Het licht van de redder

Nooit in mijn leven had ik gedacht zo'n indrukwekkende toegangspoort te vinden, totdat mijn moeder moest sterven.

Het plotselinge licht was zo fel dat ik mijn blik moest afwenden. Even stopte de waterval van tranen, alsof de poort mij geruststelde door me in dit heilige licht te baden. Een laatste traan viel op het bleke gezicht van mijn moeder. Haar dood was niet voor niets geweest, hield ik mezelf voor; de poort was verschenen, waardoor ik mijn taak kon volbrengen. Ik wist wat me te doen stond. Ik was de pion, diegene waarvan niemand dacht dat die het spel kon winnen, en ik als pion zou de koningin schaakmat zetten. Dit was de laatste allesbepalende zet.

Mijn moeder of ik had moeten sterven om de poort te activeren en de wereld te zuiveren van de duisternis. Van het lege flesje op de grond keek ik naar de zwarte, dreigende lucht erboven. Ik voelde een nieuwe golf van tranen komen. Desondanks haastte ik me met het gewicht van mijn moeder naar de lonkende poort. Wij waren de sleutel om deze oorlog te beëindigen en dit was mijn enige kans.

De weg naar het licht was volledig vrij. Ik sloot mijn ogen toen ik door het onbekende liep. De zwarte omgeving maakte plaats voor puur wit.

Eenmaal erdoorheen opende ik mijn ogen meteen. Het licht was nog steeds aanwezig en mijn lichaam werd omhuld door warmte. Ik glimlachte, voor de eerste keer in tijden. Ik keek naar het gras dat niet langer dor was, en naar de hemelsblauwe lucht waar de zon straalde.

'Mam, het is ons gelukt,' fluisterde ik.

Ik voelde me niet leeg vanbinnen, maar warm, alsof ik haar aanwezigheid overal om me heen kon voelen.

Zij had deze wereld weer leven gegeven.

Zij was onze redder.

***
Dit is een opdracht van WattpadFantasyNL

Licht en duisternis zijn altijd terugkerende onderwerpen in mijn verhalen, zo ook nu. Verder heb ik geprobeerd mijn hoofdpersonage een ontwikkeling te laten meemaken en een betekenis in mijn verhaal te verwerken. Het was een hele uitdaging, vooral om dat maar in 300 woorden te doen :')