Κεφάλαιο 13

Ο καιρός στο British Master College περνούσε και άλλαζε γρήγορα. Σιγά-σιγά μπήκε και η Άνοιξη. Τα κόκκινα μπολερό των κοριτσίστικων στολών αντικαταστάθηκαν με γιλέκα και τα άσπρα χοντρά καλσόν με κάλτσες ως το γόνατο. Για εμένα που δεν άντεχα καθόλου τα σφιχτά ρούχα (και ειδικά τα καλσόν) η αλλαγή αυτή ήταν μια ευχάριστη εξέλιξη. Και δεν ήταν η μόνη. Από εκείνο το αποκριάτικο πάρτι και το απόγευμα στη βιβλιοθήκη πολλά είχαν αλλάξει προς το καλύτερο.

Πρώτα απ' όλα ένα μεγάλο μου όνειρο βγήκε αληθινό: έγινα δημοφιλής..! Καλά τώρα, μην το πάρετε και τοις μετρητοίς, δεν έγινα ακριβώς δημοφιλής, απλώς έπαψαν να με βλέπουν όλοι με μισό μάτι. Θα έλεγα πως οι ιστορίες που έλεγα για τις καταλήψεις και άλλα τέτοια «αιχμαλώτισαν» τις καρδιές των πλουσιόπαιδων και τώρα πια με ήθελαν για μέλος της παρέας. Μάλιστα, μου έβγαλαν και καινούριο όνομα, Fleur. Είναι το αντίστοιχο του ονόματός μου στα αγγλικά (και γαλλικά). Στην αρχή μου κακοφάνηκε που αγγλοποίησαν το ονοματάκι μου, αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι αυτό ήταν ένα σύμβολο ότι ήμουν σε παρέα (κάτι που δεν συνέβαινε για πολλά χρόνια). Έπειτα, θα μπορούσε να είναι ένα παρατσούκλι, όπως των Bratz, έτσι το αποδέχθηκα και άρχισε να μου αρέσει.

«Hey, Fleur, Jossy! Ελάτε να καθίστε στο τραπέζι μας!»

«Oh, έχω πολύ άγχος για το exam, εσύ Fleur;»

«Fleur, γιατί δεν λες και στη Jossy να μπείτε στη χορωδία; Really, έχετε ωραίες φωνές!»

«Fleur, έχεις πάει Μύκονο; Είναι wow!"

«Fleur, θα ήθελες να γράψεις στο album μου;» όλο κάτι τέτοια άκουγα από τις συμμαθήτριές μου και ώρες-ώρες αναρωτιόμουν αν στ' αλήθεια με χώνευαν ή προσπαθούσαν να προσεγγίσουν μέσω εμού την Ιωσηφίνα. Έβλεπαν πόσο αγαπημένες φίλες ήμασταν και τους έκανε εντύπωση που συγκατοικούσαμε, ενώ αυτές δεν είχαν καν δει το δωμάτιό της. Α, μιας και μιλάμε για το δωμάτιο πρέπει να σας πω ότι το αναμορφώσαμε με ένα μέρος των χρημάτων που κερδίσαμε.

Στον κάτω όροφο βάψαμε τους τοίχους λιλά και τους γεμίσαμε με αφίσες των Bratz, Barbie, My Scene και Winx. Το σαλονάκι το «ντύσαμε» με κουφετί ριχτάρια και πήραμε κι ένα χαλάκι σε σχήμα μαργαρίτας. Στον πάνω όροφο δεν αλλάξαμε πολλά. Μόνο κορνιζάραμε μια φωτογραφία από το πάρτι και την τοποθετήσαμε στο γραφείο. Αγοράσαμε και μια κούνια για τον Λάκη, ο οποίος σκουντούφλησε αρκετές φορές μέχρι να τη μάθει, όμως στο τέλος τη συνήθισε και του άρεσε. Βλέπετε, ο κύριος δεν καταδεχόταν να ξαναμπεί σε κλουβί. Χα, δεν τον κατηγορώ. Ούτε κι εγώ θα καταδεχόμουνα. Επίσης δεν θα καταδεχόμουνα ποτέ να ξανακοροϊδέψει κάποιος κάτι που κάνω ή μου αρέσει. Γι' αυτό τον λόγο ζήτησα από την Ιωσηφίνα να μου δείξει μερικές χορευτικές κινήσεις για να έχω αυτοπεποίθηση στο επόμενο μάθημα χορού. Κι έτσι όταν έφτασε η ώρα για το μάθημα αυτό πήγα κατάλληλα προετοιμασμένη. Όπως κάθε φορά τα κορίτσια χόρευαν το 'The Groove' με την May πάντα στη μέση, όταν η καθηγήτρια φώναξε ξαφνιασμένη: «Ερασμία, γλυκιά μου! What a surprise!»

«Dame Nancy! Πόσο χαίρομαι που σας ξαναβλέπω!»

«Oh κι εγώ, sweetie! Κορίτσια, από εδώ η Ερασμία Pappas, η καλύτερή μου μαθήτρια. Παράδειγμα για όλες σας. Έχει ευκινησία, ευλυγισία, στυλ και νάζι. Μια εξαίσια χορεύτρια! Πώς και ξαναήρθες;»

«Η μαμά και ο μπαμπάς θέλουν κάποιος να προσέχει την μικρή μας από εδώ», είπε η Έρη και η May την κοίταξε με ύφος, μάλλον, αγριεμένο. «Αλλά, κι εγώ ήθελα να έρθω για να σας ξαναδώ. Πως θα μπορούσα να ξεχάσω ένα τόσο σπουδαίο εκπαιδευτήριο με τόσο πνευματικούς ανθρώπους για καθηγητές;»

«Ούτε κι εγώ θα μπορούσα να ξεχάσω ένα τόσο γλυκό και ταλαντούχο κορίτσι σαν εσένα, darling. Πάντα μας άφηνες άφωνους με τις χορογραφίες σου. Θυμάσαι εκείνο το χορευτικό που είχες ετοιμάσει για την τελετή αποφοίτησης;»

«Αν θυμάμαι; Ένα τέλειο μείγμα κέλτικης μουσικής και μπαλέτου. Splendid»

«Θα μου κάνεις την τιμή να μας δείξεις ένα μικρό απόσπασμα;»

«Φυσικά! Βάλτε το 'Busindre Reel' του Hevia και ξεκινάμε» H καθηγήτρια έκανε όπως της είπε και σε λίγο που ξεκίνησε η μουσική η Έρη άρχισε να χορεύει στον ρυθμό της, κάνοντας πιρουέτες και αλματάκια. Χόρευε καλά, καλύτερα από την αδελφή της, η οποία είχε πάρει μια έκφραση στο μακιγιαρισμένο της πρόσωπο. Όταν τελείωσε καταχειροκροτήθηκε, ειδικά από την καθηγήτρια που της είπε:

«Καταπληκτικό! Θαυμάσιο! Δεν έχεις ξεχάσει ούτε ένα βηματάκι. Τι θα έλεγες να διδάξεις εσύ αντί για εμένα σήμερα; Ομολογώ ότι χρειάζομαι λίγη ξεκούραση». Βεβαίως, η Έρη δέχτηκε να ξαναβάλει στο CD player το 'The Groove'.

«Έτσι μπράβο, κορίτσια! Με ρυθμό! Έλα May, μην αποσυντονίζεσαι! Πάμε!» έλεγε ξανά και ξανά ώσπου ξαφνικά χαμήλωσε τη μουσική εντελώς. «Κούκλες, έτσι δεν κάνουμε δουλειά. Αν στ' αλήθεια θέλετε να γίνετε καλές χορεύτριες πρέπει να σας υποδείξω το κατάλληλο επίπεδο» σχολίασε και ετοιμάστηκε να αλλάξει CD. Την τελευταία στιγμή όμως, έτρεξα εγώ κι έβαλα το CD που είχα ετοιμάσει με την Ιωσηφίνα. Αυτή παραξενεύτηκε. «Έχεις να προτείνεις κάτι καλύτερο, εμ...;»

«Fleur» συμπλήρωσα εγώ, αφού δεν γνώριζε το όνομά μου. «Δεν έχω να προτείνω, έχω όμως κάτι να δείξω. Κάτι που αξίζει να γνωρίζετε. Για πρώτη και τελευταία φορά θα σας παρουσιάσω κι εγώ μια χορογραφία!» στο άκουσμα αυτών των λέξεων η καθηγήτρια και αρκετές κοπέλες έβαλαν τα γέλια, μια και ήξεραν ότι δεν χόρευα καλά.

Η May με πλησίασε. «Δεν φαντάζομαι ότι αυτή είναι καλή ιδέα, φιλενάδα».

«Δεν είμαι φιλενάδα σου! Δεν με χωνεύεις, γιατί με θεωρείς καθυστερημένο!»

«But-»

«Κάνε στην άκρη. Αν κάνω κάτι αστείο μπορείς να γελάσεις, αλλιώς ραψ' το! Μουσική!» απάντησα όσο πιο αποφασιστικά μπορούσα και με το που πάτησα το play άρχισα να χορεύω. Στην αρχή ακούστηκε το 'Can U Feel the Beat' μέχρι το τέλος του πρώτου ρεφρέν. Έπειτα άλλαξε εντελώς και ακούστηκε το 'Wazz Up' σχεδόν ολόκληρο. Όσο έπαιζαν αυτά τα δύο τραγούδια ο χορός ήταν ένας συνδυασμός από μοντέρνο, hip-hop και λίγο oriental, μα στο τρίτο και τελευταίο τραγούδι, άλλαξε εντελώς σε παραδοσιακό. Ήταν η μουσική από τα 'Τσουράπια', τον αγαπημένο μου χορό από αυτούς που ήξερα. Με αυτόν λοιπόν έκλεισα την χορογραφία μου και πάλι όλοι έμειναν άφωνοι! Όλα τα κορίτσια (εκτός από τις αδελφές Pappas και την καθηγήτρια) έσπευσαν να μάθουν λεπτομέρειες για τη μουσική και τις κινήσεις που επέλεξα. Μου ζήτησαν να τους ξαναδείξω τη χορογραφία, αλλά τους εξήγησα ότι ακόμη δεν είχα ιδέα για μοντέρνους χορούς. «Αν θέλετε πάντως μπορώ να σας μάθω μερικά βήματα από παραδοσιακούς χορούς. Αυτούς τους ξέρω καλύτερα. Μπορεί να τους θεωρείτε ντεμοντέ, αλλά αφού σκοπεύετε να ρίξετε μαύρη πέτρα πίσω σας, είναι καλό να έχετε κάτι να σας θυμίζει τον τόπο σας!» Αρκετές δυσανασχέτησαν, η Ιωσηφίνα όμως τους μίλησε κι αυτή και τις έπεισε να κάνουμε ένα μαθηματάκι. «Τέλεια! Να φωνάξουμε και τ' αγόρια!»

«Αγόρια; Στην αίθουσα χορού; Απαγορεύεται!» ανακοίνωσε πειραγμένη η Dame Nancy. Αντί για χορό τ' αγόρια έκαναν ξιφασκία. Αυτός ήταν ένας ηλίθιος κανόνας του σχολείου: τα αντρικά, αντρικά και τα γυναικεία, γυναικεία. Όμως οι παραδοσιακοί χοροί δεν είχαν φύλο, γι' αυτό αποφασίσαμε να βγούμε όλοι μαζί στον κήπο. Κυκλώσαμε ένα από τα σιντριβάνια και ύστερα τους εξήγησα πως έπρεπε να κρατιόμαστε χέρι-χέρι ή να αγκαλιαζόμαστε, ώστε να μοιάζουμε με δεμένη αλυσίδα. Έτσι τους δίδαξα το συρτό στα τρία, το συρτό (σκέτο) και την Καραγκούνα, που είναι σχετικά απλοί χοροί, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Τελικά, δεν τους φάνηκαν τόσο άσχημοι οι χοροί αυτοί.

~sCOOLgirl~

Κάτι άλλο που έγινε για καλό, ήταν ότι άλλαξα δύο (ας πούμε) ανθρώπινες κουβέντες με την Άννα. Ένα μεσημέρι ενώ πήγαινα από το εστιατόριο στο δωμάτιό μου, είδα αυτήν με τις φίλες της σταματημένες σε μια γωνία του διαδρόμου. Μετά οι φίλες της συνέχισαν τον δρόμο τους κι αυτή έμεινε σκυμμένη να κοιτάζει το πάτωμα. «Άννα, ψάχνεις κάτι;»

«Oh, hello! Έχω χάσει ένα σκουλαρίκι εδώ τριγύρω, μα δεν το βλέπω πουθενά»

«Άσε να ρίξω κι εγώ μια ματιά... Α να 'το! Ορίστε!»

«Ah, thanks! Νόμιζα ότι δεν θα το ξαναβρώ!»

«Ωραίο είναι»

«Τα κοσμήματα είναι η αδυναμία μου, especially the earrings. Αν θέλεις, μπορώ να σου δανείσω μια φορά».

«Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν έχω τρυπήσει τα αυτιά μου».

«Κρίμα. Πάντως αν θελήσεις κολιέ ή δαχτυλίδι να μου πεις».

«Θα το έχω υπ' όψιν μου». Ναι, αυτή ήταν η συζήτηση που έκανα με την κυρία 'Την παρουσία σου ή τη ζωή σου!'. Μικρή, μα εποικοδομητική. Δυσκολευόμουν να καταλάβω αυτή την κοπέλα. Ήταν σνομπ και ελεγχομανής, όμως κατά τ' άλλα φαινόταν καλή και ήταν στιγμές που μου φαινόταν πως με κοίταζε ενοχικά. Δεν μπορούσα να την ψυχολογήσω.

~sCOOLgirl~

Δεν μπορούσα να ψυχολογήσω ούτε τους καθηγητές και τη μανία τους να χωρίζουν αγόρια και κορίτσια στα πάντα. Δεν λέω, καλά έκαναν που έθεταν ορισμένους κανόνες, μα σύμφωνα με τη φιλοσοφία των κακομαθημένων πλουσιόπαιδων οι κανόνες έπρεπε να καταπατώνται. Ως αποτέλεσμα πολλά κορίτσια έβγαιναν το βράδυ (ή και την ημέρα) από τα δωμάτιά τους και πήγαιναν κρυφά στα δωμάτια των αγοριών και το αντίθετο. Τώρα, τι έκαναν εκεί, δεν μπορώ να ξέρω, ούτε και εσάς σας ενδιαφέρει.

Αυτές, λοιπόν, ήταν οι ευχάριστες εξελίξεις που σας είπα, γιατί δυστυχώς υπήρξε και μια δυσάρεστη. Μια εξέλιξη που είχε το όνομα «βαθμοί». Βλέπετε, ο κύριος Λέων είχε συμβουλέψει τους καθηγητές του να είναι ιδιαίτερα τσιγκούνηδες σε αυτόν τον τομέα κι ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι ήμουν μέτρια προς καλή μαθήτρια, αυτοί με βγάλανε χείριστη. Και ήταν άδικο, διότι σε πολλά τεστ είχα γράψει πολύ καλά και ασκήσεις που δεν κατάφερναν οι άλλοι έλυνα και είχα ακούσει και καλά λόγια. Συγκεκριμένα, σε ένα μάθημα καλλιτεχνικών που είχα ζωγραφίσει μια νεράιδα σαν αυτές από τη Barbie Fairytopia, σε ένα βουνό, ο καθηγητής με πλησίασε και μου είπε: «Πολύ όμορφη η ζωγραφιά σας, δεσποινίς. Σε ποια σχολή μάθατε να ζωγραφίζετε έτσι;»

«Δεν έχω πάει σε καμιά σχολή, κύριε Gochio. Μόνη μου έμαθα να σχεδιάζω, με λίγη βοήθεια από τον δάσκαλό μου στο δημοτικό».

«Ω, interesting. Very interesting» και μετά από αυτό όλοι μου οι βαθμοί ήταν κάτω του 12 (στα Θρησκευτικά πήρα μονάδα) την ώρα που όλοι οι άλλοι δεν είχαν πουθενά λιγότερο από 18. Απογοητεύτηκα, ειδικά μετά τα φροντιστήρια που μου έκαναν οι καλοί μου οι καθηγητές από το Λύκειο. Ένιωθα πως ήμουν εντελώς άχρηστη.

Ευτυχώς, η καλή μου φίλη, η Ιωσηφίνα φρόντισε να το ξεπεράσω. Παίξαμε μια ωραία ιστορία με τις Barbie και μετά πήγαμε για ανοιξιάτικα ψώνια στο εμπορικό. Παρ' ό,τι δεν είμαι υπέρ του shopping therapy οφείλω να εξομολογηθώ ότι ξόδεψα παραπάνω από τα μισά των χρημάτων που μου αντιστοιχούσαν από τον διαγωνισμό. Αλλά το κατευχαριστηθηκα! Πήρα ένα σωρό ρούχα, μπιχλιμπίδια και αξεσουάρ, όλα μοντέρνα και εξεζητημένα. Πήρα τρία ζευγάρια παπούτσια και ακόμη σύνεργα μακιγιάζ, για να μάθω να βάφομαι, έτσι για πλάκα. Α, πήρα και μια τουαλέτα (όχι WC, φόρεμα) σε περίπτωση που θα είχαμε κάποιο επίσημο γεγονός, όπως τον χορό της αποφοίτησης στο τέλος της χρονιάς. Η Ιωσηφίνα είχε παραγγείλει τη δική της. Με λίγα λόγια, απέκτησα την πλήρη ντουλάπα μιας fashionista (όπως η Jade) και για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως τα ρούχα μου με εξέφραζαν και ήταν ακριβώς αυτά που ήθελα εγώ. Και όλα αυτά χάρη στην Ιωσηφίνα.

Και πάλι, όμως, δεν αρκέστηκε σε αυτό. Πήγε και ζήτησε από τον Πρόεδρο να αναθεωρήσει τη βαθμολογία μου. Αυτός δεν ήθελε καθόλου, μα αναγκάστηκε να της το υποσχεθεί. Με αυτόν τον ρυθμό όλα έδειχναν καλύτερα για εμένα.

Ο Πρόεδρος από την άλλη, έβλεπε το σχεδιάκι του να αποτυγχάνει. Και τα εκατομμυριάκια του να κάνουν φτερά και βρισκόταν σε αδιέξοδο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ενημερώσει τον Υπουργό και να του ζητήσει βοήθεια. «Έλα, ο Ερρίκος είμαι... Άκουσέ με, πάρε τα πρωτοπαλίκαρά σου και ελάτε το συντομότερο. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα» είπε στο τηλέφωνο το βράδυ της 24ης Μαρτίου.

~sCOOLgirl~

Την ίδια ώρα, η Έρη και η May βρίσκονταν στο δωμάτιό τους και έκαναν τη βραδινή τους γιόγκα. Ο Σέργιος προσπαθούσε να κάνει κι αυτός τις στάσεις που τις έβλεπε να κάνουν και προσπαθούσε επίσης να καταλάβει τι κοιτάζουν στο ταβάνι. Στο τέλος, κουτρουβαλιάστηκε και κύλησε σαν άσπρη χνουδάτη μπάλα μέσα στο δωμάτιο. Η May σηκώθηκε και τον πήρε στην αγκαλιά της. «Δεν είσαι εσύ για γιόγκα, αγόρι μου» του είπε και τον άφησε στο καλάθι του. Έπειτα γύρισε πάλι στη θέση της.

«Τι έχεις μικρή; Δεν σε βλέπω να χαλαρώνεις».

«Σου έχω πει να μην με λες μικρή. Με εκνευρίζει»

«Okay, sorry. Τι σου συμβαίνει;»

«Αυτή η... χωριάτισσα μου έχει σπάσει εντελώς τα νεύρα! Πώς να χαλαρώσω όταν σκέφτομαι ότι είναι εκεί έξω και αλωνίζει;»

«Oh, you mean Fleur! Εμένα μου φάνηκε okay στην αρχή, μα μετά από αυτό που έκανε στο μάθημα του χορού, κατάλαβα πως είναι πολύ άξεστη».

«Είναι! Ρώτα κι εμένα που την είχα συγκάτοικο. Έκλεψε το ημερολόγιό μου και με απείλησε ότι θα το βάλει στο internet! Με έκανε ρεζίλι και στο πάρτι! Δεν την αντέχω!»

«Σώπα ρε συ, αυτά σου έκανε; Χαχαχα!»

«Έρη, πάψε να γελάς, γιατί θα ξεσπάσω πάνω σου!»

«Okay, okay, το κόβω! Ας συζητήσουμε κάτι άλλο: η Dame Nancy μου πρότεινε να αναλάβω τις χορογραφίες της φετινής τελετής αποφοίτησης!»

«What? Μα αυτό υποτίθεται ότι θα το έκανα εγώ!»

«Relax, sis, πες ότι το κάνω για να σε ξεκουράσω. Θα σου ήταν too much να φτιάξεις και χορογραφίες και μουσικό σχήμα».

«Ήδη έχω κουραστεί πολύ! Ούτε να μιλήσω με το μωρό μου δεν έχω χρόνο. Oh, Jack my love!"

«Jack; Και αυτός ο Jason που σε περιτριγυρίζει;»

«Μμμ, ο Jason. Σοβαρή σχέση! Απλώς έχουμε βγει δύο-τρεις φορές και έμεινα στο σπίτι του ένα weekend! Δεν είναι τίποτα παραπάνω, ο φλώρος».

«Έτσι σε θέλω, May! Heartbreaker, σαν την αδελφή σου! Anyway, σου είχα μια έκπληξη, αλλά θα σου την αποκαλύψω από τώρα. Σου οργάνωσα πυτζάμα πάρτι για αύριο βράδυ! Δεν είναι super; Και τα μεσάνυχτα έχω κανονίσει μια τούρτα για τα δέκατα όγδοα γενέθλιά σου. Νομίζω πως έτσι θα χαλαρώσεις μια χαρά!»

«Wow, είσαι φοβερή!» Όπως μπορεί να έχει υποπέσει στην αντίληψή σας τα γενέθλια της May ήταν στις 26 Μαρτίου. Θέλετε να μάθετε και κάτι άλλο; Και τα δικά μου γενέθλια τότε ήταν! Τρελή σύμπτωση, ε; Ακόμη πιο τρελή σύμπτωση, όμως, ήταν ότι και η Ιωσηφίνα μου είχε οργανώσει πυτζάμα πάρτι την ίδια μέρα. Όπως ήταν φυσιολογικό, τα κορίτσια της τάξης είχαν όλα καλεστεί και στα δύο πάρτι. Το μόνο που έμεινε να δούμε ήταν ποιες θα πήγαιναν πού. Το μόνο που ευχόμουν εγώ ήταν να μην ξανατσακωθώ με την Χαμαϊδή. Δεν είχα καμία όρεξη.