Hart-gebonden

Silvesto print zijn ogen op Dyla. "Mijn Dokter!?" Dyla spuugt het woord er bijna uit, haar blik is kwaad en een beetje verontwaardigd. Silvesto had wel verwacht dat dit haar reactie zou zijn. Dat was ook de reden dat hij ervoor gekozen had zichzelf zo voor te stellen aan de nietsvermoedende Darcy.
Dyla was voor een zoveelste keer weer naar zijn plek gekomen. Een donker onderkomen, onder een oud, afgebrand en verlaten huis. Daar had hij een luik ontdekt wat leidde naar een ondergrondse kelder. De voorgaande bewoners bewaarden hier waarschijnlijk wijn of rum. Daarnaast waren er een aantal kamers die erop aansloten. Hij weet niet precies waarvoor die werden gebruikt. Maar hij heeft ze nu in beslag genomen als zijn laboratorium, een perfecte plek om onopvallend aan zijn praktijken en experimenten te kunnen werken. De vorige keer dat Dyla hier was, was om wraak op hem te nemen. Silvesto had Dyla's beste vriend Aron vermoord. Alleen was haar wraak niet zover gekomen als dat ze waarschijnlijk gehoopt had. Maar de relatie tussen Silvesto en Dyla gaat veel verder dan de simpele moord op een vriend. Vandaag was ze niet gekomen voor wraak. Nee, Silvesto had haar hart.
Dyla is een demoon, dochter van de god van de onderwereld, nu redelijk bekend bij Silvesto. Maar dat zij een hogere status heeft doet hem niet zo veel. Hij weet hoe onstabiel ze is. Daarnaast kan het meisje vrij weinig zonder het controleren van haar krachten en al helemaal niet zonder haar hart. Na een lang verhaal kort: Een halfgod had het uit haar lichaam getrokken. Het was nooit de bedoeling geweest dat Silvesto daarbij zou zijn. Maar omdat hij slim en een zeer goede prater is, heeft hij de halfgod in een val gelokt. Zo is het gekomen dat Silvesto het hart van Dyla in handen heeft gekregen. Dyla is half demoon dus ze leeft door zonder haar hart. Helaas voor haar bevat het hart van een demoon de helft van hun krachten en elke kneep of aandoening aan het hart is als een verschrikkelijke pijn te ervaren bij de eigenaar. Je zou dus kunnen zeggen dat Dyla's leven in Silvesto's handen ligt. Helaas was Silvesto het hart een tijdje kwijt geweest. Dit duurde echter niet lang, Silvesto zou zichzelf niet zijn als hij zoiets door zijn vingers zou laten glippen. Hij kwam erachter dat Darcy het hart in handen had. Darcy, een jonge meid met krachten die op het Eiland Van De Goden leeft. Door een slimme leugen te geven aan haar dat hij Dyla's dokter was, had Darcy bijna zonder aarzelen het hart aan Silvesto meegegeven. Dyla zelf had het hart natuurlijk maar al te graag zelf willen vinden. Maar hij was eerder.
Zodra Silvesto het hart een poos ongemerkt in handen had gehad vond hij het tijd worden de eigenaar ervan in te lichten. En hoe beter dan door er in te knijpen? Dat had hij lang niet gedaan.. wat een heerlijk gevoel was het toch. Zijn vingers die langzaam om de vochtige nog bloederige buitenkant van het rustig kloppende hart sluiten. Langzaam maar zeker steeds iets harder fijnknijpen en dat voor ongeveer twee seconden, dat was het, meer was niet nodig geweest. En nu stond ze recht voor zijn neus. Kwaad, maar machteloos.

Silvesto's ogen glinsteren van plezier en genot. En hij trekt zijn mond al open om te reageren. Maar daar heeft Dyla duidelijk al geen trek meer in. Uit het niets schiet ze vooruit. Haar lange, bruine haar waait achter haar aan. En het is alsof er vuur in Dyla's grijze ogen vliegt. Snel gaat ze richting Silvesto, een arm met vuist al samengeknepen om hem uit te halen. Maar haar uithalen richting de dokter zijn niet doordacht. Haar instinct lijkt het volledig te hebben overgenomen, dat betekent dat ze uithaalde naar wat ze ook maar kon raken. En ondanks dat haar fysieke kracht beperkt is zou een enkele klap wel pijn kunnen doen.
Silvesto had deze agressieve reactie niet verwacht en wordt overrompeld door haar graaiende en uithalende vuisten. Hij deinst achteruit onder het gewicht wat tegen hem aankomt en een aantal vuisten komen pijnlijk op zijn armen en borstkas. Een van haar vuisten gaat richting zijn kaak maar Silvesto is ook snel en erg vaardig dus die kan hij ontwijken. Dyla's andere arm gaat wild grijpend naar het bundeltje wat aan zijn riem hangt. Daar had hij net het hart in gestopt.
Silvesto weet precies waar Dyla op uit is. Hij hoeft maar enkele seconden zijn armen te gebruiken om haar van zich af te werken en ze zou er naar grijpen. Ook al was dit nu erg plotseling geweest, Silvesto had eerlijk gezegd eigenlijk wel gehoopt dat Dyla zo zou gaan uithalen. Een zielige poging. Zijn ogen stralen al überhaupt voor dat hij een actie uitvoert. Daar is zijn aanvaller zich niet van bewust zo te merken maar Silvesto geniet er maar al te graag van. Als Dyla hem een laatst mogelijke klap tegen zijn borstkas geeft verschijnt er een brede grijns op zijn gezicht. Hij laat zijn hoofd langzaam van Dyla's gezicht naar het bundeltje aan zijn riem zakken waar zij nog laatste pogingen voor doet om het vast te grijpen. Zou ze doorhebben dat dit niet gaat werken? Ze kijkt zo vastbesloten. Silvesto zou bijna zeggen dat hij medelijden krijgt, maar dat niet werkelijk natuurlijk. Zijn linkerhand die het dichtst bij het bundeltje is vouwt hij er omheen.
"Sorry Dyla, niet vandaag." Zegt hij voordat hij grip op het hart krijgt en zonder een moment te twijfelen er strak in knijpt. De triomf schiet door zijn hele lichaam wanneer hij er dit keer veel harder in knijpt als voorgaande keren. Nee, geen enkele medelijden deze keer, geen genade. Silvesto is vastbesloten nu over Dyla heen te walsen, over haar te heersen, zoals dat altijd heeft gehoord. Dyla wankelt direct naar achteren en nog geen seconde later zakt ze met een angstige schreeuw van pijn in elkaar voor Silvesto's voeten op de grond. Haar ogen worden troebel van de tranen die zich erin vullen. En dit alles doet Silvesto maar al te goed. Hij hoopt dit beeld nooit meer te hoeven vergeten. Maar dan verdwijnt de grijns van Silvesto's gezicht. Zijn blik verduisterd en hij kijkt op haar neer. Zijn hand is nog steeds strak om het hart, niet van plan die zomaar los te laten. Niet zolang ze niet zomaar zou sterven. Silvesto's blik wordt koud en hun blikken kruisen als Dyla met moeite opkijkt naar hem. In haar ogen is een intense angst te zien en tranen rollen van haar wangen. Ze heeft niet eens de kracht om op te staan. De rollen zijn een keer omgedraaid. Dyla kan hem niet meer bedreigen met haar demonische krachten. Silvesto heeft de grote overhand hierin.
Als hij zo over Dyla heen gebogen staat verminderd hij de grip op het hart iets, maar zo dat hij het nog steeds vast knijpt. Hij stapt heel rustig een kleine pas achteruit. Dan spreekt hij. Alles klinkt dreigend, koud en zonder enige medelijden, het een nog erger dan het andere.. "Het is alsof je vergeten bent waar ik toe in staat ben.. De afgelopen keren waren kinderspel Dyla. Jij bent misschien sterker geworden. Maar ik ook. Jij hebt jouw spelletje kunnen spelen." In zijn intense praat waar hij volledig in opgaat had hij het hart weer dichter geknepen en Dyla zakt ineen onder zijn woorden en de helse pijn die nog eens zichtbaar door haar lichaam flitst "Nu is het tijd voor de mijne. En ik was nog niet klaar met ons gesprek. Begrepen?" Hij geeft haar de schuld van het onderbreken van hun eerdere gesprek waarvoor Dyla naar hem toe gesprongen was. Silvesto heeft in geen tijden zo tegen iemand gesproken. Dat was alweer veelste lang geleden, misschien dat hem dit daarom zoveel goeds doet. Het is zelfs meer dan dat, hij voelt zich OPPERmachtig. En na zijn mening is hij dat ook op dit moment.
Als Silvesto met een speelse glinstering in zijn ogen nog voor de lol het hart iets vaster knijpt gilt Dyla weer voor hem op de grond. Is er een limiet aan hoe dicht hij het hart kan knijpen? Dat gaat even door hem heen en de verleiding is zeker aanwezig. Gelukkig is hij zo slim om dat aan de kant te drukken. Dat was een vraag voor later. Er komt geen enkele reactie van Dyla. Die blijft piepende, jankende en angstige kreten uitkramen. Waren Silvesto's woorden überhaupt wel aangekomen bij haar? Toch is ze niet compleet weg van haar bewustzijn. Dyla's geschreeuw, vervormt tot een jammerend gegil. "Stop, stop! Stop het!" Er klinkt een pijn en angst door haar stem die zelfs Silvesto nog nooit gehoord heeft. Haar ogen zitten dichtgeknepen, en ze houdt zich slechts op haar knieën en ellebogen omhoog. Haar gezicht is nu omlaag gericht en er stromen tranen over haar wangen. Silvesto kan haar schurende adem duidelijk door de grot achtige kamer horen galmen.
Als Dyla begint met smeken gaat er een voldoening door Silvesto heen. Zijn drang is om harder te knijpen. Om zijn ego te strelen, zijn vreugde te bevorderen en hem eindelijk de kans te geven een einde te maken aan haar dreiging. Zijn lichaam en gedachten lijken hem mee te slepen in de roes van zijn eigen geweldigheid. Een genot van de pijn die niet te omschrijven is. Het gevoel van deze aparte macht. Hij heeft altijd al geweten in welke situatie of manier dan ook dat hij altijd boven Dyla zou kunnen blijven staan. Maar dit zet het. Is het ooit zo ver gekomen? Misschien een paar keer, maar het was nooit zo heftig geweest. Silvesto geniet van elke seconde. Hij voelt een lichte grijns verschijnen langs zijn mondhoeken en zonder het gepland te hebben laat zijn lichaam hem een stap naar voren zetten. Een onzichtbare drang om erin verder te gaan. Het voelt even alsof Silvesto de controle over zichzelf zou verliezen en helemaal op zou gaan in dit gevoel. Maar dan draait alles terug. Hij kan Dyla niet vermoorden. Zij is het nog onbekende antwoord op zoveel vragen die hij nog heeft. Hij blijft ook de nog onwetende dokter die snakt naar antwoorden over de onbekende geheimen van de onderwereld, het hart, demonen en goden. En nu is hij zo enorm dichtbij.
Silvesto luistert naar wat ze zegt, hij laat het hart los. Zijn hand blijft verstijft boven de bundel hangen. En even heeft hij een moment nodig om bewust te worden van waar zijn hoofd hem net heeft heengebracht. Ondanks dat hij zich zo liet opnemen in het gevoel heeft hij er zeker geen spijt van. Hij denkt er ook verder niet echt meer overna. Dit gevoel gebeurd vaak genoeg. Wanneer zijn dokters gereedschappen zich door het vlees van een patiënt snijden bijvoorbeeld. Het zijn de onmisbare dingen in zijn fantastische beroep.
Silvesto is zich er even van bewust zijn hand bij het bundeltje te houden. Zo kan hij weer in knijpen als hij dat zou willen, of als het nodig zou zijn. De kleine glimlach is weer van zijn gezicht. Hij kijkt met dezelfde ijskoude blik op haar neer. Zijn spierwitte ogen weerkaatsen het gelige licht van de lampen en lijken zo haast licht te geven. Zwijgend blijft Silvesto op die plek staan. Te kijken naar zijn prooi, zijn Dyla. Zijn hart gaat ook iets harder te keer van de adrenaline die door zijn lichaam giert. Maar in tegenstelling tot Dyla is het bij hem vooral zeer positief.
Hij trekt zijn blik uit de trance en een grijns verschijnt weer rond zijn lippen, deze keer niet zo subtiel. Hij geeft Dyla de tijd om bij te komen en dan neemt hij weer het woord. "We gaan nu doen wat ik zeg." Begint hij, dit nog op een dreigende en serieuze toon, maar dan maakt hij er al snel een spelletje van. En iets luchtiger gaat hij verder. "Het zou zonde zijn voor jou om dit nog eens mee te maken, toch? Het zag er anders nogal pijnlijk uit.." Hij grinnikt en wacht even totdat Dyla zover is dat ze op kan staan. Maar wanneer Silvesto het hart los had gelaten lijkt Dyla nog iets verder in te zakken, Al is het deze keer door de plotselinge verlossing. Met een naar geluid van een schorre keel hapt ze naar adem alsof ze net geen lucht binnen had gekregen. Had het zoveel na effect? Silvesto hoopt maar dat ze nu in ieder geval nog iets in staat is om dat gesprek nog te voeren. Het zou zonde zijn als dat nou juist niet meer komt. Hij heeft nog zoveel vragen!

Als Dyla even met een raspende adem in elkaar gezeten heeft, klinken er een aantal lelijke snikken tussendoor. Huilde ze nou? En zodra ze dan eindelijk wat lijkt te zijn bijgekomen staat ze trillend en heel wankel op. Dat duurt niet voor lang. Met een doods angstige blik schiet haar gezicht naar die van Silvesto. Tegelijkertijd deinst ze half vallend naar achteren. Silvesto heeft haar nog nooit zo gezien maar geniet er elke seconde van. Ze struikelt over haar eigen ledematen naar achteren en Silvesto loopt met haar mee. Wat de angst in Dyla's ogen alleen maar bevorderde. Tot ze tegen de muur achter haar botst. verder kan ze niet. Leunend tegen de muur heeft ze nog geen enkele keer haar blik van Silvesto gehaald. En die kijkt haar met een duistere grijns aan om haar intimiderend tegen de muur te werken. Dat lijkt makkelijk te werken. Silvesto blijft op een halve meter afstand ongeveer van haar af staan. Dyla probeert een snik te onderdrukken maar dat mislukt. Hij galmt door de ruimte en meer tranen komen op in haar ogen. De bloedvaten in haar oogwit zijn opgezwollen en duidelijk rood. Dat moet vast behoorlijk prikken want Dyla vertikte het ook maar te knipperen.
Silvesto houd zijn hoofd iets schuin. Het is een best triest aanzicht zo. Je zou niet eens zeggen dat deze menselijke gedaante ooit een demoon kon zijn. Nauwelijks in staat om een geluid te produceren knikt Dyla enkel, de doodsangst nog steeds van alles af te lezen.
Silvesto snuift als ze niet eens een normaal antwoord kan geven maar maakt er verder geen opmerking over. Dat is nu iets te veel tijdverspilling. Zo lang zou het nou ook weer niet gaan duren tot de vriendjes van Dyla zouden gaan merken dat Dyla misschien een paar dagen weg zou zijn. Dus kan hij maar beter vaart maken. "Ga zitten op de stoel." Hij wijst met zijn vinger naar de stoel die verderop in de kamer staat naast zijn werktafel met de gebruikte gereedschappen van een vorig experiment er nog op. Maar als Dyla nog eens alleen maar knikt brengt hij zijn gezicht dichterbij. "Hoor jij wat ik zeg? Gehoorzaam mij. Ga zitten op de stoel." Hij herhaalt het nog eens maar harder en dreigender, zijn linkerhand weer naar het hart. En een grote vlaag van angst overspoeld Dyla weer. En de snikken komen harder naar voren. "Nee, nee, nee!" Jammert ze, dan komt Dyla trillend en stijfjes in beweging. Ze doet tenminste wat hij zegt, bekijkt Silvesto het vanaf de positieve kant. En Dyla strompelt zo snel ze kan langs hem heen naar de stoel, half vallend. Silvesto wacht op zijn plek tot Dyla daar is. Met een tevreden blik en gevoel kijkt hij haar na. Ze had makkelijk naar de uitgang kunnen rennen, maar dat deed ze niet. Ze deed precies zoals hij had gevraagd. Hij had zijn macht over haar bewezen. Dyla was weer volledig in zijn macht. En dat is alles waar het om ging. Nu kan hij zich weer focussen op het onderzoek naar het hart. Zo draait hij zich bij en volgt hij Dyla.
Het onderzoek kan van start gaan..

Huskyzot - Laura
Tips: Eerliik gezegd snapte ik het eerst niet zo heel goed wat er gebeurde in dit verhaal. Naarmate ik verder las begreep ik het en vond ik het echt leuk om te lezen. Soms staan er wel eens foutjes in, maar dat zie je echt in elk verhaal. Zelfs in echte boeken in de winkel zie ik soms foutjes.

Tops: leuk en spannend verhaaltje! Wees er maar trots op!

Spanning: 7/10
Emotie: 8/10
Grammatica: 8/10
Opbouw: 8/10
Creativiteit 8/10
--------------------------
Gemiddelde: 7,8/10

Rosanne_0509_ - Rosanne
Tips: Probeer meer alinea's te maken en het gene wat word gezegd door iemans ook een losse alinea van te maken bijvoorbeeld:

"Ga zitten op de stoel."

Hij wijst met zijn vinger naar de stoel die verderop in de kamer staat naast zijn werktafel met de gebruikte gereedschappen van een vorig experiment er nog op.

Tops: Verder super leuk verhaal, maar ik moet toegeven dat het niet echt mijn genre is. Ik probeer zo goed mogelijk eerlijk te zijn en ook wat Kritisher. Heb je nog vragen kan je ze me altijd via privé chat! 😜

Spanning: 3,5/10
Emotie: 5,5/10
Grammatica: 4/10
Opbouw: 7,6/10
Creativiteit 6,6/10
-------------------------
Gemiddelde: 5.4/10

Totaal: 6.6/10