Mijn eerste inzending voor de schrijfwedstrijd van @famkewritings :)
Ik vond het een leuke maar ook uitdagende opdracht omdat ik bijna nooit mysterie verhalen schrijf.
Het verhaal moest dus in het genre mysterie geschreven worden, de volgende woorden moesten er dik gedrukt in voor komen: 
"moord, ik zit in de problemen, wat nu?"

Mijn verhaal heeft 1040 woorden.

-

 Ze staarde vol ongeloof naar haar bebloede handen. Druppels bloed vielen op het spierwitte deken die haar naakte lichaam bedekte. Als het bloed was of alleen daarop leek en ook zo rook wist ze niet. Ze vroeg zich daarom ook af als het een slechte grap was, ze kon zich namelijk niet herinneren waar al het vloeistof vandaan moest komen, er was namelijk geen enkele wond te vinden. Toch was ze bang dat het bloed was, die geur herkent iedereen. De gedachte alleen al liet haar maag rondjes draaien. "Eric," vroeg ze en keek naast haar in het bed. De plek waar haar verloofde normaal gesproken lag te slapen was nu leeg. Het kwam de laatste tijd wel vaker voor dat het stel niet samen sliep.
Met trillende handen trok ze het witte deken van haar lichaam en stapte uit bed, maar zodra haar voeten de grond raakten had ze er spijt van. Ze hield snel haar hand voor haar mond toen ze voelde hoe de inhoud van haar maag naar boven dreigde te komen. Er was geen tegenhouden aan, het kwam er allemaal uit. De vloer zat inmiddels onder het bloed en het kots.
Gehaast liep ze naar de badkamer. Ze draaide de kraan open en begon gelijk met het wassen van haar handen. Nadat het grotendeel van het bloed van haar huis verwijderd was bleef er nog steeds een duidelijke rode vlek op haar hele handen zitten. Gefrustreerd begon ze harder te wassen. "Godverdomme," vloekte ze. Haar ogen welden op. Hoeveel zeep en water ze ook gebruikte, het bloed verdween niet. Zonder dat ze het doorhad putte het haar uit, ze hoopte dat als het bloed van haar handen was het gehele probleem ook weg was. Ze wist namelijk nog steeds niet waar het bloed überhaupt vandaan kwam. Uiteindelijk gaf ze toe aan haar vermoeidheid en stopte ze met het wassen van haar handen. Iets in haar weerhield haar ervan om op te kijken naar de spiegel die boven de kraan hing. Ze wilde het niet toegeven aan haar zelf maar het was de angst dat ze zichzelf niet zou herkennen in de weerspiegeling die haar tegenhield, ze was bang dat ze na het zien van zichzelf opeens weer zou herinneren waarom ze onder het bloed zat. Ze was bang dat het door haar zelf kwam. Na een tweestrijd tussen haar gedachten wist ze dat ze het toch moest doen en keek uiteindelijk op naar haar weerspiegeling. Geen enkele herinnering kwam terug, en naast een bloedvlek op haar wang zag er niks zorgwekkend uit. Ze staarde opgelucht naar zichzelf, maar het duurde niet lang of het gevoel verdween en plaats maakte voor benauwdheid.

In de weerspiegeling zag ze ze het naakte lichaam van een vrouw. Ze draaide zich abrupt om en staarde in shock toe. Het was een brunette, haar gezicht was barbaars verminkt waardoor ze de jonge dame niet kon herkennen. Ze lag een meter van het bad vandaan.

"Eric," gilde ze. Ze durfde niet van het ergste uit te gaan en hoopte dat hij ergens in het huis was. Ze opende haar mond om zijn naam voor de derde keer te herhalen, maar het was een arm die levenloos uit het bad hing die haar tegenhield. Hoewel ze de vrouw niet niet kon herkennen, was er voor dit lichaam alleen maar een hand genoeg om te weten wie het was. Om de ringvinger zat een ring en er was maar één persoon die ze kende met die ring, haar verloofde. Ze deinsde achteruit. Ze kon en wilde het niet geloven. Maar nadat het haar eindelijk binnen drong was er niets dat haar tegen kon houden om in tranen uit te barsten. Ze liet zichzelf op haar knieën vallen en keek snikkend toe. Zo bleef ze een ogenblik zitten, vol emotie en stress. Ze wist namelijk nog steeds niet wat er gebeurd was en wat ze moest doen. Ze wist dat het geen ongeluk kon zijn, niet nadat ze het verminkte gezicht van de brunette zag, zichzelf ertoe zetten om te kijken hoe haar verloofde eruit zag kon ze niet.
Het drong haar langzamerhand binnen hoe dit er wel niet uit zag. Haar verloofde was dood, er lag een lijk naast van een vrouw en zij zat onder het bloed. Ze dwong zichzelf om rustig te worden, ze moest wat doen. Ze veegde haar tranen weg en trok zichzelf aan de wastafel omhoog. Op haar trillende benen liep ze terug naar haar kamer. Op haar nachtkastje lag haar telefoon die ze op pakte. Met trillende vingers tikte ze het nummer in van haar advocaat. De telefoon ging een paar keer over. "Neem nou op," snauwde ze tegen haar telefoon. Hoe langer het duurde voor ze iemand aan de telefoon kon krijgen des te zenuwachtiger werd ze. Uiteindelijk kreeg ze de voicemail.

Uit frustratie begonnen haar ogen weer op te wellen, maar deze keer hield ze zich tegen om te huilen. Ze wilde nog zo helder mogelijk blijven, ze kon zich niet nog een keer overgeven aan haar emoties. Ze besloot het nog een keer te proberen en tikte voor de tweede keer het nummer van haar advocaat in. Ze hoorde hoe de telefoon twee keer over ging, ze was bang dat ze weer de voicemail zou krijgen en zelf iets moest bedenken om het op te lossen.

"Lisa, het is 3 uur in de fucking nacht," hoorde ze in een geïrriteerde toon aan de andere kant van de lijn. "Wat is de reden dat je me nu belt? Als het kon wachten word ik gek."
Ze wilde het wel aan haar advocaat vertellen maar ze wist niet met welke woorden. En ze wist ook niet hoe hij zou reageren, hij was immers een jeugdvriend van haar en kende Eric ook al sinds het begin van de relatie.

"Ik, uhm," zei ze waarna ze haar keel schraapte. "Eric is denk ik vermoord, ik zit denk ik in de problemen," vertelde ze nadat ze al haar moed bijeen had geschraapt. Ze was bang voor zijn reactie, ze was bang voor wat hij zou zeggen en doen. Maar er kwam geen reactie. Aan de andere kant van de lijn bleef het ijzig stil. "Fabian, wat moet ik doen? Wat nu?"