Κεφάλαιο 2

Δύο μέρες αργότερα είχαμε μπει κανονικά στο ρυθμό των μαθημάτων (δεν είχαμε μόνιμο πρόγραμμα βέβαια, αλλά δεν πειράζει, είχαμε συνηθίσει). Για καλή μου τύχη είχα και φέτος τον κύριο Ευκαρπίδη καθηγητή στα Μαθηματικά. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, που αν και δεν καταλαβαίνεται εύκολα, πάντα προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά και να τα καταλάβει. Είχα καλές σχέσεις με όλους τους καθηγητές, όμως αυτός ήταν ο αγαπημένος μου. Είχα πλέον αποδεχτεί πως εκείνη τη σχολική χρονιά όλα θα ήταν απλά και ήσυχα. Έκανα μεγάλο λάθος, θα το διαπιστώσετε αμέσως...

Μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο του μήνα, ο διευθυντής, κύριος Γελαστόπουλος (γνωστός στους μαθητικούς κύκλους ως 'Μούχλας') μας ανακοίνωσε πως θα επισκεφτεί το σχολείο ένας εκπρόσωπος από τον Υπουργό Παιδείας (πάει ο νους σας ποιος είναι;). Έπειτα, την ημέρα της επίσκεψης, μας συνέστησε μια κυρία, που τα περισσότερα παιδιά δεν καταδέχονται: την Κοσμιότητα. Χαμένη πήγε κι αυτή! Κανένας δεν έλεγε να βάλει γλώσσα μέσα, από την ώρα της προσευχής κιόλας. Λες και το κάναμε επίτηδες.

Στις 9:15 (λίγο μετά το πρώτο διάλλειμα) μια μαύρη γυαλιστερή Mercedes σταμάτησε μπροστά στην είσοδο. Από μέσα κατέβηκε ένας κουστουμαρισμένος τύπος με ελαφρώς γκρίζο μαλλί και σνομπ ύφος. Ο επιστάτης μας, που τον είδε πρώτος, έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

~sCOOLgirl~

«Κύριε Αντωνιάδη, πρέπει να σας πω πως ο ερχομός σας είναι μεγάλη τιμή για το λύκειό μας».

«Δεν το νομίζω, κύριε Γελαστόπουλε. Αν θεωρούσατε τον εαυτό σας τιμημένο, θα φροντίζατε τουλάχιστον να φορέσετε μια κανονική γραβάτα. Ή έστω να συμμαζεύατε λιγάκι αυτό το χάος». Ο διευθυντής τον άκουγε έντρομος και με κομμένη την ανάσα. Τι έφταιγε όμως ο άνθρωπος, αν στην καθημερινή του ζωή δεν φόραγε γραβάτα; Ο Αντωνιάδης έριξε μια ματιά τριγύρω και συνέχισε να μιλάει. «Ξέρετε το.... σχολείο σας επιλέχθηκε ανάμεσα σε πολλά άλλα. Θεωρήστε από τα καλά λύκεια της Πιερίας.

«Ε... ναι, βεβαίως. Μαθητές του 1ου Λυκείου έχουν διακριθεί σε διάφορες σχολικές δραστηριότητες. Ποδόσφαιρο, πινγκ-πονγκ, γλωσσομάθεια-»

«Παρ' όλα αυτά το Υπουργείο θα σας κρίνει σαν μέσο. Σαν ένα κοινό δημόσιο σχολείο σας επιλέξαμε».

«Μάλιστα. Και... για ποιόν λόγο μας επιλέξατε;»

«Θα σας εξηγήσω αμέσως...» Η συζήτηση συνεχίστηκε για λίγα λεπτά μέσα στο γραφείο του διευθυντή σε ήπιους τόνους.

~sCOOLgirl~

Στην αίθουσά μου πάλι οι τόνοι δεν ήταν και τόσο ήπιοι. Ο κύριος Ευκαρπίδης ήταν στραμμένος στον μαυροπίνακα και έγραφε μια εξίσωση, ενώ πολλά 'πηγαδάκια' είχαν ξεκινήσει τη φλυαρία. Κατ' ευθείαν γύρισε το κεφάλι του στην τάξη και μας έκανε 'σσσς'. Συνέχισε να γράφει την άσκηση και οι συμμαθητές μου συνέχισαν την πάρλα.

«Κύριε;», ρώτησε ένα αγόρι.

«Ναι, παιδί μου. Θες να έρθεις στον πίνακα;»

«Όχι. Αυτός ο φιόγκος θα κάτσει πολύ ακόμη;»

«Σσσσσσς, Κώστα, σταμάτα. Πού τον ξέρεις τον άνθρωπο; Δεν είναι φιόγκος».

«Ναι, έχει όμως πολλούς επάνω του!», είπε ένα άλλο αγόρι και όλοι βάλαμε τα γέλια. Γρήγορα η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο και όλη η τάξη ξεσάλωσε.

«Παιδιά, παιδιά ηρεμήστε! Ο κύριος διευθυντής θα περάσει από εδώ σε λίγο. Παιδιά!» φώναζε ο καημένος ο κύριος Ευκαρπίδης. Κανείς δεν του έδινε σημασία. «Βγάλτε (τον σκασμό, ήθελε να πει, αλλά δεν του βγήκε του ανθρώπου) τα τετράδιά σας να λύσουμε την εξίσωση».

Δοκίμασε τα πάντα. Φώναξε, σφύριξε, χτύπησε το χέρι του στο γραφείο, αλλά τα πράγματα χειροτέρευαν. Εν τω μεταξύ σε μένα δεν μιλούσε κανείς και ήθελα να βοηθήσω. «Κύριε, να λύσω την εξίσωση;», ρώτησα.

«Ναι, Ανθούλα. Έλα στον πίνακα!», είπε ο κύριος κι ενώ εγώ πήρα στα χέρια μου ένα μικρό κομμάτι κιμωλίας, εκείνος κατέβηκε από την έδρα για να τραβήξει την προσοχή στον πίνακα. Με τόσες φωνές και τσιρίδες που αντιλαλούσαν στην αίθουσα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και ούτε ήξερα τι έγραφα. Τότε ήταν που ξεκίνησε ο χαρτοπόλεμος. Ένα κορίτσι έσκισε ένα κομμάτι σελίδας από το πρόχειρό της, το έκανε αεροπλανάκι και το πέταξε στον Κώστα, ο οποίος ασχολούνταν με το «ΠΙΕΡΙΚΑΡΑ ΟΛΕ» που έγραφε στο θρανίο του. Έτσι όλοι άρχισαν να σκίζουν και να πετάνε χαρτάκια. Με λίγα λόγια η τάξη έγινε μπάχαλο!

Και ακριβώς στην κορύφωση του μπαχάλου, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Διευθυντής με τον εκπρόσωπο. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν απερίγραπτό. Χάρτινες μπάλες σκορπισμένες παντού, στραβωμένες καρέκλες, ξεκρέμαστες κουρτίνες και γραμμένα θρανία. Κάποιοι όρθιοι στα θρανία, άλλοι όρθιοι στις καρέκλες να παίρνουν βίντεο με τα κινητά και στο μάτι του κυκλώνα ο κύριος Ευκαρπίδης.

Με το άνοιγμα της πόρτας, ο σαματάς έπαψε, όχι όμως και το αεροπλανάκι που προσγειώθηκε κατευθείαν στο κεφάλι του Αντωνιάδη (ίσως σε αυτή την περίπτωση να είχε δίκιο ο τύπος). Αυτός το πήρε στα χέρια του και το περιεργάστηκε. «Lena Aerlainnes», διάβασε.΄Ολοι τον κοιτάξαμε τρομαγμένοι. «Τι κατάσταση είναι αυτή, κύριε Γελαστόπουλε!; Τι αχούρι είναι αυτό!;»

«Μα να σας εξηγήσω», έκανε ο διευθυντής και έριξε ένα άγριο βλέμμα στην τάξη (πού ήταν η κυρία κοσμιότητα;). «Το Γ2 είναι άτακτο τμήμα, αλλά έχει τους καλύτερους μαθητές μας».

«Αυτό αφήστε να το κρίνω εγώ. Κάντε στην άκρη δεσποινίς να δω τι γράψατε». Δυστυχώς αυτή η 'δεσποινίς' ήμουν εγώ, που στεκόμουν σαν σκιάχτρο μπροστά στον πίνακα. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσοχή στην υπαγόρευση. Στη λύση της άσκησης είχα φτιάξει ένα παπάκι σε μία στρογγυλή λιμνούλα. Η κιμωλία στο χέρι μου κόντεψε να λιώσει, όταν ο εκπρόσωπος πήγε να ανοίξει το στόμα του για να σχολιάσει την άσκηση. «Ενδιαφέρον. Για τον Ντάφυ Ντακ ήταν η εξίσωση;»

«Σας παρακαλώ, κύριε Αντωνιάδη, μην δίνετε σημασία σε αυτό το σκίτσο. Ελάτε να σας συστήσω τον Στάθη, τον σημαιοφόρο μας».

«Χμ, γειά σου νεαρέ».

«Γειά», απάντησε ο «σημαιοφόρος» με ύφος βαρύ και ασήκωτο.

«Ώστε Στάθης, ε;»

«Στάθης, από το Ευστάθιος, μπήκες;»

«Και είσαι σημαιοφόρος;»

«Ναι. Δεν σας γεμίζω το μάτι;» Καθόλου δεν του γεμίζαμε το μάτι και σύντομα θα μας το εξέφραζε (άμοιρε Μούχλα!)

~sCOOLgirl~

To κουδούνι χτύπησε για διάλειμμα σε λίγο και οι δύο άντρες επέστρεψαν στο γραφείο του διευθυντή. «Δέσποινα, φέρε μου, σε παρακαλώ, ένα αναβράζον ή μάλλον δύο».

«Εντάξει, Ηλία». Μόλις ήρθαν και τα παυσίπονα ο Αντωνιάδης παρακολουθούσε από το παράθυρο τα παιδιά. Και πάλι το θέαμα δεν ήταν ευχάριστο. Τρία κορίτσια κάπνιζαν πίσω από το κυλικείο, κάποιοι πασάλειβαν με αφρό ξυρίσματος έναν της Πρώτης και μερικοί άλλοι βαρούσαν μια μπάλα, η οποία τους ξέφυγε και έπεσε στο καπό του αυτοκινήτου του. Ο σοφέρ βγήκε από μέσα και τους φώναξε «παλιόπαιδα».

Ο συνδυασμός όλων αυτών των γεγονότων οδήγησε τον Αντωνιάδη σε παράνοια. Και τι δεν άκουσε ο Μούχλας: σκουπίδι τον έκανε αυτός (με ευγενείς χαρακτηρισμούς, βέβαια). «Κανονικά θα έπρεπε να σας κλείσουν παρ' αυτά. Είστε τυχερός όμως που επιλέχθηκε το κοτέτσι σας (καλά, όχι τόσο ευγενείς). Θα επιστρέψω σε τρεις ημέρες για την τελική επιλογή».

«Νόμιζα πως θα επιλέγατε τον Στάθη. Σας απάντησε σωστά όλες τις ασκήσεις».

«Δεν θα μου πείτε εσείς τι να κάνω. Φτάνουν όλα όσα πέρασα σήμερα. Θα επιλέξω μόνος μου! Καλημέρα σας!» Με αυτά τα λόγια ο Αντωνιάδης αποχώρησε. Μπήκε στο αυτοκίνητό του και τηλεφώνησε στον ανώτερό του. «Το μέρος είναι χάλια. Πιο πολύ θυμίζει τσίρκο πάρα σχολείο, κύριε. Αφήστε που δεν έχει ούτε παρκινγκ ...... Οι μαθητές; Άγρια ζώα. Ο διευθυντής και οι καθηγητές κλόουν και ακροβάτες. Μ' ένα τέτοιο επιχείρημα όλοι θα πειστούν για την κατάργηση της δημόσιας Παιδείας .... Ναι, έχω πάρει φακέλους απ' όλους τους μαθητές της Τρίτης τάξης και θα τους μελετήσω ..... Μα φυσικά, όχι. Ένα μέτριο και συνεσταλμένο παιδί θα επιλέξω.

~sCOOLgirl~

«Καταστραφήκαμε! Ρεζίλι των σκυλιών γίναμε! Θα μας κλείσουν! Εξαιτίας τους θα μας κλείσουν!»

«Έχεις δίκιο, Ηλία, τα παιδιά ήταν θηρία σήμερα, αλλά παιδιά είναι. Ζουν την εφηβεία τους».

«Μην παίρνεις συνέχεια το μέρος τους. Κι εγώ το ξέρω πως το αίμα των νέων βράζει, όμως σήμερα παράβρασε! Ποιος από αυτούς θα θεωρούνταν άξιος από τον Αντωνιάδη να φοιτήσει σε ιδιωτικό οικοτροφείο:»

«Μην υπερτιμάς αυτά τα σχολεία. Δεν έχουν τίποτα το σπουδαίο. Δεν υπάρχει ζήλος, μόνο business».

«Καλά τα λες Γιάννη, μα επιβάλλεται να δείξουμε τιμή γι' αυτό το δώρο που μας κάνει το Υπουργείο. Ένας μαθητής του 1ου Λυκείου Κατερίνης προσκαλείται στο British Master College. Θρίαμβος θεωρείται, όχι καρναβάλι». Αυτά ήταν τα σχόλια του διευθυντή με τον κύριο Ευκαρπίδη. Εμείς οι μαθητές δεν γνωρίζαμε τι γύρευε από εμάς αυτός ο τύπος. Πάντως ήμασταν σίγουροι πως δείξαμε τον χειρότερο εαυτό μας. Εγώ τουλάχιστον, ντρεπόμουν πολύ. Αυτή ήταν μια «τραγική» ημέρα και η επόμενη τραγικότερη, αφού ο Μούχλας μοίρασε σε όλους μονοήμερες αποβολές.