Peter POV.

De volgende dagen gingen sneller dan ik had gedacht. Dagelijks kwamen er wetenschappers langs die onze gezondheid maten, door bijvoorbeeld te kijken of we koorts hadden, ze vroegen ons of iemand van ons diarree had. Maar er waren geen bijwerkingen, op het gedachtenlezen na.

Onze tijd in het 'hotel', zoals wij het noemden, had zijn hoogte-, en dieptepunten. Het grootste hoogtepunt was wel dat Layka het op de een of andere manier voor elkaar kreeg de man aan de bar te overtuigen dat we allemaal al alcohol mochten. Die avond werd er een groot feest georganiseerd door ons. Er werden drie sixpacks bier opgedronken en de volgende dag werd iedereen wakker met een extreme kater, behalve Julia dan. Zij was rond half twaalf al naar bed gegaan, terwijl de rest tot vier uur door danste. Rond drie uur zette Layka een van haar hardrock platen op en begon op een van de tafels te dansen. Iedereen vond het te gek. Het beste was dat Layka ook de volgende dag geen schaamte had. 

Voor mij was die avond ook een hoogtepunt geworden. Kate, die intussen mijn beste vriendin was geworden, had mijn dansaanbod geaccepteerd. Na een tijdje was ze moe geworden en had haar hoofd op mijn schouder gelegd. Dat was rond kwart over drie geweest, en een kwartier later was ze staand in slaap gevallen. Ik had haar opgetild en de hele weg naar haar bed gedragen. Daar had ik een tijdje naar haar gekeken. Jammer genoeg wist iedereen dat de volgende dag ook.

Het dieptepunt was dat we allemaal wisten dat er een dag zou komen waar we weer verder moesten met ons normale leven. Natuurlijk zouden we contact houden door onze gedachten en elkaar blijven bezoeken, maar we waren er zo aan gewend geraakt bij elkaar in de buurt te zijn, dat we het ons helemaal niet anders meer konden voorstellen. De week ging aan de ene kant veel te snel voorbij, en aan de andere kant voelde het als jaren. Maar niet negatief. Het voelde als jaren omdat er zoveel gebeurd was. 

De laatste dag in het 'hotel' was aangebroken. Julia, Layka, Kate en ik zaten op onze gebruikelijke plek bij het raam, maar in tegenstelling tot normaal waren we allemaal stil. Meestal praten we, lachten we, zongen we of dansten we. Maar nu keek iedereen droevig uit het raam. Iedereen was in zijn eigen gedachten verzonken. We hoorden de gedachten van elkaar in de achtergrond en soms luisterden we naar elkaar. Maar verder waren we stil. 

Julia leunde met haar hoofd op mijn schouder. Ik keek naar Kates gezicht en probeerde haar gezicht in mijn hoofd te prenten. Ik wist dat ze wist wat ik deed en ik was haar dankbaar dat ze me liet. Layka tekende een grote zwarte wolf op haar blaadje. Ze had een opvallend talent en meestal keek ik geboeid toe hoe ze met een paar lijnen een hele eigen wereld maakte, maar nu maakte het me alleen maar droevig. Ik was zo aan deze mensen gehecht geraakt dat ik me geen leven zonder ze kon voorstellen.

Ik keek op de klok. Het was half twaalf. Over ongeveer vijf uur zouden onze ouders arriveren om ons op te halen. Nog vijf uur om met de beste vrienden die ik had om te gaan.

"Weet je wat?" Zei ik terwijl ik met mijn handen op de tafel sloeg. Julia schrok op en haalde haar hoofd van mijn schouder af. Layka schoot uit door de schrik. Alleen Kate keek me rustig aan. Volgens mij had ze mijn gedachtengang gevolgd.

Nog voordat ik iets gezegd had knikte Layka instemmend. "Let's go and rock N roll!" Riep ze en sprong op. Ze pakte haar telefoon en zette hem op zijn hardst. En geloof me, haar telefoon kon héél hard.

Ze zette een van haar lievelingsliedjes op – voor mijn gevoel alleen maar geschreeuw, maar ik was aan haar muzieksmaak gewend geraakt – en begon te dansen. Julia en ik begonnen opgewekt mee te dansen, maar Kate stond aan de kant met een droevige blik naar ons te kijken. Zonder er over na te denken pakte ik haar hand en draaide rondjes met haar.

Layka begon knettervals mee te zingen, maar het maakte me niet uit. Ik had de ongemakkelijke stilte verbroken en kon nog één keer met mijn vrienden losgaan.

Wat ik toen nog niet wist, was dat dit niet de laatste keer zou zijn.

Om half zes stonden we alle tien met onze tassen naast ons op de parkeerplaats. Ik had mijn arm om Julia heen en Kate leunde met haar hoofd op mijn schouder. Layka stond met oordopjes in naas ons op haar muziek mee te swingen. Ik genoot nog even van het gevoel van Kates hoofd op mijn schouder, en toen zag ik een grote witte volkswagen om de hoek rijden. Jenny en Jonny begonnen hysterisch te gillen en te zwaaien en renden naar de auto toe. Een blonde vrouw op naaldhakken stapte uit de auto en sloeg haar armen om haar kinderen. De vader bleef binnen zitten.

Ik bleef zwijgend kijken hoe kinderen vertrokken. Toen Kate moest gaan probeerde ze eerst nog haar tranen binnen te houden, maar al snel stroomden ze over haar gezicht.

"We zien elkaar snel weer." Beloofd ik haar en hoopte dat het daar van zou komen. Layka gaf haar een zakje met iets wat ze pas onderweg mocht openen.

Tien minuten later werd ook Layka opgehaald. Ze gaf ons beiden ieder een zakje zoals ze ook al aan Kate had gegeven en ging dan droevig zwaaiend in de auto zitten.

De minuten verstreken en Julia en ik keken hoe de zon onderging bij de zonsondergang. Na een tijdje gingen we op een bankje zitten en wachtten zwijgend op onze ouders.

Toen het zes uur was kwamen mijn ouders eindelijk, maar ik weigerde om Julia alleen op de parkeerplaats achter te laten.

Een uur later besloot Julia haar vader te bellen. Het bleek dat hij totaal vergeten was dat zijn dochter vandaag terug zou komen. Toen, om half acht, kwam er eindelijk een auto om Julia op te halen. Ik sloot Julia nog een keer in mijn armen en voelde hoe haar tranen mijn T-shirt vochtig maakten. Zachtjes streelde ik haar haar.

"Ik kom je bezoeken. Wekelijks. Beloofd." Fluisterde ik in haar haar. Toen ik haar los liet opende ik haar hand en legde er iets in. Maar voordat ze het kon zien sloot ik haar vingers er over heen.

"Kin omhoog, Julia." Zei ik.

------------------------------------------------

Het kan natuurlijk overdreven zijn hoe gehecht deze personen in een korte tijd aan elkaar zijn, maar ik ken het zelf. Ik ben nu sinds iets meer dan een half jaar op de middelbare school, en het voelt alsof ik mijn vrienden al mijn hele leven ken. En zij hadden dagen om elkaar te leren kennen!

Zijn jullie benieuwd naar wat er gaat gebeuren?

xx - Fauna

PS: Ik ga te gelijkertijd aan een ander boek werken, dat zal heel anders worden dan dit, maar dat zal waarschijnlijk het schrijven hieraan wel wat langzamer maken.