10

HALA NAHULOG! LOG! LOG! LOG! LOG! LOG! LOG! ~~

--------------------------------

What the hell am I doing? Shit! Damn! Fuck! Bullshit Seven Montreal!

Agad akong humiwalay kay Chantal at lumayo sa kanya. I pinched the bride of my nose as I feel anger rising up. Damn it. This girl is really dangerous. She makes me so crazy. I can't even think straight when she's around.

I stared at her. Nakasandal siya sa pader at hinihingal pa rin. Her lips were red and plum and I had to curse myself when I felt the urge to just kiss her again. Get a grip Montreal. Chantal is almost your sister. Mas matanda pa nga si Serise sa kanya.

"Seven." She called me. Mas lalo kong diniin ang pagkakapisil ko sa ilong ko. Just the sound of her voice is enough to take my wits away. I know I should not feel this. I have been running away from this. Matagal na akong tumatakbo at hindi pwedeng ngayon pa ako titigil.

"Fix yourself." Utos ko dito. What the hell have I done? I promised myself I won't touch this child. No matter what happens, I won't touch this child. For goodness sake! She's just a child.

Hindi ko na hinintay pang may masabi siyang kung ano. I lost my mind awhile ago when I heard her say her name with my surname attached to it. Chantal Montreal. Damn. Hindi ko napigilan ang sarili kong halikan siya.

What power does this girl have over me? Kapag may hiniling siya ay agad akong nagbibigay. Kapag tinitingnan niya ako natatakot ako. Montreal ako. We are born to fear nobody. We are born to rule everybody. And yet with her eyes I am afraid. With her eyes, I obey.

Nagmamadali akong bumalik sa hall. Allanis was still dancing with my brother. Si Shawn ay nakatingin sa kung saan pwera kay Allanis habang iyong huli ay nakatitig lang sa kapatid ko. Noong makita ako ni Shawn ay humiwalay siya kay Allanis at iniwan ito.

I walked towards my fiancée. Inilagay ko ang kamay ko sa beywang niya at dahan dahan siyang isinayaw.

"I hate your brother." She whispered. Idinikit niya iyong noo niya sa dibdib ko. Mas lalo ko siyang niyakap ng mahigpit.

"It's okay Lane.." I sushed her. Huminga siya ng malalim bago ako tiningnan. Her eyes narrowed upon looking at my lips. Tumaas iyong kilay niya bago napangiti.

"Ninakaw mo yung lipstick nung bata." Biro niya. I felt my face heating up. Shit. Did I really kiss her that hard? Bakit kahit ako ay nagkalipstick na rin?

Allanis wiped my lips using her fingers. She smiled widely and I stared directly at her eyes. I was disappointed when I did not feel anything for her. Hindi ako kinabahan o natakot. I did not feel the excitement I always feel whenever the child is around me.

Noong tumingala ako ay nakita ko si Chantal na nakatingin sa amin ni Allanis. Hurt was evident on her pretty face. At para akong sinakal sa nakita ko. I want to rush to her, to embrace her, to erase that pain. But I won't do that.

I won't lead her on. Hindi ko siya papaasahin dahil alam kong di ko maibibigay ang gusto niyo.

Hinila ko si Allanis at dinala sa may balcony. Nagtataka pa ito pero noong makita niya si Chantal na sinusundan kami ng tingin ay mas kumapit siya lalo sa akin.

"Ginugulo ka pa rin ba ni Chantal?" tanong niya sa akin. Umupo siya sa may baluster at hinarap ako.

Allanis is really beautiful. Siguro dahil na rin sa halo halong dugo na mayroon siya. Her father is an Italian and her mother is a Filipina. Her eyes are wide just like my Mom. Tuwid na tuwid ang buhok niyang hanggang balikat.

But I prefer curly hair.

Oh fuck! I should remove that picture on my wall. Chantal might notice that it was not Serise but her. Kuha iyon noong prom niya. Stolen shot iyon ni Serise at ninakaw ko lang sa cellphone ng kapatid ko.

"I don't know what to do with her Lane. Kung sanang pwede ko na lang siyang pauwiin sa Pilipinas." Sumusuko ko nang sabi. Sinandal ko ang braso ko sa balustre at tinitigan ang dagat.

"But the girl really likes you Seven" Allanis said. Ngumuso lang ako at pinisil ang ilong ko.

"Mawawala din yan. Bata pa siya." Sagot ko. She just what.. 20? Wala pang alam yan. Nagbabago pa yan. Una ito ang gusto, sunod naman ay iba na. Mawawala rin yang kung anong nararamdaman niya.

"I fell in love with your brother when I was 19. That's a year younger, Seven Montreal." Aniya. Napangisi lang ako.

"But you're my brother's rule. You're doomed for life Allanis. Just like my brother." Sagot ko. It's like that. Our rule is a two way sword. Kapag nasaksak kami ay masasaksak rin ang batas namin. No one can run away from the rule of a Montreal.

"Am I? I was never your brother's priority Seven. And why the hell are we talking about this? Si Chantal ang topic natin." Naiinis na niyang sabi. Tumawa ako ng malakas at hinila si Allanis palapit sa akin.

"Let's just stop talking about them." Sabi ko na lang. I don't have the energy to think about Chantal right now. Sa ngayon ay naguguluhan pa ako. Hindi ko pa kayang harapin kung ano man ito. And I have a responsibility to Allanis. Iyon ang uunahin ko. Not this some kind of fancy crush from a 20 year old child who is still living in the world of fantasies.

Tinitigan lang ako ni Allanis bago huminga ng malalim. "I hope one day you won't regret everything that you are doing right now Seven." Mahina niyang sabi. She touched my cheeks before pulling herself away from me. Naglakad siya papasok at naiwan ako sa may balcony.

I stared there for awhile before going back inside. Inikot ko ang paningin ko at walang bakas ni Chantal ang paligid. Niluwagan ko ang necktie ko at naglakad palayo sa party. I am tired.

Noong makarating ako sa bahay ay patay ang lahat ng ilaw. Nasaan ba si Chantal?

"Bata!" sigaw ko. Sinindihan ko ang ilaw at nakita ko siyang nakaupo sa sofa at nakayuko lang. Yumuyugyog ang balikat niya habang yakap yakap ang binti niya.

Lumapit ako dito. "Cha.." I called her. Tumingala siya ang I was met by her tear stained eyes. Hindi na ako nagulat noong naramdaman ko na naman ang pananakal sa dibdib ko noong makita ko ang mata niya.

"Go away." Umiiyak niyang sabi. Pinunasan niya ang luha niya bago tumayo. Bago pa siya makalakad palayo ay pinigilan ko na ang braso niya.

"Why are you crying? Sinong umaway sayo?" tanong ko. Kung sino man yan, ipapatumba ko. Kung kapatid ko man yan, bobombahin ko. Ang gago nila para paiyakin itong bata.

Sumama ang tingin niya sa akin. Sunod kong nalaman ay sinapak niya ako. Sinubsob niya ang mukha niya sa dibdib ko habang sinusuntok pa rin ako.

"Ang sama mo! Ang sama sama mo Seven! Why do you have to be with her? Bakit si Allanis? Why do you have to marry her?!" nagwawala na niyang sabi. Hinawakan ko ang braso niya kasi masakit na iyong hampas niya.

"Marry me instead! Ako na lang ang pakasalan mo! Huwag siya! Let me be your rule and I will give you everything that I have. Let me be your rule and I will love you until I die. Please... huwag si Allanis. Please, let it be me." She pleaded. Nag iwas ako ng tingin at binitawan ang braso niya.

"Matulog ka na Chantal." Utos ko. Humikbi siya kaya napaharap ako dito. Bumagsak siya sa sahig habang umiiyak pa rin.

Umupo ako sa harapan niya para patayuin siya noong hinawakan niya ang pisngi ko. My eyes nearly closed with her touch.

"Let it be me. Please, let it be me."