Κεφάλαιο 9

Ο Πρόεδρος κι εγώ κατευθυνθήκαμε προς αυτό που αποκαλούν «αίθουσα τιμωρίας». Είχα ακούσει πολλά για τα μέρη αυτά από διάφορες ξένες σειρές στην τηλεόραση, αλλά δεν ήξερα τι απ' όλα θα ίσχυε σε αυτό το κολλέγιο. Θα ήταν ένας χώρος με κάγκελα σαν φυλακή ή μήπως θα έμοιαζε με το εσωτερικό ενός ηφαιστείου;

Φτάσαμε μπροστά σε μια σκάλα που κατέβαινε προς τα κάτω και τότε θυμήθηκα το όνειρό μου, Σίγουρα θα ήταν το μυστικό σχολείο για μάγους! Κατεβήκαμε γρήγορα-γρήγορα τα σκαλιά και ήμουν έτοιμη ν' αντικρίσω...

«Ένα άδειο υπόγειο;»

«Μάλιστα νεαρή μου. Αυτή είναι η αίθουσα τιμωρίας όπου θα περάσετε τις επόμενες τρεις ώρες».

«Σε αυτό το μέρος;»

«Ναι, σε αυτό. Τι περιμένατε δηλαδή; Έναν χώρο με κάγκελα σαν φυλακή ή μήπως το εσωτερικό ενός ηφαιστείου;» απόρησε αυτός και έφυγε, γελώντας, αφού κλείδωσε την πόρτα και είπε ότι θα ξανάρθει στις 9.

~sCOOLgirl~

Δίχως να χάσει καιρό ο Πρόεδρος έτρεξε στο γραφείο του για να τηλεφωνήσει στον φίλο του τον Υπουργό Παιδείας. «Εγώ είμαι. Ναι, εγώ και έχω να σου πω νέα... Φυσικά θα σου αρέσουν... Άκου... Ε, άσε με ντε να μιλήσω! Μόλις έβαλα τιμωρία το παιδί που μας έφερε ο Αντωνιάδης... Πιάστηκε στα χέρια με μια συμμαθήτριά της. Δεν γνωρίζω πως έγινε, πάντως όλα πάνε ρολόι!»

«Κύριε Πρόεδρε, σας ζητάει μια μαθήτρια».

«Τέτοια ώρα; Ποια;»

«Η miss Xenos. Λέει πως είναι σημαντικό».

«Εντάξει, πείτε της να περάσει. Θα πρέπει να σε κλείσω, θα τα πούμε αργότερα». Ο κύριος Λέων έκλεισε το ακουστικό και περίμενε τη Jossy να μπει στο γραφείο του. «Ω, περάστε αγαπητή μου! Καθίστε, σε τι οφείλω την τιμή της επίσκεψής σας;» ρώτησε όλο ευγένεια.

Η Jossy κάθισε διακριτικά σε μια πολυθρόνα και του εξήγησε. «Κύριε Πρόεδρε, ήρθα να σας μιλήσω, γιατί υπάρχει κάτι που με στενοχωρεί».

«Τι σας στενοχωρεί; Πείτε μου και θα το κανονίσω εγώ ο ίδιος!»

«Να, αυτό που έγινε στο κολυμβητήριο πριν ήταν αρκετά σοκαριστικό....» η Jossy συνέχισε να εξηγεί, ενώ εγώ καθόμουν στο υπόγειο χωρίς να κάνω τίποτα. Ήταν πολύ βαρετά!

«Ηλίθιο, χαζό, βλαμμένο παλιοσχολείο με τα ηλίθια, χαζά, βλαμμένα, παλιόπαιδα! Ωραίο δώρο μας κάνει το υπουργείο! Καλύτερα να μας προσέφεραν κάλτσες» έλεγα δίνοντας μπουνιές σε μια στοίβα από στρώματα γυμναστικής που στο τέλος έπεσε όλη πάνω μου. «Γκαντεμιά!» φώναξα χτυπώντας ένα από αυτά. Περιέργως ο θόρυβος που ακούστηκε ήταν ωραίος και πολύ ρυθμικός,. Έτσι ξαναχτύπησα το ίδιο στρώμα, αλλά κάπως πιο συγχρονισμένα αυτή τη φορά. Έμοιαζε κάπως με τον ρυθμό της μουσικής από το soundtrack της σειράς των Bratz. Μπορεί να μην ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι, αφού όμως αυτό μου έτυχε συνέχισα να παίζω και σε λίγο ξεκίνησα και το τραγούδι, σίγουρη ότι κανείς δεν με άκουγε. Φανταζόμουν πως ήμουν κι εγώ στο live tour των Bratz και μόνο έτσι κατάφερα να σκοτώσω την ώρα μου. Πάντα η φαντασία μου με βοηθούσε να ξεπερνάω τις δύσκολες στιγμές.

Πέρασε λοιπόν αρκετός χρόνος και τη στιγμή που ήμουν ανεβασμένη πάνω στη σκηνή, δηλαδή στα στρώματα και ετοιμαζόμουν για το «φινάλε» άκουσα ξαφνικά μια φωνή να λέει: «Ώστε έτσι περνάς τις τιμωρίες σου, ε; Κι εγώ νόμιζα πως θα βαριόσουν αφάνταστα» γύρισα και είδα τη Jossy να στέκεται στην πόρτα χαμογελώντας.

«Α! Εσύ εδώ;» μπόρεσα να πω τραυλίζοντας. «Μην με παρεξηγείς! Εγώ απλώς-»

«Λατρεύεις τη μουσική των Bratz. Το ξέρω!»

«Το ξέρεις; Πώς;»

«Μου το είχες γράψει, δε θυμάσαι, Ανθούλα;» απάντησε αφήνοντάς με με το στόμα ανοιχτό. Ήξερε ποια ήμουν! «Έλα, τελείωσε το τραγούδι, σε παρακαλώ» είπε κι ανέβηκε κι αυτή στα στρώματα. Εγώ στην αρχή δίστασα, αλλά σε λίγο ξανάρχισα να τραγουδάω με τη Jossy να με συνοδεύει. Έτσι ήταν πολύ καλύτερα, αφού εκείνη με συμπλήρωνε στις χαμηλές νότες που δεν ήμουν τόσο καλή.

«Σταματήστε αυτά τα κλαπατσίμπαλα. Ξεσηκώσατε όλο το κολλέγιο με τις μουσικές σας! Oh my God, δεν έχετε καθόλου τρόπους;» έλεγα κοροϊδευτικά παριστάνοντας την επόπτρια μόλις τελειώσαμε το τραγούδι. Η Jossy έβαλε τα γέλια και μου είπε πως ήμουν ίδια. Τότε γέλασα κι εγώ πολύ, όσο δεν είχα γελάσει για αρκετό καιρό. Στο τέλος έπεσα ανάσκελα πάνω στα στρώματα.

Η Jossy με βοήθησε να σηκωθώ. «Δεν την συμπαθείς, έτσι;»

«Εγώ; Αυτή δεν με χωνεύει! Από τη στιγμή που ήρθα εδώ, τα βάζει μαζί μου με το παραμικρό», απάντησα και γύρισα την πλάτη μου για να κατέβω στο πάτωμα. Με το που ξαναγύρισα κατάλαβα πως η Jossy είχε ξαφνικά σοβαρέψει. «Ε, τι έπαθες;»

«Όταν κατάλαβα ποια ήσουν δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν περίμενα ποτέ πως θα σε βρω στο ίδιο μου το σχολείο, εδώ που έχω νιώσει τόση μοναξιά...»

«Η αλήθεια είναι πως το μέρος είναι σωστό αρχοντικό, έχεις όποια πολυτέλεια ζητήσεις, αλλά από κοινωνικότητα είναι χάλια! Θα ήθελα να φύγω και να μην ξαναγυρίσω. Όλοι μου φέρονται σαν να είμαι εγκληματίας!» είπα θυμωμένη, όμως όταν είδα την φίλη μου έτοιμη να δακρύσει, άλλαξα ύφος. «Τουλάχιστον από εδώ και πέρα τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο άσχημα. Θα έχω εσένα Ιωσηφίνα, αν δεν σε πειράζει να σε λέω έτσι».

«Να με πειράζει; Πώς θα μπορούσε;» αναρωτήθηκε η Ιωσηφίνα και μ' αγκάλιασε συγκινημένη. Εκείνη τη στιγμή διαπίστωσε κάτι: «Ανθούλα τα μαλλιά σου... είναι βρεγμένα! Θα κρυώσεις!»

«Τι; Α, ναι! Βλέπεις ο αξιότιμος κύριος Πρόεδρος με πήρε άρον-άρον από την πισίνα και μ' έφερε εδώ! Μέχρι τις 9 που θα φύγω μπορεί και να έχουν στεγνώσει».

«Όχι, δεν θα φύγεις στις 9!»

«Αλλά πότε; Μη μου πεις στις 10, δεν θ' αντέξω μέχρι τότε!»

«Χαχαχα, όχι! Θα φύγεις τώρα αμέσως. Γι' αυτό είμαι εδώ, ήρθα να σε πάρω!»

«Μα, πως γίνεται αυτό;»

«Μην ανησυχείς, τα κανόνισα με τον Πρόεδρο. Έλα, πάμε!» Κι ενώ η ώρα ήταν ακόμη 8 εγώ εγκατέλειψα την αίθουσα της τιμωρίας με την καλή μου φίλη.

~sCOOLgirl~

Πήγαμε στο δωμάτιό της, καθίσαμε στο φούξια σαλόνι κι εγώ της εξήγησα πως και γιατί είχα έρθει στο σχολείο της. Της εξέφρασα ακόμη τα παράπονά μου για την May. «Αλλά αυτό που μου τη δίνει περισσότερο απ' όλα είναι ότι μ' έκλεψε και βγήκε λάδι!» είπα στο τέλος. «Δεν θέλω να μείνω άλλο μαζί της! Ως εδώ!»

«Και γιατί δεν έρχεσαι να μείνεις εδώ; Υπάρχει πολύς χώρος».

«Καλά θα ήταν, όμως σίγουρα δεν επιτρέπεται να φύγω από το δωμάτιο που με βάλανε, έτσι απλά».

«Αν μιλήσω εγώ στην επόπτρια;»

«Δε νομίζω».

«Έλα Ανθούλα, μείνε σε παρακαλώ! Θα δεις, θα της μιλήσω και όλα θα πάνε καλά!» Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ άλλο κι έτσι δέχτηκα. Η Ιωσηφίνα χάρηκε πολύ, όμως εγώ είχα ακόμη μια υποχρέωση: να πάω να μαζέψω τα πράγματά μου.

~sCOOLgirl~

Ήταν σχεδόν 9:30 όταν τρύπωσα κρυφά στο δωμάτιο της May (και μέχρι τότε δικό μου). Ευτυχώς έλειπε και αυτή και ο Σέργιος κι έτσι μάζεψα τα πάντα με την ησυχία μου. Πήρα ό,τι ρούχα και είδη υγιεινής είχα στην ντουλάπα και στο μπάνιο και ξεκόλλησα τις Rock Angelz από τον τοίχο με όση δύναμη είχα, για ν' αφήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο σημάδι (μουαχαχαχα!). Στο τέλος πήγα να πάρω τα βιβλία μου από τη βιβλιοθήκη στο γραφείο και εντελώς τυχαία (επαναλαμβάνω εντελώς τυχαία) βρήκα σ' ένα ράφι το προσωπικό ημερολόγιο της May! Η πρώτη μου σκέψη ήταν να το βάλω στη θέση που το βρήκα, μιας και αν είχα εγώ τέτοιο πράγμα δεν θα ήθελα κανείς να το διαβάσει. Έπειτα, όμως θυμήθηκα τι μου είχε κάνει αυτή και το πήρα μαζί μου.

~sCOOLgirl~

Αφού γύρισα στο δωμάτιο της Ιωσηφίνας κι έβαλα τις πυτζάμες μου, καθίσαμε και είδαμε στην τηλεόραση το Bratz the Movie, μια από τις αγαπημένες ταινίες και των δύο.

«Πάντα ήθελα να πάω για ψώνια έτσι και να διαλέγω ρούχα με τις φίλες μου» μου είπε η Ιωσηφίνα στο τέλος της ταινίας.

«Κι εμένα μου αρέσει, αλλά ποτέ δεν είχα τις κατάλληλες φίλες γι' αυτό».

«Ίσως μια μέρα θα μπορούσαμε να πάμε για ψώνια οι δύο μας».

«Ναι, ίσως...» είπα εγώ και χασμουρήθηκα. «Μήπως να πηγαίναμε για ύπνο; Δεν θα σηκωνόμαστε αύριο και η Άννα θα μας ταράξει στις απουσίες». Όντως η ώρα είχε περάσει κι έτσι η Ιωσηφίνα με οδήγησε στο πάνω πάτωμα, το οποίο ήταν ακόμη πιο τέλειο από το κάτω. Στον αριστερό τοίχο υπήρχε ένα μεγάλο κρεβάτι με κουνουπιέρα, δίπλα ένα γραφείο με βιβλιοθήκη και ντουλάπα και όλοι οι υπόλοιποι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ράφια γεμάτα από πάνω μέχρι κάτω με κούκλες! Barbie, Bratz, MyScene, Winx και ό,τι μπορούσες να φανταστείς! Ήταν ένας κουκλίστικος μικρόκοσμος, ο οποίος με άφησε άφωνη. Όλες ήταν πανέμορφες και θα μπορούσα να τις θαυμάζω για ώρες, αλλά η Ιωσηφίνα είπε πως θα είχαμε περισσότερο χρόνο αύριο, γι' αυτό κοιμηθήκαμε.