//Marcel//

Dzunior i Burak od piętnastu minut próbowali mnie namówić na kebaba po lekcjach, ale jakoś mi się to nie widziało. Jak zwykle wykręcałem się treningiem i lekcjami, ale oni z dnia na dzień byli coraz mniej skłonni by uwierzyć, że naprawdę to są powody, dla których nie chcę z nimi wyjść. Od tego wszystkiego poprzewracało im się w głowie i zaczęli wymyślać dziwne teorie na moich popołudniowych zajęć.

- Dobra Burak, nie ma co. Ewidentnie ma kogoś i idzie dzisiaj na randkę, tylko nie chce nam nic mówić - no jeszcze czego.

Na sekundę podniosłem wzrok znad ekranu telefonu. Obydwoje patrzyli na mnie znacząco.

- Wasz debilizm czasem załamuje - prychnąłem, ponownie skupiając wzrok na telefonie.

- Zawsze może jeszcze mieć chłopaka, takiej opcji pod uwagę nie brałeś Dzunior.

Przetarłem oczy z zażenowania całym tym dialogiem, na co Burak zaśmiał się ochryple.

- Dzunior, czyś ty jest ślepy? Przecież z twarzy można wyczytać, że przeżywa jakieś załamanie nerwowe. Jakaś idiotka go zdradziła, i tyle w temacie. Chyba że...o kurwa, Magister, czy ty jesteś gejem?

- O wow, ty myślisz - westchnąłem. Oboje spojrzeli na mnie wymownie. - Ja nie mówiłem poważnie!

- Miejmy nadzieję - stwierdził Burak, poczym oboje zanieśli się śmiechem.

- Burak...a zresztą, co ja będę. Spadam na biologię - zgasiłem ekran, poczym podirytowany ruszyłem szybkim krokiem w stronę mojej sali.

Cała lekcja była dla mnie wyjątkowo nudna i nużąca. Zapał, którym pałałem niegdyś do tego przedmiotu ulotnił się kilka miesięcy temu. Nie będę się przenosił nigdzie w klasie maturalnej, poza tym co nieco już z tego wiem. Jakoś to zniosę.

Jeśli mam być szczery, nawet nie wiem kiedy przysnąłem. Może na początku lekcji? Może w jej połowie? Nie jestem w stanie określić. Wiem jedynie, że pobudka nie była zbyt przyjemna.

- To może odpowie nam...pan Kowal? - ale że słyszałem tą kobietę nawet w śnie? To musiał być jakiś koszmar w takim razie. - Panie Kowal? Żyje pan? - Boże dobry, to już podchodzi pod paranoje.

W moich uszach rozległ się stukot obcasów, który z każdą sekundą stawał się głośniejszy. Już wtedy zacząłem coś podejrzewać.

- Ekhem - tuż nad głową usłyszałem chrząknięcie, na co dynamicznie podniosłem głowę. Obraz przed moimi oczami powoli nabierał kolorów i konturów, przez co już po chwili mogłem ujrzeć zdenerwowaną minę mojej nauczycielki.

A, to w takim razie chyba nie był sen.
Już po mnie.

- Taka nudna jest ta lekcja? - widać było, że kobieta wręcz kipi ze złości.

Miałem do wyboru dwie opcje. Albo przyjąć minę zbitego psa i ładnie ją przeprosić, albo zrobić jej na złość i wkurzyć jeszcze bardziej.
Wiadomo którą wybrałem.

- Pani pamięta, złość piękności szkodzi - uśmiechnąłem się uroczo w jej stronę. Cała moja klasa wstrzymała oddech. - A tak poza tym, sen jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodził.

- Co ty niby po nocach robisz, że potem przysypiasz na lekcjach? To nie jest pierwsza taka sytuacja.

Odwróciłem od niej głowę, by nie była w stanie zobaczyć mojego delikatnego uśmiechu. To wszystko i tak skończy się dla mnie źle, nie chcę przynajmniej, żeby było tragicznie.

- Pracuję.

- O jejku, taki zapracowany jesteś bidulo? - sarkazm w jej piszczącym głosiku był nie do zniesienia.

- Przynajmniej zarabiam więcej niż pani.

Po tych słowach rozległ się dzwonek na przerwę. Cała moja klasa wręcz dusiła się ze śmiechu podczas gdy opuszczali pomieszczenie. Zadowolony z siebie również miałem wychodzić miałem wychodzić, jednak kobieta mnie zatrzymała.

- O nie nie kochany, myślisz, że pozwolę ci teraz iść? Nagrabiłeś sobie! Dzwonię do twoich rodziców.

Uśmiech prędko zszedł z mojej twarzy. Gdyby nauczycielka faktycznie to zrobiła, to byłby mój koniec. Myślałem gorączkowo jakby się tu wywinąć, jednak każda opcja wydawała się zła. Musiałem więc zaryzykować.

- A gdybym zrobił coś innego...to wtedy odpuściłaby sobie pani ten telefon może...? - powiedziałem powoli, zachowując spokój.

Kobieta spojrzała na mnie podejrzliwie. Ewidentnie miała dzisiaj dzień dobroci dla uczniów. Poza tym, miałem o tyle dobrze, że przez poprzednie lata łapałem z tego przedmiotu same dobre oceny, przez co nauczycielka (choćby minimalnie) darzyła mnie sympatią.

- Ja nie odpuszczę, panie Kowal - jej usta zacisnęły się w wąską kreseczkę.

- Zdaję sobie z tego sprawę - westchnąłem.

Przez chwilę panowała cisza. Widać było, że przez jej głowę przelatują setki myśli.

- Po twoich lekcjach zobaczymy się w sali 15 - no chyba nie.

- Koza? Poważnie? W jakich czasach my żyjemy?

- Wolisz żebym poszła po telefon?

- Nie! Nie, dobra... będę - posłałem jej najbardziej nieszczery uśmiech na jaki mogłem się zdobyć, poczym wyszedłem z sali.

Od razu zaatakowała mnie banda gapiów.

- Ale żeś ją pojechał!

- Końcówki nie dosłyszałem, co ci kazała?

- Tak trzymaj!

- Dobrzeee!

Dosłownie, czułem się jak na meczu. Ale tam bym to jeszcze jakoś przeżył, nie to co na korytarzu. Czy mogę prosić jedynie o chwilę świętego spokoju?

Nie mówiąc praktycznie nic, dotarłem do drzwi od męskiej toalety, odwracając się do reszty licealistów.

- Zamierzacie dalej za mną iść? - mruknąłem zmęczony. Mimo poprzedniej drzemki wciąż nie byłem wyspany.

***

Serwus

Rozdział wleciał szybciej niż powinien, cieszcie się.

Następny jakoś w przyszłym tygodniu...tak dobrze nie będzie.

Szczególnie, że niejaka jamafi męczy mnie o clintashe. Więc jak coś to do niej pretensje.

Do next!