CHAPTER 11

Letting go of someone even if your heart doesn't want it is the biggest and hardest decision you can ever make. It needs time to process, it needs time to think, and it needs time to heal.

I'm a person who loves a lot. It's not easy for me to move on immediately. Every time, I remember why I am with that person. Why do I love him so much? I see memories everywhere. And it's hard. But what can I do? It's better to be broken right now than be a martyr afterwards. I'm done. I need my worth to be back.

I need my old self to be back. 'Yong tipong sarili ko ang una kong minamahal sa kahit na kanino. Gusto kong bumalik 'yon para maging buo na ako. At ngayon... Ngayon ko mismo sisimulan.

"Paki-labas na rin po 'yong mga vanity. If ever rin na gusto niyong kumuha ng gamit, feel free to do so. Lahat ng puwede niyong mapakinabangan, kunin niyo na."

Isang malawak na ngiti ang isinukli ng mga taong kinuha ko para maghakot nang mga gamit ko na hindi ko naman na kailangan. Balak kong ibenta na lang ang unit ko. Makakadagdag din 'to sa akin, at malaking tulong 'to para hindi ko masariwa ang mga alaalang maglulugmok na naman sa akin.

"Salamat ho ma'am. Mauna na ho kami. Ibaba na ho namin ang ilang natira. Salamat ho ulit."

Isang pagtango ang aking ginawa. Tumalikod ako at muling pumasok sa aking kuwarto. I breathe heavily. Wala ng kahit na anong gamit ang makikita sa condo ko. Kahit isa ay wala. Maging ang kamang pinagsaluhan namin ay ipinadala ko na rin. I don't want those memories to filled within here.

Sinuyod ko ng tingin ang buong kuwarto. Sana lang ang susunod na tumira dito ay mapunan nang saya at pagmamahal ang buong sulok ng unit na ito. Palitan sana nang magagandang alaala na tanging pag-iyak dahil sa kagalakan lamang ang masasaksihan.

Napukaw ang aking atensyon nang mag-vibrate ang phone ko. Agad akong lumabas ng kuwarto at sinagot ang tawag.

"Hello, Mrs. Vejar. Ready na po ang ipinahanda mong dinner date sa rooftop, maayos na ang venue katulad ng pinapagawa niyo."

I smiled bitterly.

"A-Ahm, I'm coming in a minute. Paki-handa na rin 'yong cake, tapos iwan niyo na lang. Ako na ang bahala after. Thank you."

'Yong pinahanda ko. Para sa amin sana 'yon ni Mateo. Ngunit hindi natupad ang plano ko. Gusto ko sana bigyan niya ako ng isang alaalang makakapagparamdam sa aking kahit papaano ay may asawa ako. But it turned out to be disaster. Even for the last time, dinurog niya pa rin ako. I wanted to celebrate my birthday with him. Just with him. But Rose was on the line. The top priority of all time.

Mahangin. Maaliwalas. Madilim ngunit ang mga kandilang nakasindi sa lapag ay ang nagbibigay ng ginintuang liwanag sa buong kapaligiran. Mapait akong napangiti. Marahan akong lumakad patungo sa lamesang dapat ay pagsasaluhan namin. Napaka-presentable ng kanilang inihanda. Katulad ng gusto kong maging kalabasan ay gano'n ang aking nadatnan.

Ipinaghila ko ng upuan ang aking sarili. Napako ang aking paningin sa birthday cake kalaunan. May mini candle na nakatusok na sa ibabaw. Inabot ko ang lighter at sinindihan ang kandila. Hindi gaanong malakas ang ihip ng hangin kung kaya't pahapyaw hapyaw lamang na namamatay ang apoy. Ang aliw pagmasdan dahil nasayaw sa ritmo ng hangin ang apoy ng kandila.

Ipinikit ko ang aking mga mata at inilapit ang aking sarili sa cake.

I'm thinking of blowing this candle together with him. But it didn't happen. We were supposed to celebrate my day until eleven fifty-nine this evening, but he left already at seven o'clock without wishing me a happy birthday.

"Blow your candle now before it's going to be too late, baby."

My heart was rattling a bit after I heard those familiar voices. My mind went blank and my eyes opened spontaneously. I was speechless because of the shock. I never thought that I would actually see him now after so many months. My vision became blurry as the emotion began to build up throughout my entire system. I never imagined myself running to him, but here he's right in front of me. Now I know how much I rely on him. I need someone I can put my trust in and who I know will never hurt or disappoint me.

The person in front of me nodded and motioned for my cake. I smiled sadly and closed my eyes again. I counted from one to three at the same time as my alarm went off, reminding me that my birthday was about to end, I simultaneously blew out my candle with a wish that I would be freed from the pain that was lurking in my heart.

"Happy birthday, Fayra... anak."

My tears started to flow. I stood up and immediately approached my father, who immediately greeted me with a hug.

"D-Dad..." I couldn't help but cry in my father's arms, who was caressing my head and softly whispering in my ear that he is here and will not leave me.

"Parang dati lang ay umiiyak ka nang ganito sa akin dahil nadapa ka at natatakot kang baka hindi ka na makalakad. Humagalpak ako sa tawa noon dahil sa nadapa ka, ngunit ngayon, gusto ko ring maiyak dahil sa sitwasyong ibinigay namin sa 'yo, Fayra."

Hindi ako nakaimik.

"I'm sorry, anak. I'm sorry, baby. Vejar will come to regret everything he did to you. Even if he cries blood with his knees down, I won't forgive him." My dad's voice was full of authority and anger as he said those words.

Napahiwalay ako kay dad. Tumingin ako sa kaniya ng may blangkong ekspresyon. Ngunit isang sagot na hindi ko naman itinatanong ang ibinigay niya sa akin.

"His brother, Morgan, told me that you and Mateo are in a crisis in your marriage. He hasn't told me the reasons, but seeing you right now, I don't need the story to understand the whole thing..." Sinuri ako nang tingin ni dad. Bumuntong hininga ito at ilang beses umiling. "Your sad eyes say it all. You're deeply hurt, anak."

"Am I that obvious, D-Dad?" I asked in a curt tone and he gave me a nod.

"You'll be better, anak. Gagawin ko ang lahat, pangako."

Tinitigan ko si dad at kalaunan ay napayuko na lang ako. "How about Don Madeo, Dad? Kung malalaman niya 'to, itatakwil niya si Mateo---"

"He deserves it, Fayra. Bago kayo ikasal ay alam niya ang kapalit ng lahat. He should control his actions."

"But Dad---"

"No buts, Fayra. Kahit saang anggulo mo tingnan ay malalaman at malalaman pa rin ito ng Don. Walang lihim na kayong maitago sa matandang 'yon." Buntong hininga niya.

Hindi na ako nakipagtalo. Sumang-ayon na lamang ako sa kaniya. Ilang sandali pa akong sinabihan ni Dad, bago kami sabay na bumaba ng rooftop at tumungo muli sa unit ko.

"You're really going to sell this one? Para mo na itong bahay simula ng maisipan mong bumukod sa amin ng mommy mo. Hindi ba mabigat sa kalooban mo 'to, anak?"

Napasuyod ako ng tingin sa kabuuan ng unit ko. Umiling ako at sinalubong ang tingin sa akin ni dad.

"For me to move on, I need to do this, Dad. Isa pa, wala na ho akong babalikan pa dito. Morgan's friends will take me away from this place."

"Don't you want to be with us? Your mother was longing for you, Fayra."

"Even if I wanted to, Dad, hindi naman makakabuti sa akin na nasa bahay lang din ako. Sigurado akong kakalampagin ng mga Vejar ang bahay na'tin after this."

"You're right. Kung saan ka man mamalagi, kami na lang ng mommy mo ang pupunta sa 'yo, kahit isang beses lang para mapanatag naman kaming pabayaan ka muna."

Lumabas kami ni dad sa unit at maigi ko na iyong isinara. Bumaba kami sa may lobby at doon hinintay si Lyden na ilang minuto lang rin kanina ay tinawagan ko. Hindi nagtagal ang paghihintay namin dahil agad naming nakita ang humahangos na bulto ng isang babae at ang panay nitong pagpahid ng luha sa kaniyang pisngi.

Wala sa sariling napangisi ako. Hindi ko pa nasasabi sa kaniya ang buong storya, but I already gave her a hint.

"Buti naman natauhan ka na, ang tagal ah!" Umiiyak nitong hampas sa akin sabay baling kay dad. "Tito, nauntog ata ang anak niyo, natauhan na po."

Isang ngisi naman ang iginawad ni dad at bumalik sa pagkaka-upo.

Ngumuso ako sa kaniya. "Bakit ka ba umiiyak?"

Pagkatanong ko no'n ay mas lalo siyang ngumawa. Ako naman ay halos hindi na maitsura ang mukhang nakatingin sa kaniya. Ngunit bago pa siya makasagot ay agad akong napabaling sa boses na nanggaling sa aking likuran. Napatigil si Lyden sa pag-iyak.

"Good evening, Mr. Fabian." Morgan greeted my father and looked at me, but his eyes furrowed when his sight shifted to Lyden, who was wiping her tears quickly on my side, but her tears were still refusing to cooperate.

Tumaas ang kilay ni Morgan ng bumaling muli siya sa 'kin. "You ready?"

"No." I said. Lumukot ang mukha nito. "Pero ito ang dapat." Dugtong ko na ikinaaliwalas ng mukha niya.

"The plane was ready. Your passport and belongings are also in there, ikaw na lang ang hinihintay namin."

Natigilan ako. Agad na sumagi sa isipan ko si Mira.

"Can we head back to that house, Morgan?" Tukoy ko sa bahay kung saan ko naranasan ang masaktan ng labis.

Nagkatinginan silang lahat. Nang balingan ko si Lyden ay tumigil na ang pagluha nito.

"Bakit ka pa babalik doon? Dumiretso ka na sa eroplano niyo, sayang ang luha ko, Fayra ah. Sinasabi ko sa 'yo---"

"I'm going to pick, Mira, Lyden. She's my sister, hindi ako mapapanatag kung nandoroon siya."

Tumingin siya sa akin na tila ba hindi sang-ayon sa sinabi ko. Bumuntong hininga ako at binalingan si Morgan.

"Please, hindi ako aalis hanggat hindi ko kasama si Mira, Morgan. You know how much I need my sister."

Isang tango ang pinakawalan ni Morgan bago lumapit sa akin at marahang ginulo ang aking buhok. Agad ring lumihis ang paningin niya sa akin, nang sundan ko iyon ay hindi ko maiwasang hindi mataas ng kilay at hawiin ang kamay niyang nakapatong sa ulo ko. Lumapit ako kay Dad at yumakap.

"Mauna na ako sa 'yo, anak. Susunduin ko ang mommy mo at magkita na lang tayo sa airport. Nag-iingat kayo." Paalam ni Dad na hinatid ko ng tingin.

Binalik ko ang atensyon ko kay Morgan at katulad nang inaasahan ko ay hindi pa rin pala magbabago ang pakikitungo nila sa isa't isa.

"Can you stop crying, na? You're being so loud, woman. It's freaking 12 in the midnight for all people's sleeping sake." Kamot batok na suway ni Morgan kay Lyden.

Matalim namang tumitig si Lyden kay Morgan at agad na nagpunas ng kaniyang luha. Para namang hindi na ako babalik. Kung maka-iyak siya ay para bang hindi siya susunod sa akin. Kung ako nga lang ang tatanungin ay baka nauna pa 'yan sa destinasyon ko kung wala lang siyang trabahong maiiwan dito.

"Lumayo ka nga sa 'kin! Sino ka ba?!" Sigaw ni Lyden. Napatingin pa sa amin ang guard at nahihiya na lamang akong nginitian ang bantay.

Napahilot ako sa sintindo ko dahil sa dalawa.

"Hindi mo ako kilala?" Pailalim na tanong ni Morgan.

Hindi sumagot si Lyden, bagkus ay binigyan niya lang ito ng isang masamang tingin.

"You don't remember me, really?" Morgan chuckled. "You don't remember this face of mine that you punched at your friend's wedding before?" He hissed.

Lyden swiftly shifted her gaze to me and widened her eyes. I just shrugged my shoulder.

"Why would you even remember? You're so drunk." Morgan added.

Puno ng pagtataka ang mukha ni Lyden habang nakamasid sa papalayong bulto ni Morgan sa kaniya. Hindi na lang ako nangialam sa dalawa dahil hindi ko naman nakita ang senaryong sinabi ni Morgan.

"I'll drive you to the airport. Parisi will pick up your sister and we'll just wait there." Morgan said as he picked up his phone from his pocket and immediately called Sébastien.

A minute later, we are all headed to the airport. I'm patiently waiting for my sister here. It's been a half hour since we arrived here at the airport, but we still couldn't see Sébastien and Mira around.

I was massaging my forehead when I remembered something. I picked up my phone and scrolled to my contact list to message Mateo's phone number. I was hesitant at first to call him, but I need to do this. Bahagya rin akong lumayo kay nila Morgan para hindi niya na ako bigyan ng kakaibang tingin.

I've waited for my call to be picked up by him. Naghintay ako ng ilang sandali at gano'n na lamang ang pagsikip ng aking dibdib nang bumungad sa akin ang boses ni Rose.

"Why do you call? Aren't the two of you already done?" Angrily, she asked.

Para akong nawalan ng boses sa narinig. Hindi ko alam kung saan ako kakapa ng isasagot ko ngunit bago pa ako makapag-isip ay narinig ko na ang boses ni Mateo.

"Who's that?" Mateo huskily asked. Well, I called in the middle of the night. He's probably asleep and I disturbed him. What a nuisance I am.

"I-It's, Fayra." Hesitant, she said. I closed my eyes and took a silent deep breath. I should call Manang Celly instead of Mateo.

I was about to end the call when I heard Mateo's voice again. Fuck this! I couldn't even move a little.

"Give it to me." I heard him say... I can finally hear him clearly in a couple of seconds. He called my name several times, but I had no idea how to respond.

What on earth, Fayra?

"Still there?" He once more asked.

I nodded as if to say, he's going to see that. I smiled bitterly.

"T-That annulment papers." I uttered. "Don't send it to my dad's place. Instead, you can give it to Sébastien when it's already in your hand." I clarified.

"The annulment papers..."

I bit my bottom lip as he said those words to stop my hot tears from falling. There is a part of me that hopes that he will take back his decision, but who am I to listen? For the last moment, I accept our faith.

"I will." He added and ended the call alone.

...