Genre: Avontuur
Schrijfster: DidiKuyper

P.o.v: Kiara

Mijn wekker gaat. Ugh. Ik ben zo moe... Ik sla hem uit en kijk hoe laat het is. 6 uur?! Waarom heb ik mijn wekker zo vroeg gezet?! Waarom?... Owh, ja! Ik heb school...

Laat ik me even voorstellen. Ik ben Kiara, 16 jaar oud en ik woon ik een klein huisje, in een klein dorpje ergens in Nederland. Nou ja, dorpje... Eerder een godvergeten gat... Ik woon hier met mijn broer Max. Hij is 18. Je vraagt je vast af waar onze ouders zijn, of niet? Dat zal ik wel even uitleggen. Die zijn dood. En nee, zoveel boeit dat ons niet. Heel eerlijk gezegd, hebben Max en ik ze een soort van vermoord... Nu denk je vast zoiets van: Wat?! Ben je getikt?! Je eigen ouders VERMOORDEN?! Wie dafuq doet nou zoiets?! Nou, wij dus... Maar we hebben een goede reden!

We werden als sinds klein af aan mishandeld en verwaarloosd door onze ouders. Waarom? Ik heb geen flauw idee. Maar goed een jaar of 4 geleden liep het nogal uit de hand...

Flashback 4 jaar geleden

Mijn vader gooit mij de kelder in. 'En hier blijf je rotkind! Zomaar eten pakken zonder te vragen! Ben je gek ofzo?! Jij gaat hiervoor boeten!' Mijn moeder loopt de kelder nu ook in, met touw en ducktape. Ze zet mij op de stoel die in de kelder staat en bindt mijn armen en benen vast met het touw. Voor mijn mond plakt ze een stuk tape. Ik probeer me te verzetten, maar het werkt niet. In plaats daarvan krijg ik een klap in m'n gezicht.

Mijn vader komt nu ook de kelder in, met mijn broer. Max zet grote ogen op als hij mij ziet:'Wat doen jullie?! Ze is 12! Laat haar gaan!' Mijn vader geeft hem een klap in zijn gezicht en ik zie tranen in Max z'n ogen. 'Bek dicht, jochie!' zegt mijn vader. Mijn moeder loopt weg om even later weer terug te komen met een groot mes. Ik slik en voel de tranen ook opkomen. Ik probeer te schreeuwen, me los te wringen, maar niks werkt. In plaats daarvan snijdt het touw in mijn armen en benen.

Mijn moeder geeft het mes aan mijn vader en zegt:'Ga maar los, schat.' Ik slik en mijn vader stapt met een enge grijns op me af. Hij zet de punt van het mes net onder mijn borst en snijdt, door mijn shirt, diagonaal naar mijn heup. Pijn door mijn hele lichaam. Ik moet moeite doen om niet te janken. Fijn, nu heb ik een snee van rechtsboven naar linksonder... Hoe moet ik dit ooit aan iemand uitleggen? Als ik hier al levend uitkom...

Ik zie dat Max boos wordt en het stompt mijn moeder, zodat ze los laat. Hij trekt mijn vader bij mij weg en draait hem om. Mijn moeder probeert Max te grijpen. Alles gaat zo snel. Voor ik het doorheb valt mijn moeder in het mes dat mijn vader vast heeft en ligt ze dood op de grond. Mijn vader staart geschokt naar haar lichaam. Max maakt snel het touw om mijn benen en armen los en ik trek de ducktape van mijn lippen.

Mijn vader draait zich boos om naar ons en zet dreigend een stap in onze richting. Bang stappen Max en ik achteruit. Met een of andere gekke oerkreet springt mijn vader, met het mes boven zijn hoofd, naar ons toe. Wij duiken snel weg en ik hoor een harde klap. Voorzichtig draai ik me om en zie het levenloze lichaam van mijn vader. Huilend val ik in Max z'n armen.

'Kom op, we moeten hier weg.' fluistert Max schor. Ik knik en zo snel mogelijk rennen Max en ik de kelder uit. Max pakt een rugzak en stopt daar eten en drinken in. Ik pak wat kleren voor ons beiden en zie de portemonnees van onze ouder op de tafel liggen. Snel pak ik al het geld eruit en ik loop naar Max. Zo snel als we kunnen rennen we het huis uit, de weg op. Weg van deze plek. Weg van onze ouders.

Einde flashback

En nu zijn we hier. In een klein huisje, in een klein dorpje... Ik stap uit bed en trek snel kleren aan. Een wijde broek, een simpel T-shirt en mijn oude versleten gympen. Ik borstel mijn haar en loop naar beneden. 'Jow, Max!' zeg ik. 'Morgen, sis!' hoor ik hem vanuit de keuken zeggen. Ik loop naar de keuken toe en zie dat Max druk bezig is met dingen in een tas pakken. Ik kijk hem verbaast aan:'Wat doe jij nou? Moeten we weer vluchten?!' Max kijkt op:'Soort van... Heb je het nieuws niet gehoord?' Ik schud mijn hoofd.

Max gaat weer verder met het inpakken. 'Er komt iets naar aarde. Iets wat zo gevaarlijk en groot is dat het alles zou verwoesten. De aarde vergaat zusje.' bij zijn laatste zin kijkt hij mij aan. Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Je maakt een grapje zeker?!' zeg ik hoopvol. Max mompelt:'Was het maar waar...' Mijn ogen worden nog groter en ik help Max met spullen pakken:'En nu?' 'Nu gaan we proberen zo lang als mogelijk in leven te blijven.' antwoordt Max.

Ik zucht. 'Waarvoor eigenlijk? We hebben geen vrienden, geen familie en we zijn constant op de vlucht...' mompel ik. Max stopt abrupt met het inpakken en kijkt me aan. 'Tja... Daar heb je een punt... Wil je hier blijven dan? Wachten op de dood?' vraagt hij. Ik haal m'n schouders op:'Ik denk niet dat het veel uitmaakt, we gaan toch dood.' 'Dan blijven we.' zegt Max resoluut.

~Twee dagen later~

Ik word wakker gemaakt door... Ja door wat eigenlijk? Ik doe mijn ogen open en zie dat de helft van ons huis weg is. 'Max? Max?! MAX?!' roep ik. 'Jezus, ik sta gewoon naast je, schreeuw niet zo.' zegt Max. Ik kijk naast me, waar Max inderdaad staat. Owh... Oops... 'Het is zover zusje...' zegt Max en hij gaat bij mij op bed zitten. Ik ga ook rechtop zitten en hou Max vast. 'Ik hou van je Max.' mompel ik. 'Ik ook van jou zusje.' mompelt Max en hij slaat z'n armen ook om mij heen.

Ik zie hoe alles vernietigd wordt door ik weet niet wat. Ik knijp mijn ogen dicht en na een paar seconden voel ik een hevige pijn. Die pijn is vrijwel meteen weer weg en alles is wit...

Hey DidiKuyper, super leuk en spannend verhaaltje.

Tips:
•Ga niet te snel door je verhaal heen

Tops:
•Leuk bedacht
•Spannend verhaaltje

🌺Xxx Rosanne_0509_🌺