Genre : avontuur
Schrijfster : Pageotte

'Papa, mama!' Gilde de kleine Miele toen ze met haar kleine voetstapjes gehaast haar eilandhutje binnen rende.

Ze had iets gezien, maar ze wist niet wat het was. Ze had er naar staan kijken vanaf het strand, en ze vond het enorm fascinerend. Haar vrienden waren huilend en geschrokken weg gerend van haar en het schepsel, maar Miele kon haar ogen niet van het dier af houden. Ze had het nog nooit gezien, en dus was ze enorm nieuwsgierig naar wat het was. Haar vader en moeder wisten een heleboel.

'Wat is er, Miele?' Vroeg haar moeder die opkeek van haar naaiwerk. 'Ik dacht dat jij de hele dag op het strand zou zijn. Papa is net vertrokken met de boot.'

Miele vouwde haar handen achter haar rug en begon nerveus heen en weer te wippen op haar schoentjes. Ze keek een beetje verlegen naar de grond.

'Dat klopt-' begon ze. 'Maar ik heb iets gezien! En ik weet niet wat het was. Daarom kwam ik hier om het te vragen. Wil mama meelopen?' 

'Natuurlijk. Ik loop wel even mee. Nu word ik ook wel nieuwsgierig hoor.' 

Haar moeder stond op en pakte het kleine handje van haar dochtertje. Samen liepen ze het hutje uit naar het strand. 

Miele vond het altijd leuk om haar vader en moeder nieuwe dingen te laten zien. Ze reageerden bijna altijd erg enthausiast en zeiden dan dat ze het erg knap vonden van haar. Miele hield erg veel van complimenten en aandacht, zoals ieder ander klein kind. 

Waar ze ook veel van hield waren avonturen die achteraf helemaal niet slim waren om te gaan beleven en wat haar ook echt wel een paar keer in de problemen heeft gebracht. Ze zou dan altijd achter haar moeder schuilen en angstig naar de grond kijken. Meestal vergaven haar ouders het haar meteen, maar soms deden ze daar iets langer over.

Wat haar ouders echter niet wisten was dat hetgene wat ze nu had gespot gevaarlijk was. 

Dodelijk.

'Welke kant moeten we op, Miele?' Vroeg haar moeder. 

Miele wees met haar vrije hand naar het stukje strand wat het dichtst bij de vaargeul lag. 

Daar voeren vaak schepen langs die vrachten naar het vaste land moesten brengen. Soms werd er een walvis gespot, wat volgens haar moeder hetgene zou kunnen zijn wat Miele had gezien. 

Miele had nog nooit een walvis gezien in haar leven, maar ze wilde er nog altijd graag één zien. Het liefst een narwal, omdat die zo zeldzaam is en een hoorn heeft. Helaas leven die alleen in koud water, wist Miele. Dat had haar moeder haar verteld. Maar ooit, als zij oud genoeg zou zijn voor de scheepvaart, zou zij naar het noorden gaan om een narwal te zien. Dat had ze zichzelf beloofd.

Miele liet de hand van haar moeder los en begon hevig te wijzen en op en neer te springen.

'Mama, daar is het!' Gilde ze opgewonden. 

Haar moeder kneep haar ogen lichtjes samen om te kijken wat het was. Het zwom in de vaargeul en kwam steeds dichterbij de baai. Het wilde deze kant op. En het was groot. Enorm groot.

De ogen van haar moeder verstarden toen het eindelijk tot haar door drong.

Dit was geen walvis. Ook geen haai. Ook geen vis. En het waren zeker geen mensen. 

Het was een reuzenintvis. En niet zomaar één.

Haar moeder raakte compleet in paniek toen ze zag dat het schip van haar man bijna de vaargeul binnen ging. Miele zag het, maar wist niet wat er aan de hand was. Ze vond haar moeders gedrag erg raar. Ze had haar moeder nog nooit eerder zo meegemaakt. 

Ze pakte haar moeders hand en schudde er eventjes aan.

'Mama, wat is er? En wat is dat?' Vroeg ze fronsend, maar nog altijd nieuwsgierig. 

Haar moeder kreeg er niks uit. Ze bleef hopeloos naar het schip staren wat nu bijna de vaargeul betrad. Ze negeerde Miele's vragen en het schudden aan haar hand compleet. 

'Eric.' Mompelde ze zachtjes. Ze liet een klein traantje vallen en riep toen harder. 'Eric!'

Ze duwde Miele's hand van haar hand af en rende zonder ergens bij na te denken de rotsen op waar je uiteindelijk boven de vaargeul uitkwam. 

Miele mocht daar nooit komen van haar ouders. Het was gevaarlijk en ze kon er gemakkelijk vanaf vallen. Ze wist niet hoe ze moest zwemmen en als ze op een boot zou vallen zou ze ter plekke dood vallen. Ook haar ouders liepen daar nooit bij op, omdat zelfs zij het gevaarlijk vonden voor zichzelf. Miele begreep daarom niet waarom haar moeder dat nu wel deed en waarom haar moeder zo vreemd deed.

Miele liet haar daarom geen keus om achter haar aan te rennen. 

Miele was veel sneller dan haar moeder. Ze haalde haar altijd met gemak in, op wat voor grond ze dan ook liep. Miele moest ook snel kunnen handelen als ze later de scheepvaart in wilde. Daarom beschouwden haar beide ouders haar snelheid altijd als iets goeds.

Toen Miele dichtbij genoeg was pajte ze de hand van haar paniekerige moeder weer vast. Haar moeder schrok en draaide zich met een ruk om. De tranen begonnen over haar wangen te stromen, waardoor Miele ook moest huilen. Als haar moeder moest huilen, dan was dat om een ernstige reden.

Haar moeder zakte vlug op haar knieën voor Miele neer terwijl de tranen bleven stromen.

'Alsjeblieft, Miele. Ga me niet achterna. Ik ga met papa mee en jij kan niet mee.' Snikte ze terwijl ze probeerde om niet te hyperventileren.

'Waarom niet?' Vroeg Miele snikkend.

'Blijf-blijf hier gewoon, ja? Ga terug naar beneden. Ik ga met papa mee.' Huilde ze nu. Ze omhelsde Miele stevig. 'Ik houd van je, Miele. Heel, heel erg.'

Met die woorden liet ze haar los, keek haar nog één keer in haar onbegrijpende oogjes aan en rende ze verder de rotsen op terwijl ze haar vaders naam bleef schreeuwen. 

Miele had nog steeds geen flauw idee wat er aan de hand was, maar ze wilde schreeuwen. Ze wilde schreeuwen, en huilen, en krijsen en gillen om haar moeder, maar ze kon het niet. Het klikte niet in haar hoofd waardoor ze niks deed. Daarom deed ze maar gewoon wat haar moeder haar gevraagd had om te doen.

Ze liep via de rotsen terug naar beneden.

Ze zich net omdraaien en naar beneden lopen toen ze de gil van haar moeder hoorde. Ze bleef als verstijfd staan waar ze stond. 

Ze hoorde haar vaders schreeuw.

Ze draaide zich opnieuw om en rende de rotsen omhoog. Ze zag haar moeder nergens meer. Ze zag ook de mast van haar vaders schip niet meer. Het leek allebei in rook op te zijn gegaan. 

Miele huilde en veegde haar tranen weg terwijl ze over de hobbelige stenen van de rotsen rende. 

Ze had al zo'n idee wat er was gebeurd, maar ze wilde er niet aan toegeven. Haar ouders waren sterk. Ze zouden het heus wel redden. Misschien hadden ze schipbreuk, dacht Miele. Dat komt wel vaker voor in de smalle vaargeul. 

Meerdere mensen verzamelden op het strand om te kijken wat er gaande was. Ze keken nieuwsgierig naar het schip in de vaargeul. Ook Miele keek angstig toe hoe het schip vermorzeld werd.

Ze realiseerde zich dat het niet de vaargeul was geweest wat voor de schipbreuk leidde. Nee. Het was het dier geweest waar ze haar moeder over had willen vragen. Het had lange tentakels die zich om het schip heen wikkelden en het verpulverden als een oud stuk schimmelkaas. Miele gilde.

'Mama! Papa!' Krijste ze huilend. 

Ze zakte hopeloos op haar knietjes neer in het zand. Ze kon alleen maar kijken en staren naar het tafereel wat zich afspeelde in de vaargeul. Stukje bij beetje verslond het beest het schip waar haar ouders op hadden gezeten. En ze kon niks doen. Helemaal niks. Ze slikte en veegde een aantal tranen weg. Ze wilde hier niet langer naar kijken.

Ze stond op en liep met een hangend hoofd terug naar de strandhut. Ze smeet de deur dicht en keek door de hut. Haar ogen bleven hangen bij hun boekenkast. Ze scande snel alle boekenplanken en pakte een stoel van de tafel. 

Ze schoof de stoel tegen de muur aan en ging erop staan zodat ze bij de bovenste plank kon. Ze wist dat haar vader alle boeken over scheepvaart daar neerzette. Miele mocht dan misschien nog een klein meisje zijn, maar ze leerde snel en kon al veel beter lezen dan de rest van haar leeftijdsgenoten. Dat niet alleen, ze vond het ook leuk om te doen. 

Ze ging op haar tenen staan en bekeek de boeken stuk voor stuk. Ze strekte haar armpjes zo ver mogelijk uit en pakte er een paar boeken uit die haar interessant leken. Ze stapelde ze allemaal op in haar armen en sprong van de stoel af. Ze zette de boeken op tafel neer en schoof de stoel weer terug waar ze het vandaan had. 

Met het eerste boek in haar hand ging ze op de bank zitten. Ze sloeg het boek open en begon met lezen. 

Om haar dromen te bereiken moest ze alles weten over scheepvaart. Hoe een schip werkt, welke zeeroutes je moet varen, wat voor hindernissen je onderweg tegen kunt komen en alles wat te maken heeft met wat haar echt interesseerde. Ze zou de wereld laten zien dat het lot van een scheepvaarder niet af hoeft te hangen van schepsels die in de zee leven. Dat ook vrouwen het in zich hebben om kapitein van een schip te worden. 

Ze zou een inspiratie voor de wereld worden.

●●●

'Truman, ga van wal!' Riep Miele naar de man met het touw in zijn handen. De man keek op en knikte naar haar.

'Natuurlijk, kapitein.'

Het was haar gelukt. Het is nu 15 jaar geleden dat haar ouders verongelukt zijn met het schip. Ze heeft alles bestudeerd en gelezen wat ze maar kon en ze had het eindelijk voor elkaar. 

Ze was kapitein geworden van een schip: de Kraken II.

Ze stond voorop het schip op het dek en keek naar de vaargeul. Er waren geen voorvallen meet gebeurd met de reuzenintvis van 12 jaar geleden. Mensen zijn opzoek geweest naar het monster, maar zonder succes. Het is nooit meer terug gezien.

Miele zou weer op avontuur gaan. Haar droom zou eindelijk uitkomen. Ze zouden naar het noorden varen om daar de ijsschotsen te checken. Ze zou eindelijk een keer een narwal zien en heel stiekem hoopte ze dat haar ouders haar van boven toe zouden juichen en haar zouden steunen bij haar reis. Ze hoopte dat ze trots op haar zouden zijn voor hetgene wat ze had bereikt. Ze wist het bijna wel zeker.

'We zijn van wal, kapitein. De reis is begonnen.' Informeerde stuurman Truman haar.

Ze keek om en glimlachte naar hem. Hij zag het helaas al niet meer. Hij had zich omgedraaid en was naar het roer gelopen. 

Miele draaide zich weer om. Ze keek nu recht in de vaargeul. Ze keek recht in de eindeloze, blauwe zee. De prachtige blauwe zee waar alles leefde. Waar alles kon leven. Waar zij voor zou gaan leven.

Ze liep een stukje naar voren en ging op een krat zitten. Ze leunde met haar ellebogen op de rand van het schip en legde haar hoofd in haar handen. Het schip kwam langzaam in beweging. Ze hadden de vaargeul al bereikt.

En waren er zonder problemen doorheen gevaren.

Miele voelde de koude zeebriesjes op haar gezicht. Ze sloot haar ogen en ademde de zoute geur van de zee in. Zo vond het altijd al een heerlijke geur en nu zou ze er elke dag van kunnen genieten. 

Ze zou het eiland wel missen. Het was de plek waar ze geboren en opgegroeid was. Haar thuis. Al voelde de zee meer als haar thuis dan het eiland deed. Ze voelde zich op zee vrijer. Ze was ook vrij.

Vrijer dan ooit tevoren.

Wow echt een kei leuk verhaal Pageotte!

Tips :

• Geen idee eigenlijk, alles was goed vond ik. De alinea's, de leestekens en de tekst stonden goed.

Tops :

• Heel leuk en spannend verhaal! Ik vond het echt leuk om te lezen.

• Je hebt je goed aan de opdracht gehouden met je 1998 woorden.😂😂😉

Knap gedaan👍🏻