"It's impossible to happen, Ayah..."

Sagot nya sakin pagkatapos kong sabihin ang lahat ng hinaing ko sa kanya tungkol sa panaginip ko.

"If there's someone take some same actions in your nightmare, It possible. Pero pag wala, edi wala. Pero wala namang nakakaalam ng panaginip mo kundi ikaw at ako lng. So, it can't come true."

Paliwanag nya. Ay, ayon. Sa part na yun may tulong na hindi yung sa kanina. Kabadtrip kang kaluluwa ka. Tsk.

"But, if its impossiple to happen then ano ang dahilan kung bakit nakita ko ulit yung babae sa panaginip ko?" tanong ko.

Tumayo sya at nagsimulang maglakad ng pabalik balik. Nakakahilo syang panoorin. Tsk.

"Naalala mo pa ba ang itsura nung babaeng naggugulo sayo nung bata ka?"

"Hindi na, e. Matagal na kasi iyon. Walong taon na ang nakalipas."

Umupo sya at nanahimik. Mukahang nagiisip pa ng pwedeng itanong sakin at para masagot nya para mag turo kung saan kami magsisimulang tapusin lahat ng kababalaghan sa buhay ko.

"Pero isa na lang ang naaalala ko ngayon. Ayah ang pangalan ng babaeng yun."

Nakita kong tumaas ang kanang kilay nya. Siguro napansin nya ang palayaw na tinawag nya sakin kanina na kapareha ng pangalan ng gumugulo sakin dati.

"Oh, Damn. I'm so sorry hindi ko nmn alam, e. D mo naman kasi sinabi." he pouted in front of me. Childish amp.

"Its ok" i said.

"And also, sa Orphanage nag simula ang lahat noon."

"Then, let's go to the Orphanage your talking about."

"Seryoso? Madaling araw oh?" Baka mapano pa tayo sa daan"

"Bakit? Nandito naman ako, a?" and he smirk. Hay nako.

"Cheee!"

I rolled my eyes at him. Nakakainis na a. Kanina pa sya ganyan sakin. Sabihin nyo nga! Nasapian na ba to?

Ilang oras sin syang nag stay kasama ako dito sa kwarto ko. Well, puro kwento lang nmn at patawa things lang ang mga dinaldal nya. Pero wala paring akong pakiramdam kung dapat ko nga ba syang pagkatiwalaan.

"Sige. Bukas na lang tayo pumunga dun after class. See yah!" paalam nya.

"Ok, see you around mamaya sa campus."

Ngumiti sya at tyaka tumalikod sakn at maglakad palayo. Well, maayos naman syang kasama at mukhang malulutas nya naman ang problema ko pero aasa na nga lang ba ako sa kanya?

*****

*Ringgggggg* *Ringgggggg*

"Ok thats all, See you all tommorow."

Paalam ng teacher nmn. Well, wala namang nagbago sa ngayon. Ganun padin ang tingin ng mga tao sakin dito. Walang nakausap sakin o gustong makipagkaibigan sakin. At syempre wala na akong pakielam dun. Yun ang gusto nila then yun na din ang gusto ko. Baka makipag plastikan lang sila sakin.

Lumabas ako ng room at naglakad sa hallway. Wala din namang nagiba, ganun padin sila. Tinititigan nila ako at pinagbubulunganan habang naglalakad. And well, sanay na ako sa gawi nilang yun. Hello? 8 years ng tumatakbo ang buhay ko ng ganito. Ngayon pa ba ako susuko kung kailang hindi ko na maaalis sa isipan nila ang nakaraan ko?

"C-cedric"

Sambit ko ng makita ko si Cedric na naglalakad. Ewan ko ba kung bakit dinala ako ng paa ko papunta sa kanya.

"Cedric?" ngumiti ako sa kanya. At buti naman at ngumiti din sya sakin.

"Sorry? Kilala ka ba ng kaibigan namin?"

"Oo nga? Kilala mo ba to Ced?"

Sambit ng dalawa ng kasama. Hindi siguro ako sinasabi ni Cedric sa kanila.

"O-oo nga? Sino ka ba?"

Nangilid na ang luha ko mula sa mata ko. Hindi ko alam kung bakit nangyayari to sakin. Ang iyakan ang isang tao na hindi ko naman kaano ano.

Tinignan ko sya ng panandalian at tumakbo palayo sa kanya. Nakakainis sya!

Yung tipong nag lakas ng loob nyang tulungan ako pero ang balewalain ako ang galing galing?

Sobrang galing nyang magpanggap ba hindi ako kilala? Ang galing nmn pala tlaga nya.

"Ayah?"

Isang boses ang narinig ko sa likod ko. At wala namang ibang tumatawag saking 'Ayah' kundi so Cedric lang nmn. Ang lakas talaga ng loob nya para sundan pa ako! Animal amp!

"Kung ikakahiya mo lang pala ako, E di sana hindi mo na lang ako tinulungan pa."

"Sorry, hindi kn rin naman ginusti yun—"

"Kahit na!"

"Pero alam mo naman ang sitwasyon mo hindi ba? Ayoko lang naman na layuan ako ng mga kaibigan ko"

"Sabagay, tunutulungan mo lang naman ako diba? Wala akong karapatan na ipagmalaki mo ako sa ibang tao kasi wala naman akong halaga sayo."

Derederetsong tumulo ang luha ko. Para bang wala ng pag-asang matapos ang pag agos nito. Hindi ko tlaga alam kung bakit ako umiiyak dahil sa kanya.

Siguro dahil pangalawa syang taong naglakas loob na kausapin ako sa magulo kong mundi bukod sa pamilya o kaya? Or else? Argggg! No way!

"At syempre hindi nmn tayo magkaibigan kaya ayos lang sayo na gawin yun. Hindi ba?"

"Ayah, please stop that it's killing me!"

"Killing from what? Your just a random guy who i met and so i am. There's no reason to kill you from anything i say—"

"Could you just listen to me?"

"Listen to you? Are you kidding? How could i listen to a selfish and useless?"

I take a deep breathe and i wipe all those tears in my face.

"YOU'RE NOTHING!"

Sumigaw ako ng malakas sa harapan nya tyaka tumalikod at tumakbo palayo. Wala na kong pakielam sa mga taong nakakita samin. Basta ang alam ko lang ay nasasaktan ako sa ginawa ng yon.

Hindi ko na alam yung ginagawa ko. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Nababaliw na talaga ako!

Hindi kaya talaga? Arggghhh! No way! Wala akong gusto sa kanya! Sh*t!!

-------------------------------------------------------------------------------------------