Ieeeeeeieeeeieieieie. Ik bedekte mijn oren met mijn handen, wat een verschrikkelijk geluid. Het was ongeveer twee minuten geleden begonnen. Er zat steeds een kleine pauze tussen en dan begon het opnieuw. Ieeeeeeieeeeieieieie. Ik had in eerste instantie geprobeerd het geluid te negeren, maar het werd steeds harder en dat was bijna niet meer mogelijk. Ieeeeeeieeeeieieieie. Geërgerd, maar ook wel een beetje nieuwsgierig, besloot ik van richting te veranderen.

Eerst was mijn plan geweest om naar buiten te gaan, zodat ik van het geluid af zou zijn, maar ik had besloten dat ik wilde zien waar het geluid vandaan kwam. Ik liep door de schoolgangen in de richting van de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Ieeeeeeieeeeieieieie. Toen het geluid weer begon, flikkerden de lampen. Een fractie van een seconde dacht ik dat er een man met een masker verderop in de gang stond, maar de lampen stopten met flikkeren. Tegelijkertijd stopte het geluid en toen ik nog een keer keek, was de man verdwenen.

Ik twijfelde of ik nog wel wilde weten waar het geluid vandaan kwam, maar besloot toch door te lopen. Ieeeeeeieeeeieieieie. Het geluid was vlakbij en toen ik nog iets verder liep, merkte ik dat het geluid uit een lokaal kwam. Langzaam opende ik de deur en ik stapte het lokaal binnen. Er stond iemand voor een krijtbord. Ik nam de persoon goed in me op en zag dat zijn of haar hand helemaal bebloed was.
"Ha-Hallo?" De persoon tilde de bebloede hand op, draaide zijn hoofd langzaam in mijn richting en op het moment dat hij me aankeek, gleden zijn nagels over het krijtbord.

Ieeeeeeieeeeieieieie. De lichten flikkerden weer en ik slaakte een kreet van afgrijzen. Het gezicht van de persoon die voor me stond, was helemaal geen gezicht meer, maar een hoofd zonder huid. Er hing één oog aan een draadje uit de oogkas. Ik wilde me omdraaien en wegrennen, maar ik was versteend en kon me niet meer bewegen. Het geluid stopte opeens en het gezicht werd weer normaal.
"Hallo, wat is er?"
"Ni-ni-niks." Ik draaide me om en liep verbouwereerd het lokaal uit.

Het was vast weer mijn verbeelding geweest. Ik moest ook eens stoppen met het kijken van zoveel horrorfilms. Ieeeeeeieeeeieieieie. De lampen flikkerden weer, tegelijkertijd met het geluid. Ik wist zeker dat ik deze keer een man met een masker zag. Had ik me alles dan toch niet verbeeld? Bang begon ik naar de uitgang te rennen. Ieeeeeeieeeeieieieie. Weer flikkerden de lampen. Enkel, deze keer stopten ze niet met flikkeren toen het geluid stopte.

Bang keek ik om me heen. Ik zag de man nog nergens. Ik sloeg de hoek om en daar stond hij midden in de gang. Ik kon hem goed zien en zag dat hij een masker in de vorm van een horrorkonijn op had. Hij liep langzaam mijn kant op. Ik bleef versteend staan.
"Nu heb ik je." Zijn stem klonk rauw en schor.
"W-w-at w-i-i-il je?" Hij stond voor me en strekte zijn arm naar mijn keel. Hij pakte mijn keel vast en begon te knijpen. Ik snakte naar adem en opeens kon ik me weer bewegen.

Ik greep eerst naar de hand, die om mijn keel was geklemd, maar ik kreeg er geen beweging in. In een opwelling greep ik naar het masker. Na een paar pogingen viel het masker af. De adem die ik nog over had, stokte. Er zat geen gezicht onder het masker, maar alleen een hoofd zonder huid, net zoals ik in het klaslokaal had gezien. Ik wilde gillen, maar ik had geen adem meer over. Net voordat alles zwart werd, hoorde ik hem nog iets zeggen.
"Huid."

Badend in het zweet schrok ik wakker. Ik hapte naar adem. Het duurde even voordat ik wist waar ik was, maar toen ik merkte dat ik in mijn kamer was, kon ik weer rustig ademhalen. Ik wist dat ik weer een nachtmerrie had gehad, maar het had zo echt geleken dat ik toch voor de zekerheid mijn lamp aan klikte. Dit was mijn zoveelste nachtmerrie geweest deze maand. Ze leken steeds zo echt. Ik had nooit door dat ik aan het slapen was en ik kon de pijn gewoon voelen, wat eigenlijk niet zou moeten kunnen als je slaapt. Het was allemaal een maand geleden begonnen, nadat we met school het kasteel in de buurt hadden bezocht. Onze begeleider had een spookverhaal verteld, voordat we naar het kasteel gingen.

Ik kon het me nog goed herinneren. Een man werd in de zestiende eeuw tot de doodstraf veroordeeld, omdat hij brood van de koning zou hebben gestolen. De man zelf bleef maar zeggen dat hij onschuldig was, maar daar wilde niemand iets van horen. Ze zeiden tegen de man dat hij nog twee dagen te leven had en dat hij dan onthoofd zou worden. De man had gehuild en gesmeekt om zijn leven, maar iedereen had hem uitgelachen en naar hem gespuugd. Hij werd in de kerkers gegooid met wat droog brood en een bakje water, met het idee dat hij over twee dagen weer opgehaald zou worden en zijn onthoofding vervolgens zou plaatsvinden. Maar toen ze de man wilden ophalen, was hij dood, althans, dat dachten ze. Toen ze later terugkwamen om het lijk op te halen, vonden ze alleen zijn huid terug. Sindsdien zou het spoken in het kasteel en zou de man naar een nieuwe huid zoeken, zodat hij zijn lichaam ermee zou kunnen bedekken.

Ik en mijn vriendin Fania hadden hard om het verhaal gelachen. We dachten dat het allemaal bijgeloof was. Toen we in het kasteel waren, waren we zelfs weggeslopen van de groep, naar de kerkers. Daar had ik de man voor het eerst gezien. Eerst dacht ik dat het gewoon een van mijn hersenspinsels was geweest, maar na een paar keer goed kijken was ik er zeker van dat er iemand stond. Ik had het tegen Fania gezegd, maar die had me uitgelachen en gezegd dat de poging om haar bang te maken niet gelukt was.

Sindsdien zag ik de man overal. Als ik er tegen iemand over begon en in de richting van de man wees, zei iedereen altijd dat er niemand stond. Soms had ik een bezorgde blik gekregen, maar dan had ik altijd gezegd dat het vast door de vermoeidheid kwam en dan verdween die blik meestal. In feite was dat nooit gelogen ik werd er daadwerkelijk heel moe van. Ik zag de man steeds vaker en de nachtmerries werden alleen maar erger. Eerst was ik van plan geweest om naar de politie te gaan en de man aan te geven voor stalking, maar aangezien niemand anders de man kon zien en ik geen zin had in problemen, had ik dat niet gedaan.

Ik stapte uit mijn bed en liep naar beneden. Ik dacht na over de nachtmerrie die ik net gehad had. De man was nog nooit zo dichtbij geweest in mijn nachtmerries en het was me ook nog nooit gelukt om zijn masker af te krijgen. Zou dat iets betekenen? Zou hij me met rust gaan laten, nadat dit gebeurd was? Ik was beneden en liep naar de keuken om een glas water te pakken. In gedachten verzonken liet ik mijn glas vollopen en ik ging in de woonkamer op de bank zitten.

Ik had mijn hele nachtmerrie een paar keer geanalyseerd, maar ik werd er niet echt wijzer van. Ik probeerde de nachtmerrie te vergeten en keek naar buiten. Ik slaakte een gil. Daar stond hij, daar stond de man met het masker. In de tuin, ik had hem nog nooit in of rondom het huis gezien.
"MAM, PAP!" Ik gilde zo hard als ik kon, maar toen bedacht ik me dat ik alleen thuis was en dat mijn ouders allebei nachtdienst hadden. Hij liep langzaam in de richting van de deur. Die zat op slot, dat wist ik zeker, maar toch werd ik doodsbenauwd. Straks kreeg hij de deur wel open.

Ik stond op en klom over de bank, zodat als de man door de deur heen zou komen, de bank nog tussen ons in zou staan. Hij legde zijn hand op de klink en ik zag die langzaam naar beneden gaan. De deur ging zonder moeite open. Voordat de man nog iets anders kon doen, sprintte ik de woonkamer uit, in de richting van de voordeur. Ik greep de sleutel en met bevende handen probeerde ik de deur open te maken. Ik hoorde de man vanuit de woonkamer steeds dichterbij komen.

Eindelijk kreeg ik de deur open. Ik rende zo snel als ik kon onze oprijlaan op. Als ik bij andere huizen wilde komen, moest ik eerst een stuk door het bos. Ik rende zo snel als ik kon. Na een minuut zo hard als ik kon gerend te hebben, keek ik even achterom. De man was nergens meer te bekennen. Ik begon langzamer te lopen en probeerde weer op adem te komen. Ik keek om me heen en tot mijn schrik zag ik dat ik op een plek was die ik niet herkende.

Opeens hoorde ik het weer, het geluid dat ik ook in mijn droom had gehoord. Ieeeeeeieeeeieieieie. Mijn verstand zei dat ik moest maken dat ik wegkwam, maar ik kon het niet laten ik moest naar het geluid toe lopen. Ieeeeeeieeeeieieieie. Het geluid werd steeds harder en ik kwam uit op een open plek. Midden op de open plek stond een krijtbord. Ik liep er langzaam naartoe. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat er iets opgeschreven stond. 'Huid.' Toen ik me realiseerde wat er stond, was het te laat.

Het krijtbord veranderde in de man. Ik draaide me zo snel mogelijk om en begon weer te rennen. Ik hoorde zijn voetstappen en gehijg vlak achter me. Ik wist zeker dat hij me deze keer echt te pakken probeerde te krijgen en ik wist dat ik niet droomde. Ik begon nog sneller te rennen, maar zijn gehijg kwam steeds dichterbij.

"Huid." Zijn stem klonk net zo rauw en schor als het in mijn droom had geklonken. Ik lette, omdat ik werd afgeleid door zijn stem, niet op en viel. Ik viel vol met mijn gezicht in iets wat nat en koud was. Ik keek snel wat het was, voordat ik verder rende en zag dat het mensenhuid was. Mijn blik gleed over het pad en ik zag dat er allemaal mensenhuiden op de grond lagen. Toen voelde ik zijn hand in mijn nek.

Huskyzot - Laura
Tips: Soms zie ik dat je te veel komma's gebruikt in een zin. Maak gebruik van andere soorten tekens zoals: een Puntkomma, Dubbele punt en Aandachtstreepjes. Voor de rest zag ik niets van fouten of...

Tops: Omg dit was echt een super leuk en spannend verhaaltje! Ik moest echt lachen toen je horror konijnen masker zei. Wees er maar trots op!

Spanning: 8/10
Emotie: 8/10
Grammatica: 8/10
Opbouw: 9/10
Creativiteit 9/10
--------------------------
Gemiddelde: 8.4/10

Rosanne_0509_ - Rosanne

Tips: Euh... Ik euh, ik moet eerlijk bekennen dat ik geen tips heb.

Tops: Je hebt het super goed gedaan en goed aan de opdracht gehouden.

Spanning: 10/10
Emotie: 9,5/10
Grammatica: 10/10
Opbouw: 10/10
Creativiteit 10/10
--------------------------
Gemiddelde: 9.9/10

Aantal:  9.1/10