Είσαι άνδρας πλέον. Πρέπει να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Πρέπει να διορθώνεις τα λάθη σου. Να πραγματοποιείς τις υποχρεώσεις σου. Είτε σου αρέσει, είτε όχι.

«Θέλω να φύγω από εδώ.» της είπες. «Και θέλω να έρθεις μαζί μου.»

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πότε ακριβώς αποφασίστηκε πως θέλεις να φύγεις; Υποθέτω όχι όταν πάσχιζες για να μπεις σε ένα καλό πανεπιστήμιο όπως αυτό. Όταν περνούσες τα χρόνια της σχολικής σου ζωής με ένα βιβλίο στο χέρι. Ελπίζω να θυμάσαι τα δάκρυα της μαμάς σου όταν ήρθε επιστολή από το πανεπιστήμιο των ονείρων σου. Με λίγα λόγια έλεγε «Συγχαρητήρια, πήρες την υποτροφία.» Άντε να την υπερασπιστείς.

Και ύστερα έρχεται το όλο θέμα με την Nova. Αναρωτιέμαι, με τι είδους λογική το μυαλό σου δουλεύει τελευταία Evan; Θα σου πω εγώ. Με καμία.

Πώς μπορείς να ρωτάς ένα άτομο που δεν σε ξέρει να τρέξει μακριά μαζί σου; Θα μου πεις την ξέρω εγώ. Θα σου πω αυτή ξέρει έναν άλογο άνθρωπο που διαβάζει βιβλία γιατί οι παρέες του μόνο πίνουν και γαμούν ο ένας τον άλλον, χωρίς παρεξήγηση.  Και ναι, είσαι άλογος. Α συν Λόγος. Χωρίς λογική.

Και να φύγεις πού θα πας; Χωρίς λεφτά, με ένα επιπλέον άτομο να προσέχεις. Και όχι οπουδήποτε άτομο, μιλάμε για την Nova. Το κορίτσι που απήγαγαν, βασάνισαν, πιθανότατα βίασαν, και κράτησαν για έναν χρόνο. Τι θα σκεφτεί ο κόσμος όταν μάθει πως εξαφανίστηκε πάλι; Μάλλον πως αυτοκτόνησε. Πως δεν μπορούσε να αντέξει τους εφιάλτες της και αποφάσισε να τους σιωπήσει μια και καλή.

Και εσύ θα ήσουν το άτομο που τη βοήθησε.

Σε τι ακριβώς;

Στο να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες της. Στο να ξεχάσει τα σημάδια στην καρδιά της. Στο να αποδεχτεί τα σημάδια στο σώμα της. Στο να λάμψει ξανά. Στο να γίνει ο Αστέρας που φωτίζει το Σκότος του Σύμπαντος. 

Θα τη βοηθήσεις να νικήσει το κακό μέσα της. Να σκοτώσει τους δαίμονες, να δικαιωθεί, να ξεχάσει, να θυμηθεί, να μάθει, να λατρέψει, να αγαπήσει, να ερωτευτεί, να κυριεύσει, να παλέψει, να νικήσει. 

Θα σε βοηθήσει να νικήσεις και τους δικούς σου δαίμονες.

Ξέρει για τους δικούς σου εφιάλτες

Τόσο καιρό νόμιζες πως ήσουν ο μόνος.

Τελικά όχι. Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω, και άλλοι που το σκοτάδι τους κυριεύει και ψάχνουν απεγνωσμένα ένα αστέρι να τους φωτίσει.

Εσύ το βρήκες. Μη τολμήσεις να το αφήσεις Evan.

Ποιος ξέρει αν θα το ξαναβρείς.

«Τι;« σε ρώτησε. Ξαφνικά όλα τα βλέμματα δεν την ένοιαζαν στο ελάχιστο. Τα μάτια της είχαν μείνει σταθερά στα δικά σου και δεν μπορούσες να κοιτάξεις αλλού. Θεέ μου, σκέφτηκες. Γιατί μου την έδωσες σε εμένα. «Evan, ούτε που σε γνωρίζω καλά καλά.»

Στα έλεγα εγώ.

«Συγνώμη, λέω χαζομάρες.» κοκκίνισες από ντροπή. ήθελες να φύγεις από εκεί. «Απλώς, ξέχασέ το. Συγνώμη Nova.»

Πόσο βλάκας είσαι;

Τόσην ώρα σου λέω κυνήγα την και εσύ πας να την αφήσεις;

Μη φεύγεις Evan! Γιατί μπορεί να μην είναι εκεί όταν γυρίσεις!

Όταν γύρισες πάλι πίσω, ήταν εκεί που την άφησες. Σε κοιτούσε, με εκείνα τα μεγάλα γαλανά μάτια που ερωτεύτηκες, το χέρι της πείραζε το σημάδι στο μάγουλό της. Πιστεύεις πως σε μισεί τώρα, για την πρόταση που της έκανες. Νιώθεις τόσο βλάκας, τόσο γελοίος. Δεν θα σου ξαναμιλήσει ποτέ -λες και δεν χαμογέλασε για πρώτη φορά σε εσένα, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο. 

Τι πας να κάνεις Evan; Γιατί τρέχεις πάλι προς το μέρος της; Γιατί όταν φτάνεις, παίρνεις μακριά το χέρι της από το μάγουλό της; Γιατί βάζεις στην ίδια θέση το δικό σου; Ίσως σου αρέσει πολύ αυτό το νέο αίσθημα, της επουλωμένης σάρκας. Evan, γιατί σηκώνεις το πρόσωπό της προς εσένα; Γιατί κλείνεις τα μάτια σου;

Άνοιξε τα μάτια σου Evam. Το όνειρό σου επιτέλους πραγματοποιείται.

Την φιλάς.

Τουλάχιστον μέχρι να σταματήσεις, και ο εφιάλτης να ξετυλιχθεί σαν ένα κουβάρι κλωστή.

Θυμάσαι τότε που σε είπα Άλογο;

Μου αρέσει η καινούρια λογική με την οποία σκέφτεσαι Evan.