door @muroboy

"Zo dat was dat."
Dat was het laatste wat ik ooit hoorde.
Mijn gehoor was altijd al slecht, maar toen de dokters eindelijk dachten dat ze het konden verbeteren, verdween het helemaal.
Ik leef nu al twee jaar zonder. Ik mis het zo om naar die mooie melodieën te luisteren, die ik voorheen kon horen en spelen op mijn piano. Ik kan ze nog steeds spelen, maar wat voor nut heeft het nog als je het zelf niet meer kan horen. Dit was waarom ik na die operatie nooit meer heb gespeeld: Omdat het spelen geen nut heeft als je het zelf niet hoort.
Net als mijn gehoor dat langzaam vervaagde tot het er niet meer was, waren ook mijn vreugde en kleurige blik op de wereld langzaam vergaan. Net als dat ik niet meer hoorde, voelde ik ook het mooie geluk niet meer dat ik ooit had gekend.
Het geluk om te spelen op een instrument, om iemand te horen lachen of om rustig in slaap te vallen terwijl je moeder zingt.
Dat was ik kwijt.
Als ik door de buurt liep kon ik ze al horen, de stemmen in mijn hoofd. De gedachten die ik dacht dat de mensen over me hadden. Na twee jaar spraken ze er nog steeds over. De pianist zonder gehoor, het proef konijntje, de domóór.
Al kon ik anderen niet meer horen, hen hoorde ik wel. Ik hoorde ze steeds beter en meer.
Hoe meer mijn normale gehoor verzwakte, des te beter ik de stemmen kon horen. Hoe beter ik ze hoorde, des te gemener ze werden. Steeds gemener en gemener. Zo gemeen waarvan ik nooit geweten had dat het bestond.
Toen kwam zij. Het was de eerste positieve stem die ik in die twee jaar had gehoord. Het was maar èèn enkele stem die er bij kwam. Eèn die om mij gaf. Eèn die niet alleen maar gemene dingen zij maar juist het tegenover gestelde, en èèn die ik kon zien. Al was ik de enige.
Mijn beschermengel, of petemoei, had zich dan dus toch eindelijk laten horen en zien nadat ik al die tijd gehoopt had er een te hebben.
In het begin was ik de enige die negatief sprak en bleef zij door alles heen positief. Maar de dagen gingen voorbij en veranderden langzaamaan in seconden die er niet over dachten om even, heel even, voor dat ene moment, stil te blijven staan. Zo als de dagen veranderden in seconden waaiden de seizoenen voorbij als een zomerse storm mooi en warm, maar veel te snel. Ook deze storm dacht er niet bij na om ook maar voor even te blijven liggen om dan weer verder op te waaien. Maar hij woei en hij woei en hij woei.
Zoals herfst, winter, zomer en lente verstreken, verstreken ook de jaren èèn voor èèn. Steeds sneller. Ook de stemmen verstreken maar wilden niet, ook al was dat maar voor heel even. Ook zij bleven door gaan met het constant veranderen.
Terwijl de tijd verstreek veranderende de wereld om me heen en daardoor ook ikzelf. Ook de stemmen in mijn hoofd veranderde: ze werden minder tot ze er ineens niet meer waren.
En uiteindelijk ook zij, ook zij veranderde.
Maar haar verandering was triest omdat zij nu de verdrietige was, omdat ik te gelukkig was geworden. Zodat zij niet meer kon blijven en een ander moest gaan helpen.
"Ik zal altijd jouw beschermengel blijven," was uiteindelijk het allerlaatste dat ik hoorde. De stem van mijn geliefde engel.

mijn mening:
Ik vond jouw verhaal heel mooi.
wel waren je zinnen zeer lang en er was een klein stukje dat een beetje raar gevormd was. Ik heb het zo verbeterd hoe ik dacht dat het moest zijn. Als het niet klopt zeg dat dan maar
voor de rest was het echt top.👍