Genre: fictie
Schrijfster: MandyMink

Ik wordt wakker met knallende koppijn. Ik probeer na te denken over hoe ik hier kom, maar wordt telkens afgeleid.
Kedeng kedeng, kedeng kedeng. Kedeng kedeng, kedeng kedeng.
Het blijft zich herhalen en ik wordt er gek van! Ik kan er niet tegen! Ik duw mijn handen tegen mijn oren om het geluid te dempen, maar helaas. Het blijft doorgaan en ik wordt steeds bozer. Ik probeer rustig te worden, maar misluk elke keer weer. Ik adem diep in en diep uit, diep in en diep uit. Ik doe mijn ogen dicht en sluit alle geluiden buiten. Langzaam voel ik mijn lichaam weer ontspannen. Ik doe mijn ogen weer open en denk na over wat er is gebeurd.

3 dagen geleden...

Ik ben met een vriendin bij een café. Ze heet Tara en is ook mijn enige vriendin. Dat is eigenlijk ook wel logisch, want iedereen vindt mij raar met mijn helderziendheid en magische krachten. Ze is alleen vrienden met mij omdat ik haar leven heb gered doordat ik een visioen over haar had.

Als ik een visioen over iemand heb, betekent dat niets goeds. Dat betekent dat iemand in de nabije toekomst het verkeerde pad op gaat, of dood gaat. Het is dan aan mij om diegene te redden van wat dan ook wat ze in gevaar brengt. Net zoals andere van mijn soort, is dit mijn taak. Wij zijn de geallieerden. Meestal redden we onze eigen soort, maar soms ook mensen, zoals Tara. Die zijn dan belangrijk voor iets. Een onbekend doel.

Tara praat tegen mij maar ik versta haar niet, afgeleid door een nieuw visioen.

Een jongen loopt door een slecht verlichte straat. Hij heeft zwart haar en bruine ogen.
Hij stopt zijn handen in zijn zakken alsof hij het koud heeft. Hij blijft staan en kijkt ergens naar in het donker. Er staan 3 jongens van ongeveer zijn leeftijd. Hij loopt naar ze toe en schud hun de hand. Ze praten over iets, maar ik kan het niet verstaan doordat de kwaliteit van het geluid niet goed is. Het klinkt alsof je onderwater zit en er iemand boven je praat, en diegene staat op land. Een van de drie mannen geeft de jongen een zakje met poeder. De jongen geeft ze geld en loopt weer weg uit het steegje, met het poeder.

Ik schrik op. Het visioen is afgelopen. Dit betekent dat die jongen binnenkort het verkeerde pad op gaat, en ik moet het stoppen voor het te laat is. Ik kijk rond. Hij moet hier ergens zijn, anders krijg ik geen visioen over hem. Dan zie ik hem. Hij staat met een paar andere jongens bij een meisje staan, die maar al te blij is met zijn aandacht. Ik weet meteen al wie hij is, en wát hij is. Hij is een gealineerde. En ik moet hem redden.

De volgende dag...

Ik sta bij mijn kluisje als ik hem zie lopen. Hij dwaalt door de gang net zoals iemand die de weg niet weet. Hij is nieuw hier. Ik loop naar hem toe. "Hallo, kan ik je helpen?" Hij twijfelt even, maar zegt dan "Oke". Hij laat zijn briefje zien. Kluisje nummer 332. Dat is naast mijn kluisje. Ik leid hem naar het kluisje en zeg dan "Ik heet Eva, en jij?" Hij toetst de code van zijn kluisje in en opent het deurtje. "Ik heet Amar." Ik kijk op het papiertje dat hij in zijn hand heeft. Klas F1a, mijn klas.

Ik open mijn wiskunde boeken en zoek de juiste bladzijde op. Op dat moment vliegt de deur open. Amar staat in de deuropening. "Sorry, mevrouw, ik moest naar het toilet." De docent knikt en Amar kijkt de klas rond, op zoek naar een plaats om te zitten. Zijn blik valt op de stoel naast mij, de enige vrije stoel die over is, want Tara zit voor mij, samen met een vriendin.
Dat betekent dat ik alleen zit. Amar komt naast mij zitten en pakt ook zijn boeken. Dan begint de les.

De dagen vliegen voorbij en Amar en ik worden steeds betere vrienden. We gaan in de pauzes naar het café, gaan stiekem weg in de pauzes, kortom, we doen alles samen.
Maar ik voel de tijd drukken. Nog een paar dagen en het gaat mis. Amar en ik zijn nog niet zulke goede vrienden dat zijn toekomst is verandert.
Intussen krijg ik gevoelens voor hem, en ik kan er niet achter komen of het wederzijds is. Op een dag besluit ik actie te ondernemen en vraag ik aan hem of ik een keer langs kan komen.

"Natuurlijk mag dat, zullen we na schooltijd afspreken? Dan zijn mijn ouders niet thuis."  Ik denk even na. Ik had een afspraak vandaag, maar dat kan wachten. "Oke isgoed." Ik probeer zo nonchalant mogelijk over te komen, wat verschrikkelijk faalt. Hélémaal alleen met Amar? In zijn huis?

De tijd verloopt traag, nog trager dan die al deed. Minuten lijken uren en uren lijken een eeuwigheid. Als de laatste bel eindelijk is gegaan ruim ik meteen mijn boeken op en schiet het lokaal uit, naar mijn kluisje. Amar staat al te wachten. "Hey" begroet hij mij. "Hey" Ik stop mijn boeken in mijn kluisje en doe mijn rugzak op mijn rug. "Laten we gaan." Hij loopt naar zijn huis en ik volg hem. Hij stopt voor een groot huis met een immense tuin. "Hier woon ik sinds een tijdje." Ik zie een flitst van pijn in zijn ogen en weet wat er is. Hij is geadopteerd, net zoals de meeste gealineerde. De ouders moeten de baby wegdoen, want dan verspreiden de gealineerde bevolking zich. Als dat nou is als het nog een baby is, of een kleuter, het kind moet weg. Ik heb zelf geluk gehad. Mijn ouders hielden mij zo lang mogelijk, tot ik 14 was, zodat ze me alles konden vertellen over de geallieerden.
Hij heeft dat geluk niet. "Ben je geadopteerd?" Vraag ik aan hem. Natuurlijk weet ik het antwoord al, maar ik moet iets zeggen. Hij kijkt me aan. Weer die pijn in zijn ogen. "Ja." Ik knik begrijpend. "Ik ook" Dat is deels waar, deels gelogen. Ik zóú geadopteerd worden, als ik niet was weggelopen met mijn pinpas, waar overigens genoeg geld opstaat om op mezelf te gaan wonen.
Een kleine glimlach ontstaat op zijn gezicht.
"Echt?" Ik glimlach. "Ja echt." Hij lacht nu. "Sorry, ik heb nog nooit iemand ontmoet die ook geadopteerd is. Ik weet dat het stom is maar... Het is zo." Ik knik als teken dat ik het begrijp. Hij pakt mijn hand en glimlacht naar mij. Automatisch doe ik hetzelfde. Zo lopen we het huis binnen.

Ik plof neer op de bank. Amar gaat ook zitten en kijkt naar mij. "Dusssssss." Zeg ik ongemakkelijk. "Ik... Eh... Uhm.." Ik adem diep in. "Ik moet je wat vertellen."
Hij fronst. "Wat is er?" Ik ga verzitten.
"Uhmmmmm.... Heb je wel eens iets vreemds gezien? Visioenen misschien?" Dat klinkt net zoals in Harry Potter. 'Heb je wel eens iets vreemds gedaan Harry?'
Hij kijkt me aan. "Misschien?" Het klinkt als een vraag. Ik zucht. "Heb je wel eens iets gehoord over gealineerde?" "Nee" Dit wordt moeilijk. Ik leg Amar uit wat gealineerde zijn, eruitlatend dat ik er een ben. Als ik ben uitgepraat valt zijn mond open. "Dat is gelogen toch?" Ik schud mijn hoofd. "Jij en ik zijn ook gealineerde." Een geschokte uitdrukking is te zien op zijn gezicht. "Het erge is nog dat ik je geloof" fluistert hij. Ik glimlach terwijl ik voor me uit staar. Amar staat op en gaat naast me zitten. Ik pak zijn hand. Meteen zie ik weer een visioen.

Een jongen loopt door een verlaten pakhuis. Er loopt een stelletje jongeren naar hem toe. "Hey jongen, waar is het geld?" De jongen kijkt naar zijn voeten. "Mijn vader heeft het gepakt en er drank van gekocht." Fluistert hij. "Wát? Weet je niet hoeveel geld dat was? 10,000 euro!" De jongen kijkt nog steeds naar zijn schoenen. "Je weet wat ik nu moet doen jongen." Hij knikt bijna onzichtbaar. Een van de jongeren pakt een pistool en schiet op de jongen. Hij valt dood neer op de grond.

Ik schrik weer wakker. "Zag jij dat ook Eef?" Vraagt Amar. Ik moet lachen van dat koosnaampje. Eef. "Ja, we moeten hem redden." Amar staat op. "Redden? We zijn nog kinderen!" Ik haal mijn schouders op. Ik ben het gewend. Ik sta nu ook op. "Zullen we gaan? Ik weet waar het is, we moeten ernaartoe met de trein." Amar pakt mijn hand en samen lopen we naar de spoorrails. Als er een trein langskomt sluit ik mijn ogen en gebruik ik mijn magie. De tijd staat stil en ik stap rustig in een van de wagons. Amar staart naar mij. "Je moet me echt nog iets leren over die magie." Ik grinnik en trek hem naar binnen. Dan haal ik mijn magie weg en rijdt de trein weer.
Op naar die jongen.

Hoi MandyMink, super leuk verhaal en spannend. Hier wat tips en tops.

Tips:
•Herhalen van dezelfde zin, dat was in het begin.

Tops:
•super leuk verhaal
•goeie fantasie
• je let goed op je leestekens

Verder heb ik niks op te merken. Misschien ziet Pageotte nog wat, wat ik. Iet in mijn punten heb staan. Zij zou reageren vie de comments😊

🌺Xxx Rosanne_0509_🌺