CHAPTER 08

A/N: The new title for Hiding the Vejar's Son is Second Time Around. Simply changing the title will make the plot less vulgar.

_________________

Sexual scene!

“I got a call from Lolo right away. Wala pa nga akong ilang araw sa States na-m-miss niya na agad ako? Ang tindi ng matandang 'yon. Hindi halatang paborito niya ako ah.”

Napangiwi ako sa sinabi ni Morgan. Tinapos ko muna ang pagti-timpla ng juice bago ko siya nilingon. “Niloloko mo na naman ang sarili mo. Parehas na'ting alam na si Mateo ang paborito ng lolo niyo.”

Isang mahabang pagnguso ang ginawa ni Morgan sabay senyas sa akin na bigyan ko siya sa tinitimpla ko.

Napalabi ako at inabutan ng isang basong juice si Morgan. Ilang araw simula nang mapauwi siya kaagad ni Don Madeo ay dito naman siya ngayon dumiretso. He was supposed to talk to my husband, but he's not here, probably nasa kompanya niya dahil tinambakan siya ni Don Madeo ng mga papeles. Mas maigi nga 'yon, he's busy with his own company rather than being busy because of Rose.

“As if you don't know why Don Madeo called you.”

Naupo ako sa tabi niya at inumpisahang buksan 'yong chips na dala niya.

“Ang sabi niya sa akin ay nalulungkot daw si Rose sa bahay dahil mag-isa ito, kailangan ko na daw umuwi at via call na lang makipag-usap kay nila Massimo.”

“And you believed what Don Madeo said?” Sarcastically, I ask.

Morgan forehead knitted. “What are you trying to say, that my lolo was just lying to me?”

I bit my lower lip and shook my head. “Of course not, kailan ba nagsinungaling ang Don Madeo sa inyo?” Balik kong tanong.

Napakamot siya sa batok niya at sinamaan ako ng tingin. “Ang labo mo Fayra.”

“Mas malabo ang kapatid mo, Morgan.” I simply hissed. He smirked at me and gave me a look like he also knew what I said.

“Asaan nga pala si Rose?” Naitanong ko at nagtaas ito ng kilay.

“Bakit? Sasampalin mo ulit?” Sunod ang pagtawa niya at nailing na hinablot sa akin 'yong chips. “Kidding. Nasa bahay siya ng parents niya, doon daw muna siya para maalagaan si Mr. Lemuel.” Pagtutukoy niya sa tatay ni Rose.

Napanguso ako naman ako sa tanong niya. Simula nang makauwi kami galing doon sa isla ay hindi pa ako nakakahingi ng tawad sa kaniya. Although may kabalastugan na namang pinagagagawa 'yong asawa niya't asawa ko, kailangan ko pa ring humingi ng tawad dahil sa kahihiyan na natamo niya sa akin. There's a lot of people who witnessed that scenario, pasalamat na lang ako at hindi umabot sa press, kung hindi, malalagot kaming lahat kay Don Madeo. Matinong questionan ang mangyayari, at hindi ko na maitatago ang sekretong tuluyang maglalayo sa akin kay Mateo.

“About that . . . I'm sorry, Morgan. I just can't help myself to calm down, especially after Rose said a lot of things to me.”

“I can sense the tension when you smacked my wife, Fayra, and I know she did something or said something to set you off. I didn't hear everything, but it's enough for me to grasp it when your rage soared so high.”

Isang pagtango ang naging tugon ko. “But I didn't mean it, Morgan. I don't want to hurt her physically . . .”

“I know, Fayra. I know you too well. That's why I didn't have the guts to argue or ask you about it. Hindi naman kasi ikaw 'yong tipo ng tao na gagawa ng gulo, papatol ka lang naman pag-hindi mo na kaya. Right?”

I simply nodded once more and grinned at him. He truly understood me better than Mateo. I vividly remember the anger he had at me when he saw me in that room. Even worse, he insulted me.

“Ano pa nga pala ang ginagawa mo dito? Mateo was obviously not here pa, mamaya pa 'yong alas dies uuwi, why not just go to his office?”

Nagkibit balikat ito. “I just missed being with you.”

Lumukot ang mukha ko. “Siraulo.” Kasabay no'n ang paghagis ko ng unan sa kaniya. Natatawa siyang sumandal sa couch at tinitigan ako.

“Ako hindi mo ako na-miss? For sure naman siguro parehas tayo nang nararamdaman, ako 'to Fayra, si Morgan, kaunti na lang ay magtatampo na ako sa 'yo.”

Isang irap ang pinakawalan ko bago ko muli siyang binato nang ngayon ay ang suot suot ko ng tsinelas. “Magtampo ka, sana may pake ako.” Nguso ko na sinundan nang halakhak ni Morgan na maririnig sa buong kabahayan, sakto rin ang pagpasok ni Manang Celly sa sala na napahinto pa dahil sa lalaking ito.

“Alam niyo kayong dalawa, mas mabuti pa siguro kung kayong dalawa ang nagkatuluyan. Mukhang masayang masaya kayo sa isa't-isa.”

Parehas kaming napalukot ang mukha ni Morgan. Nang magkatitigan kami ay sabay naman kaming napaduro sa isa't-isa at napapailing na nilingon ulit si Manang Celly.

“Manang naman, younger sister ang turing ko kay Fayra. Isa pa, she didn't even deserve someone like me . . . just in case.”  Tikhim nito.

“Ine-english mo na naman ako. Ewan ko ba naman sa inyong mga bata kayo, kung saan ang masakit doon niyo naman ipinagsisiksikan ang mga sarili niyo.” Asik ni manang.

Natatawa na lang naming pinasadahan siya ng tingin.

It feels good to fight where it hurts the most. True love hurts, at least for me. As long as you're in pain, it's simply a sign that you sincerely care and that you don't want to lose the person your heart is fighting for.

Masakit man, at least alam kong minahal ko siya ng totoo. Nang higit sa sarili ko at lagpas na sa limitasyong dati'y pilit kong ipinapaalala sa sarili ko.

I'm happy despite my pain.

I'm glad I am standing up for my feelings rather than trying to escape the situation so I won't experience the pain.

“I don't want to go there, Morgan. Mateo will be upset if I go there during his office time.”

“Fayra, you're his wife. He won't get mad if you go there every damn minute of his working time. Kaya, let's go. I'm sure he's waiting for you too.”

Sandali kong pinakatitigan si Morgan bago ako napabuntong hininga at napatango sa kaniya. “But before we leave, I'd like to make him a lunch. Baka hindi pa kumakain 'yon.”

“Idamay mo na rin ako, sasaluhan ko ang gagong 'yon. Nami-miss ko na rin kasi siyang kasalo.”

Napangisi ako sa narinig kay Morgan. Ang layo nang pinakawalan niyang salita at emosyon ngayon sa harapan ko kumapara doon sa isla na halos ibalibag niya si Mateo kung hindi pa ako dumating.

“Why not go to some places together with Mateo, Morgan? Just the two of you, after all, you both needed a break and to bond with each other for the meantime.” Aniya ko sabay baling kay Manang Celly na tinutulungan akong maghanda para kay Mateo at isama na rin si Morgan.

I'm not good at this. I'm not good at cooking, but I want to learn for him. Even though, kapag nalalaman niyang tinutulungan ako ni manang kahit sa pagtuturo lang ay ikagagalit niya, na magsasanhi pa nang ilang masasakit na salitang maaari niyang ibigay sa akin.

“That's a great suggestion, but I know he doesn't want to be with me that long. Simula nang magkamuwang sa mundo ang lalaking 'yon, nakalimutan niyang may kapatid siya.”

"Nagtatampo ka?”

“I won't deny that. He's my younger brother. The only sibling I had . . . I won't deny that I missed our bond when we were kids. I missed how he ran to me and complained about Maximilian bullying him,” he then paused for a moment and laughed painfully. “I just miss the old days, Fayra. Old days when we were both close to each other. It's like we're back to back. I missed my brother. My little brother.”

Morgan's cheeks flush with a sudden tear. Manang Celly shook her head in an instant and tapped Morgan's back.

“Hijo, hindi man naipaparamdam ni Mateo sa 'yo ang gusto mong maramdaman, alam na'ting pareho na mahal na mahal ka ng kapatid mo. Hindi ba't ikaw pa nga ang iniidolo no'n.”

“Manang, he just said that because he's too young at that time and doesn't know the word love. He was looking at me like a superhero before, but when I courted the girl he . . .” Morgan's words vanished as he looked at me. I just hid my sigh from him.

“I'm sorry, Fayra.” He continued, but I didn't look up.

I know the story. He shouldn't be sorry. But I won't deny that the words I know he was supposed to say were like a bullet that shot directly to my heart. The pain wasn't making me numb at all.

It's like a big bruise that needs to be operated on with no anesthesia.

Hindi ko na tinangka pang pasadahan muli ng tingin si Morgan. Naudlot lahat nang maaari pang lumabas sa kaniyang bibig sa kaniyang pananahimik. Alam kong hindi niya sinasadya, kahit saan naman kasing anggulo niya pilit na iiwas ang punto niya, andoon pa rin naman ang katotohanan na lumabo at lumayo si Mateo kay Morgan hindi dahil sa nagsilakihan na sila, kung hindi dahil sa nagkagusto din si Morgan kay Rose na humantong sa puntong parehas nilang nakalimutan ang isa't isa.

Naging maayos man sila kahit papaano, ang sugat na nagawa sa nakaraan ay magsisilbi pa ring palatandaan sa bawat emosyong kanilang pinipigilan.

Ang nasayang na samahan ay hindi na maaaring mapalitan ng bago't ipagpilitan na bumuo muli ng  panibagong larawan.

The pain of yesterday was like an illusion. Sa bawat pagdaan ng panahon, tanging ang marunong lamang umintindi ang makakausad sa kaisipang nakatatak sa iyong kaibuturan.

Hindi ko alam kung hanggang kailan kami makakalimot. Pare-parehas kaming naghahangad nang katiwasayan ngunit kami kami lang rin naman ang nagpapakatanga sa sarili naming desisyon. Kami mismo ang gumagawa ng sarili naming multo alang-alang sa pag-ibig na gusto naming makamtan.

“What if one day . . . What if one day magising ka na lang na 'yong mga taong akala mo totoo ang ipinapakita sa 'yo ay huwad pala, can you forgive them?”

Napalingon si Morgan sa akin sa kasagsagan nang kaniyang pagmamanaeho.

“Naka-ayon sa sitwasyon ang magiging desisyon ko kung sakali man, Fayra. Kung masyadong masakit, hindi ko ata kaya.” Sunod ang mahina niyang pagtawa na napapailing pa. “Bakit mo naitanong?”

“Bigla lang sumagi sa isip ko. Gusto ko lang rin malaman kung magpapakatanga ka ba kung mismong ang sinisinta mo ang nasa posisyong tinutukoy ko.”

“Give me an example then, and I will answer it truthly fully. ”

Tinantsa ko ng tingin si Morgan. Nang makampante ako ay isang buntong hininga muna ang ginawa ko bago umayos sa pagkaka-upo.

“What if si Mateo . . .” I mumbled, and gazed at him.

“Go then,” senyas niya.

“What if he was l-lying to you all this time? Like, the aura he's giving you . . . j-just a stage at all?”

Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi sa katanungang kanina pa nasa aking isipan. I just wanted to know, kung kagaya ko rin ba siya, na willing pa ring magbulag-bulagan.

“Why does that question make me feel goosebumps?”
I just stared at him as he chuckled, waiting for his response.

“Well if he's the case, hindi ko ata kaya. Honestly, I don't know, Fayra. Ngayon pa lang sa tanong mo, para na akong nanghihina. Hindi ko kaya na gano'n nga sakali ang senaryo sa amin, mahirap 'yon, mahirap din sagutin ang tanong mo, kasi may kasalanan din ako sa kaniya, valid ang magiging rason niya once na malaman ko na nagpapanggap lang siya para pakitunguan ako nang maayos---”

“Paano kung ginagawa niya lang 'yon dahil may gusto siyang makuha sa 'yo?” Putol ko.

“Gustong makuha? Like what thing?”

“Is not a thing.”

“Eh?”

“Let's say it's a person.”

“Who?”

“Let's name her . . . Rose.”

A quiet atmosphere surrounds the both of us inside his car. Morgan was eyeing the road and still driving safely, but when I looked back at his reaction, I couldn't read it. There's no emotion.

“It feels like you're hiding something from me that I should know, Fayra. Is that even still enclosed with your previous question?”

Hindi ako nakasagot. Bahagya akong natauhan sa uri nang pagkakatanong niya. Pilit akong kumakapa sa aking isipan kung anong dahilan ang dapat kong ibigay sa kaniya, naudlot lamang 'yon nang makarating kami sa parking ng kompanya at inalalayan akong makababa ni Morgan. Habang naglalakad kami patungong elevator ay tahimik lang ito, ngunit ang noo ay salubong, parang ang lalim nang iniisip niya't biglaang bumigat ang presensiya nito sa akin.

Nakayuko lamang ako habang nasa tabi ni Morgan. Panay ang pagbuka ng aking bibig ngunit kahit hangin ay hindi ko magawang mailabas dahil sa hindi ko malamang gagawin, not until Morgan, himself broke the silence.

“Don't be bother, Fayra. Bigla lang may nag-pump sa utak ko kanina.” Patong nito ng palad niya sa ulo ko. Napataas ako ng tingin sa kaniya.

“A-Are you sure?” Tumango ito. “You didn't take my words seriously?” Muli siyang tumango napasandal ako sa dulo ng elevator at bumuntong hininga. “I thought you'd be mad.”

“I'm not that low to act like that, and he can't do that to me for once, especially now that you're here. You're his wife.”

I smiled at him, my sadness concealed. If you just know, you'll be hurt, and I believe you're more than what I'm feeling.

Sakto ang pagbukas ng elevator ay nasa palapag na kami ng opisina ni Mateo. Pinilit pang kunin ni Morgan sa akin ang lunch box na dala-dala ko pero maigi ko iyong hinawakan at katakot takot na tingin ang ipinukol ko sa kaniya. Nagkamot batok ito at nginiwian ako. Ang kaninang madilim niyang aura ay umaliwalas, parehas kaming nakangiti habang tinutungo ang table ng sekretarya ni Mateo.

Ilang hakbang bago kami makalapit nang tuluyan ay napatayo ito at sinalubong kami na halata sa kilos ang pagmamadali. Napahinto kami ni Morgan nang harangin niya kami.

“S-Sir, Morgan. M-Ma'am, Fayra.” Utal nitong bati sabay yuko.

Nagkatinginan kami ni Morgan at sabay na nagkibit balikat.

“Where's your boss? Is he inside?” Si Morgan.

Napalunok ang sekretarya at ilang beses na nagsalit-salitan ang tingin sa amin. Panay rin ang pagbukas ng kaniyang bibig at pagkalikot niya sa kaniyang kuko.

“Your body language,” Morgan squinted.

Naguluhan naman ako ng bahagya, kaya't kinalabit ko si Morgan. “She's always like that, Morgan.” I said.

Ilang ulit na rin kasi akong naghahatid dito no'ng mga nakaraang buwan, at tuwing ipinapaiwan ko ang pagkain ni Mateo sa kaniya lagi siyang ganiyan. Natural na ata sa kaniya.

“Weird.” Tanging naisambit lang ni Morgan at akmang magpapatuloy muli nang harangin muli siya ng sekretarya ni Mateo.

“N-Nasa conference room po si Sir, Mateo. Bawal rin po ang tumanggap ng kahit sinong bisita ngayon, utos niya.”

“Kapatid niya ako, at asawa niya ang kasama ko, are we not exceptions?” Takang tanong niya.

Lumingon sa akin ang sekretarya. “I-I'm really sorry Mrs, Vejar. B-But your husband doesn't want to entertain anyone right now. I-If you both insist, I'll get fired.”

Agad akong nakonsensiya at hinatak si Morgan na ngayon ay naungot.

“Fayra, come on! Hindi ako nag-drive papunta dito para lang hindi makita ang kapatid ko. Ngayon lang ako libre.” Hilot niya sa kaniyang sintido.

“Tinambakan siya ng papeles ni Don Madeo, Morgan. We can't disturb him lalo na't baka mainit ang ulo no'n at baka sa atin mabuntong.”

Ilang saglit kaming nagkatitigan bago niya hinarap ang sekretarya, sinenyasan niya itong bumalik na ngunit gayon na lamang ang parehas naming pagkakunot ng noo nang marinig ng isang kakalabas lang na empleyado sa elevator na tinawag ang sekretarya.

“Monet! Sandali! Pakibigay naman 'to kay Sir, Mateo. Nanjaan pa naman siya sa loob 'di ba? Hindi ko pa siyang nakikitang bumaba eh. Sabihin mo wala ng tao sa conference room dahil tapos na ang meeting nila Sir, Sébastien at nang ibang bagong stockholders. Pirmado na kamo ang lahat at signature niya na lang ang kulang. Salamat!” Nagmamadaling litanya nito na hindi na nga kami napansin dahil agad itong kumaripas nang takbo.

“Akala ko ba nasa conference room si Mateo?” Pagkatanong no'n sa nanlalaking mata ng sekretarya ay naglakad nang mabilis si Morgan na agad ko namang sinundan.

The door was closed inside when he tried to open it. Morgan drew his attention to the secretary, who was now trying to say a few words to him, but he didn't listen.

“Give me the key.” Morgan's voice was livid.

“S-Sir, bawal ho kayong pumasok.”

“Bakit hindi? Sagot kita okay? Now give me the key or else ako mismo ang magpapalayas sa 'yo sa building na 'to, and I'll ban your resume from all companies so that you can't get another job. You chose.”

Nahingtakutan ako sa pagbabanta ni Morgan. Napakamot sa noo ang sekretarya at mabilis na tinungo ang kaniyang lamesa. Nanginginig ang kamay na kinuha niya ang susi sa pinto ng opisina ni Mateo at iniabot ito sa nakalahad na palad ni Morgan.

“Takot siya eh.” Natatawa niyang bulong sa akin habang maingat na binubuksan ang pinto. “Let's surprise him, Fayra.” Lingon niya pa bago tuluyang pumasok at nagpatiuna.

I wore my smile, but before I even stepped in, Mateo's secretary held me by my wrist.

"I'm sorry, Ma'am." She then bowed and let go of me.

The way she said those words, they seem to have a double meaning. I returned my attention to the doorknob. My heart is racing so fast that I feel like I've been running for too long. My hands were trembling as I attempted to turn the knob. While stepping in, I sighed deeply and closed my eyes.

Why was my heart now beating so fast? Why now? It's so suffocating for me, it's uncomfortable.

There is silence, and I saw Morgan's body. Standing and staring out of nowhere, I walked towards him and withdrew my sighed from his back.

My smile faded away. As i continued to witness a live performance that had not been bumped even in my dreams, my eyes began to become fuzzy. I really wish I hadn't pushed through. I really wish I hadn't followed Morgan here . . . inside.

Nanghihina ang mga tuhod ko sa nasasaksihan. Ilang beses akong napakurap ngunit gano'n pa rin ang nakikita ko.

I could see my husband's hands advancing toward Rose's bare back from where we were standing. On Mateo's table was her dress. She was completely exposed, and her arms were wrapped tightly around Mateo's neck. I can't help it; I'm going to cry quietly so as not to disturb them. My husband's mouth was on her body, kissing and sucking her skin like a newborn begging for milk. They both groan in satisfaction as they share their alluring agony.

“F-Fuck me harder, M-Mateo . . .” Rose's voice suddenly filled the whole room while she was grinding at my husband, who was guiding her to move up and down.

Wala sa sariling nabitawan ko ang lunch box na dala dala ko na nagsanhi nang nakakabinging ingay sa buong kwarto. Napahinto ang dalawa at gano'n na lamang ang panlalaki ng kanilang mga mata nang makita kami.

“K-Kuya,” gulat na sambit ni Mateo habang hawak hawak ang braso ni Rose na ngayon ay pinipilit abutin ang kaniyang damit.

Dumako ang paningin ni Mateo sa akin kinalaunan. Ang ekspresyon nakasanayan ko tuwing dumadako ang paningin niya sa akin ay hindi ko na makita. Nandoon ang takot ngayon sa kaniyang mga mata. Takot na maraming dahilan. Isa doon ang ang takot na itakwil siya ni Don Madeo dahil ngayong alam na rin ni Morgan ang katotohanan.

Napayuko ako at agad na pinunasan ang aking paningin. Dinampot ko ang lunch box na halos bumulwak na ang nasa loob, lumakad ako patungo sa basurahan na malapit sa pinto at itinapon 'yon doon. I was about to get out when the door flung open and Sébastien came in.

His eyes widened when he saw Mateo's position.

“Wild,” naisambit nito. Nakapako ang paningin sa kanila at halatang hindi ito makapaniwala. Binalingan niya ako ng tingin at napahimas ito sa kaniyang baba. “Patay kang bata ka.”

Muli akong napatingi kay Mateo. Wala na si Rose sa itaas niya, nasa tabi niya na ito, parehas silang nakatayo habang pinipilit na inaayos ang damit na tinatakpan naman ni Mateo, habang ang mga mata ay na kay Morgan. While her husband on the other side was just quietly gazing at them. I can't see his reaction, but I can feel his madness from within.

Nang makalapit si Rose sa kaniya ay nanginginig ang mga kamay nitong humawak sa kaniyang braso.

“M-Morgan, u-uwi na t-tayo.” Garalgal ang boses nito, malayo sa matapang na Rose na laging ibinabalandra ang kamalditahan niya sa akin dahil siya ang mahal ni Mateo higit sa lahat.

“Wala ka nang uuwian pa, Rose.” Bagsak ang boses na sagot ni Morgan. Napawi ang luha niya sa pagragasa nang salubingin ni Morgan ang kaniyang tingin at iwaksi ang kamay ni Rose sa kaniyang braso.

Bumagsak ang balikat ni Rose, hindi inaasahan ang naging salita ng asawa. Sa pagkakatigilid nila ay kitang kita ko na si Morgan, umaapoy ang kaniyang mga mata.

He's fuming mad, but he's still in control and not to hurt Rose or Mateo.

“M-Morgan, I-I can e-explain. Y-Yong nakita mo, i-ipapaliwanag ko.” She again tried to reach him, but Morgan stepped backward.

“There's no explanation for what we saw, Rose. There's no need to be explained.”

“M-Morgan.”

“I won't fight my love for you anymore, Rose. I'm done. We're done.” Pagkasabi niya no'n ay humarap siya sa akin at sinalubong si Sébastien. “Drive Fayra away from here, Parisi. Isama mo siya kahit saan, huwag kayong babalik hanggat hindi ko sinasabi---”

“K-Kuya!” Putol ni Mateo. Lahat kami ay napatingin sa kaniya na ngayon ay papalapit na sa akin, ngunit bago pa man niya akl tuluyang maabot ay ang pagkuwelyo na ni Morgan ang bumulaga sa kaniya.

“Morgan!” Parehas naming tawag ni Sébastien ngunit tila hindi niya kami naririnig.

“Stay away from her.” Nanlilisik ang matang maawtoridad niyang usal kay Mateo.

Umiling si Mateo at sinubukang makawala sa hawak ni Morgan, ngunit hindi siya nagtagumpay.

“I-I can still keep this, M-Mateo. H-Hindi ito makakarating kay D-Don Madeo.” Patuloy sa pag-agos ang aking luha.

Bumalatay ang kakaibang ekspresyon kay Mateo. Hindi ko mabasa at wala na akong planong basahin pa. I'm done too. Susundin ko si Morgan. At ipapaubaya ang kapakanan ko kay Sébastien.

“N-No. No!” Mateo shouted as soon as Parisi guided me to get out. Naiwan ang paningin ko sa kanila gano'n na lamang ang paghinto ko nang dumako ang kamao ni Morgan sa kapatid sanhi upang agad na pumutok ang labi nito.

Wala sa sariling napatakbo ako pabalik sa kanila at pilit na pinaghihiwalay ang dalawa. Inawat ko si Morgan while Rose did it too.

“Morgan, chill the hell out!” Sigaw ko sa kaniya at binalingan si Mateo na napa-upo at kinakapa ang labi.

Napaupo rin ako at hinawakan ang magkabila niyang pisngi. Napakagat labi ako at kinuha kaagad ang payong nasa loob ng aking bag. Idinampi ko 'yon kay Mateo.

“Sébastien, go get her.” Utos ni Morgan. Lumingon ako sa kaniya at pinanlisikan siya ng mga mata.

“You punched him, Morgan. Isasama ko siya sa akin!” Inis kong wika sabay akay kay Mateo na ngayon ay mahigpit ang kapit sa aking kamay.

Lumukot ang mukha ni Morgan at akmang kakalas sa pagkakahawak kay Rose nang pigilan siya ni Sébastien. “He cheated on you, Fayra. He deserved it! Damn!”

“I'll go with Sébastien after this, Morgan. Pangako.” Pagsisiguro ko at nakaramdam ako nang pisil mula kay Mateo. Napalingon ako sa kaniya at agad siyang hinila palabas ng opisina. Rinig ko pa ang pagtawag ni Morgan sa akin ngunit boses naman ni Rose ang pumipigil sa kaniya.

Humiwalay lamang ako nang makapasok kami sa elevator. Walang nagsalita sa amin, mula sa harapan kung saan maari kong maaninag ang kaniyang itsura ay napabuntong hininga ako.

Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kani-kanina lang. Pakiramdam ko ay bangungot ko na iyon. Malagim na bangungot na habang buhay kong dadalhin.

Akala ko kaya ko. Kaya ko pa. Akala ko makakaya ko kahit masakit na, 'yon pala dadating din ako sa puntong kusa na lamang akong susuko at 'yong lagi kong gustong ipaglaban, unti-unti ko nang kayang sukuan.

“We're thinking of surprising you, Mateo. Morgan wanted to be with you today because he missed you so much, but little did we know, both of you unexpectedly surprised us as well. It's funny, isn't it?”

Napatikhim ako, saktong bumakas ang elevator at sa parking kami mismo bumaba. Dumiretso ako sa sasakyan niya at hinintay siya doon. Ang paningin niya ay nasa akin habang papalapit siya, kung noon ay gustong gusto kong pakatitigan niya ako, ngayon ay ayaw ko na. His eyes. His eyes that belonged only to someone for whom his heart beats.

“I-I planned something for tonight. Drove us to my place---”

“You mean in our house?”

I shook my head. “No, sa condo ko noon. Andoon ang preperasyon na ipinagawa ko.” I smiled at him and got into his car.

“B-Bakit doon? Bakit hindi na lang sa bahay?”

Sandali akong natigilan. Kalmado ang boses niya, hindi gaya nang mga nagdaang mga araw.

“Doon lang kasi ako may magandang memory sa 'yo.” Walang pakundangan kong sagot, napalunok siya. “Isa pa, hindi ako mag-c-celebrate sa bahay na lagi nakakatunghay nang palagian kong pag-iyak.”

“Celebrate?” Kunot noong tanong niya, bago pinaandar ang makina.

Napangisi ako. “Today was my birthday, and the present you gave me was beyond everything, Mateo. It will always remain in my mind, in my soul, and lastly in my heart . . .”

Kitang kita ko ang pagtagis ng bagang niya. Iwinaksi ko ang paningin ko sa kaniya at ipinikit ang aking mga mata.

“I-I forgot.”

“Kailan mo ba naalala?”

“I-I'm sorry,”

“You shouldn't. Dahil nga sa nangyari ay agad akong nakapag-isip.”

Hindi siya umimik, bagkus ay ramdam kong itinabi niya ang sasakyan sa kung saan. Sandali kong iminulat ang aking mga mata. Nakipagtitigan ako sa kaniya. Gusto kong haplusin ang kaniyang pisngi, dampian ng halik ang kaniyang labi, at yakapin siya nang mahigpit, pero labis na pagpipigil ang ginawa ko sa aking sarili.

“I can explain everything, Fayra. T-That scene---”

“You saved it,” I said, cutting him. “I don't want to hear anything from it, Mateo. It's my birthday, and I don't want to spend it crying, especially since I already got the unexpected gift I didn't ask for.”

...