Κεφάλαιο 19

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου που ήρθε κι έφυγε, έκανα πολλές αλλαγές στον εαυτό μου, εσωτερικές και εξωτερικές. Είχα τόσο θυμό μέσα μου γι' αυτούς που πήραν μέρος σε αυτό το κόλπο και σκόπευα να τους κάνω να μετανιώσουν που με έβαλαν σε εκείνο το σχολείο σαν πρόβατο στη σφαγή. Θα τους έκανα να διαπιστώσουν πως αυτή που νόμιζαν για ανθρωπάκι ήταν τελικά ένα κακό τέρας που θα τους έκανε να τρίβουν τα μάτια τους. Προκειμένου να μεγιστοποιήσω αυτή την αντίδραση, δεν πήγα σχολείο τη Δευτέρα. Ήθελα να πάω κατ' ευθείαν την Τρίτη που είχαμε πρώτη ώρα Θρησκευτικά, για να με δει η Reiss και να πάθει σοκ.

Στις 7 το πρωί που ήταν η ώρα να ξυπνήσω είχα ήδη σηκωθεί για να ετοιμαστώ. Έβαλα δυνατά τη μουσική και ξεκίνησα. Δεν βγήκα από το δωμάτιο μέχρι τις 8:30 και όταν βγήκα ήμουν βέβαιη πως δεν αναγνωριζόμουν. Φτάνοντας στην αίθουσα οι πάντες με κοιτούσαν με έκπληξη και μεγάλη περιέργεια. Δεν τους αδικώ, αφού μόλις είχα καταπατήσει έναν βασικό κανόνα του οικοτροφείου. Αντί για τη στολή φορούσα τα παρακάτω: μαύρες ψηλές πλατφόρμες, μαύρο παντελόνι από βινύλιο, μίνι μαύρη μπλούζα, στράπλες επαργυρωμένη, μακριά μωβ σκούρα ζακέτα (σαν ρόμπα) με μαύρες λεπτομέρειες, σειρά από «ασημένια» κολιέ σε αιγυπτιακό στυλ κι «ασημένια» μακριά βραχιόλια. Τα μαλλιά μου τα είχα δέσει ψηλή αλογοουρά με ασημί λαστιχάκι και επιπλέον είχα μακιγιαριστεί έντονα με τα ακόλουθα: μαύρο eye-liner, μωβ σκιά για smokey eyes, μαύρη μάσκαρα για εφέ ψεύτικων βλεφαρίδων, σκούρο μωβ κραγιόν κι ασημί lip-gloss. Εν συντομία, μόνο μαθήτρια δεν θύμιζα με όλα αυτά.

Η miss Reiss ήρθε (όπως πάντα) πέντε λεπτά πιο νωρίς. Το μάτι της δεν άργησε να πέσει πάνω μου. «A! Οh, my God, ποια είναι αυτή;» αναρωτήθηκε πιάνοντας με το ένα χέρι το κεφάλι της και με το άλλο τον τοίχο ώστε να μην πέσει κάτω.

«Δεν με αναγνωρίσατε, miss; Εγώ είμαι, η Fleur!» έκανα περιπαικτικά.

«You... Πως τολμάς να εμφανίζεσαι μπροστά μου ντυμένη τόσο προκλητικά; Πού είναι η στολή σου; Αυτό που κάνεις είναι μεγάλη αγένεια. Προσβάλλεις το ίδρυμα έτσι».

«Ώστε προσβάλλω το ίδρυμα, ε; Καλά που μου το είπατε για να μην αλλάξω».

«I can't believe my ears! Εσύ έχεις γίνει ασεβής! Θα έχεις κακά ξεμπερδέματα μαζί μου. Θα σου δώσω αποβολή!»

«Σωπάτε καλέ. Είδα τι κάνατε και όταν ήμουν καλή. Από την αρχή με είχατε στη μπούκα».

«Στη... στη μπούκα!; Πάνε ν' αλλάξεις, κοπέλα μου, ειδάλλως, θα πω στον κύριο Πρόεδρο να σε διώξει!»

«Σκασίλα μου! Άντε πηγαίνετε να πείτε στον μπούλη να με διώξει. Να σας δω!» Δεν την είδα τελικά, αφού πήγε να βγάλει μια κραυγή κι έπεσε ξερή. Οι συμμαθητές μου έτρεξαν από πάνω της για να τη συνεφέρουν, μα εγώ δεν έκανα ούτε μια κίνηση.

«Fleur, πώς μπόρεσες να της μιλήσεις έτσι;»

«Χαλάρωσε, Sandy. Ένα σου λέω, χάρη σ' εμένα χάνετε όλη την πρώτη ώρα. Τώρα μπορείς να πας και να ξαναβάψεις τα νύχια σου».

~sCOOLgirl~

«Oh..... my ..... God! Αχαχαχ, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό! Τόσα χρόνια δεν έχω αντιμετωπίσει τέτοια αναίδεια! Αυτό το αδιανόητο πλάσμα κόντεψε να με στείλει πριν την ώρα μου!»

«Μην ανησυχείτε, miss Reiss. Θα το κανονίσω το ζήτημα».

«Θα την αποβάλλετε;»

«Όχι, θα την αποκαλύψω. Στον διάδρομο δεν έγινε το συμβάν;»

«Μάλιστα, but τι θα γίνει μ' εμένα;»

«Προς το παρόν μπορείτε να την απομακρύνετε οριστικά από το μάθημά σας, αλλά ως εκεί!»

«Κύριε Πρόεδρε!»

«Μίλησα, miss Reiss!» Αυτός ήταν ο διάλογος που ακολούθησε ύστερα από περίπου ένα τέταρτο μεταξύ της Reiss και του προαναφερθέντος «μπούλη» που ήταν στ' αλήθεια μπούλης. Αν ρωτάτε για εμένα, σας λέω πως είχα πολλά στο διεστραμμένο μου μυαλό. Αυτή ήταν μόνο η αρχή! (μουαχαχα)

~sCOOLgirl~

Στη δεύτερη ώρα, την ώρα της Λογοτεχνίας, η καθηγήτρια που με είδε είχε πάνω-κάτω την ίδια αντίδραση, μόνο που αυτή τη φορά περάσαμε κανονικά στην αίθουσα. Το σοκ ήρθε λίγο υστερότερα, επειδή «δεν με βόλευε η θέση μου» και πήγα να καθίσω σ' ένα θρανίο, στην πλευρά των αγοριών. Η καθηγήτρια δεν το είχε προσέξει. Βλέπετε, ήταν απορροφημένη ψάχνοντας στο βιβλίο, το αγαπημένο της Σαιξπηρικό δίλλημα: 'Να ζει κανείς ή να μην ζει; Ιδού η απορία!' «Miss, τι γυρεύετε εσείς στη μεριά των αγοριών;»

«Μια θέση να κάτσω, τι άλλο;»

«Φύγετε από εκεί. Απαγορεύεται τ' αγόρια και τα κορίτσια να κάθονται μαζί!»

«Ενώ να πηδιούνται μαζί επιτρέπεται. Φοβάμαι πως όλοι αυτοί οι σεμνότυφοι κανόνες του σχολείου σας, κάνουν μεγαλύτερο κακό παρά καλό. Γι' αυτό κάποιος πρέπει να τους σπάσει. Εξ' άλλου, δεν φαντάζομαι οι συμμαθητές μου να έχουν πρόβλημα που κάθομαι μαζί τους, ε παιδιά;»

Πάρ' την κάτω την έρμη την καθηγήτρια, πάει και η δεύτερη ώρα! Και ο δύσμοιρος ο Άμλετ δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του ερώτημα.

~sCOOLgirl~

Για να μην μακρηγορήσω, όλοι οι καθηγητές της ημέρας πέρασαν από τα χέρια της νοσοκόμας εξ' αιτίας μου. Τους τρέλανα όλους, η κακούργα και γι' αυτό την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε το μάθημα στις 11 και θα κάναμε λιγότερες ώρες. Η Άννα, που καθώς φαινόταν είχε πειραχτεί αρκετά, με πλησίασε θυμωμένη και άρχισε να λέει: «Τι είναι αυτές οι ανοησίες που κάνεις;»

«Συγγνώμη, είπες τίποτα Αννούλα μου;»

«Yes, είπα πως με αυτά που κάνεις θα φας το κεφάλι σου!»

«Μπα, τι έγινε; Σου θίξαμε τους καθηγητές και φοβάσαι μην πάθουν τίποτα, οι ρεζίληδες;»

«Δεν με νοιάζει για τους καθηγητές, για εσένα ενδιαφέρομαι και προσπαθώ να σε προστατεύσω. Με τη σημερινή σου συμπεριφορά είναι θαύμα που δεν ήρθε ακόμη να σε βρει ο Head Master.

«Ας έρθει, αν του βαστάει! Δεν τον φοβάμαι!»

«Φαίνεται, but listen to me. Έχω δει μαθητές να διώκονται από το κολλέγιο για πολύ μικρότερα παραπτώματα. Αν συνεχίσεις έτσι-»

«Θα συνεχίσω και μην προσπαθείς να με μεταπείσεις. Έχω λόγο που κάνω ό,τι κάνω»

«Και ποιος είναι αυτός ο λόγος που κάνει ένα καλό κορίτσι, το χειρότερο του σχολείου;» Η απουσιολόγος ήταν φανερά απογοητευμένη μαζί μου «Okay, do whatever you want, όμως μην πεις πως δεν σε προειδοποίησα».

Τα λόγια της με τάραξαν λιγάκι και φυσικά δεν ευχαριστήθηκα που την είδα τόσο σοβαρή και νευριασμένη. Μόλις πριν από πέντε μέρες βρισκόταν στο πάρτι μου και ζητούσε να γίνουμε φίλες. Αχ, όλα είχαν αλλάξει εντελώς μέσα σε πέντε μέρες και είχαν γίνει αρκετά δύσκολα... Και πάλι, όμως δεν θα παρατούσα αυτό που ξεκίνησα! Την άλλη σχολική μέρα ντύθηκα και πάλι προκλητικά και βγήκα στους διαδρόμους από νωρίς κουβαλώντας μαζί μου ένα σπρέι για γκράφιτι. Δίχως να με δουν δημιούργησα στον χώρο των ντουλαπιών ένα (κατά κάποιο τρόπο) αριστουργηματάκι. Έπειτα πήγα στο εστιατόριο και δημιούργησα κι άλλο αριστουργηματάκι, κι έπειτα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Γκαλερί τον έκανα τον χώρο διδασκαλίας! Όμως αντί οι καθηγητές και οι μαθητές να εκτιμήσουν αυτή την καλλιτεχνική πανδαισία, άρχισαν όλοι να παίρνουν κάτι ηλίθιες εκφράσεις και να κοιτιούνται ξαφνιασμένοι. Για φωτογραφία ήταν οι φάτσες τους. Η δε κότα άρπαξε ένα σφουγγαρόπανο και πήγε να σβήσει το πολύ πετυχημένο «Η επιβολή του fish and chips δεν θα περάσει έτσι!», όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να μουτζουρώσει τον τοίχο του εστιατορίου και να τον κάνει ένα χάλι μαύρο. Προκείμενου να μην χρησιμοποιηθεί ο χώρος «σε αυτά τα χάλια» η επόπτρια ακύρωσε τα μαθήματα και κάλεσε ένα συνεργείο για να τα βάψει όλα (πάει η γκαλερί μου!)

Για αρκετό καιρό όλος ο χώρος διδασκαλίας θα μύριζε μπογιά. Αρκετοί είχαν αλλεργία στη μπογιά με αποτέλεσμα να κλειστούν στο «σαλόνι των μαθητών» εκεί που πήγα κι εγώ για να σκοτώσω την ώρα μου και να τους πειράξω λιγάκι. Ο χρόνος κυλούσε αρκετά βαρετά και κατά τις 4 το μεσημέρι σηκώθηκα να φύγω, όταν άκουσα κάτι που με συντάραξε, από την τηλεόραση που συμπτωματικά ήταν γυρισμένη σ' ένα ελληνικό κανάλι. Ένας βλαμμένος πήγε να τ' αλλάξει στο βρετανικό MTV, όμως εγώ του πήρα αναστατωμένη το τηλεκοντρόλ και ακούγοντας τις δυσαρεστημένες αντιδράσεις των υπολοίπων, ξανάβαλα το ίδιο κανάλι και τους φώναξα να το βουλώσουν, ώστε ν' ακούσω καλύτερα: «Σάλος από τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας για το Τέλος της Δημόσιας Παιδείας: Καθηγητές και γονείς στους δρόμους!» έγραφε η λεζάντα και η παρουσιάστρια εξηγούσε. «Σύμφωνα με τον κύριο #### η δωρεάν δημόσια παιδεία όπως τη γνωρίζουμε θα περάσει στην ιστορία αμέσως μετά το κλείσιμο του σχολείου για το Πάσχα. Λουκέτο θα μπει στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια όλης της χώρας και οι Πανελλαδικές εξετάσεις δεν θα πραγματοποιηθούν» Ακόμη και αυτή ακουγόταν κι έδειχνε απόλυτα σοκαρισμένη.

«Πρωταπριλιάτικο αστείο είναι αυτό;» πετάχτηκε ένα κορίτσι.

«Φοβάμαι πως όχι» απάντησα εγώ και συνέχισα να βλέπω το βίντεο με τις δηλώσεις που είχαν ειπωθεί μόλις πριν μια ώρα.

Αυτός ο απύθμενης βλακείας άνθρωπος είπε μεταξύ άλλων, πως σε λίγο καιρό θα φέρει στο φως ατράνταχτα στοιχεία που θα μας πείσουν για την ορθότητα της απόφασής του και πως τα πράγματα έτσι θα είναι πολύ καλύτερα. Σε αυτό το σημείο δεν άντεξα, σήκωσα το χέρι μου και μούντζωσα την οθόνη. Εφημερίδες όλης της χώρας είχαν τις παρακάτω επικεφαλίδες:

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ!

ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΤΑΤΑ ΠΛΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ: ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΜΟΝΟΣ!

ΣΚΥΛΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΚΙΘΑΡΑ! (Ωχ, συγγνώμη! Αυτό μπήκε κατά λάθος!)

Το νέο έκανε το γύρο του κόσμου και αρκετοί θεωρούσαν πως δεν είχε προηγούμενο. Το είπε και το έκανε λοιπόν... Δεν υπολόγισε τίποτα! Χωρίς να συλλογιστεί τις συνέπιες πέταξε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους έξω από τα σχολεία! Και μολονότι γνώριζα από πριν τον σκοπό αυτό, δεν μπόρεσα παρά να λυπηθώ βαθύτατα βλέποντας ανθρώπους να κλαίνε και να διαμαρτύρονται μέσα στο τζάμι. Όχι και πολύ μετά, πήρα την απόφαση να σταματήσω να κοιτώ άπραγη και να διαμαρτυρηθώ κι εγώ, από εκεί που βρισκόμουν, όσο πιο έντονα μπορούσα. Αν ρωτάτε, συνέχισα τις ακρότητες προς κάθε κατεύθυνση. Έκανα πράγματα που ούτε και τώρα δεν πιστεύω πως έκανα. Λέρωσα τα πουκάμισα στα πλυντήρια με μπλε μελάνι, το οποίο αντικατέστησε το μαλακτικό. Έβαλα πινέζες μέσα στην πουτίγκα σοκολάτας. Ζωγράφισα κερατάκια και μαύρα δόντια σε όλα τα πορτρέτα της τραπεζαρίας. Πήρα τις αλλαξιές των αγοριών από τ' αποδυτήρια και τις πέταξα στα σκουπίδια. Βούτηξα τα φακελάκια με τα «χαρτζιλίκια» των κοριτσιών και τα έκρυψα σε ένα βιβλίο οικοκυρικής στη βιβλιοθήκη. Ανακάτεψα τους βαθμούς των εργασιών και όλοι φρικάρανε. Και πάνω απ' όλα συνέχισα να είμαι αυθάδης! Δεν μ' ένοιαζε να μάθουν πως εγώ ήμουν η πηγή του κακού. Ήθελα από τη μια να τους εκδικηθώ για όσα μου κάνανε και από την άλλη να τους εξαναγκάσω να με διώξουν, ώστε να γυρίσω στο παλιό μου σχολείο και να βοηθήσω την κατάσταση. Είχα παθιαστεί τόσο που ξέχασα εντελώς τη φίλη μου, την Ιωσηφίνα, που ήταν ακόμη στο νοσοκομείο.

~sCOOLgirl~

Ευτυχώς, η υγεία της ήταν βελτιωμένη, όμως έπρεπε να κοιμάται βράδυ και μεσημέρι όσο περισσότερο γινόταν. Όταν ξύπνησε το απόγευμα της Πέμπτης, ο κύριος Μανώλης, ο οδηγός της, της ανακοίνωσε ότι είχε έναν επισκέπτη. Εκείνη ενθουσιάστηκε, επειδή τόσες μέρες δεν είχε έρθει κανείς για να την δει. «Richie, εσύ!» φώναξε χαρούμενη βλέποντας τον επισκέπτη της να μπαίνει στο δωμάτιο. Αμέσως, θυμήθηκε τα λόγια της May. «Τι κάνεις εδώ πέρα;» ρώτησε με πιο σοβαρό ύφος. Ο Richie πλησίασε στο κρεβάτι της και της έδωσε ένα μπουκέτο λουλούδια που είχε πίσω από την πλάτη του.

«Περαστικά σου, πριγκίπισσα! Ελπίζω σύντομα να σ' έχουμε και πάλι κοντά μας!»

«Πριγκίπισσα; Πώς σου ήρθε;»

«Θυμάσαι, όταν πρωτοήρθες στο σχολείο; Σου άρεσε πάντα να παίζεις την πριγκίπισσα όταν στήναμε τα σκηνικά για τις εκδηλώσεις στο αμφιθέατρο. Κάθε απόγευμα πήγαινες εκεί μόνη σου και καθόσουν με τις ώρες».

«Ναι. Και μια μέρα ήρθαν νωρίτερα τα παιδιά για την πρόβα και μόλις με είδαν έβαλαν τα γέλια και με ρώτησαν αν είμαι στα καλά μου. Ήμουν 13 και τους φάνηκε αφύσικο... Ντράπηκα πολύ».

«Το φαντάζομαι».

«Και αν θυμάμαι καλά, ήσουν κι εσύ μαζί τους. Κι εσύ γέλασες».

«Yes, I did, όμως μου βγήκε αυθόρμητα. Στην πραγματικότητα ερχόμουν συχνά και σε χάζευα. Έμοιαζες τόσο με πραγματική πριγκίπισσα και με είχες εμπνεύσει για ένα τραγούδι που ποτέ δεν τραγούδησα live. Και πάλι, όμως δεν δικαιολογούμαι. Σε πλήγωσα και δεν έπρεπε να το κάνω».

«Πάλι το κάνεις, Richie. Όταν χρησιμοποιείς κάποιον δεν είναι σαν να θέλεις να τον πληγώσεις;» ρώτησε η Ιωσηφίνα και τον κοίταξε απορημένη. Αυτός τότε έφερε στη μνήμη του την κουβέντα μας.

«Silly girl, πιστεύεις πως είμαι τόσο ανόητος; Δεν σκέφτομαι τα λεφτά σου, μα εσένα. I swear!»

«Αλήθεια λες;»

«Να μην σώσω να ξανατραγουδήσω!» είπε γελώντας ο Richie και τη φίλησε στο μάγουλο. Εκείνη χαμογέλασε και του ζήτησε να της τραγουδήσει το τραγούδι για το οποίο της μίλησε. Καθώς τον άκουγε, οι αμφιβολίες της εξαφανίζονταν. Ήταν ξεκάθαρο ότι την αγαπούσε και ήθελε να την κάνει ευτυχισμένη. Με αυτή τη σκέψη ξαλάφρωσε, μα γρήγορα μια καινούρια της ήρθε στο μυαλό.

«Πού είναι η Fleur; Γιατί δεν ήρθε να με δει;»

«Um... ξέρεις...»

«Συνέβη κάτι στο σχολείο;»

«Όχι... δεν... Okay, okay, θα σου πω! Jossy, η φίλη σου μας έχει κάνει άνω-κάτω τελευταία. Το κολλέγιο κοντεύει να καταρρεύσει εξ' αιτίας της! Κάνει σαν δαιμονισμένη». Της αφηγήθηκε την κατάσταση κι όταν τελείωσε, η φίλη μου είχε μείνει άφωνη. «I'm sorry που το έμαθες έτσι. Πίστευα πως εσύ θα ήξερες τι έπαθε και κάνει έτσι».

«Δεν πειράζει. Μεθαύριο βγαίνω από εδώ, θα το μάθαινα».

«Βγαίνεις; Αυτά είναι τέλεια νέα! Γύρνα στο κολλέγιο και όλα θα διορθωθούν» την εμψύχωσε αυτός και ύστερα την αποχαιρέτησε για να φύγει.

~sCOOLgirl~

Φτάνοντας, ανέβηκε στον πέμπτο όροφο του πρώτου κτιρίου και συναντήθηκε με τους φίλους του έξω από το δωμάτιο που έμενε με τον Paul. Την ώρα που μιλούσανε, πέρασε από τον διάδρομο ο Γρηγόρης με μια ηλεκτρική σκούπα. Ένα αγόρι του έβαλε τρικλοποδιά, κάνοντάς τον να πέσει κάτω. Οι άλλοι γέλασαν και τον κορόιδεψαν. «Pity, τώρα πρέπει να τα ξανακαθαρίσεις, έτσι γιέ του επιστάτη; Κορόιδο!»

«Εγώ μπορεί να είμαι γιος επιστάτη και κορόιδο, μα εσείς που είστε γιοί πλουσίων, θα μπορούσατε να είστε πιο ευγενικοί. Μόνο που τη θέση της ευγένειας φαίνεται να έχει καταλάβει η γαϊδουριά σας» αποκρίθηκε ο Γρηγόρης που είχε αλλάξει τον τρόπο σκέψης του από τότε στην τραπεζαρία. Δεν άντεχε πια να του φέρονται σαν σκουπίδι.

«Πρόσεχε τα λόγια σου, γιατί αυτή τη φορά δεν θα σε σώσει κανείς. Άντε, που βγάζεις και γλώσσα!»

«Εσύ να προσέχεις τα λόγια σου. Δεν είμαι υπηρέτης σου, Uri!»

«Yes, you are. Και τι μπορείς να μου κάνεις, loser?»

«Τίποτα. Όμως η σκούπα από εδώ τα έχει πάρει μαζί σου και δεν είναι και τόσο συγκρατημένη». Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία προειδοποίηση πριν η σκούπα ορμήσει στο κεφάλι του Uri για να ρουφήξει το γεμάτο λακ μαλλί του. Αυτός άρχισε να τρέχει πάνω-κάτω ουρλιάζοντας.

«Κλεισ' την! Κλεισ' την!» Πολύ αργά γι' αυτόν. Προκειμένου να μην μείνει φαλακρός, πήγε απεγνωσμένα να βγάλει το καλώδιο από τη πρίζα δίπλα στη σκάλα, όμως μπουρδουκλώθηκε και κύλισε σαν βαρέλι. Στο τέλος, το μαλλί του ήταν στριφογυριστό σαν παγωτό μηχανής. Αυτή τη φορά τα αγόρια γέλασαν μαζί του και του άξιζε. Ν' αγιάσει αυτή η ηλεκτρική σκούπα! Μπήκε στη θέση του ο τύπος!

~sCOOLgirl~

Η Παρασκευή ήταν ευτυχώς για τα παιδιά των ιδιωτικών σχολείων η τελευταία μέρα πριν τις πασχαλινές διακοπές. Στο κολλέγιο συνήθιζαν να οργανώνουν αυτή την περίοδο μια εκδρομή στην Αγγλία για όσους δεν μπορούσαν να πάνε στις οικογένειές τους. Οι περισσότεροι ήταν ικανοποιημένοι, μα εμένα όλες οι σκέψεις μου ήταν μαύρες. Από αυτήν την Παρασκευή και μετά τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Το σχολείο μου θα έκλεινε για πάντα. Αναρωτιόμουν ποιες να ήταν οι σκέψεις των παιδιών και των καθηγητών μου. Στην αρχή όλοι οι φανατικοί της κοπάνας ρίχτηκαν στους χορούς και τα μεθύσια, όμως, σύντομα αντιλήφθηκαν τη σοβαρότητα της κατάστασης κι έμειναν με τον αφρό της μπύρας στο στόμα. Άλλοι που είχαν ξεσκιστεί (στο διάβασμα) φώναζαν όλη μέρα ότι έχασαν το χρόνο τους. Στην «αποχαιρετιστήρια» ομιλία του διευθυντή, το κλίμα ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό, Καθένας έριξε κι ένα δάκρυ, είτε για τον εαυτό του, είτε από τα λόγια του κυρίου Γελαστόπουλου που με το ζόρι έβγαιναν. Σε λίγο οι μαθητές αποχώρησαν και οι καθηγητές έμειναν μόνοι μέσα στο γυμναστήριο.

«Λοιπόν, αυτό ήτανε; Τελειώσαμε;» αναρωτήθηκε η κυρία Κατσίκη και την πήραν τα κλάματα στην αγκαλιά της κυρίας Καρασκόρδα.

«Σταμάτα, Αφροδίτη μου. Μην κάνεις έτσι. Αφού το ξέραμε από την αρχή πως δεν είχαμε και πολλές ελπίδες»

«Τι να συνέβη άραγε με την Ανθούλα;»

«Ποιος ξέρει τι να κάνει το καημένο. Δεν πρέπει να τα βάλουμε μαζί της,. Έκανε ό,τι μπορούσε, εκεί που τη στείλαμε».

«Κι εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Τώρα το μόνο που μας μένει είναι να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Μόνο ένα θαύμα μας σώζει».

«Κι εκείνο το ντοσιέ; Μπορούμε να κατέβουμε στην Αθήνα και να το δείξουμε δημοσίως. Να δείξουμε ότι πέσαμε σε πλεκτάνη».

«Δεν έχει νόημα, Σταυρούλα. Ό,τι και να πούμε θα το διαψεύσουνε. Άσε που τώρα θα έχει συνέχεια διαδηλώσεις». Με τα πολλά όλοι τους βγήκαν σιγά-σιγά έξω και περπάτησαν στο δρόμο με κατεβασμένα μούτρα. Ο σχολικός χώρος ερήμωσε ή μήπως δεν ερήμωσε; Το καπάκι ενός σκουπιδοτενεκέ σηκώθηκε από μια κεφάλα που ήταν κρυμμένη μέσα. Μέσα σε δευτερόλεπτα ξεπρόβαλαν άλλες δύο κεφάλες.

«Κοίτα, ρε ### πώς έγινα! Ένας όρθιος λεκές!»

«Ε, και; Ήσουν ένας όρθιος ### και τώρα είσαι και όρθιος λεκές!»

«Θα φας σφαλιάρες!»

«Σκάστε ρε! Μου πήρατε τα' αυτιά! Εδώ υπάρχει επιχείρηση και δεν θα τη χαλάσετε εσείς οι δύο ###. Πάμε!» Γνωστή φρασεολογία, σωστά; Μόνο τρεις συγκεκριμένοι τύποι μιλούν έτσι, σε αυτή την ιστορία, και βεβαίως καταλάβατε ποιοι. Δεν θα σας πω, λοιπόν ποιοι είναι. Αυτό που χρειάζεται να ξέρετε είναι πως ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια τους.

Η Fleur με τη νέα της εμφάνιση, όπως προσπάθησα να τη φτιάξω τότε σε ένα dress up game: