Το ξέρω έχω αργήσει πολύ να ανεβασω νέο κεφάλαιο αλλά έτυχαν διάφορα τον τελευταίο καιρό. Σας υποσχομαι πως θα ανεβαζω σε όλες τις ιστορίες μου όσο γρηγορότερα γίνεται! Επίσης ή ιστορια αυτή θα κλείσει όσο γρηγορότερα και καλύτερα γίνεται σας ευχαριστώ για όλη τη στήριξη όλο αυτό τον καιρό δε το θεωρώ δεδομένο!

Αλλες μου ιστορίες είναι επίσης το Happy Vlogger και το Playlist , έρχεται σύντομα μία ακόμα ολοκαίνουργια!

Πάμε πίσω εκεί που είχαμε μείνει λίγο καιρό πριν...

Είμαι εδώ κλεισμένη σ ένα υπόγειο εδώ και 4 ολοκλρηρες μέρες δεν υπάρχει σωτηρία και είμαι σίγουρη γι αυτό. Κανενας δε με έχει ψάξει. Το μωρό κλοτσαει, ο αλεξης μακάρι να με ψάχνει, οι γονείς μου θα έχουν τρελαθεί, έχει πολλή ζέστη εδώ μέσα, και δε ξέρω εγώ τι αλλο γίνεται εκεί έξω. Όλα πάνε στραβά απλά αυτό...
Φωνές φωνές φωνές ακούω συνέχεια φωνές! Απο που προέρχονται δε ξέρω ξαφνικά ακούω έναν γδούπο.
- Αουτσ
- Ποιοσ είναι εκεί;
- Μην ανησυχείς εγώ ειμαι
- Αλεξη;
- Ναι εγώ ήρθα να σε σώσω
- Ναι καλα σιγά μην είσαι εσύ ούτε καν που νοιάζεσαι για εμενα και το μωρό μας
- Μα τι λες; Εγώ είμαι
- Καλά κατεβα να σε δούμε

Κατεβηκε σαν ενα σύννεφο από τον ουρανό και προσγειώθηκε στο έδαφος χτυπώντας με ορμή τα γόνατά του. Με έλυσε με πήρε στη πλάτη του και τρεξαμε να φύγουμε. Καλεσαμε την αστυνομία και ήρθε μετά από αρκετή ώρα στο τόπο του εγκλήματος, του δικού μου εγκλήματος, της δικής μου απαγωγής. Η Αλικη είναι πλέον στη φυλακή και κάνει παρέα στον καλό της, στον αδερφό μου , στον Αντωνη, για πάντα.

Ελπίζω από εδώ και πέρα να αρχίζουμε να ζούμε λίγο παραπάνω. Λίγο παραπάνω θετικα. Λίγο παραπάνω ήρεμα.
Έχω μπει ήδη στον ένατο μήνα και σε λιγο καιρό γενναω. Θα κρατάμε το μωρό στην αγκαλιά μας δε ξέρω τι συναισθήματα έχω, πως να τα περιγράψω...
Ευτυχία ευτυχία ευτυχία