Elimde bir kalem ki mahzun, hep kederi yazar
Miras kalmış sanki bana, keder kaderi yazar
Aşk rüyadır insana ama alnında ederi yazar
Bir garibim öyle doğdum öyle de ölürüm ben

Aşk bende yaşasın dedim de olmadı işte ne çare
Her parçam ayrı sevdi amma sonra yürek bin pare
Kanar dururken bakmaz kimse içte bizdeki yare
Olsun varsın ne yapalım kanar kanar sararım ben

Desem ki umut ektim hem suladım yaşımla
Öyle ki inandım hem kalbim hem başımla
Dünden bu güne yaşadığım toprağım ve taşımla
Kendi mezarımı kazar bir başına ölürüm ben

Söyle derler bana hem aşkın sözünden iki dirhem
Dirhem ne zerre olsa bende olurdu yaraya merhem
Bakma el sözüne derim en çok deli gibi sev hem
Gayrısına ermez aklım cahil başıma yazarım ben

Ahlar içinde olsam da bir feryadım olmadı şükür
Bin cefa çektim de isyan duyduysan yüzüme tükür
Gel ey yazılı olan beni nere istersen oraya götür
Orda da bir başıma kalır yine öyle ölürüm ben

Ne bir dost ne arkadaş kalmaz geri bir başınasın
Sen de bilirsin aslında di mi yazgı budur aşinasın
Olur da bir gün gülerse yüzün çekinme şaşırasın
Şaşkın da olsan gül bir kere gülerek de ağlarım ben

Yazı yazı dedim yazdım kendime Allah görüyor
Yazı beni yazdı her daim o defteri rabbim dürüyor
Sen kendini ne sanırsın tarlayı hep kader sürüyor
Sürmediğim tarlada da bir başıma ölürüm ben

Demem odur ki Ali cahildir bilmez hem kendini
Ona akıl sormak ne ki ne bilsin aşkın dengini
Ha eğer ille de sorarsan gül sevdanın rengini
Kırmızıdır en koyusundan gül gibi koparım ben

Ne bir hayal kaldı kurulsun ne rüyalar görülür
Mevla bilsin yeter beni kader nasılsa örülür
Ah ki sevda yolunda aşık ne diyara sürülür
Sürgüne de ses etmem sürülmüşte ölürüm ben