De Halfling
"I do rather choke on my bad decisions. Then just carry them to my grave. You are in my head, Always, always, always" Ik zong zachtjes hardop. Ik was een wandeling door het bos aan het maken en luisterde muziek. Ik had net ruzie met mijn vader gehad. Uiteindelijk had ik het niet meer getrokken en was ik het huis uitgestormd. Ik was meteen naar het bos gegaan. Op de een of andere manier vond ik daar altijd troost en rust.
"Zij zingen mooi."
"Zij mooi zingen inderdaad." Ik schrok op uit mijn gedachten en keek snel om me heen.
"Wie is daar?" Twee grote verschrikte ogen keken me vanuit de struiken aan.
"Zij ons zien. Zij ons zien." Ik deed mijn oortjes uit en knielde nieuwsgierig bij de struik.
"Weg hier moeten. Weg hier moeten." Het wezentje verstopte zich achter zijn handen. Ik vroeg me verbaasd af wat het was. Het was zeker geen mens, maar het kon wel praten. In een eerste opwelling had ik willen wegrennen, maar het wezentje kwam vertrouwd op me over.

"Rustig maar ik doe je niks." Het wezentje keek me voorzichtig aan.
"Zij ons niet pijn doen?" Ik schudde mijn hoofd.
"Nee." Het wezentje draaide zijn hoofd iets schuin.
"Zij zingen mooi." Ik glimlachte.
"Dankjewel. Wat is je naam?"
"Zijn wij Toryn en Nhu. Zijn naam zijn?" Ik keek even om me heen, maar ik zag niet nog een wezentje. Ik vroeg me af waarom hij twee namen had gezegd.
"Mijn naam is Siofra." Ik kon mezelf niet meer inhouden.
"Wat ben jij?" Het wezentje keek me even verbaasd aan.
"Zij naam Siofra is en zij niet weten wij dubbelingen zijn?" Ik werd een beetje rood.
"Wat zijn dubbelingen en wat heeft mijn naam hier mee te maken?" De dubbelingen keek me nog verbaasder aan.
"Zij half elf zijn wij denken. Zij weten niet dat?"
Mijn mond viel open van verbazing.
"Elf?" De dubbelingen knikte.
"Siofra elf betekenen, maar zij geen vleugels hebben, dus zij zijn half elf." De dubbelingen leek blij te zijn met zijn conclusie.

"Toryn, Nhu waar zijn jullie? Jullie weten dat jullie niet zo dicht bij de mensen grens mogen komen, dat is gevaarlijk." Toryn of Nhu, hoe ik de dubbelingen ook moest noemen, keek geschrokken.
"Oh nee, wij probleem nu hebben. Wij snel moeten weg." Hij rende weg. Zonder nog aandacht aan mij te besteden.
"Hey, wacht eens even." Ik rende achter de dubbelingen aan, hij was erg snel.
"Aletta, hier Toryn en Nhu zijn."
"Ah Toryn en Nhu, mooi zo. Jullie weten toch dat jullie hier niet mogen komen. Mensen kunnen jullie dan wel niet zien, maar ze kunnen jullie wel horen. Het is gevaarlijk. Jullie zijn niemand tegengekomen toch?" Ik ging snel achter een boom staan en sloeg het tafereel gade. De dubbelingen was op een open plek tegen een meisje aan het praten. Het meisje had twee grote vleugels en zweefde iets boven de grond. Ik had verwacht verbaasd te zijn, maar het meisje kwam me juist bekend voor. Ik keek naar Toryn en Nhu en zag dat de dubbelingen een beetje rood werd.
"Toryn en Nhu halfling gezien hebben. Zij er aardig waren." De dubbelingen keek naar beneden.
"Jullie hebben een halfling gezien? Weten jullie dat zeker?"
"Ja, wij zeker weten. Wij gepraat hebben tegen zij. Zij ons zien konden."

Opeens voelde ik iets in mijn rug prikken.
"Aletta, ik heb die halfling van hen al gevonden." Ik keek achterom en zag een jongen staan. Hij had een mes in zijn hand en prikte die in mijn rug.
"Weet je dat zeker, is ze niet een gedaanteverwisselaar zoals jij?" De jongen dwong me om naar de open plek te lopen.
"Nee, dat kan niet, dan had ze naar een dier geroken, maar ze ruikt sterk naar elf en zo ziet ze er niet uit. Ze moet dus wel een halfling zijn." De dubbelingen keek met grote ogen naar het mes.
"Zij gevaarlijk niet zijn. Zij zijn aardig. Pijn niet doen." Aletta trok zich niks van hen aan.
"Wie ben je en hoe heb je ons gevonden?"
"Uhm, ik ben Siofra. Ik was gewoon in het bos aan het wandelen om mijn hoofd leeg te maken en toen zag ik Toryn en Nhu. Eerst wist ik niet wat ze waren. Ze hebben me uitgelegd dat ze een dubbelingen zijn en toen riep jij. Ze gingen er vandoor en ik ben ze achterna gegaan." Ik probeerde zo moedig mogelijk te klinken, maar vanbinnen ging ik bijna dood van angst.
"Je zei Siofra? Sandalio haal meteen dat mes uit haar rug." Aletta's ogen waren groot geworden. De jongen, die blijkbaar Sandalio heette, haalde twijfelend het mes uit mijn rug en keek Aletta verbaasd aan.

"Sandalio ik wil even met je onder vier ogen spreken. Toryn en Nhu let op haar, ze mag niet weggaan." Ze vloog een eindje weg en Sandalio volgde haar.
"Wij zeiden jij halfling was." De dubbelingen keek blij.
"Wij gelijk hadden." Ik glimlachte.
"Ik denk het." Ik keek om me heen en ik had geen flauw idee waar ik was.
"Toryn, Nhu waar zijn we eigenlijk?"
"Zijn niet meer in mensen bos wij. Nu wij in wezensbos, dichtbij elvenhoofdstad, Olyfil, zijn. Jij kennen dat?" Ik wou mijn hoofd schudden, maar opeens herinnerde ik me dingen van toen ik kleiner was. Ik zag mijn moeder. Ze had mijn hand vast en we liepen door een grote boomgaard. We keken uit over en stad. Mijn mond viel open van verbazing, dat was de allereerste herinnering van mijn moeder die ik ooit heb gehad.
"Ja, dat ken ik wel." Aletta en Sandalio kwamen terug. Ik had nog tranen in mijn ogen van de herinnering. Ik veegde ze snel weg.

"Je zei dat je niet wist dat Toryn en Nhu een dubbelingen was. Wist je wel dat je zelf een halfling was?" Ik schudde mijn hoofd.
"Ik wist niet eens meer dat er wezens zoals jullie bestonden. Laat staan dat ik er zelf een was." Aletta keek verbaast het leek bijna alsof ze verbaasder was dan ik.
"Je vader heeft je niks verteld?"
"Mijn vader wist het?" Ze knikte.
"Sandalio, ga naar de stad en meldt dat ze terug is." Sandalio knikte en veranderde langzaam in een wolf. Mijn mond viel open van verbazing. Aletta lachte.
"Hij is een gedaanteverwisselaar. Als wolf is hij sneller bij de stad." Sandalio was ondertussen al weggerend.
"Maar dat is nu niet belangrijk. Weet je nog iets van je moeder of van andere wezens." Ik schudden mijn hoofd.
"Ik had net een soort van flashback van vroeger, maar zoals ik net al zei voordat ik jullie ontmoetten wist ik niet eens dat jullie bestonden." Ze keek me ongelovig aan.
"Hij had beloofd dat hij het zou vertellen die leugenaar." Mompelde ze.
"Heeft hij wel iets over je moeder verteld?" Ik schudde weer mijn hoofd.
"Nee, daarom ben ik ook in het bos. Ik had een ruzie met hem vandaag. Het ging over mijn moeder. Hij wou nooit iets vertellen en ik had er genoeg van."
"Ongelofelijk, hoe kon hij dat nou doen. Dat hij in een mens is veranderd is niet onze schuld." Ik vroeg me af wat ze daar mee bedoelde, maar ik kon er niet al te lang over nadenken want
Toryn en Nhu begon opeens te schreeuwen.
"Orks komen, orks dichtbij zijn. Weg snel hier."

Aletta pakte mijn arm vast en trok me mee. Toen haar hand mijn arm aanraakte ging er een schok door me heen. Mijn rug begon enorm zeer te doen en het voelde alsof er iets uitgroeide. Ik kwam een stukje van de grond af, het leek alsof ik uit elkaar zou spatten van de pijn en toen landde ik weer op de grond. Verdwaasd bleef ik even staan. Aletta keek me met grote ogen aan. Ik keek haar vragend aan.
"Wat is er?"
"Je, je, je hebt vleugels gekregen." Ik keek haar vragend aan, maar opeens was ik me bewust van de vleugels op mijn rug. Angstig keek ik haar aan.
"Hoe haal ik ze weer weg?"
"Ik, ik, ik weet het niet." Plots hoorde ik een laag gegrom. Ik keek achterom en zag het meest afschuwelijke wezen dat ik ooit had gezien staan. Aletta pakte weer mijn arm vast, dit keer gebeurde er niks.
"We moeten weg, nu." Ze vloog de lucht in en alsof ik al jaren vleugels had vloog ik achter haar aan.

Na tien minuten vliegen viel me op dat Toryn en Nhu nergens waren.
"Waar zijn Toryn en Nhu?" Ik keek nog een keer om me heen.
"Die vliegen lager onder het bladerdak van de bomen, anders worden ze opgegeten door de grote vogels of de draken die hier vliegen." Ik keek haar geschrokken aan.
"Draken?" Ze lachte.
"Rustig maar, ze zullen je niks doen." Niet helemaal gerustgesteld keek ik voor de zekerheid om me heen of ik er niet een zag.
Plots begon mijn rug weer super veel zeer te doen en ik begon langzaam te dalen.
"Aletta?" Ze keek een beetje geïrriteerd mijn kant op.
"Wat nu weer?"
"Volgens mij verdwijnen mijn vleugels weer." Ik keek haar angstig aan. Ze keek me vragend aan, maar haar blik veranderde in een paar seconden in ongeloof.
"Hoe is dit mogelijk?"
"Ik weet het niet, maar ik wil niet te pletter vallen."
"Oké, we gaan wel naar de grond. Hou mij maar vast als je vleugels dan al eerder weg zijn, dan kun je niet vallen."

In minder dan een minuut stonden we weer op de grond. Mijn vleugels waren ondertussen al helemaal verdwenen.
"Ik weet niet hoe al deze dingen werken." Aletta keek me beschaamd aan.
"In de elvenhoofdstad is er vast iemand die er meer van weet." Ik glimlachte naar haar, mijn eerste oprechte glimlach.
"Maakt niet uit. Ik zoek daar wel hulp." Ik was niet echt van plan om hulp te zoeken. Als ik daar was geweest wou ik zo snel mogelijk weer naar huis, maar zo stelde ik haar gerust. Toryn en Nhu kwamen bij ons staan. Ik had ze helemaal niet aan horen of zien komen en ik schrok daarom ook een beetje toen ze plots begonnen met praten.

"Waarom zijn zij gestopt?"
"Soifra's vleugels zijn weer weg."
"Dat groot probleem zijn." Toryn en Nhu keek verdrietig.
"Het maakt niet uit hoor. We kunnen wel lopen." Hun verdrietige blik verdween meteen.
"Lopen leuk zijn. Wij niet lopen vaak. Wij lopen gaan Aletta?" Aletta keek nors.
"Er zit niet heel veel anders op."
"Jeej. Wij lopen. Wij lopen."
"Ik zou maar niet zo blij zijn als ik jullie was. Het is minstens een uur lopen." Ik keek Aletta geschrokken aan.
"Een uur? Kan ik niet gewoon terug naar mijn vader." Aletta keek me scherp aan.
"Niet nadat je in de hoofdstad bent geweest. Wil je je moeder niet zijn." Ik keek haar geschrokken en vragend aan.
"Leeft mijn moeder nog?"

Huskyzot - Laura

Tips: Het is een goed verhaal. Soms irriteer ik mij wel aan de stemmen/tekst van Toryn en Nhu. Ik weet dat het zo is geschreven, maar toch blijf ik het een beetje irritant vinden om te lezen. Voor de rest vind ik alles uitstekend.

Tops: Het is een leuk fantasie verhaaltje. Goed gedaan! :)

Creativiteit: 7/10
Emotie: 6,5/10
Grammatica: 7/10

Gemiddelde: 6.8/10

Rosanne_0509_ - Rosanne

Wat een super leuk verhaaltje. Heel af en toe, kon ik het even niet meer goed volgen. Ik denk dat dat een beetje door het gepraat van Toryn en Nhu is gebeurd. Super leuke namen trouwens, die lees of hoor je niet vaak!

Creativiteit: 10/10
Emotie: 9/10
Grammatica: 9.5/10

Gemiddelde: 9.5/10

Totaal: 8.1/10