Κεφάλαιο 8

Καθόμουν λοιπόν έξω απ΄την πόρτα και καθώς σκεφτόμουν ότι κανείς δεν είχε πάρει το μέρος μου συνέχιζα να κλαίω και να κλαίω και να κλαίω. Λίγο πιο πέρα μια άλλη κοπέλα βγήκε από το δωμάτιό της και κλείδωσε τρεις φορές την πόρτα της. Ετοιμάστηκε να πάει να πάρει το ασανσέρ, μα τότε με άκουσε που έκλαιγα και γύρισε να με κοιτάξει. Εγώ δεν την είχα προσέξει καθόλου, γιατί είχα σκυμμένο το κεφάλι μου. Αυτή έτρεξε κοντά μου. «Κοριτσάκι, γιατί κλαις; Τι σου συνέβη;» άκουσα μια ήρεμη και σιγανή φωνή. «Μήπως χτύπησες;» Γύρισα και την είδα. Ήταν ένα κορίτσι με σγουρά καστανόξανθα μαλλιά και καστανά μάτια. Ήταν μεσαίου αναστήματος, αδύνατη και είχε φακίδες στο πρόσωπο. Ήταν στην ηλικία μου, αλλα φαινόταν πιο μικρή. Ήθελα να της απαντήσω, αλλα δεν μπόρεσα να μιλήσω. Ήμουν σίγουρη πως είχε σχηματίσει κακή γνώμη, μα εκείνη μου έδωσε ένα χαρτομάντηλο για να σκουπίσω τα μάτια μου και με παρακάλεσε να σταματήσω να κλαίω. Έπειτα μου είπε πως όλα θα πάνε καλά και με προσκάλεσε στο δωμάτιό της. Εγώ την ακολούθησα, αν και δεν την γνώριζα. Δεν την είχα ξαναδεί στο σχολείο.

Σταματήσαμε έξω από την πόρτα που έγραφε "J. Xenos" και έπαθα την πλάκα μου: αυτή ήταν η Jossy, το πάμπλουτο κορίτσι που είχε δικό του δωμάτιο στο οποίο ήμουν έτοιμη να μπω. Εγώ, στο δωμάτιο της κοπέλας που όλοι στο οικοτροφείο συζητούσαν. Μάλλον αυτό ήταν σημαντικό γεγονός στη μέχρι τώρα διαμονή μου εκεί. Η πόρτα άνοιξε κι εγώ βρέθηκα στον πιο ωραίο χώρο που είχα δει σ' αυτό το μέρος. Ήταν σχεδόν διπλάσιος από τ' άλλα δωμάτια και στα αριστερά υπήρχε μια ελικοειδής σκαλίτσα που οδηγούσε σε πάνω πάτωμα. Μπροστά μου ήταν ένα σαλονάκι με φούξια πολυθρόνες και ακριβώς πίσω η μεγάλη μπαλκονόπορτα με βαριές φούξια κουρτίνες. Στ' αριστερά, στον τοίχο βρισκόταν ένα έπιπλο με μεγάλη Plasma τηλεόραση και ηχοσύστημα. Στα δεξιά ήταν η πόρτα για το μπάνιο και δίπλα ένα τεράστιο ενυδρείο με πολλά πολύχρωμα ψαράκια. Όλα ήταν τόσο στυλάτα και τόσο διαφορετικά που για ένα δεύτερο νόμισα πως ήμουν στο σπίτι της Barbie. Έτσι συνήλθα και κατάφερα να μιλήσω. «Το δωμάτιο αυτό είναι τέλειο».

«Σ' ευχαριστώ, καλό είναι! Είσαι καλύτερα τώρα;»

«Ναι, αλλά ένα ποτήρι νερό θα μου ήταν χρήσιμο αυτή την στιγμή».

«Θα σου φέρω αμέσως!» είπε η κοπέλα και ανέβηκε στο πάνω πάτωμα τρέχοντας. Όσο την περίμενα έριξα μια ματιά γύρω μου και ένα συγκεκριμένο αντικείμενο μου τράβηξε την προσοχή. Στο έπιπλο με την τηλεόραση ήταν τοποθετημένη μια κόκκινη ευχετήρια κάρτα με χρυσά αστέρια. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, λες να 'ναι..; «Ορίστε το νερό, δροσερό από το ψυγείο!»

«Ευχαριστώ, πολύ καλό. Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα!»

«Χαίρομαι! Δεν πρέπει να στενοχωριέσαι για τίποτα. Υποσχέσου μου πως δεν θα ξανακλάψεις».

«Εντάξει....θα το υποσχεθώ αν κι εσύ μου κάνεις μια μικρή χάρη».

«Φυσικά, τι χάρη;»

«Θα ήθελα να μου δείξεις αυτήν εκεί την κάρτα, αν δεν σε πειράζει. Φαίνεται πολύ ωραία!»

«Και είναι πολύ ωραία!», είπε και πήγε να μου τη φέρει. «Η καλύτερή μου φίλη μου την έστειλε για τα Χριστούγεννα. Την έφτιαξε μόνη της!» πρόσθεσε όταν μου την έδωσε.

Εγώ κάθισα σε μια πολυθρόνα και με τα χέρια μου να τρέμουν άνοιξα και διάβασα την κάρτα: 'Αγαπητή Ιωσηφίνα, σου εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και την καινούργια χρονιά να βρεθούμε. Να περνάς καλά όπου κι αν βρίσκεσαι, με αγάπη, Ανθούλα'. Αυτή ήταν η δική μου κάρτα! Αυτή που εγώ η ίδια είχα φτιάξει και είχα στείλει μέσα στις διακοπές. Και αυτή η Jossy δεν ήταν η Jossy, αλλά η φίλη μου η Ιωσηφίνα που τόσο ήθελα να συναντήσω. Ήμουν έτοιμη να της μιλήσω και να της πω πως εγώ ήμουν η Ανθούλα, μα ξαφνικά χτύπησε η πόρτα.

«Miss Xenos! Μου ανοίγετε please; Πρέπει να σας μιλήσω».

«Ωχ, η κότα!» έκανα εγώ τρομαγμένη. «Δε γίνεται να με βρει εδώ! Πρέπει να με κρύψεις!»

«Μα γιατί;»

«Σε παρακαλώ!»

«Εντάξει, πήγαινε στο μπάνιο. Έρχομαι κυρία!» Κι αφού εγώ κλείστηκα στο μπάνιο η Jossy άνοιξε την πόρτα στην επόπτρια.

«Good morning, my dear! Ελπίζω να μην μου κρατήσατε κακία χθες το βράδυ. Όταν φτάσατε δεν ήρθα να σας καλωσορίσω, αλλά είχα πολλές υποχρεώσεις!»

«Μην ανησυχείτε, δεν πειράζει! Εξ' άλλου ήρθα πολύ αργά!»

«Είχατε καλό ταξίδι;»

«Ναι, πολύ καλό, όμως δεν πήγα καθόλου στην πρώτη ώρα. Συγγνώμη».

«Oh, μην σας απασχολεί αυτό! You were tired! Έπειτα δεν το κάνατε επίτηδες, ενώ κάποιοι άλλοι δεν το έχουν σε τίποτα να την κοπανήσουν από το μάθημα!»

«Τι θέλετε να πείτε;»

«Oh, my dear! Αυτόν τον καιρό ήρθε στο εκπαιδευτήριό μας ένα κορίτσι που φέρνει συνέχεια μπελάδες σε όλους. Κατηγορεί τους συμμαθητές της, φέρεται ανεκδιήγητα στους καθηγητές της και φεύγει από το μάθημα όποτε της καπνίσει! Μας κουβάλησε κι ένα απαίσιο βρωμόπουλο που ευτυχώς πιάσαμε. Θύμωσε τόσο μαζί μου που σήμερα το πρωί αρνήθηκε να μπει στην τάξη κι έφυγε. Είναι θρασύτατη κι επικίνδυνη. Να έχετε το νου σας! Αλλά ξέφυγα τελείως από αυτό που έπρεπε να σας πω! Silly me! Ο κύριος Λέων θα ήθελε να σας ευχαριστήσει προσωπικά για τη δωρεά που έκανε ο γενναιόδωρος πατέρας σας στο ίδρυμά μας! Παρακαλώ, ακολουθήστε με!»

Η Jossy δεν πρόλαβε να πει τίποτα, γιατί η επόπτρια την πήρε έξω και έκλεισε την πόρτα. Όταν βεβαιώθηκα πως είχαν φύγει βγήκα από το μπάνιο και από το δωμάτιο. Μετά απ' όσα είχε πει αυτή η επόπτρια για εμένα δεν μπορούσα να μιλήσω στην φίλη μου. Ντράπηκα πολύ και δεν ήξερα τι θα σκεφτόταν.

Αποφάσισα να επιστρέψω στον χώρο διδασκαλίας και να μην δώσω ευκαιρία στην Άννα να μου βάλει κι άλλες απουσίες. Όσο για το «παιδί με τον εξαίρετο χαρακτήρα», δηλαδή την κλέφτρα τη May, δεν ήθελα καμία παρτίδα μαζί της. Ούτε «καλημέρα» δεν ήθελα να της πω μέχρι να παραδεχτεί την ενοχή της και να μου δώσει πίσω την κούκλα μου. Ανησυχούσα ακόμη για τον καημένο μου τον Λάκη. Άραγε τον τάιζαν καλά αυτοί οι ξεγάνωτοι τενεκέδες; Όμως ενώ όλα ήταν χάλια, τώρα πια γνώριζα πως είχα ένα φιλικό πρόσωπο κοντά μου. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η Jossy θα μάθαινε ποια ήμουν εγώ!

~sCOOLgirl~

Πέρασαν κάμποσες μέρες. Ένα απόγευμα Τετάρτης προς τα μέσα Φεβρουαρίου είχαμε γυμναστική στο κολυμβητήριο κι έτσι αναγκάστηκα να πάω στ' αποδυτήρια μαζί με όλα τ' άλλα κορίτσια και να φορέσω τ' ολόσωμο μπλε μαγιό που είχα στο ντουλάπι μου, όπως όλες. Συνήθως δεν ντρεπόμουν όταν φορούσα μαγιό, αλλά εκείνη η φορά ήταν διαφορετική. Σχεδόν άκουγα τα ειρωνικά σχόλια πίσω από την πλάτη μου. Μέσα σε όλες αυτές τις ξερακιανές, εγώ φαινόμουν χοντρή. Δεν ήμουν όμως εγώ χοντρή, αυτές ήταν πετσί και κόκκαλο! Αλήθεια! Στ' αγόρια πάντως φαινόταν ν' αρέσει αυτό το ανορεξικό παρουσιαστικό.

«Είσαι πολύ σέξι μ' αυτό το μαγιό!» έλεγε ένας συμμαθητής μου στη May και αυτή το έπαιζε ντροπαλή.

«Έλα τώρα Jason! Μην με κοροϊδεύεις! Είναι το πιο συντηρητικό μαγιό που έχω βάλει.

«Δεν σε κοροϊδεύω, baby. Και ράσο να φορούσες εσύ θα ήσουν θεά!»

«Αχ, είσαι τόσο γλυκός! Και πού να με δεις με το καινούριο μου Benetton! Μου πάει κα-τα-πλη-κτι-κά!»

«Το φαντάζομαι. Πότε θα γίνει κάτι μεταξύ μας; Το ξέρεις ότι σε γουστάρω, huh;»

«Bad boy, πολύ βιαστικός δεν είσαι; Κάτσε να το σκεφτώ λιγάκι κι αν είσαι καλός μπορεί, λέω, μπορεί και να πάμε μαζί σε κάποιο Midnight Party!» είπε η May και ο Jason χαμογέλασε κι έτρεξε να το πει στους φίλους του. Eκείνη έλεγξε αν την κοιτούσε κανείς και ύστερα πήγε να βάλει ένα σκουφί για να μη βραχούν τα μαλλιά της.

Κι ενώ εγώ ήμουν καθισμένη στους πάγκους άκουγα τις διπλανές μου να την «θάβουν». «Δεν ντρέπεται να κάνει τα γλυκά μάτια στον δικό μου; Τι φίλη είναι αυτή;»

«Συγγνώμη, τι εννοείς δικό σου; Όλοι ξέρουν πως είχατε χωρίσει πριν τα Χριστούγεννα επειδή δεν ήθελε να έρθει μαζί σου στο Παρίσι!»

«Ναι, ο ηλίθιος!»

«Τουλάχιστον, εσύ βρήκες τον Φρανσουά, ενώ ο καημένος ο Jason είναι τόσον καιρό μόνος του!»

«Ίσως, αλλά η May απλώς παίζει μαζί του δεν τον θέλει στ' αλήθεια. Έτσι κάνει με όλα τα αγόρια εδώ. Αφού το έχει πει τόσες φορές ότι δεν θέλει έλληνα».

«Και γιατί δηλαδή δεν θέλει έλληνα;» ρώτησα μπαίνοντας στη συζήτηση.

«Διότι η May θα φύγει οριστικά μόλις τελειώσει το σχολείο. Δεν θέλει τίποτα που να της θυμίζει αυτή τη χώρα. Όλες το ίδιο θέλουμε, αλλά δεν γίνεται να είμαστε μόνες όσο αναγκαζόμαστε να μείνουμε εδώ».

«Μάλιστα...» έκανα κι έφυγα γρήγορα για να μην τις βρίσω. Τι κότες που ήταν όλες τους! Αυτές συνέχισαν να «θάβουν» τη May μέχρι που της πλησίασε.

«Τι γίνεται κούκλες; Τι λέτε;»

«Τίποτα! Λέγαμε για τις μεγάλες σου κατακτήσεις στο άλλο φύλο».

«Oh, yeah? Ή μήπως βγάζατε αφρούς από τη ζήλια σας και με κακολογούσατε; Τ' άκουσα όλα, ωραίες κολλητές είστε!»

«May, μας παρεξήγησες!»

«Δεν νομίζω, my dear. Μάλλον σας έχω δώσει πολύ αέρα!»

«No! Σε παρακαλώ, άκουσέ μας!» είπε μια από αυτές και σκάρωσε ένα ψέμα. «Εμείς... καθόμασταν εδώ και τα λέγαμε όταν ήρθε η συγκάτοικός σου και άρχισε να σε σχολιάζει!»

«Σωστά, σε είπε ξετσίπωτη και κάτι άλλες λέξεις που δεν κατάλαβα. Σε ζηλεύει αφάνταστα η καημένη. Κι εμείς τώρα συζητούσαμε αυτά που έλεγε. Αλήθεια!» φυσικά η May πίστεψε τις κολλητές της και πήρε το εκδικητικό της ύφος.

~sCOOLgirl~

Λίγα λεπτά αργότερα, ο γυμναστής μας συγκέντρωσε όλους μπροστά στην ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα για να μας υποδείξει τις ασκήσεις που έπρεπε να κάνουμε. «Ωραία σου πάει το μαγιό» μου ψιθύρισε η May.

«Άσε τις βλακείες και μην μου μιλάς!»

«Μα αλήθεια, τονίζει το άχαρο σώμα σου. Σε κάνει να μοιάζεις με μπλε φώκια».

«Κόφ' το, εντάξει;»

«Μη θυμώνεις κορίτσι μου. Αυτή η... γοητεία σου πρέπει να είχε τραβήξει την προσοχή όλων στο παλιό σου σχολείο. Εκεί τους αρέσουν οι Νεάντερταλ, ε;»

«Σου είπα κοφ' το!»

«Κακομοίρα, ποτέ δεν πρόκειται να αρέσεις σε κανέναν έτσι άσχημη που είσαι».

«Δεν σου επιτρέπω!»

«Ούτε εγώ σου επιτρέπω να είσαι εδώ και να χαλάς την αισθητική μας. Γύρνα στο άθλιο σχολείο σου!»

«Ε, πάρ'τα!» φώναξα εγώ εξοργισμένη και αρχίσαμε να παλεύουμε. Ο γυμναστής και οι άλλοι τρόμαξαν βλέποντάς μας να μαλλιοτραβιόμαστε στα καλά καθούμενα. Ήταν πρώτη φορά που άπλωσα το χέρι μου για να χτυπήσω άλλον άνθρωπο, αλλά με είχε φτάσει στα όριά μου. Σε λίγο χωρίς να το καταλάβουμε πέσαμε στην πισίνα και ο τσακωμός συνεχίστηκε εκεί με τα παιδιά να γιουχάρουν σαν να βλέπανε ποδοσφαιρικό αγώνα. Το σκουφί της May έπεσε και τα βαμμένα της μαλλιά έγιναν πρασινωπά από το χλώριο.

Το θέαμα συνεχίστηκε μέχρι που ο γυμναστής έτρεξε να φέρει τον ίδιο τον Πρόεδρο. Μόλις κατέφτασε όλη η φασαρία σταμάτησε και όλοι στάθηκαν προσοχή. Εγώ που τον έβλεπα για πρώτη φορά, τρόμαξα και βγήκα αμέσως από το νερό. Το ίδιο ακριβώς έκανε και η May. «Τι συμβαίνει εδώ;» απαίτησε να μάθει ο κύριος Λέων.

«Αυτή άρχισε!» είπαμε ταυτόχρονα η May κι εγώ.

«Μου επιτέθηκε!»

«Με πρόσβαλε!»

«Με κουτσομπόλευε!»

«Αρκετά και οι δύο!» φώναξε αυτός. Άκουσε όσα του είπε ο Γυμναστής, ο οποίος το μόνο που είχε δει ήταν εγώ να επιτίθεμαι στην συγκάτοικό μου άνευ λόγου. «Αυτή η βίαιη συμπεριφορά δεν επιτρέπεται στο σχολείο μου. Ανθή Λαζοπούλου, απόψε μπαίνεις τιμωρία για τρεις ώρες. Και όταν βγεις ετοιμάσου να ζητήσεις συγγνώμη από τη συγκάτοικό σου! Εμπρός! Στην αίθουσα τιμωρίας!» αποφάσισε και μόλις έβαλα τη στολή μου, με πήρε μαζί του και φύγαμε από το κολυμβητήριο.

Όλοι είχαν μείνει άφωνοι, μα περισσότερο η Jossy. Έτρεξε στη May και της είπε: «Το όνομα της συγκατοίκου σου είναι Ανθή Λαζοπούλου;»

«Α, γειά σου Jossy μου! Ναι, έτσι τη λένε και έχω περάσει πολλά εξ' αιτίας της!»

«Μάλλον αυτή έχει περάσει πολλά εξ' αιτίας σου!» είπε η Jossy θυμωμένη και έφυγε από το κολυμβητήριο, αφήνοντας τη May απορημένη. Η φίλη μου μέσω αλληλογραφίας είχε αναγνωρίσει το όνομά μου και όταν έφυγε από εκεί πήγε και ζήτησε τη διεύθυνσή μου από τα αρχεία. Η διεύθυνση ήταν η ίδια που μου έστελνε τα γράμματά της κι έτσι βεβαιώθηκε πως ήμουν εγώ. Ήξερε πως κακιά δεν ήμουν και θα έκανε ό,τι μπορούσε για να με βοηθήσει.