τι λες; Περνανε απο το μυαλό αυτα που λες; Σου λεω δεν ειναι σαν τις αλλες." για άλλη μια φορά του διευκρίνισα.

"Αυτο ομως δεν σημαίνει πως δεν μπορεις να κανεις φικι φικι μαζι της. Ελα μωρε. Τιποτα δε κάνατε; Ουτε πίπα δεν σου πηρε;" ρωτησε και τα νευρα μου αυξάνονταν. Μέθυσε.

"Κριμα. Ηθελα λεπτομέρειες." ειπε και πηρε στο χερι του το κινητο. "Πρεπει να την κανω. Με περιμενει η Μαρα με το φαγητο." ανακοίνωσε και ενιωσα ενα τσίμπημα ζήλειας.

Θα ηθελα να ηταν τωρα εδω η Σελ. Οτι και να κανω δεν θα ξεχαστω. Οποτε δεν εχει νοημα να προσπαθώ να την βγάλω απο το μυαλό μου. Θα ηταν καλυτερα να χρησιμοποιήσω αυτο το γεγονός και να γράψω επιτελους ενα τραγούδι.

Ειμαι σιγουρος πως θα της αρεσει. Την τρελαίνουν οι ρομαντικές κινήσεις για αυτο και τις ειχα παρει τριαντάφυλλα. Και για αυριο ειχα ετοιμάσει ενα δώρο μεγέθους XXL.

Κοιταξα μια απο το παραθυρο, με την ελπιδα να την δω. Και ηταν εκει. Με το βιβλιο, να περπατάει πέρα δωθε και να μιλάει στον εαυτό της. Τοσο όμορφη με αυτα τα σορτσάκια και τα μαλλια της μαζεμένα σε εναν κότσο.

Σφύριξα σαν στις παλιές καλές εποχές και εκεινη κοιταξε προς το μέρος μου. Χαμογελασε και μου έστειλε ενα φιλί το οποιο εκανα πως έπιασα. Εγω απο την άλλη σχημάτισα με τα χέρια μου μια καρδουλα και εκεινη γύρισε στο διαβασμα της.

Εμενα απο την άλλη με περιμενε μια σημαντική δουλειά. Πηρα ενα σπιράλ και ενα μολύβι και κάθισα κατω για να γράψω τους στίχους.

"Φεγγαράκι μου λαμπρό, φεγγε μου να περπατώ.." τραγουδούσα κατω απο την μυτη μου ενω έγραφα την κομματαρα της χρονιάς.