Sen
Sevdanın bir çizgi ötesinde şiir
Aklın almadığı yerde duamsın da habersiz
Bir başına çıkmış gibi yola sokağın başında durup
Ardında saklı kalanlara mı bakarsın böyle

Sen
Kara bulutların ardında ebem kuşağı
Bir ucunda umut bir ucunda bahtın saadeti
Yalın ayak gidilesi köprünün sonunda asil
Ve tek başına mı yaşarsın içinde söyle

Sen
Aklı kara gönlü derya abdalım olası
Sinemde bir humma içinde çabayla kendine yer edesi
Çalmaya mahkum olduğun gönlümün bir yanında
Sadece aşkın ve diğerinde sen varken ben sana aç
Ve ben sana muhtaç kalmışken sen heybetinle karşımda
Öylesi bir abide misali duruşunla sanki bana zalim
Çilekeşliğime acırken mahçupluğuma kızıp
Üstüne hesap sormasan olmaz mı birde?

Sen
Kah hareli derdimin otağımda yanması sanki
Kah yaralı kalbimin durmayan kanaması belki

Sen ki
Yuvasızlığımın ilacı olası şefkatinle
Aklıma girdiğin anda sunduğun aşk-ı derya
Bir anında bile gözümü kırpmadan gördüğüm rüya
Ve gönlüne hayran kalan gözümün feri
İçimde yaşattığım aşkın mimarı peri
Bu aşkın uğurda savaşan en büyük neferi

Sen
Gecemin içinde puslu bir hayalsin şimdi
Ben
Sana uzanmakta geç kalmışım diye korkak
Elini tutmaktan ötesini de beklerim belki

Ey içindeki ateşten bir nefes aldığım
Ey uzak diyarlardan kalbine haber saldığım
Sevdanın çiçeği olarak kalasın
Yapraklarında açacağım ben unutma beni
Sesinde ses bulur aşk hiç susmasın
Ayık kalayım sabaha kadar uyutma beni

Haydi kal sağlıcakla
Sabahlar gerek geceye
Uyu yanı başımda bensiz, saçlarınla oynaşım
Kaşında kirpiğinde sitem kalbinle yoldaşım