Genre : Thriller
Schrijfster : Loontje3210

Traditiegetrouw lopen Sarah en Lauren richting het huisje in het bos, waar de groep vrienden jaarlijks het eerste weekend van de kerstvakantie inluiden. Dit jaar konden de jongens helaas niet op vrijdagavond. Desondanks gingen Sarah en Lauren alvast naar het huisje toe. Zij hadden als idee om een meidenavondje te gaan houden.

‘Moesten we nou zoveel eten meenemen?’ puft Sarah, die de boodschappentas achter zich aan zeult. Om de zoveel meter zet ze de tas neer op de grond, omdat de tas veel te zwaar is om in haar eentje te tillen. ‘Kun je niet helpen ofzo?’ vraagt ze dan geïrriteerd aan Lauren, die een paar meter voor haar uit loopt. Lauren draait zich om, haalt haar schouders even op en pakt dan een hengsel van de tas vast.

‘Tillen dan’, zegt Lauren alleen en kijkt Sarah vol verwachting aan. Sarah rolt even met haar ogen, maar pakt dan toch het andere hengsel weer beet. Samen strompelen ze richting de voordeur van het afgehuurde huisje. Lauren ontgrendelt de deur en stapt voor Sarah naar binnen. Sarah kucht even om Lauren’s aandacht te trekken.

‘Hey, Lauren! Vergeet je niet iets?’ roept Sarah haar vriendin nog na. Lauren draait zich weer om. Haar ogen worden groot en ze snelt naar Sarah toe.

‘Sorry’, mompelt ze tegen Sarah. ‘Ik was even vergeten dat we die boodschappen nog hadden.’ Sarah rolt even met haar ogen, maar grinnikt dan.

‘Je bent ook af en toe zo vergeetachtig, hé?’ grapt ze. Vergeetachtig én zo lui als een luipaard, voegt Sarah er in gedachten aan toe. Echt, ze houdt van haar beste vriendin, maar af en toe is ze zó lui. Echt niet normaal. Sarah heeft in haar eentje de boodschappentas over de lange oprit getild. Pas bij de laatste vijftig meter besloot Lauren – op verzoek van Sarah weliswaar – te helpen met tillen.

‘Als jij nou de boodschappen uitpakt, dan zorg ik alvast voor wat hout voor in de open haard’, zegt Sarah tegen Lauren, die even knikt en de boodschappen uit de tas begint te halen. Sarah loopt het huisje uit en zet vervolgens koers richting het houtschuurtje, wat een aantal meter verderop staat.

Buiten is het inmiddels al aardig donker geworden, maar wat wil je ook in de winter? Het is pas half acht ’s avonds. Misschien dat we zo een film zouden kunnen kijken, bedenkt Sarah zich ineens, terwijl ze het hout begint te verzamelen. De eigenaar van wie ze het huisje huren heeft het afgelopen jaar weer flink wat hout verzameld. Wat alleen maar fijn is, want Sarah heeft niet bepaald veel zin om nou nog het bos in te moeten op zoek naar hout.

Vlak naast het schuurtje breekt er ineens een takje. Sarah kijkt verschrikt op en tuurt richting de bosjes. ‘Hallo?’ Ze krijgt geen antwoord. Sarah kijkt nog heel even om zich heen, voor ze haar schouders ophaalt. Het zal wel een dier geweest zijn, bedenkt ze zich. We zijn immers ergens midden in een bos.

Sarah loopt met het verzamelde hout het huisje binnen en sluit de deur achter zich met haar voet. De deur valt met een harde klap dicht. Oeps. Sarah loopt snel door naar de woonkamer, voor ze het hout uit haar handen laat vallen. Lauren zit al op de bank in de woonkamer. ‘Dat heb je snel gedaan’, merkt Lauren op en staat op om haar vriendin te helpen met de open haard.

Een tijdje later staat de open haard dan eindelijk aan. De meiden houden even hun handen voor de open haard om op te warmen. Ondanks dat er nog geen sneeuw is gevallen deze winter, is het verschrikkelijk koud buiten. Ergens wel logisch, maar alsnog.

‘Weet je waar ik net aan zat te denken?’ vraagt Sarah ineens aan Lauren. Lauren kijkt haar nieuwsgierig aan. ‘Het leek me wel leuk om zometeen een film te gaan kijken.’ Lauren begint enthousiast in haar handen te klappen.

‘Ja!’ roept ze vrolijk. ‘Ik zit er al een tijdje aan te denken om The Conjuring te kijken. Zullen we die kijken?’ Sarah kijkt Lauren twijfelend aan.

‘Ik weet niet hoor’, brengt ze twijfelend uit. Sarah houdt niet zo van horrorfilms. En ze heeft van haar broers gehoord dat die film echt eng is. ‘Kunnen we niet wat anders kijken?’ Lauren denkt even na, maar schudt dan haar hoofd. Sarah zucht en geeft zich dan gewonnen. ‘Oké dan. Maar de lichten blijven aan!’

Lauren juicht en rent richting de televisie. Sarah grinnikt even. Maf kind.

‘Oh mijn god’, mompelt Sarah een tijdje later. Ze heeft haar handen voor haar ogen geslagen. ‘Waarom had ik hier ook alweer mee ingestemd?’ Ze hoort Lauren naast me grinniken.

‘Ah, kom op. Dit is het beste stuk.’ Sarah negeert de opmerking van Lauren en staat op om naar de keuken te lopen. Ze heeft het nou al gehad met die film en is ervan overtuigd dat ze vannacht nachtmerries gaat krijgen.

‘Wil jij ook nog wat te drinken?’ roept ze richting de woonkamer. Lauren roept nog wat terug, wat Sarah niet gehoord heeft. Ze hoorde boven wat vallen. Snel loopt ze terug naar de woonkamer. Lauren kijkt haar verontwaardigd aan.

‘Waar is mijn drinken?’ Sarah rolt met haar ogen, maar kijkt dan Lauren geschrokken aan als ze weer iets hoort vallen. Lauren kijkt Sarah vragend aan. ‘Wat is er?’

‘Hoor je dat dan niet?’ vraagt Sarah op haar beurt verbaasd. Lauren schudt verbaasd haar hoofd. ‘Ik hoorde tot twee keer toe boven iets vallen!’ Lauren kijkt haar even bedenkelijk aan en haalt dan haar schouders op.

‘Je zal het je wel verbeeld hebben’, zucht ze. ‘Dat heb je wel vaker tijdens horrorfilms.’ Sarah rolt met haar ogen en verlaat de woonkamer weer om het drinken van Lauren te halen. Het lijkt net alsof ze boven voetstappen hoort. Sarah’s nekharen beginnen overeind te staan en een naar gevoel besluipt haar.

‘Lau, ik denk dat er iemand in het huis is’, zegt ze bang tegen Lauren zodra ze de woonkamer weer binnen komt lopen en het glas aan Lauren geeft. ‘Ik zweer je dat ik voetstappen hoorde boven!’

‘Saar, ga zitten. Er is niemand in het huis’, verzekerd ze Sarah. Sarah rolt met haar ogen, maar gaat toch weer zitten.

Veel van de film krijgt Sarah niet mee, omdat ze zich voor het grootste deel achter haar handen verschuild. Halverwege de film schrikken de meiden op als er ineens keihard op de voordeur wordt geklopt. Sarah kijkt Lauren bang aan. ‘Ik ga niet open doen’, zegt ze zacht. ‘Straks is het een of andere enge man ofzo.’ Lauren staat op en steekt haar hand naar Sarah uit.

‘Kom, we gaan samen. Samen staan we sterker dan alleen.’ Sarah pakt – een beetje twijfelend – Lauren’s hand beet en samen lopen ze naar de voordeur. Lauren trekt de deur open, maar er staat niemand. Verbaasd kijken ze elkaar aan. Lauren kijkt nog even om het hoekje bij de deur, maar ziet ook daar niemand staan. ‘Creepy’, mompelt ze, terwijl er nou ook bij haar een rilling over haar rug kruipt. ‘Kom, we gaan weer naar binnen’, zegt ze tegen Sarah. Sarah knikt even en gaat Lauren voor naar de woonkamer.

Ze is net het hoekje naar de woonkamer om, als ze ineens begint te gillen. Lauren versnelt haar pas en ziet waarom Sarah aan het gillen is. De pop uit de film, Annabelle, zit op dezelfde bank als waar zij net op hebben gezeten. Sarah laat zich via de muur naar de grond zakken en begint te huilen. Lauren staart nog even naar de pop en pakt dan Sarah’s arm.

‘We moeten weg hier’, mompelt ze, terwijl ze Sarah overeind probeert te krijgen. ‘Ik bel onze ouders wel op als we buiten zijn. We moeten weg. Schiet op, Sarah!’ roept ze op het eind. Eindelijk staat Sarah op. Ze klampt zich angstig vast aan de arm van Lauren, die zich een weg baant richting de voordeur.

‘Waah!’ wordt er geroepen zodra ze naar buiten stappen. De meiden gillen het uit en slaan hun armen om elkaar heen. De schreeuw wordt gevolgd door gelach en langzaam kijken de meiden op.

‘Klootzakken!’ roept Sarah boos uit en wurmt zich uit de armen van Lauren. ‘Ik scheet hem dood!’ Ze slaat de eerste de beste jongen uit hun vriendengroep tegen zijn arm, wat Jesse blijkt te zijn. Nog nalachend pakt Jesse de polsen van Sarah vast.

‘Karma’, zegt Noah, die het ook nog steeds uitgiert van het lachen. ‘Dit was jullie payback van de vorige keer dat jullie ons lieten schrikken tijdens een horrorfilm.’ Lauren kan zich ook eindelijk weer bewegen en stormt op Mart af.

‘Je had jullie gezichten moeten zien!’ giert Mart uit. ‘Geniaal!’

‘Niet leuk’, mompelt Sarah. ‘We schrokken ons dood.’ Jesse slaat zijn armen om haar heen. ‘Doe dat nooit weer!’ Jesse grinnikt even.

‘Alleen als jullie beloven het ook niet meer bij ons te doen.’ De meiden knikken snel.

‘Beloofd’, zeggen ze in koor. ‘En haal nou die pop weg! Ik krijg de kriebels van dat ding!’ roept Sarah dan. De groep begint weer te lachen.

Hey Loontje3210 heel leuk verhaaltje. Ik begin zoals altijd eerst met de tips en dan de tops.

Tips :

• Euhm als ik eerlijk moet zijn weet ik echt geen tips voor jou. Ik vind de alinea's goed staan, er zijn geen spellingsfouten, de tekst staat goed en het is een leuk verhaaltje dat je wilt blijven lezen.

Als iemand nog tips heeft voor Loontje3210 mag je het altijd laten weten!😅😅😅

Tops :

• Leuk en spannend verhaaltje!

• Ik vond het grappig dat ze Sarah en Lauren noemde. Mijn naam is Laura en da lijkt een beetje op Lauren. Mijn bijnaam is ook Lau. En mijn oudere zus noemt Sarah en haar bijnaam is Saar dus dat vond ik wel grappig. Mijn zus is ook heel bang voor horror films en bij die Sarah van jou verhaal ook dus dat maakte het voor mij nog grappiger.😂😂😅

• Ik vond het echt leuk om te lezen!

Goed gedaan👍🏻