Tomurcuklanan çiçekler, kuşlar, kelebekler...

Hep güzel şeylerden bahsetmek ister insan. Hep şarkı söylemek, güzel şeyleri müjdelemek ister. Ama ne var ki, bazı çürümüş kalpler etrafında mutlu bir çift göz görmeye katlanamaz. Zehirli kalpler, huzuru olan diğer tüm kalpleri çürütür, zehirler.

Geriye kalan tüm gözyaşları, hapsolduğu şişede sahibine acı vermekle yükümlüdür. Mutlu başlayan her şey kötülükler sayesinde bir gün çıkmaza düşer. Ve insan, mutsuzluğa mahkûm olduğunda etrafını da mutsuz etmesini öğrenir.

Acı çeken bir kadın, çiçek gibidir; mutlulukla sularsan iyilikle yeşerir, mutsuzlukla sularsan kötülükle çürümeyi öğrenir.

Kadın, melek kalbini rafa kaldırdı. İyiliğin gerçek dünyada bir işe yaramadığı tecrübe ederek öğrendi. Yemin etti, değişti. Şeytanlaşmasında parmağı olan herkesi mahvedeceğine ant içti.

"Esaretin parmaklıkları ardında geçen bir kara sevdanın hikâyesi..."

...