Το επομενο πρωι ενιωθα το μισο μου προσωπο μουδιασμενο. Ηταν ήδη 9 το πρωι. Ειχαμε ραντεβου στις 10 στο εστιατοριο του ξενοδοχείου οπου θα τρωγαμε το πρωινο της αρεσκειας μας. Η μητερα μου χτυπησε τη πορτα " Κοριτσια ελατε κατω γρηγορα! Πρεπει να φυγουμε" " Ενταξει μαμα ερχομαστε " της απαντησα. Σηκωθηκα και αρχισα να βαζω στο προσωπο μου οσο περισσοτερο make up μπορουσα για να εξαφανισω το μωβ χρωμα του χτυπημενου μου ματιου. Ευτυχως ειχε σχεδον εξαφανιστει. Πηγαμε κατω μαζι με την Καίτη να παρουμε το πρωινο μας. Μικρα γλυκακια, κρουασαν, τσουρεκια, δημητριακα , ομελετες και αλλα χιλια δυο φαγητα υπηρχαν στον μπουφε. Αφου φαγαμε του σκασμου κατευθυνθηκαμε προς τη σταση των κοκκινων ανοιχτων λεωφορείων που μπορουσαν να σε ξεναγησουν σε ολο το Λονδινο. Πηραμε το λεωφορείο των 11 και καναμε τον γυρο ολοκληρου του Λονδινου. Αφου ειδαμε τα αξιοθεατα αποφασισαμε να παμε σε ενα εστιατόριο για να φαμε. Ξαφνικα χτυπησε το τηλεφωνο...αγνωστος αριθμοσ. " παρακαλω; " " Γεια εισαι η Ανθη; " " Ναι η ιδια ποιος ειναι; " " Πρεπει να σου μιλησω ειμαι καποιος πολυ κοντινος σου συγγενης που δυστυχωσ δεν τον γνωρισεσ ποτε" " ειμαι στο Λονδινο δε γινεται να συναντηθουμε επιστρεφω ομωσ αυριο. " " Ωραια να συναντηθουμε αυριο στισ 7 τ απογευμα στην καφετερια Coffe Paradise. Θα σε περιμένω αυτα που εχω να σου πω ειναι πολυ σημαντικα" " οκ τα λεμε "  " ποιος ηταν; " ρωτησε η Καιτη. " Μια φιλη μου η Ζωη " απαντησα προσπαθωντας να καλυψω την ανησυχια μου.

Τα λογια αυτου του αγνωστου ανθρωπου με ανησυχησαν. Προσπαθησα να ηρεμησω...αλλα δε μπορουσα. Ποιος να ηταν; Μηπως μου εκαναν φαρσα; Θα μαθω αυριο...ελπιζω απ αυτη την ιστορια να βγω πιο δυνατη