"Parang kailan lang, para tayong liwanag ng araw. Mas matindi pa sa liwanag. Pero ngayon, hindi na natin tanaw kahit ang kaunting liwanag ng mga bituin."

"Because of my mistakes," sagot ko at muling umangat. And keeping his eyes to me, he simply smiled.

"Iniisip mo pa rin ba ang nangyari sa atin six years ago? Matagal na iyon."

"Naaalala mo pa ba ang lahat?" tanong ko.

"It was our past and can be discuss."

"I know it was a past. At lahat ng mga nangyari sa ating hindi maganda, was all about me. My wicked agendas."

"At isipin mo na lang, it's a lesson given to us to learn what was life all about.

"I'm sorry," sagot ko dahilan para siya'y huminto sandali.

"I'm not selfish anymore. At kung iniisip mong matindi ang galit ko sa'yo, mas naiintindihan kita," tumingin siya sa akin. "Alam ko naman ang tunay mong dahilan. Dahil doon, inisip kong kailangan ko pang lawakan ang pag-unawa ko. Kailangan kong umintindi, dahil alam kong I'm giving someone a chance to be happy."

Napapikit ako. Labis akong nasaktan mula sa kaniyang mga sinabi. There's a pain living deeper down my soul. Ito na siguro ang konsensya ko.

"Ayokong masaktan ulit. Alam kong ayaw mo rin ang masaktan ng paulit-ulit. At kagaya mo, nag-move forward din ako. I tried to changed everything in life; my looks and attitudes. Pero inisip ko, kung may magbabago ba sa akin, wala ba akong masasaktan?"

He began to hold my hand and took a breath. "Pareho nating sinaktan ang isa't-isa noon. But don't you ever think na hanggang doon na lamang tayo. We're here now. Nagkita tayo ulit, pinagtagpo tayo ng tadhana."

Para akong yelo na biglang natunaw mula sa matinding init ng enerhiya na sumapi sa akin. Hindi ko alam kung ano ang pwede kong ipaliwanag sa kaniya. Alam kong mali.
Kasalanan ko ang lahat.

"I'm sorry for everything, Rain."

"I do." Sa sandaling pagtitinginan, tumayo ako.

"Thank you."

He finally stood."No need to thank me now. Instead, I'm really thankful for everything, Ash. You taught me a lesson. That lesson helped me to be a better person now."

I breathe. He came closer to me and run his hand to my hair. Tumingin ako sa kaniya at nakita ko ang kaniyang masayang ngiti. That smile was gentle. It kills my pride. It kills my shame.

"Kung ano ka man ngayon, proud ako sa'yo. At kung ano man ako ngayon, dahil iyon sa'yo. Therefore, thank you, Ashleigh."

My tears dripped down. He saw it. He even wiped my tears away.

"Ayokong makita kang umiiyak." I smiled a little. He does. "Walang nagbago, Ash. Sadyang pareho tayong natuto. And with that thing, mas lalo tayong lumalago. In everything that have happened, marunong na tayong mag-adjust together ng hindi kagaya nang dati."

I nodded. At sa sandaling iyon, niyakap niya ako ng mahigpit.

"Tell me if you are ready, Ashleigh. I'm willing to wait." And leaning to his chest, the waves of my feelings goes on. He made me cry the most of my tears.

Ang pinakamasakit na mga salita na aking narinig.

•••
S K Y

I decided na makipagkita sa kaniya sa isang coffee shop. Pareho kaming nakaupo, kaharap ang isa't-isa. Tahimik siya na para bang walang maraming sasabihin.

"Kailangan mo maging masaya," panimula ko. "Hindi mo kailangang iwasan ang isang tao na minsan ng bumuo sa magulo mong mundo. Pareho na kayong nandito."

"Sa tingin mo ba hindi ako nasasaktan?" tanong niya.

"Sa tingin mo ba hindi ako nahihirapan?" tumingin siya sa akin. "Kagaya mo, gano'n din ang aking nararamdaman."

She remained silent. "Alam ko ang naging pagitan nating dalawa. At alam ko rin naman kung gaano siya kahalaga para sa'yo, at ganoon ka rin para sa kaniya."

Her eyes remained on me. "You're my best childhood friend, Ashleigh. And I know what's the best for you. Kailangan natin magkaroon ng better adjustment."

"Better adjustment?"

"Hindi na natin kailangan ang isa't-isa ngayon, Ash," paunawa ko sa kaniya. "Magkaibigan lang tayo, at lahat ng bagay ay may hangganan. Hindi tayo pwedeng manatili sa ganitong level habangbuhay. And believe me, hindi mo na rin ako kakailanganin."

"Hindi mo kailangang umalis sa buhay ko."

"I don't want to stay anymore, Ash." Hindi ko lubos maintindihan kung bakit ganito ang mga sinasabi ko sa kaniya. "Gusto kong sumaya ka para sa sarili mo, na wala ang presence ko. At ganoon din ang gusto kong mangyari para sa sarili ko."

"T-Tyler."

"Sorry for everything, Maddy. Naging selfish ako sa'yo. Minsan ng humigit sa kaibigan ang nararamdaman ko para sa'yo, which is not good. Sensitive ako pagdating sa'yo. Nasanay ako na laging ikaw ang nariyan para sa akin. Ayoko ng umasa. Ayoko ng masaktan muli. Too tired, Maddy. Sobrang nakakapagod."

Tumayo ako at tumingin sa kaniya. And looking to her eyes, I saw a dew of tears at pilit niya itong iniiwasan.

"Hindi sa lahat ng pagkakataon, may laging ako. Hindi mo kailangang masanay sa laging ako dahil nawawala rin ako. Ayoko rin masanay sa laging ikaw. No choice, Maddy. And glad to know na nagkita kayo ulit. Pinagtagpo kayo ng tadhana. Surely, the both of you wouldn't regret this time." I'm about to leave when she stand and holds my forearm.

"Kaibigan pa rin kita."

"I know," tipid kong sagot.

"At kakailanganin kita."

"If that so, I will give you an answer." I removed her hand, "Ingatan mo ang sarili mo, Maddy. See you again." Tuluyan na akong umalis at hindi na siya nagawa pang lingunin.

Sobrang saya ko. Naramdaman ko ang kalayuan mula sa pagpaparaya. Aminado ako kung gaano ko kagusto na maging kami, pero hindi maganda tingnan kung mapipilitan lang siya na pakisamahan ako dahil lang sa over closure naming dalawa.

I decided to left, leaving her a peace and clarity for us. To be honest, I failed again. Akala ko kasi, para na siya sa akin. Pero ang totoo, para talaga siya sa iba. It will be unfair kung aangkinin ko lang siya dahil gusto ko. Both of us will regret, and I don't want it to happen. I know she will be happy; for someone would rather take good care of her. Someone would love her and someone would be her best companion. He's better than me. Rain La Costa.

***
Sky left Ash and it was his decision all about. At hindi siya nagawang pigilan ng babae because she knew na kailangan nito ang privacy para sa sarili.  Leaving her was his plan. He doesn't want her to be dependable dahil lang sa palaging siya na para sa kaniya. She even want him to become happy. She does. The good thing is, they choose to be happy.

She's looking down her coffee at ito ay lumalamig na rin. Not good kung iinumin pa niya ito. At aminado naman siya na hindi syia makakapag-restart kung parating naka-focus sa kung ano lang ang meron.

"He left me," she said, "but he will stay."

They're such a better friends. And we will know the value of such good friends if we are good to others, too and realized that we need to have a few but better friends. Don't count them. Just value them. And at the end, the true worth will lasts.

Rain was sitting down his swivel chair when Kensie scent overflow. He turned his eyes at nakita niya ang kakapasok na si Kim na agad ding lumapit sa kaniya.

"What's new?" tanong niya rito.

"There's nothing new." Matamlay ang mga mata nito na tila ba walang tulog at pahinga.

"You're drunk."

"I missed those damn alcohols," she said, "you know."

"Hindi ka dapat umiinom, Kim," sagot ni Rain na agad na umiba ang mood. "You should know your limits. Ano na lang ang sasabihin ng iba tungkol sa'yo."

"C'mon Rain, I know my limits," she began to touch him. "Sorry for interrupting but I'm already done with my crazy little things, and I missed you a lot."

He make a stand pero tuloy pa rin ang pangungulit ng mga kamay ni Kim sa kaniyang katawan and until she kissed him. He felt unwanted by her actions kaya agad niya itong pinigilan.

"Stop this non-sense, Kim."

"I know you like this way, Rain," tugon niya sa mahinang boses. She even round her arms around his neck at patuloy sa paghalik sa lalaki.

"Enough." Hindi pa rin ito paawat sa ginagawa. He grabbed her forearm and removed it away.

"I said, enough." Tumigil ito nang makita ang galit na mukha ng lalaki. She held her breathe.

"What do you want me to do, Rain?"

"You make me annoyed."

"I just want to make you happy. And how's that, hindi pa ba ako sapat para sa'yo?"

"You make me disappointed a lot, and don't make me regret with all this time, Kim." Mas lalong tumamlay ang mukha ng dalaga habang pilit na nagpapakatatag sa kaniyang kinatatayuan.

"Better to leave," pagkasabi ng binata ay siya namang pag-alis nito. She left the room with none of her words spoken. Kalmadong bumalik sa pagkakaupo si Rain at saka bumuntong ng hininga.