Κεφάλαιο 4

Λίγο καιρό αργότερα τα πάντα στο Λύκειο ήταν ήρεμα και η κυρία Καρασκόρδα είχε αναλάβει την γιορτή της 17 Νοέμβρη. Οι προετοιμασίες πήγαιναν καλά, όμως την ημέρα της γιορτής συνειδητοποίησε πως της έλειπε μια παλιά αφίσα. Πήγε λοιπόν στην αποθήκη να τη βρει. Ο κύριος Ευκαρπίδης που την είδε προθυμοποιήθηκε να τη βοηθήσει στο ψάξιμο.

«Καλά, σιγά μην τη βρούμε εγκαίρως σε αυτή την ακαταστασία».

«Έλα Σταυρούλα, ψάξε από εκεί κι εγώ από εδώ. Κοίτα εδώ, αυτό το αρχείο έπρεπε να αξιοποιηθεί καλύτερα».

«Τι λες;»

«Για τους χάρτες από το 1ο Γυμνάσιο Αρρένων που μας έμειναν από το 1910. Τζάμπα τους τρώει η σκόνη. Βρήκες τίποτα;»

«Ναι, νομίζω εδώ είναι» είπε η κυρία Καρασκόρδα και φύσηξε το εύρημά της, σηκώνοντας ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης. Δυστυχώς γι' αυτήν είχε ξεχάσει πως ήταν αλλεργική και έτσι εύσωμη καθώς ήταν, έκανε ένα αψού που τα «γκρέμισε» όλα!

«Σταυρούλα, είσαι καλά;»

«Αχ, Γιάννη! Εγώ καλά είμαι. Γι' αυτά τα ντοσιέ δεν ξέρω. Τα τσάκισα!»

Ο κύριος Ευκαρπίδης έτρεξε να μαζέψει τα ντοσιέ κι ένα από αυτά του τράβηξε την προσοχή. «Δερμάτινη επένδυση; Αυτό δεν είναι δικό μας», αναφώνησε και έριξε μια ματιά, μιας και το βρήκε ανοιχτό. Ευθύς τα μάτια του γούρλωσαν. «Σταυρούλα, πάνε τώρα να βρεις τον Ηλία και τους άλλους! Έκτακτο συμβούλιο!»

«Τώρα; Και η γιορτή;»

«Βρε, άσε τη γιορτή! Έχουμε σοβαρό πρόβλημα!» Η κυρία Καρασκόρδα βρήκε τον διευθυντή να εκφωνεί τον καθιερωμένο του πρόλογο στο γυμναστήριο-αμφιθέατρο. Του έκανε νόημα να σταματήσει ξανά και ξανά, αλλά αυτός δεν έδινε σημασία.

Είδε και απόειδε η γυναίκα και στο τέλος του πήρε το μικρόφωνο και είπε στο κοινό: «Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί γονείς. Ζητάμε συγγνώμη, αλλά ο κύριος Διευθυντής έχει μια έκτακτη υποχρεωσούλα και γι' αυτό πρέπει τώρα αμέσως να αποχωρήσει. Μην ανησυχείτε, η εκδήλωση θα συνεχιστεί! Τα παιδιά έχουν ετοιμάσει ωραιότατα ποιήματα και η χορωδία θα ερμηνεύσει Θεοδωράκη. Γεια σας!» Και πήρε τον διευθυντή μαζί της στο γραφείο καθηγητών.

~sCOOLgirl~

«Γιατί άνθρωπέ μου, με τραβολογάς; Γιατί φύγαμε άρον-άρον;» ρωτούσε ο Μούχλας στην προσπάθειά του να καταλάβει.

Ο κύριος Ευκαρπίδης βιάστηκε να πάρει το λόγο. «Γι' αυτό σε θέλαμε Ηλία. Ξέρεις τι είναι αυτό εδώ;»

«Τι με ρωτάς, βρε Γιάννη; Οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδη αντίληψη καταλαβαίνει ότι πρόκειται περί ενός χαρτοφύλακα!»

«Το ντοσιέ του κυρίου εκπρόσωπου!», πετάχτηκε ο Μπάσντρας.

«Χαράλαμπε, το ξέρεις;»

«Εγώ το βρήκα! Του έπεσε στο δρόμο την τελευταία φορά που ήρθε στο Λύκειο».

«Και δεν είπες τίποτα τόσον καιρό; Το περιεχόμενο αυτού του ντοσιέ μας αφορά άμεσα», ανακοίνωσε ο κύριος Ευκαρπίδης κι έβγαλε την πρώτη κόλλα χαρτί από το ντοσιέ. «Αλεξάνδρου Αντωνιάδη. Σχέδιο: Τέρμα στη Δημόσια Παιδεία», έγραφε.

Άναυδοι οι καθηγητές συνέχισαν με τις υπόλοιπες κόλλες και ανακάλυψαν τα πάντα σχετικά με το κολλέγιο.

«Τι σατανικό σχέδιο!» αναφώνησε ο κύριος Μπάσντρας κάνοντας τον σταυρό του.

«Τελικά είναι ### με Μ κεφαλαίο! Καλά τα έλεγε ο καημένος ο Στάθης κι εγώ τον έβαλα τιμωρία. Να!»

«Εγώ σας το είπα από την αρχή. Να μην στείλουμε την Ανθούλα σε αυτό το οικοτροφείο! Με τα μυαλά που κουβαλάνε αυτοί θα της κάνουν το βίο αβίωτο μόνο και μόνο για να μην βγάλει καλούς βαθμούς», είπε η κυρία Κατσίκη. «Τέρμα, δεν θα πάει!»

«Αν δεν πάει είμαστε χαμένοι» είπε η κυρία Καρασκόρδα κρατώντας ένα χαρτί από το πρόγραμμα. «Εδώ γράφει: 'Σε περίπτωση οποιασδήποτε αντίρρησης: Άμεση κατάργηση Δημοσίας Παιδείας λόγω μη συνεργάσιμου πνεύματος'. Θα χάσουμε τις δουλειές μας όλοι! Εμείς που τόσα χρόνια αγωνιζόμαστε για την Παιδεία, έτσι μας ξεπληρώνει το Υπουργείο».

Ο κύριος Γελαστόπουλος είχε σαστίσει. Σκεφτόταν την όλη συμπεριφορά του Αντωνιάδη απέναντι στο σχολείο μας. Το επικριτικό του ύφος απέναντι σε όλους και όλα. Αυτός ο άνθρωπος είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. «Αλήτες...» μονολόγησε. «Ε, λοιπόν όχι! Δεν θα μας καταδικάσουν με αυτό τον ύπουλο τρόπο!»

«Μα Ηλία, τι μπορούμε να κάνουμε;»

«Δεν έχουμε και πολλές επιλογές, Αφροδίτη. Η μόνη λύση είναι να πάει η Ανθή στο κολλέγιο».

«Είσαι σίγουρος;»

«Όχι, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο».

Οι καθηγητές μου μάλλον δεν μου είχαν εμπιστοσύνη. Κακό γι' αυτούς. Ευτυχώς ο κύριος Ευκαρπίδης δεν με απογοήτευσε. «Εγώ είμαι σίγουρος για την Ανθούλα. Θα τα καταφέρει!» τους είπε.

Έτσι πήραν την απόφασή τους. Ήταν έτοιμοι να εκμεταλλευτούν την τελευταία τους ευκαιρία και να με βοηθήσουν να πετύχω. Έκριναν ακόμη σωστό να μην μου αποκαλύψουν το πρόγραμμα του Αντωνιάδη. Ήξεραν πως θα υπεραγχωθώ.

~sCOOLgirl~

«Με ζητήσατε κύριε Διευθυντά;»

«Ναι, παιδί μου. Πρέπει να μιλήσουμε για το θέμα της υποτροφίας που σου προσφέρθηκε», μου είπε ο Μούχλας την επόμενη μέρα. «Ξέρω πως έχουμε συμφωνήσει να μην πας...»

«Δεν θέλω καθόλου. Δεν πρέπει να αφήσω το σχολείο μας!» Είχα αρχίσει να υποπτεύομαι, γι' αυτό επιχειρηματολογούσα. «Πού θα βρω εκεί καθηγητές σαν εσάς;»

«Σ' ευχαριστώ Ανθούλα μου. Παρ' όλα αυτά, αυτός ο... άνθρωπος πιστεύει πως θα ήταν πολύ ωραία για εσένα να πας».

«Εγώ πάλι δεν το πιστεύω. Σε αυτό το μέρος όλα είναι εκτός πραγματικότητας. Αν πάω θα με φάνε ζωντανή!» Όταν έχω μια δικαιολογημένη άποψη για κάτι, το κεφάλι μου είναι αγύριστο. Γι' αυτό ο διευθυντής έβαλε τα μεγάλα μέσα.

Μου είπε για τις υπερπολυτελείς εγκαταστάσεις του οικοτροφείου. Για την πισίνα, το εστιατόριο, την ατελείωτη βιβλιοθήκη και τα ωραία δωμάτια με αυτόνομο μπάνιο. Όταν εγώ δεν έδειξα να συγκινούμαι από όλα αυτά μου είπε για τα μαθήματα αισθητικής αγωγής και τα μουσικά σχήματα που γίνονταν κάθε χρόνο. Για να μην πολυλογώ στο τέλος μ' έπεισε! Αποφάσισα να του κάνω το χατίρι. Ποιος ξέρει, σκέφτηκα, ίσως αυτή να είναι μια ωραία περιπέτεια.