Πρόσεξέ την. Κοίτα τα μαλλιά της να ανεμίζουν. Το φως του ήλιου ακτινοβολούσε τα διαφορετικά χρώματα της χρυσής παλέτας πάνω της. Το δέρμα της έλαμπε, και οι ατέλειές της ήταν πιο όμορφες από ποτέ. Καθώς γυρνούσε το βλέμμα πίσω της, τα άστρα που είδες στον γαλάζιο κόσμο της, φωτίστηκαν λίγο παραπάνω.

Μετά κατάλαβες πως έτρεχε μακριά σου.

Βασικά δεν έτρεχε, όπως θα έλεγε και εκείνη. Απλώς περπατούσε με γρήγορα βήματα.

Προφανώς. Την φίλησες μπροστά σε τόσο κόσμο. Ποια; Την Nova. Ή μάλλον, την ανώνυμη, που αγνοούνταν για έναν χρόνο. Όχι πως τους νοιάζει το όνομά της, αλλά είναι μια υψηλή προσωπικότητα πλέον.

«Φίλε,» είπε ο Scott. «δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο.»

Γύρισες το βλέμμα σου προς εκείνον. Είχε πιει το προηγούμενο βράδυ. Πιθανότατα να έπινε και το προηγούμενο λεπτό. «Τρόπο για ποιο πράγμα;»

«Για να την ρεζιλέψεις.» απάντησε η Dana στη θέση του. «Περίμενα τόσο καιρό αυτή τη στιγμή. Αναρωτιόμουν τι είχες στο μυαλό σου όταν κάθισες μαζί της.»

Η Riley εμφανίστηκε δίπλα σου. Μουρμούρισε μια λέξη που ξεκινάει από σίγμα και τελειώνει σε ξ, λατινικής προέλευσης. 

Δεν σου αρέσουν και πολύ αυτά που λένε για εκείνη, έτσι Evan; Τα βρίσκεις ενοχλητικά. Μιλάνε χωρίς να σκέφτονται. Κρίνουν χωρίς να ξέρουν. Άλογοι, όπως εσύ πριν μερικά λεπτά.

Τουλάχιστον εσύ ξέρεις να κρατάς το στόμα σου κλειστό όταν πρέπει.

Αργότερα το βράδυ, εκεί που καθόσουν στο κρεβάτι σου, ξανά με ένα βιβλίο αγκαλιά, προσπερνούσες τις λέξεις καθώς μόνο μια είχε μείνει στο μυαλό σου. Αποτελεί όνομα, αν και κανονικά είναι ουσιαστικό, αλλά σαν επίθετο που δεν είναι, χαρακτηρίζει απόλυτα το άτομο στο οποίο ανήκει.

Nova, ένα αστέρι που ξαφνικά γίνεται χιλιάδες φορές φωτεινότερο, πριν επανέλθει στην αρχική του κατάσταση, για μερικούς μήνες, ή χρόνια. Η συγκεκριμένη Nova, το συγκεκριμένο αστέρι, έλαμπε και έλαμπε όταν μικρό ακόμα, μέχρι που άρχισε να καταλαβαίνει πως η πραγματικότητα δεν είναι όπως τα βιβλία, όπου για μερικά χρόνια το φως της έπεσε. Μετά φυσικά την απήγαγαν, το έσκασε, γύρισε πίσω, γνώρισε εσένα, και για μερικά λεπτά, τρεις μέρες κάθε εβδομάδα, για κάποιο μη επιστημονικά αποδεικτικό λόγο, γινόταν ξαφνικά χιλιάδες φορές φωτεινότερη. 

Ό,τι και να έλεγε ο μεθυσμένος Scott, ή η καλομαθημένη Dana, ή η άλογη Riley, δεν θα έπρεπε να μετρούν για εσένα. Δεν ξέρουν καν το όνομά της. Εσύ ξέρεις πως όταν σκέφτεται βαθιά, έχει το συνήθειο να αγγίζει τη κλειστή πλέον πληγή στο μάγουλό της. Αυτοί ξέρουν πως όταν το αστέρι σου ήταν στο νοσοκομείο, ήταν περισσότερο ναρκωμένη και τρελή, γιατί σύμφωνα με αυτούς, όταν το σκας από μια απαγωγή ένα χρόνο αργότερα, υποτίθεται πως είσαι εντάξει. Πως είσαι και πάλι φυσιολογικός. Το μόνο που άλλαξε πάνω σου είναι τα κιλά που μπορεί να έχασες.

Ποια ψυχή και ποιο πνεύμα; 

Λες και αυτοί έχουν κάτι από τα δύο για να γνωρίζουν.

Δεν ήξερες από πού να ξεκινήσες. Παράτησες το βιβλίο σου και έτρεξες να ντυθείς. Η λευκή μπλούζα...καλύτερα όχι. Ναι, η μπλε. Όχι με αυτό το παντελόνι. Απλώς βάλε κάτι. Πάρε και μια ζακέτα. Ναι, εκείνη. Έχει κρύο σήμερα. Τα μαλλιά σου είναι τέλεια, μη τα πειράξ- ω πολύ αργά. Όχι τζελ, θα στα καταστρέψει με τόσο κρύο. Δεν μυρίζεις. Εντάξει, βάλε κολόνια. Περίμενε, όχι τόση, τι είσαι, κορίτσι; Αυτά τα παπούτσια...απορώ, γιατί τα αγόρασες εξ αρχής; Αυτά είναι καλύτερα.

Οι γονείς σου ήταν ο καθένας στο δωμάτιό του, χωριστά, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια. Σε λυπεί που είναι έτσι η κατάσταση, όμως ξέροντας πως εσύ δεν φταις σε αυτό, τους αφήνεις μόνους να φτιάξουν τη μοίρα τους. Έφυγες χωρίς αντίο, κάποια στιγμή θα επιστρέψεις, είτε το προσέξουν, είτε όχι.

Ήξερες πού ήταν το σπίτι της. Για χρόνια, περπατούσες από μπροστά του, και μέχρι να φτάσεις στη τελευταία τάξη του λυκείου το πρόσεξες. Δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο το δικό σου, αλλά έδειχνε λιγότερο κρύο και περισσότερο φιλικό. Προσπαθώντας να κάνεις όσο το δυνατό λιγότερη ησυχία, πήδηξες πάνω από τον φράχτη, και έτρεξες στο πίσω μέρος της αυλής.

Το φως στο δωμάτιό της ήταν κλειστό. Λες να κοιμάται; Μπορεί απλώς να μην είναι στο δωμάτιο. Αν ρίξεις ένα πετραδάκι, μήπως θα ραγίσει ή ακόμη και σπάσει το παράθυρο; Ρίσκαρέ το, ποτέ δεν ξέρεις. 

Το πρώτο πετραδάκι έφυγε, και φοβήθηκες μη βγουν οι γονείς της και καλέσουν την αστυνομία. Αλλά έριξες και δεύτερο, το οποίο έγινε τέταρτο, μέχρι που σταμάτησες. Αν έριχνες και άλλα μπορεί όντως να έκανες ζημιά. Έλα Nova, άνοιξε το παράθυρό σου. Περίμενες, και περίμενες, και περίμενες.

Και περίμενες.

Τίποτα.

Ίσως ήταν ένα λάθος να έρθεις. Ίσως δεν ήθελε να σε δει. Ίσως να πίστευε αυτά που πίστευαν οι φίλοι ου. Ότι την ρεζίλεψες για τη πλάκα σου. Ίσως οι τόσες εβδομάδες που της μιλούσες και σου μιλούσε, πέταξαν, έπεσαν, και δεν μπόρεσαν να ξανασηκωθούν.

Φύγε, τουλάχιστον πριν ξυπνήσει κάποιος άλλος-

Περίμενε!

Ένα φως άναψε, σαν μια λάμπα στην πιο απόμακρη γωνιά του δωματίου της. Ένα λεπτό αργότερα, είδες την φιγούρα της στο παράθυρο. Τα μαλλιά της, πιο άγρια από ποτέ, σκέπαζαν την μαύρη μπλούζα που φορούσε για τον ύπνο. Δεν άνοιξε το παράθυρο για να σου απαντήσει. 

Απλώς έκλεισε το φως, και εξαφανίστηκε από εκεί.

Ίσως πρέπει να εξαφανιστείς και εσύ.

Ίσως πολύ απλά δεν σε πάει πλέον. Δεν γουστάρει τον τρόπο που μιλάς, φέρεσαι, αναπνέεις. Ίσως τόσα πολλά και άλλα ακόμη περισσότερα.

Όμως όταν έφτασες στο μπροστινό μέρος για να φύγεις, η πόρτα άνοιξε, και το αστέρι που τόσο επιθυμούσες να δεις απόψε, εμφανίστηκε.

Και έκλεισε τη πόρτα πίσω της. 

Ήρθε κοντά σου,

ντυμένη με μια χοντρή ζακέτα όπως εσύ, 

χωρίς να έχει πειράξει τα μαλλιά της,

χωρίς να έχει βάλει μέικ απ,

χωρίς να έχειφορέσει κάτι ψεύτικο,

χωρίς να έχει καλύψει τα σημάδια της,

χωρίς να έχει καλύψει το σπυράκι που έβγαινε λίγο πιο κάτω από το μάτι της,

χωρίς να έχει ταιριάξει την εν τέλεια την ατελή μπλούζα της μέσα από το σχισμένο τζιν της,

χωρίς να έχει φορέσει τα πιο μοδάτα παπούτσια,

χωρίς να κάνει εντύπωση σε όποιον περνούσε και τη κοιτούσε.

Μα έκανε εντύπωση σε εσένα, 

η ατέλεια σε εάν κόσμο γεμάτο τέλειους,

μια τέλεια ατέλεια,

ένα τίποτα μέσα στα πάντα,

χωρίς να την νοιάζει αν θα λάμψει,

το πιο φωτεινό αστέρι εκεί έξω.

«Μερικές ώρες μόνο.» είπε. «Μόνο εσύ και εγώ, ενάντια στον χρόνο.»

Άνοιξες την πόρτα του φράχτη, «Μόνο αυτό χρειάζομαι.»

Πρόσεχε Evan.

Μπορεί να βρέξει το βράδυ.

Και η όποια φωτεινότητα του αστεριού σου,

να εξαφανιστεί τελείως.