Elita
Ik hoorde mijn moeder weer schreeuwen.
"Elita, kom nu hier naartoe!" Ik zuchtte, dit was al de derde keer dat ze me riep. Ik drukte op het knopje van mijn armband en gaf antwoord.
"Ik kom eraan, wacht even."
"Dat heb je nu al drie keer gezegd. Ik wil dat je nu komt." Geërgerd stond ik op. Ik liep naar de spiegel toe en zette hem aan. Ik zag meteen waar iedereen was. Mijn twee jongere broertjes waren nog in hun slaapkamer, mijn oudere broer zat beneden aan de keukentafel met mijn vader, mijn oudere zus was in de badkamer met mijn jongere zusje en mijn moeder stond in de woonkamer. Ik selecteerde de woonkamer en stapte door de spiegel heen.

Binnen twee seconden stond ik in de woonkamer. Ik was onderhand gewend aan de teleporteerspiegels, ze waren er al vanaf dat ik geboren was, alleen werd ik er nog steeds een beetje misselijk van.
"Wat is er mam?" Ze keek me boos aan.
"Waarom ben je nog niet omgekleed? De ceremonie begint over een half uur."
"Mam, ik heb al gezegd dat ik niet ga. Ik ben een Nobody, als één van de enigen, iedereen hoort wel ergens anders bij. De Gevleugelde, de Mindreaders, de Leugenaars, de Magicians en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het enige wat er op de ceremonie gebeurt, is dat ik word uit gelachen."
"Elita, er is geen discussie mogelijk. Je gaat gewoon. Wees blij dat je niet bij de Gemuteerde hoort, dan had het er heel wat minder rooskleurig uitgezien. Iedereen in onze familie hoort bij de Nobodys en we zijn er trots op, dat zou jij ook moeten zijn."
"Maar mam..."
"Ik zei geen discussie mogelijk. Ik heb Levien al een bericht naar zijn armband gestuurd, hij komt je over tien minuten ophalen, dus ik zou je snel gaan omkleden." Ik keek haar boos aan, maar liep toch weer naar de teleporteerspiegel, om naar mijn kamer te gaan.

Net toen ik door de teleporteerspiegel wilde stappen, hield mijn moeder me tegen.
"Ik zou niet naar je kamer in Japan gaan op dit moment, er is weer een rel losgebroken onder de gemuteerde daar. Als ik jou was, zou ik naar je kamer op Mars gaan, daar liggen al je jurken."
"Mam, ik draag geen jurken, leer ermee leven." Ik wachtte niet op haar antwoord, maar stapte door de teleporteerspiegel, zonder op te letten wat geselecteerd was. Binnen twee seconden stond ik ergens in een kamer die ik niet kende. Ik vloekte, dit gebeurde altijd als ik niet oplette. Ik draaide me om, maar zag dat de teleporteerspiegel al verdwenen was. Ik klikte op mijn armband.
"Pap, ik ben weer in een of andere niet gebruikte kamer terechtgekomen."
"Ach liefie, alweer? Hoe doe je dat toch steeds?" Ik antwoordde chagrijnig.
"Ik weet het niet, pap. Zou je een spiegel naar mijn locatie kunnen sturen?"
"Kijk maar achter je." Ik keek achterom en er was een teleporteerspiegel verschenen.
"Thanks pap."
"Geen probleem liefie, veel plezier bij de ceremonie vandaag." Nadat hij dat had gezegd, zette ik mijn armband op stil, zo zouden alleen personen die ik goedkeurde me kunnen bereiken.

Ik keerde me om naar de spiegel en selecteerde de kamer van mijn oudere broer, in Miami. Ik stapte door de spiegel en was er weer binnen twee seconden.
"Hey Elita, what's up?" Ik schrok me dood.
"Ik dacht dat je in China voor een nieuwe kamer ging kijken, sorry, ik ben alweer weg."
"Ja, dat was ik ook. Het probleem is alleen dat ze het in China niet zo op Nobodys hebben, dus ik ben eerder terug. Je hoeft niet te gaan hoor. Je wilde weer kleren stelen zeker?"
"Sorry Veli, ik weet dat je het niet leuk vindt, maar ik moet van mam naar de ceremonie en ik trek absoluut geen jurk aan."
"Het is prima El, de kleren die hier hangen heb ik toch bijna nooit aan. Kijk maar of je iets kunt vinden." Mijn humeur werd meteen beter.
"Echt? Veli, je bent de beste." Hij lachte.
"Weet ik toch." Ik liep zijn kast in. Er hingen drie pakken die geschikt waren: de eerste was bordeauxrood, de tweede zwart en de derde was navy blauw. Ik paste ze alle drie, dat was zo handig aan de kast van Veli, iedereen bij ons had een digitale kast en dan was het lastig om dingen te passen. Veli had nog een normale, oude inloopkast. Uiteindelijk koos ik het navy blauwe pak.

"Ben je al klaar? Of doe je net zolang over omkleden en make-up opdoen als mam en Adinda?" Ik lachte en liep vanuit de kast zijn kamer in.
"Je weet best dat ik nooit make-up opdoe. Hoe zie ik eruit?" Hij keek me aan.
"Gorgeous as always. Ik zou willen dat pakken mij zo goed stonden." Ik glimlachte.
"Thanks Vel." Dit was waarom hij mijn favoriete persoon van de hele familie was. Hij was de enige die er niets om gaf dat ik geen jurken droeg en dat ik geen meisjesmeisje was. De enige die het niet erg vond dat ik niet normaal was. De rest vond dat ik moest stoppen met een klein kind zijn en meer een meisje moest worden. Mijn armband trilde en ik keek wie het was. Leviens naam stond op het schermpje van mijn armband. Ik accepteerde de oproep.
"Hé kleine, waar ben je?"
"Ergens op de wereld en ik ben niet klein." Levien zuchtte lachend.
"Niet weer, de vorige keer ben ik al je kamers afgegaan van Jupiter tot Antarctica en uiteindelijk was je gewoon in jullie woonkamer, dus vertel asjeblieft waar je nu bent. Ik wil niet weer te laat komen."
"Wat boeit het als we te laat komen? Het begin is toch altijd hetzelfde. Ze vertellen wat er gebeurd is tijdens de tweehonderdjarige oorlog, dat er een of andere nieuwe nucleaire bom werd ontworpen, Die werd op meerdere plaatsen op de wereld gegooid. Daardoor ontstonden de verschillende rassen van de gevaarlijke gemuteerde tot de vormveranderaars. Men had eigenlijk verwacht dat iedereen dood zou zijn gegaan, maar dat is dus niet gebeurd. We hebben ons aangepast, in ieder geval bijna iedereen. Sommigen zijn normaal gebleven. Er zijn wel plekken ontstaan waar we nooit meer kunnen leven, zoals Rusland en Europa. Daarna wordt iedereen in zijn eigen groep ingedeeld en krijg je je diploma voor dat jaar. Dit jaar krijgen we dan ook een beroep toegedeeld door het systeem. Niet zo interessant, het begin kunnen we best missen."
"Ik weet dat het elke keer hetzelfde is, maar ik wil voor het verschil eens op tijd zijn. Zeg gewoon waar je bent." Ik wilde antwoorden, maar net voordat ik kon beginnen met praten antwoordde Veli.
"We zijn in mijn kamer in Miami, Levien, ik zal je even toestemming geven, dan kun je via de teleporteerspiegel komen."
"Bedankt Veli."

Veli liep naar de spiegel toe en tikte er een paar keer op. Levien kwam twee seconden later door de spiegel de kamer binnen gestapt. Ik keek Veli boos aan.
"Dit was mijn enige kans om niet naar de ceremonie te gaan." Veli keek me aan.
"Ik zal gaan als ik jou was. Deze keer wordt het anders." Ik keek hem vragend aan, maar meer zei hij niet. Ik keerde me naar Levien en negeerde het maar gewoon.
"Hey Lev, hoe gaat 'ie?"
"Prima hoor. Waarom verbaast het feit dat jij geen jurk draagt me nou weer niet?" Hij glimlachte. Ik haalde mijn schouders op.
"Ik heb geen flauw idee, misschien omdat ik nooit een jurk aan heb?"
"Ja, dat zou best de reden kunnen zijn." We lachten allebei.
"Jullie zijn echt niet goed bij jullie hoofd, maar het zal ook wel. Ik moet gaan. Sluit de teleporteerspiegel even achter je, als je wilt, en ga naar die ceremonie, El, oké?" Veli had een beetje een dringende toon aangeslagen bij de laatste zin. Ik keek hem vragend aan.
"Beloof het, El."
"Waarom? Waarom moet ik het beloven? Doe niet zo gek!"
"Ik kan nu niks zeggen, Levien, je weet waar dit over gaat. Ik moet nu echt gaan, zorg dat ze komt." Zijn ogen waren van mij naar Levien geschoten.
"Ja, het komt goed, geloof me."

De sfeer in de kamer was opeens omgeslagen.
"Waar hebben jullie het over?" Veli liep naar de spiegel.
"Je ziet het straks wel." Veli praatte weer alsof er niets belangrijks aan de hand was. Ik keek vragend naar Levien, maar hij zei geen woord. Veli verdween door de spiegel.
"Wat is er nou?"
"Niks, zoals Veli al zei, je ziet het straks wel. Kom, we gaan dag zeggen tegen je ouders, broertjes, zusjes en zus en dan gaan we."
"Levien, wat is er nou? We zeggen nooit dag als we gaan. De ceremonie duurt hooguit een uurtje, daarna ga ik weer naar huis. Ik weet dat jij voor drieduizend feestjes bent uitgenodigd als Mindreader, maar ik ben een Nobody, dus ik niet. Ik hoef echt geen dag te zeggen."
"El, kom nou maar gewoon." Ik zuchtte.
"Prima." We liepen naar de spiegel. Ik stelde de spiegel zo in dat, als wij de kamer hadden verlaten, je alleen de kamer in kon als je het wachtwoord wist. Toen stapten we door de spiegel om iedereen gedag te zeggen. Na een paar minuten waren we daarmee klaar.
"Nou, op naar de ceremonie."
"Je weet zeker dat je iedereen goed gedag hebt gezegd?" Ik keek Levien verbaasd aan.
"Je doet wel alsof ik hier nooit meer terugkom. Doe normaal, we gaan."
"Oké, hoe wil je gaan; per spiegel of moet ik één van de Gevleugelde bellen voor een rit?"
"We gaan altijd met de spiegel, dus deze keer is dat ook goed."

We liepen door de spiegel en waren binnen twee seconden in de ceremoniehal. Ik keek rond en zag dat het zwaar bewapend was.
"Wat is er aan de hand? Het lijkt wel alsof er een beroemd iemand komt." Ik lachte, maar Levien keek serieus.
"Oké, Elita, je moet me vertrouwen. Doe alsof het volkomen normaal is wat er gebeurt en doe deze lenzen in." Ik keek hem vragend aan.
"Lev, je weet dat ik je vertrouw, maar je moet me echt iets meer vertellen." Er kwam een bewaker onze kant op gelopen. Levien keek angstig.
"Elita, dat kan nu niet, je moet me vertrouwen. Ga naar het toilet en doe die dingen in. Wacht daarna hier op me, tot ik terug ben." Nadat hij dat had gezegd, liep hij naar de bewaker toe. Hij keek nog een keer achterom en seinde met zijn ogen het toilet. Hij liet me compleet verbijsterd achter, maar toch liep ik naar de wc, ik vertrouwde Levien blindelings. Ik deed de lenzen in en gooide het doosje weg. Ik keek in de spiegel en was verbaasd. De lenzen hadden mijn blauwgroene ogen bruin gemaakt. Verward liep ik terug naar de plek waar ik Levien voor het laatst gezien had. Hij was er nog niet.

Ik wachtte tien minuten en toen begon ik me zorgen te maken. Toen hij was weggegaan, had hij heel erg serieus geklonken. Levien was nooit zo serieus. Ik probeerde hem te bereiken op zijn armband, maar hij gaf geen antwoord. Ik begon om me heen te kijken, maar ik zag hem nergens. Toen ik nog vijf minuten had gewacht, kwam hij er eindelijk aan.
"Daar ben je eindelijk. Ik maakte me zorgen. Wat is er allemaal aan de hand?"
"Stil, niet zo hard. We volgen de ceremonie vanaf hier. Je kan het grote scherm vanaf hier zien, dat is genoeg." Ik begon te fluisteren.
"Vertel me wat er aan de hand is en ik wil niet vanaf hier de ceremonie volgen. Ik had eigenlijk al geen zin om te gaan, maar als ik dan moet, wil ik het wel goed volgen." Ik wachtte zijn antwoord niet af en liep naar de menigte.
"El, wacht." Ik stopte en keek om. Ik zag dat de ogen van de bewakers opeens op ons gericht waren. Levien haalde me in en begon weer te fluisteren.
"Je zei daarstraks dat je me vertrouwde en ik heb je broer beloofd dat ik ervoor zou zorgen dat je de ceremonie hier zou volgen, dus asjeblieft, El." Ik zag de wanhoop in zijn ogen en toen hij over Veli begon, besloot ik maar te luisteren.
"Oké, prima."

We liepen naar een plek achter in de zaal waar we het scherm konden zien. Eén van de bewakers die ons in de gaten had gehouden, kwam naar ons toe gelopen.
"Iedereen is geacht de ceremonie te volgen vanuit de banken, geen uitzondering." Ik wilde iets zeggen, maar Levien was me voor. Hij sloeg een arm om me heen en begon te praten.
"Dat begrijpen we, maar mijn vriendin hier heeft de laatste tijd nogal last van paniekaanvallen, vooral als we tussen veel mensen staan. Ik heb daarom net toestemming geregeld om hier te staan." Hij pakte een blaadje uit zijn broekzak en liet het zien.
"Oké, dan is het goed. Ik wil alleen wel nog even jullie ogen testen. Kijk in dit apparaat." Ik zag dat Levien moeizaam slikte, zelf was ik alleen verbaast. Ik had net lenzen ingedaan en opeens moest ik een of andere oog test doen. Levien bewoog zijn hoofd naar het apparaat. Het viel me op dat hij ineens ook bruine ogen had, meestal waren ze dezelfde kleur als de mijne. Het apparaat gaf een piepje en de bewaker keek tevreden.
"Nu jij." Ze wees met het apparaat naar mij. Ik bewoog mijn hoofd naar het apparaat. Weer hoorde ik een piepje.
"Oké, jullie zijn van de goeden." Nadat ze dat had gezegd, liep ze weg.

Levien zuchtte opgelucht.
"Wat was dat nou weer? Vriendin? Paniekaanvallen? Goeden?"
"Zoals ik al een paar keer heb gezegd, vertrouw me." Voordat ik antwoord kon geven, lichtte het grote scherm voorin de zaal op. De directeur van de school werd zichtbaar. Toen iedereen stil was, begon ze te praten.
"Beste vierdejaars. Het is weer zover, het einde van het jaar. Ik wil zeggen dat ik trots op jullie ben. Jullie beroep is gekozen, zoals er voor iedereen een beroep wordt gekozen aan het einde van hun vierde jaar. Het systeem werkt perfect, de gemuteerde worden er door het systeem uit gefilterd en iedereen wordt een mooie baan toegewezen. Daardoor zijn de teleporteerspiegels, vliegende gebouwen en nog veel meer mooie uitvindingen ontstaan. Ik heb er dan ook meer dan honderd procent vertrouwen in dat ook dit jaar er mooie en goede beroepen uitgekozen zijn." Ik lachte schamper.
"Elk jaar hetzelfde liedje. Ik zou willen dat ik zelf mocht kiezen." Levien glimlachte naar me.
"Nog steeds tegen het systeem, als altijd."
"Natuurlijk. Als het kon, zou ik tegen het systeem in gaan, maar dat kan niet, want daarop staat de doodstraf en ik wil nog niet dood."

De directeur wachtte tot het geroezemoes voorbij was en begon weer te praten. "Ik wil nog even terugblikken op driehonderd jaar geleden." Ik kreunde.
"Hier gaan we weer, die stomme tweehonderdjarige oorlog," mompelde ik, maar tot mijn verbazing begon het grote scherm te storen en kwam Veli in het beeld.
"Hoi, vierdejaars. Mij hadden jullie, maar ook alle bewakers en docenten, niet verwacht. Ik ben hier om de waarheid te vertellen. Driehonderd jaar geleden, toen de nucleaire bom werd gegooid, is er een enorme fout gemaakt. Daardoor ontstonden niet alleen de goed gemuteerde mensen, maar ook de slecht gemuteerde mensen: de mensen die doordraaiden en net zo gek werden als de meeste dieren. Dat is alleen niet de enige soort die er ontstond, terwijl het niet de bedoeling was. Er is ook een verder ontwikkelde mensensoort ontstaan. Nog een andere soort dan de twaalf de jullie al kennen. Deze mensen kunnen vaak meer dan een ontwikkeling, bijvoorbeeld gedachten lezen en vliegen." Ik keek verbluft de zaal rond en zag dat de bewakers en de docenten het lastig vonden om orde te houden.

"Zet het scherm uit!" hoorde ik iemand over de menigte heen schreeuwen, maar ik zag dat het niet lukte. Veli was even stil geweest en ging weer verder met zijn verhaal.
"Deze mensen zijn onderdrukt, omdat ze gevaarlijk zouden zijn, omdat ze mensen zouden doden, maar niets is minder waar. Waarom denken jullie dat jullie nooit in Europa en Rusland mogen komen? Inderdaad, daar wonen we, daar wonen alle mensen die net zoals ik zijn, de mensen die verder ontwikkeld zijn. Daar is geen systeem; iedereen mag zelf bepalen wat ze doen. We zijn er, zoals ik eerder al zei, nog verder ontwikkeld dan dat jullie hier zijn. Je kan je het niet voorstellen, maar wij knippen met onze vingers en er gebeurt wat we willen. Je vraagt je nu vast af, waarom bleven jullie ondergronds? Waarom gingen jullie niet tegen ons in? Dat is zo omdat wij niet van geweld houden, we willen geen oorlog. Het enige wat wij willen is dat het systeem valt, want er is te veel dat ze jullie niet vertellen. We willen dat ook jullie kunnen doen wat jullie willen. We hebben dit jaar gekozen om onze opstand te beginnen, want dit jaar is de uitverkorene uit onze voorspellingen zestien geworden. De uitverkorene is degene die alle ontwikkelingen heeft, die van de Gevleugelde tot die van de Magicians. Dit is het jaar dat onze opstand begint. Als je nu wilt weten wie de uitverkorene is, draai dan om en kijk naar de achterkant van de zaal. Daar staat mijn jongere zusje Elita, zij, zij is de uitverkorene." Veli was klaar met zijn verhaal en verdween van het scherm, er ontstond complete chaos.

Ik voelde dat Levien mijn arm vastpakte.
"Kom, we moeten hier nu weg." Ik keek hem onthutst aan.
"Jij wist dit. Sinds wanneer?" Hij keek me strak aan.
"El, dit is niet de tijd voor vragen. Vertrouw me en volg me." Zonder verder nog iets te zeggen pakte hij mijn arm, opeens groeide er vleugels uit zijn rug en vlogen we in de lucht.
"Levien, je hebt me nooit verteld dat je vleugels had! Dat is niet eens mogelijk, je bent een Mindreader!" Hij lachte.
"Wat voor verhaal heeft je broer nou net verteld." Ik dacht terug aan het verhaal van Veli.
"Wacht, jij hoort ook bij hun volk?"
"Niet alleen ik, El, jij ook en jij bent ook nog eens hun uitverkorene." Toen Levien die zin zei, drong alles pas tot me door en wist ik dat mijn leven vanaf dit punt drastisch zou veranderen.

----------------------------
Huskyzot - Laura
Opmerking:

Tips: "Waar hebben jullie het over?" Veli liep naar de spiegel.
"Je ziet het straks wel." Veli praatte weer alsof er niets belangrijks aan de hand was.
Ik zou: hij praatte zeggen want soms zeg je de naam te vaak wat het irritant maakt om te lezen bijvoorbeeld: Veli doet dat, even later doet Veli dat daarna gaat Veli naar... Dat vind ik zelf een beetje irritant, maar voor de rest zie ik heel soms een spellingsfoutje maar dat is het ook. Ik vond het een heel leuk verhaal!

Tops: Omg, ik heb hier bijna geen woorden voor. Ik vond dit zo'n leuk verhaal. Ik wil graag dat je verder schrijft want dit is echt fantastisch bedacht. Super goed gedaan. Wees er maar heel trots op! 😨🤩🤩

Emotie: 9 / 10
Creativiteit: 7 / 10
Grammatica: 8 / 10
Opbouw: 8 / 10

Aantal: 8 / 10
----------------------------
Rosanne_0509_ - Rosanne
Opmerking:
Tip: Probeer in tt (tegenwoordige tijd) te schrijven. Maak alinea's, want dat leest beter in plaats van een lap tekst. Top: Super leuk verhaal! Lijkt me wel cool om later door een spiegel te stappen en dan bijvoorbeeld op mijn werk te komen. Whaha! Super goed gedaan.

Emotie: 7 / 10
Creativiteit: 9 / 10
Grammatica: 8 / 10
Opbouw: 7 / 10

Aantal: 7.7 / 10
----------------------------
Totaal:7.8 / 10