AUTHOR'S NOTE:

This is a work of fiction. Names, Characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual person, living or dead, or actual events is purely coincidental.
HALL OF FAME (The First Book) was posted in Wattpad (June-August 2021). And the book was UNEDITED.

--
To the person who wants to get peace, love, patience and forgiveness. This book is for you.
Writing is to express, not to impress.

Love;
M O M O X X I E N

--
PROLOGUE:

"I will marry you soon, Maddy."

"Totoo ba 'yan Tyler?"

"Kapag nasa tamang edad na tayo, pakakasalan Kita."

"Pangako mo 'yan?"

"Oo Maddy, promise ko 'yan sayo."

"Aasahan ko'yan, at hihintayin kita, Tyler."

"Basta ba 'wag kang magmahal ng iba habang magkahiwalay muna tayo."

"Basta ipangako mo saken na babalik ka."

"Babalik ako Maddy, hintayin mo ako. At sa pagbalik ko, magpapakasal na tayo."

[Isang alaala ng mga batang musmos]

--
HALL OF FAME (The First Book)
By: Momoxxien

"A woman's attitude is the best challenge for a true man's patience."

A S H Y

I started my new day here in my old school. Lumipat ako nang hometown after my parents gone.

I'm Ashleigh Fortalejo, twenty-two years old. I'm beautiful and definitely, I'm cute.

And leavin'  from the class, I felt a little bit disgusted. Someone stopped in front of me, I even make a stopped, too. May inabot sya sa akin. Isang magandang envelope. I doubted to accept it.

"This is for you." Accepting it, he started to walk.

"Huwag mong paghintayin si Master."
Tuloy lang sya sa kanyang paglakad ng hindi ako nilingon hanggang sa tuluyan na syang nawala sa aking paningin.

I walked away na para bang wala sa sarili habang hawak ang magandang envelope.
It was five-thirty in the afternoon when I got home. And staring on the envelope, it was an invitation letter.

Tuesday wakes me up.
Walang klase, and I'm planning to stay in my condo. Isip dito, isip doon. Gano'n lang ang gusto kong gawin. May iba pa ba?

My phone buzzed.

Hell! Si Caitlyn, tumatawag.

"Narinig ko mula sa kanya na imbitado ka sa isang event."
I began to sigh. Gusto kong iwasan ang mga susunod nyang sasabihin.

"Right, at kailangan mong pumunta, Cait," sabi ko, pretending to have a cough. "Masama ang pakiramdam ko ngayon."
Tsk! Kailangan ko pa talagang mag-dahilan para lang hindi makapunta sa dinner.

She was sighing at narinig ko 'yon.

"Hindi pwedeng wala ka," paliwanag nya. "It's a special dinner for us."

"Please j-just tell them about my reason."

"Alam mo naman pa'no sya magalit, diba?"
Sinusubukan nya talaga akong takutin. Tsk!

"Yeah, I-I know it."

"B-bu---

"Okay Cait, bye too."
I said, hanging the phone. Bastos na ba ako sa ginawa ko?

And looking forward, my notes and books are waiting, but something fell onto my mind. Kinakabahan ako.

It was seven thirty in the evening at nasa condo pa rin ako. I'm thinking for nothing. About that said event? Hindi ko alam.
Pero ang hindi maganda, 'yong phone ko, kawawa! Tsk!

CAITLYNNNNN!!

I received messages and calls from her. Ugh!

Another cell bumped me up. Wow ha? Ang kulit nya, sobra!

"Ano na naman ba, Cait?!"
Gusto ko ng sabihin sa kanya na sobra na syang nakakainis.

"Where are you now?" tanong nang nasa kabilang linya.

Boses-lalaki?? Hell!

"Excuse me?"
Iniisip kong baka prank lang 'to ni Cait.

"This is Rain La Costa."

Si Rain?? Pero bakit?

"WHERE ARE YOU NOW, ASHLEIGH FORTALEJO??" Mariin nyang sabi at sa tingin ko, galit s'ya. Asar diba? Sobrang okay. Okay pa sa alright. Tsk!

"I'm sorry," tanging sagot ko since hindi ko alam kung ano nga ba ang pwedeng isagot.

"WHY?"

"Hindi ako makakapunta."

"WHY?"

"I'm not feeling well," I was acting like I really had a cough.

"WHAT THE F*CK ARE YOU??"
He didn't shout pero alam kong galit s'ya. Hay naku! Ewan ko sa kanya.

He suddenly end the call. Naiinis din ako na parang ewan. I got a message from him.

"See you tomorrow."

Mas lalo pang kumaba ang dibdib ko nang mabasa ang message mula sa kanya.
Galit nga sya, pero may magagawa ba ako? Bahala na. Kailangan ko pa rin magpahinga. Sobra akong napagod for the whole day. Nakakapagod ang tumambay buong araw.

Na naman? Napabalikwas ako nang biglang nag-ingay ang maganda kong phone.
She's calling me again. So wrong!

"Yes, Cait?"

"Pumasok ka ngayon ng maaga, Ash. Gusto nyang makipagkita sa'yo."

"WHAT??! I mean, what?"

"Before seven at the rooftop. Don't be late. That's an order from him."

"O-okay?"
Pero ang totoo, napaisip pa rin ako sa sinabi nya.

Nag-panic na agad ako para maligo, kumain, saka nag ayos suot ang cute kong uniform.
Kasabay nito ang pag-practice ko sa pwedeng idahilan sa kanya. Hindi pwedeng wala akong idahilan.
Pero ano ba ang pwede kong idahilan sa kanya?

I was looking around while walking the hallway, tuloy lang ang pag-practice ko sa pwede kong sabihin sa kanya. Heading to the fifth floor of second building, tanaw ko na sya. Dahan-dahan naman akong naglakad palapit sa kanya.

"Kala ko, paghihintayin mo 'ko ulit, Freak."

Ang sakit ng sinabi nya. Do I'm freak?
No! Not ever!

Humarap sya sa akin. Maangas syang nakatitig sa akin. Nakakailang sya ng husto. Nahihiya ako sa kanya.

Lumapit sya ng ilang hakbang sa akin. Halos magkadikit na ang bawat katawan namin. Gusto ko syang itulak pero hindi ko magawa. May pumipigil sa akin. Tsk!
Inangat nya ang mukha ko mula sa pagkakayuko. Ramdam ko ang lamig sa kanyang kamay. Alam kong naiinis sya sa akin.

"I'm sorry about last time, Rain," sabi ko habang nakatitig sa kanyang mga mata. Umiwas sya ng tingin saka nagbuntong-hininga.

"Every reason, needs a VALID explanation," sagot nya at sumandal sa pader.
Nakatayo lang ako sa kanyang harapan.

"Wala ka bang sasabihin sa akin?"

May sasabihin ba ako sa kanya? Tingin ko, wala naman. Gusto ko ng umalis. Ngunit binigyan nya ako ng isang masamang tingin. Parang gusto nya yata akong patayin. Huwag naman sana!

Hindi na ako nagsalita. Wala rin naman akong sasabihin sa kanya.

"First of all, ayokong pinaghihintay ng kahit sino. Even you," giit nya. "Ayusin mo na ang sarili mo, Freak. Papasok pa tayo sa klase."

Nauna syang naglakad habang nakayuko naman akong nakasunod sa kanya. He doesn't lose his cool.