Peter POV.

Stemmen. Vreemde stemmen. Ze dreunden in mijn hoofd.

Wie zijn dit? Dacht ik.

Goede vraag, wie ben jij? Dacht een meisjesstem terug. Ik herkende hem. Het was de stem van het bruinharige meisje met die fascinerende blauwe ogen. De laatste testpersoon die binnen kwam. Maar wat deed die in mijn hoofd? Het was zeker een rare bijwerking van dat serum. Het zou wel overgaan.
Ik denk niet dat dit overgaat. Het was een jonge meisjesstem. Ik fronste. Deze stem kende ik helemaal niet. Waar had mijn onderbewustzijn die vandaan? Misschien een film? Ik had ontdekt dat ik kon 'communiceren' met de stemmen door iets te denken, dus ik dacht:
Wie ben jij?
Wie?  Vroegen een paar stemmen in koor terug.
Iedereen. Dacht ik hopeloos. En toen werd ik overstroomt met namen. Namen die ik kende. En namen die ik niet kende.
Julia. Finn. Jenny.Jonny. Jonathan. Anna. Jane. Layka. Kate.
Ik ben Peter.

Ik sloeg mijn ogen open. ik lag in een wit bed, in een witte kamer. Ik was nog steeds licht duizelig in mijn hoofd, maar ik knipperde een paar keer tot mijn hoofd weer helder was. Wat een rare droom. Al die stemmen.
Wie was dat? Een angstige meisjesstem schalde door mijn hoofd. Het was dezelfde stem die in mijn droom zei dat ze dacht dat dit niet over zou gaan.
Wie was wat? Dacht ik.
Opeens hoorde ik een keiharde gil die door merg en been ging. Ik schoot overeind en keek vluchtig om me heen. Ik lag in een soort ziekenzaal. Er lagen nog ongeveer negen bedden om hem heen met in ieder een tiener. Het waren de andere testpersonen.
En in een bed zat een meisje met lang lichtblond haar en gilde haar longen uit haar lijf.
Ik sprong uit mijn bed en rende naar haar toe. Ze had haar handen op haar oren gedrukt en gilde keihard. Wat is er met haar?
Zonder te twijfelen pakte ik het meisje vast en hield haar in mijn armen. Ik maakte troostende geluiden en wiegde haar heen en weer. Ze was ongeveer drie jaar jonger dan ik, waarschijnlijk dertien. Langzaamaan stopte ze met gillen en snikte alleen nog maar hartverscheurend.
Intussen hadden de andere kinderen zich om het bed verzameld. Ik hoorde weer stemmen in mijn hoofd en vroeg me af of ik gek werd.
De anderen keken ongerust naar het meisje en in mijn hoofd hoorde ik vragen zoals Gaat het? Wat is er met haar?
"Stop!" Riep het meisje uitgeput. Geschrokken liet ik haar los, denkend dat ze mij bedoelde, maar ze kroop meteen terug in mijn omhelzing dus sloeg ik mijn armen weer om haar heen.
"Wat moet er stoppen?" Vroeg ik zacht aan haar.
"De stemmen." Snikte ze.
Ik verstarde.
"Hoor jij ze ook?" In mijn hoofd begonnen alle stemmen hetzelfde te zeggen.
"Jij ook?" Vroeg ze hoopvol.
"Ja."
"Ik ook." Zei een meisje. Kate. Haar naam was de enige die ik nog wist. Toen zij binnenkwam was ik alweer een beetje uit mijn waas geweest.
"Ik ook." Zei nog iemand. Steeds meer mensen zeiden "ik ook." En met een schrik ontdekte ik dat het dezelfde stemmen waren die ik in zijn hoofd gehoord had.
STOOOOOOOOOOOOOOOP! Gilde de stem van het meisje in mijn armen opeens. Ik keek geschrokken naar haar maar ze had haar mond helemaal dicht. Iedereen verstomde geschrokken en keek dan elkaar aan. Een voor een kregen ze grote ogen. In koor dachten ze allemaal hetzelfde.
We kunnen elkaars gedachten lezen.

Een paar minuten later zaten alle kinderen in een cirkel om elkaar heen. Ze waren eerst begonnen met een gesprek met hun stemmen, maar al snel werd duidelijk dat iedereen elkaars gedachten al gehoord had voordat diegene iets zeggen kon, dus zetten ze het gesprek in gedachten voort.
We kunnen dus elkaars gedachten lezen. Dacht een jongen.
Iedereen knikte.
En we hebben allemaal dat serum ingespoten gekregen.
Weer knikte iedereen.
Het serum had zo te zien een bijwerking.
Weer knikte iedereen en ook waren er een paar zuchten te horen. In mijn armen snikte het meisje nog steeds.
Misschien is het handig als we elkaars namen weten. Dacht ik, en ik hoorde instemmend gemompel. Ik was totaal vergeten dat ze alles hoorden wat ik dacht.
"Hard op, anders weten we niet welke stem bij wie hoort. En vertel of denk meteen iets over jezelf." Zei Ik. Ik was blij dat iedereen knikte.
"nou, ik ben Peter. Ik ben zestien jaar oud en heb twee jongere zusjes." Zei ik. Een paar mensen knikten maar verder was het stil.
"Ik ben Julia." Zei het meisje in mijn armen. Verder niets.
Was dat alles? Hoorde ik iemand denken. Saai kind. Heeft gewoon niets om over te vertellen. Julia kromp ineen in mijn armen en ik voelde haar pijn als mijn eigen. Ik voelde ook ergernis, en dat was niet mijn eigen. Wat is dit? Dacht ik.
Dat zou ik ook graag weten. Dat was Kate.
"Ik ben Layka. Ik ben gothic en hou van hard-metall. Ik ben zestien." Een punk met kort zwart haar in een hanenkam en zeker tien ringen in haar oren zei nu iets. Ik was haar dankbaar dat ze dat zei om van Julia af te leiden. Graag gedaan. Hoorde ik in mijn hoofd. Layka grijnste naar me.
"Ik ben Jane. Ik ben zestien en ik hou van dansen, zingen, shoppen, roddelen en nog veel meer. Ik vind het fijn om jullie te leren kennen!" Het was een getint meisje met donkere krullen. Ze had een vrolijke grijns op haar gezicht en het was duidelijk dat de stemmen in haar hoofd haar helemaal niets uitmaakten.
"Ik ben Finn en ik ben vijftien." Zei een roodharige jongen. Hij keek naar zijn voeten en zei verder niets.
"Ik ben Jonathan en ben single dus als de dames interesse hebben..." Hij keek ieder meisje betekenisvol aan.
Ieuw! Dat was Jane.

Hij? Julia.
No thanks. Een stem die ik niet kon toe ordenen.
Never. Op de een of andere manier was ik opgelucht dat te horen van Kate. Ik mocht haar, ook al had ik nauwelijks met haar gesproken. Opeens werd ik me ervan bewust dat iedereen wist dat ik dat dacht, en Kate dus ook. Jonathan redde me onbewust of bewust door erdoorheen te praten.
"Oké, oké," zei hij, meer uit gewoonte, aangezien iedereen het al gehoord had in zijn hoofd. Ik ben trouwens zeventien.
Maar ik voelde zijn verbazing dat niet alle meisjes voor hem in de rij stonden. Ik glimlachte zwak. Ik kon players nog nooit uitstaan.
Ik ook niet. Dacht Layka.
"Ik ben Jenny – "
"En ik haar tweelingbroer Jonny." Onderbrak een blonde jongen haar. Ze waren elkaars tegenpolen. Jenny had donker haar en donkere ogen, terwijl Jonny heel licht was; blond haar en lichtblauwe ogen. Hij leek op Julia. Alleen kwa uiterlijk dan. Hoorde ik Julia terugdenken.
"Ik ben Anna. Ik hou van lezen, mijn lievelingsvakken zijn wiskunde, biologie en Frans." Een roodharig meisje met een bril keek verlegen op haar voeten.
Nerd. Dacht Jonathan. Woede laaide in me op. Rot kind.
Dat hoorde ik! Dat was Jonathan weer.
Dat is ook niet mijn schuld!
Let op je gedachten. Dacht Jonathan. Ik voelde hoe Julia in elkaar kromp. Zij had echt last van het Serum.
Nu is het genoeg!  Dacht Jane en riep snel daarna:
"Rustig jongens!"
Ja. Hoorde ik haar stem in mijn hoofd.
"Nou, als het nog iemand interesseert, ik ben Kate en ik ben zestien jaar oud."
Mij interesseert dat wel. Dacht Ik. Toen haar blik naar mij schoot kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik wil weten met wie ik om ga. Verdedigde ik zich nog, maar het was niet echt overtuigend aangezien ik zelf wist dat het niet waar was. En iedereen wist wat ik wist.
Iedereen wist mijn geheimen.

--------------------------------------

Dit is toch al veel beter! 1275 woorden! Zonder op de woorden te letten. Bevalt het jullie? Ik moet bij Peter steeds aan Peeta uit de Hungergames denken... Naja hij moet ook op hem lijken ;)

xx ~ Fauna Night!