Mijn ouders zaten aan de tafel en keken elkaar aan. 'Moeten we het vragen,' zei mijn vader.

Ik zat op de bank en luisterde met gespitste oren. 'Ik hoor jullie wel,' was mijn reactie.

Mijn moeder schrok en durfde niets meer te zeggen. 'Ik ben bang van haar,'

Ik begreep maar steeds niet waar ze het over hadden gaf een zucht.

'Jullie willen mij niet, Jullie willen een ander kind,' huil ik terug.

Mijn moeder schudt haar hoofd. 'Nee, Demi dat bedoelen we niet,' zegt ze snel.

Ik hef mijn hoofd omhoog en tranen wellen op uit mijn ogen. 'Leugens,' Snik ik zacht.

Mijn moeder komt op me afgelopen en wil me troosten totdat ik ineens ga gillen.

Meteen rent mijn vader op mijn moeder af en trekt haar weg. 'Kom,' roept hij snel.

Mijn moeder huilt bij het zien van mijn tranen en weet niet wat ze moet doen.

'We moeten een dokter bellen,' fluistert haar vader. 'Waarom, waarom,' snik ik.

Mijn ouders gaat rond de tafel zitten en kijken elkaar aan. 'Wat heeft ze,' vragen ze zich af.

'Zie je wel Demi. Je bent dik en lelijk,' zegt de stem in mijn hoofd.

Mijn ouders schudden hun hoofd en kijken met tranen in hun ogen naar mij. Ik zelf zeg niets meer. 'Zie je wel,' zegt het stemmetje in mijn hoofd. 'Ze willen een ander kind,'

Ik sta op van de bank en kom op mijn ouders af. 'Zeg maar wat je vindt,' grijnst de stem.

Ik doe mijn mond open en glimlach. 'Zoek maar een ander kind, ik ben weg,'

Voordat mijn ouders hebben begrepen wat ik zeg loop ik de kamer uit naar boven.

Eenmaal boven in mijn slaapkamer val ik bovenop mijn bed en huil zachtjes.

'Ik ben dik en lelijk... zie je wel dat ze een ander kind hadden gewild.'

'Kom we zijn hier weg, antwoord ik in mezelf. 'Goed idee,' zegt de stem terug.

Ik pak mijn schooltas onder het bed vandaan en open hem. Meteen gris ik een paar kledingstukken bijeen en stopt ze erin. 'Nu nog hopen dat ze niets merken,' denk ik.

Het flesje water, de snoepjes en de koekjes had ik gisteren al naar boven genomen, dus die hoef ik niet meer beneden te pakken. 'Nu nog alleen nog een afleiding maken.'

Ik pakt een paar kussens van mijn bed en leg ze onder mijn deken. De voetbal met een voetbal-pet leg ik bovenop het kussensloop. 'Zo, nu lijkt het alsof ik slaap,' zeg ik.

'Goed, zo Demi niemand mist je,' zegt de stem terug. Ik bonk op mijn hoofd en snik.

'Aan jou heb ik gelukkig iets, jou vertrouw ik nog,' reageer ik op mezelf terug.

Ik loopt met mijn schooltas stiekem naar beneden en zie mijn ouders bellen.

'Fijn, dan kan ik er snel vandoor,' Ik loopt langs de woonkamer naar de keuken en open de deur naar buiten. Eenmaal buiten glip ik onder het keukenraam door en loop naar de weg.

'Zal ik naar mijn vriendje gaan of naar mijn vriendin,' vraag roep ik hardop.

De stem geeft geen antwoord. 'Nou, dan ga ik maar naar het park....'

'Hoe zou het met Demi zijn? Het blijft zo stil boven,' antwoord moeder zacht.

Vader knikt terug en kijkt zijn vrouw aan. 'Wat zei de dokter aan de telefoon?'

Moeder kijkt op van de tafel en kijkt naar het memo-briefje. 'Hij begreep me meteen. De dokter vertelde dat kinderen van tien last hebben van beginnende puberteit.' Vader lijkt verbaast maar krabt op zijn hoofd. 'Nu begrijp ik haar frustratie, die ruzie van ons gisteren, maakt dat ook niet goed,' antwoordt hij snel. Moeder hijgt zacht. 'En, gaf hij aan dat vroege puberteit bij meisjes kan leiden tot een bijzonder hoog risico op problemen met het lichaamsbeeld.' Vader knikt en loopt met snelle stappen naar boven. 'Demi,' roept hij.

Er klinkt geen reactie en opent de slaapkamer van zijn dochter. 'Oh, gelukkig ze ligt in bed.

Hij voelt aan het dekbed en pardoes valt de voetbal van het kussen. 'Ze is weg,' schrik hij.

Demi loopt naar het park en ziet de vijver. Ze kijkt in haar rugtas en lacht zacht.

'Fijn, er zit nog een cracker in. Ze neemt een hap en ziet plots eenden zwemmen.

De beesten beginnen te kwaken en ze loopt op hen af. 'Demi,' roept een stem.

Ze kijkt meteen op en ziet Jessica langslopen. 'eendjes voeren?' vraagt ze.

Demi knikt en geeft een stukje aan haar vriendin. 'help maar even', zegt ze.

'Die zwarte heeft nog niets gehad, die zwemt daar zo alleen in het water,'

'Maar waarom ben je hier. Is het niet gezellig thuis wilde je alleen zijn?

Demi kijkt Jessica aan en tranen komen in haar ogen. 'Ben van huis weggelopen. Mijn ouders vinden mij dik en lelijk,' zegt ze. Haar vriendin slaat een arm om haar heen.

'Welnee, je bent goed zoals je bent,' zegt Jessica. 'En je hebt mooie blauwe ogen die goed bij je haar passen. En alle mensen hebben ook wel iets waarvoor ze zich schamen of niet mooi vinden. Ik heb littekens op mijn been omdat ik vroeger in het prikkeldraad ben gevallen.'

Demi kijkt haar vriendin aan en veegt haar tranen weg. 'Ik durf niet naar huis,' snikt ze.

Jessica staat op en trekt Demi omhoog. 'Jawel, we gaan samen naar je huis,'

Demi loopt met haar beste vriendin naar huis en ziet haar moeder voor het raam staan.

Ze rent op Demi af omhelst haar dochter als geen ander en huilt achter elkaar door.

'We hebben je zo gemist,' bibbert haar moeder. .'Mam, ik jou ook,' bibbert Demi.

Jessica ziet de vader van Demi in de deuropening staan en glimlacht. 'Wees lief voor haar.

GESCHREVEN DOOR VanjaCodee