BooksByBibi hier is ie dan eindelijk. Sorry dat ik hem constant vergat.

De vrienden zijn in een pretpark en ze komen net uit een attractie.

Als we klaar zijn volgen we de jongens naar een spookhuis. Het zou naar het schijnt eng zijn maar niet al te erg. We staan eerst weer een half uur aan te schuiven maar gelukkig gaat de tijd sneller vooruit als je fun hebt. Eerst gaan de meisjes met hun spetter -Jana met Barry en Jane met Dimitri- daarna ga ik en Cédric komt in beweging om naast me te komen zitten maar Nigel is hem voor. Cédric stapt een geërgerd weer achteruit. Het kost hem duidelijk moeite om het te verbergen.

"Bedankt." Ik glimlach naar hem. "Ik weet niet hoe het komt maar sinds ik het weet werkt het me echt wel op m'n zenuwen eigenlijk." Zeg ik als we al wat verder vooruit gereden zijn.

"Ik denk niet dat het is omdat je het weet. Ik denk dat het het eerder komt doordat hij te veel moeite doet. Hij doet het opvallender denk ik. Het maakt hem niet meer uit hoe maar hij wil dat je het weet en reageert denk ik." De baren gaan naar beneden en we worden het donker in gestuurd.

"Misschien." Het karretje komt tot stilstand en ik voel een hand op m'n arm. De arm waarmee ik niet naast hem ziet. Als dat tot me doordringt schrik ik. Dan voel ik een hand op m'n been en ik slaak een gilletje. ik schuif wat dichter naar Nigel en hij legt z'n arm om me heen. Het voelt vertrouwd. We rijden rijden weer verder en maken een bochtje. Daarachter valt er opeens een skelet pop naar beneden. Hij raakt ons net niet. Een paar meter verderop beginnen er lichten te flitsen waardoor we even verblind zijn. Als we onze ogen weer open doen staat er een gedaante over ons heen gebogen. Ik ruik rotte eieren uit z'n mond komen. De lichten flitsen weer en de gedaante is verdwenen als we onze ogen weer opendoen. We gaan weer verder maar een paar meter later loopt het karretje vast. We horen stemmen.

"Waar is Filipo nu gebleven?"

"Komaan mensen, we zijn hier weg. Ik zeg het je, het spookt hier."

"Deze plaats is vervloekt. Hoe sneller we weg zijn hoe beter." We zijn vanuit een tunneltje een lantaarn verschijnen. Een van de stemmen slaakt een kreet. Een andere verlicht de richting waarin hij wees. Er ligt een lijk voor ons karretje, het blokkeert onze doorgang. Ik voel iets nat op m'n gezicht. Ik kijk omhoog en kijk recht in de doorspiesde ogen van wie Filipo geweest moest zijn. Er drupt bloed van het deel van zijn nek dat niet mee op de grond ligt. Ik weet dat het fakebloed is maar toch wil ik het van m'n gezicht af. Het karretje rijd achteruit en verdwijnt in een ander gangetje. Ik ben nog steeds bezig het bloed eraf te vegen.

"Wacht, ik help je wel." Bied Nigel aan. Ik draai me naar hem toe en hij wrijft zachtjes met zijn duim over m'n wang. Hoewel het bloed eraf is, blijft hij me vasthouden. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik buig me voorover. Mijn handen gaan naar zijn gezicht en dan gebeurd het. Onze lippen raken elkaar en er flitst iets. Ik voel zijn lippen omkrullen in een lach.

"De vonken spatten er vanaf." Grapt hij. Ik moet ook lachen. Ik negeer het gevoel dat me zegt dat dit niet de eerste keer was en geniet van het gevoel dat het me geeft. Er komen nog een paar schrikelementen maar ik schrik amper nog, ik ben te diep in gedachten verzonken.

Het ritje is gedaan en hij helpt me uitstappen. Hand in hand lopen we verder. We komen aan de uitgang en mijn vriendinnen staan er met een gigantische grijns op hun gezicht op en neer te wippen. In tegenstelling tot Cédric die er met een gezicht tot op de grond staat te bokken. Ik heb geen idee wat er zou kunnen zijn. De andere jongens staan er immers vrij normaal met een normale glimlach op hun gezicht. Zodra ze ons zien vliegen de meisje op ons af, ze omhelzen me en feliciteren me. Nigel laat m'n hand los en gaat grijnzend tegen de muur staan. Ik snap er niets van.

"Gefeliciteerd met wat?" Ik kijk hen niet begrijpend aan.

"Nigel, kom jij ook maar eens hier. We willen jullie iets geven." Waar gaat dit over? Ik kan er echt niet meer aan uit. De meisjes kijken elkaar aan en Jana haalt iets vanachter haar rug vandaan. Het is een dubbelgevouwen A4 van dun karton. Nigel en ik pakken het tesamen aan, we kijken elkaar aan en lachen. We vouwen het 'cadeautje' open en zien een foto van ons in de attractie met een iemand lachend die naast ons karretje stond -Zo te zien was hij echt in de lach geschoten- en wij, wij zaten te kussen. Ik voel m'n wangen rood worden.

"Ik zei toch dat de vonken er vanaf schoten." Zegt Nigel lachend. Ik geef hem een duw.

"Jij wist het." Ik kijk hem verontwaardigd aan. "Jij..." Ik kan geen gepast scheldwoord bedenken.

"Ja, ik wist het. Ik heb een abonnement weet je nog?" Weer geef ik hem een speelse duw.

"Nandita, je hebt nu toch een keileuk aandenken aan jullie eerste kus? En het is nog eens een originele foto ook." Verdedigd Jane hem.

"Jaja, het is goed." Ik kijk haar lachend aan en zie dat haar lippenstift lichtjes uitgeveegd is. Ik kijk naar Dimitri en zie dat hij lippenstift aan zijn mondhoeken heeft. "Gaan we nu?" Vraag ik. Iedereen loopt naar buiten. Dimitri en Jane zijn als laatste en als we voorbij wandelen zeg ik tegen Dimitri.

"Je hebt hier iets hangen." Ik wijs naar m'n mondhoeken om aan te duiden waar ik precies bedoel. Hij veegt de lippenstift glimlachend weg en nu is het Janes beurt om rood te worden.

"Nou zeg, het lijkt dat we niet de enige zijn die plezier hebben." Lacht Nigel.

"Jaja, het is al goed." Zegt Jane. Lachend lopen we naar buiten. Ik vermijd Cédric's blik. Ik heb geen zin in een schuldgevoel omdat ik zijn gevoelens gekwetst heb. Niet dat hij het recht zou hebben om kwaad te zijn want hij heeft me er niets van verteld maar toch. Nigel neemt m'n hand en geeft er een zacht kneepje in. Zijn blik vraagt of alles in orde is. Ik antwoord met een glimlach.