Julia POV.

"Hey Kate!" Ik was verbaast dat ik nog niet gehoord had dat ze van plan was me te bezoeken, maar waarschijnlijk was ik gewoon te veel in mijn eigen gedachten verzonken geweest.

Hoe moet ik het zeggen? Dacht Kate. Ik zag een beeld van een jongen van ongeveer achttien voor me. Hoewel het maar een gedachte was kromp ik ineen; die jongen wou ik nooit ontmoeten. 

"Wie is het?" Vroeg ik. Kate gaf me een klein zwart kaartje. 

Hopelijk heb ik het niet mis. Dacht Kate en ik wist zonder te kijken dat ze op haar lip beet. Een raar trekje van haar als nerveus was. 

Op het kaartje stond met witte letters een naam, een telefoonnummer en een adres.

Yvan Johnson... Die naam kwam me bekend voor. Johnson... J. Johnson... "Jim!" Riep ik uit. 

Kate knikte. "Ik wist dat die naam me bekend voor kwam."

"Wie is dit?" Vroeg ik nieuwsgierig. Kates gedachtes waren zo door elkaar geschud dat ik niet echt begreep wie het kon zijn. 

"Ik weet het niet. " Zei Kate en vertelde hoe ze op het lege schoolplein aankwam en de jongen zag. Ze vertelde ook hoe ze zich tot hem aangetrokken voelde en toch bang voor hem was. 

We komen eraan. Dachten Peter en Layka opeens. Ik glimlachte. Hoeveel van het gesprek hadden ze al meegedacht?

Alles. 

Een kwartier later zaten we met zijn vieren aan de keuken tafel en aten pizza. Aangezien we allemaal hongerig waren begonnen we in gedachten te communiceren. Dat was ook handiger voor het geval dat er mensen mee luisterden. 

Dus die Yvan denkt dat er wel bijwerkingen zijn? Waarom? Dacht Peter.

Ik weet het niet, misschien vond zijn vader ons verdacht. Dacht Layka terwijl ze haar oordopjes in haar oren deed. Meteen hoorden we keiharde muziek in onze oren. Dat was het nadeel van gedachten communicatie; je hoorde wat de ander hoorde.

Ik weet zeker dat Jim ons verdacht vond. Hij keek je altijd met zo'n doordringende blik aan. Dacht ik.

Yvan heeft ook zo'n blik. Dacht Kate.

Familie. Snoof Peter. Hij was al de hele tijd in een slecht humeur. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Iedereen begreep dat Kate geïnteresseerd was in Yvan. 

Mensen, iets klopt er niet. Ik heb het gevoel dat ze weten wat er aan de hand is. Dacht ik. 

We moeten ons heel onopvallend verhouden. En hopen dat we echt hogere cijfers halen. Dacht Kate. Ik glimlachte. Dat zou wel fijn zijn.

7 uur! Dacht Peter en hij en Layka sprongen te gelijker tijd op. 

"Ik moet gaan!" Zei Peter en rende naar de deur. 

"Ik ook!" Zei Layka en rende achter hem aan. Binnen secondes waren ze de deur uit. Kate keek me verontschuldigend aan. "Ik moet ook gaan, sorry." 

Ik wist dat het niet waar was. Maar ze had tijd voor zich zelf nodig. 

Ik knikte. "Ik ga lezen."

Kate glimlachte dankbaar en stond op.

Toen was ik alleen.

De volgende dag hadden we een overwacht SO Frans. Ik schrok me dood toen ik het hoorde, want ik had al ongeveer een maand niet geleerd. En al zou het Serum werken, ik had nog geen tijd gehad om mijn hersenverbindingen te trainen.

Nerveus ging ik op mijn plek zitten en staarde op het toetsblad.

1) Vertaal deze woorden van Frans naar Nederlands. 

Oh. Shit.

Ik keek de woorden door. Een paar kende ik wel, bijvoorbeeld Fêter. Snel schreef ik 'vieren' op het antwoordenblad.

Ik had ongeveer zeven van de tien woorden ingevuld toen me opeens een briljante gedachte te binnen schoot.

Hallo?! Dacht ik.

Hey! What's on? Dacht Layka.

Wat betekend 'levez'?

'Doe omhoog'. Doe je een Frans toets?

Jup. Bedankt! 

Ik schreef het antwoord op het blaadje en hoopte dat Layka goed was in Frans. Ik had wel een vreugdesdans kunnen doen. Ik had eindelijk eens kans op een negen! Ik vroeg Layka de volgende twee woordjes nog, maar toen moest ze gaan. Ik keek weer op mijn blaadje en schrok. Opdracht twee was heel wat angstaanjagender dan opdracht 1.

2) Vervoeg être, faire en mettre. 

Vervoegingen. Help! Snel vroeg ik de anderen of ze misschien even tijd hadden om me te helpen, maar niemand had tijd. Dan moest ik het zelf doen. Ik haalde diep adem. Être moest ik toch wel kennen?

Je suis, 

Tu est,

Il est,

Nous sonnes,

Vous etes,

Ils sont.

Ik hoopte dat het klopte en probeerde faire en mettre ook te vervoegen. Dat mislukte klagelijk. Ik had ongeveer acht lege plekken. Ik wou net beginnen aan opdracht drie toen onze docente, mevrouw Lasin, zei dat we moesten stoppen. Geschrokken keek ik op het blaadje. Ik moest nog een hele opdracht! Ik krabbelde nog snel iets op het blaadje, maar al snel pakte Mevrouw Lasin mijn blaadje. Nerveus begon ik aan mijn haar te plukken. 

Toen de bel ging pakte ik snel mijn tas en ging weg. Maar niet snel genoeg, want een van de jongens had mijn rugzak al vast gegrepen en trok me mee. 

"Laat me los!" Schreeuwde ik, maar niemand hoorde me. Tranen prikten in mijn ogen toen de jongen me sloeg. Het was Johan, een arrogante jongen uit mijn klas. Zijn twee vrienden stonden als bodyguards naast hem.

"Hallo, Julia." Zei hij en gaf me weer een klap. De tranen begonnen nu te stromen.

"Ga weg!" Zei ik zwakjes.

Doe je knie omhoog, Juul! Dacht Jane's stem in mijn hoofd. Ik haalde diep adem en ramde mijn knie in het pijnlijke plekje van Johan. Zijn gezicht vertrok en hij liet me los. Hij begon als een gek te vloeken, en ik gebruikte het moment van verbazing om als een gek weg te rennen. Ik botste tegen leerlingen aan en dook in de meisjes WC's. Ik keek in de spiegel naar mijn gezicht. Ik had een grote bult op mijn rechteroog, en mijn wangen waren rood van de klappen.

Juul, je moet hier iets aan doen! Dacht Jane in mijn hoofd. Ik steunde met mijn handen op de rand van de wasbak en liet mijn hoofd hangen. 

Wat dan? Dacht ik terwijl de tranen op de witte wasbak vielen. Mijn vader gaat me echt niet op een andere school plaatsen! 

Nee, maar je moet naar een vertrouwenspersoon, of dergelijke!  Dacht Jane. Ik knikte en draaide de kraan open. Ik liet hij koude water over mijn handen stromen en zuchtte. Oké. Ik ga naar een vertrouwenspersoon. Dacht ik bij mezelf.

Goedzo.

-----------------------------------

Hey. Ik merk dat ik afdwaal tijdens het schrijven. Ik ben niet van plan dit tot een pest verhaal te maken. Daar kan ik namelijk niet tegen, dan moet ik altijd huilen :(

Er zitten foutjes in être, kunnen jullie het goed opzeggen? Niet dat ik het ga verbeteren :P

NOG een keer bedankt voor de 60 reads :) Ik hoop dat ik ooit boven de 100 kom :D

xx ~ Fauna